[Race Report] Mondraker Enduro Team Davos 2024 - genieten als vaste gast

September in de Alpen. De herfst komt eraan en dus ook het natte seizoen. Tegen beter weten in kijken we al veel te vroeg naar de weersverwachting voor het eerste September-weekend in Davos, Zwitserland. We gáán sowieso, want de Mondraker Enduro Team race staat op het programma. Een beetje droog weer zou wel prettig zijn. Uiteraard is die 14-dagen voorspelling waardeloos, dus laten we ons daar maar niets van aantrekken. Toch is het eerste wat ik alvast inpak, een goede regenjas…

Foto’s: Alphafoto & Andographie

Fast forward een aantal dagen en de weersverwachting is fantastisch! Zon, droog en een comfortabele 15 graden in Davos Dorf (gelegen op 1.500 meter hoogte). In opperbeste stemming rijden we dan ook het bergstadje binnen. Als vaste gasten van de enduro team-race (we doen voor de vierde keer mee), weten we onze weg te vinden.

Halverwege de middag – daags voor de wedstrijd – arriveren we bij Parsenn Resort. Een fantastische accommodatie. Een ruim appartement, groot genoeg om vijf mountainbikers royaal te laten slapen, eten en alle gear uit te stallen. Met alle luxe (fitness, sauna, bikeroom en -wash) die zeker niet standaard is voor mountainbiketrips.
Binnen no-time staan we omgekleed voor het pand op de flank van de berg. Klaar om in elk geval alvast één run te doen, voordat we morgen direct in race-vibe kunnen knallen.

De Parsenn Bahn brengt ons tot 2.665 meter hoogte. Dat merken we wel aan onze longen als we even een jeugdig sprintje trekken naar de eerste trail-start. We kennen een aantal trails al redelijk en bovendien is Trailforks enorm uitgebreid van Davos-Klosters met ruim 150 trails. Bram wil de befaamde Signal trail weleens verkennen, omdat hij daar een eerdere keer compleet “stallde” in de lastige rockgardens (spoiler…: dat gebeurd in 2024 wéér). Dat blijkt toch wat teveel klimmeters, dus met een snelle blik op Trailforks kiezen we een andere afdaling. Want we horen het bier in de koelkast naar ons roepen…

Er staan ook andere Nederlanders op de startlijst. Team Terpstra krijgt op de socials al wat aandacht: XC-mountainbikester Anne Terpstra heeft zich ingeschreven samen met haar broer, een week nadat ze zilver heeft behaald op het WK XC in Andorra.
En bij fietsvrienden “Gang is alles” spuit de wedstrijdhype uit de oren. Ze hebben ook zin om te vlammen en voelen de onderlinge competitie, maar op deze pre-wedstrijddag zien we ze langs de kant van de trail staan om de zoveelste kapotte buitenband te fixen.

Die voorbereiding hadden wij goed in onze oren geknoopt. Davos = hooggebergte met veel stenen. Klein, groot, rond, scherp. Je vering en banden gaan ze allemaal voor de noppen krijgen. Dus wij komen allen naar Davos met een setje “vers rubber” om onze velgen.

Wedstrijddag 1: opwarmen knallen

Ons Trail-Addicts team bestaat dit keer uit: Nico, Bram, Dennis en Paul. “Mister Trail-Addicts” Rik rijdt niet met tijdwaarneming, maar start solo tussen de wedstrijdteams en zoekt een mooi plekje voor de beste videoshots.

Zoals we al wisten en gewend waren van voorgaande edities is de vibe bij de wedstrijd en onderling tussen deelnemers megagoed. Iedereen is vrolijk. Je wordt getrakteerd op een leuke goodiebag, de vrijwilligers zijn met velen en allemaal fantastisch. En de vaste MC hyped je op bij vertrek vanuit de startvakken. De wedstrijdbriefing wordt dagelijks in de avond online geplaatst met een Komoot-route en pdf met wedstrijd-info.
Stage 1 info meldt “nothing special, just rocky”. Vergis je niet: in Davos vind je geen gladgestreken bikeparktrails, maar bijna uitsluitend natuurlijke trails. En laat dat nou nét onze favoriet zijn. En ik gok ook van de andere 400 deelnemers (uit 18 landen: met zelfs deelnemers uit de Himalaya: Nepal en Bhutan). Toch is het deze stage waar Nico al onderuit gaat: hij “jackknifed” zijn fiets en moet het stuur recht zetten om verder te kunnen.

Bij mijzelf (Bram) ontbreekt de race-modus nog een beetje. Ik push nog niet hard en rijd op safe, terwijl Dennis – die veruit de snelste is van ons team, en dus iedere stage als eerste over de finish komt – zelfs op de klimmetjes het bloed in zijn longen proeft. Toch die hoogte die je merkt.
We genieten allemaal enorm van de trails! High fives en big smiles. En een grote buiging voor de organisatie, want er zitten weer echte pareltjes in. Ook voor jaarlijks terugkerende rijders, zitten er ieder jaar nieuwe trails in de wedstrijd.

De race-vibe komt er ook lekker in. En dat komt ook zeker door Rik die ons met de FPV drone van dichtbij achtervolgt. De laatste (vierde) stage van vandaag is onze warm-up stage van gisteren. We starten zelfs nog wat hoger op de berg voor deze Meierhoftäli trail: een zwarte trail. De beginsectie is eenvoudig en op het open stuk loopt de snelheid op tot 50 km/u. Harder gaat gewoonweg niet met brede en sticky noppenbanden. In een treintje van vier, zitten we elkaar lekker dicht in het wiel. Nu zouden we Dennis weleens bij kunnen houden… helaas crash ik in zo ongeveer de laatst switchback. En blijkbaar doet mijn momentsleutel thuis niet wat ‘ie moet doen, want ik heb alle bouten zo hard aangedraaid (stuurpen en remmen) dat ik ze niet zo snel los krijg om recht te zetten. Rennen dan maar.

Done and dusted ploffen we op de barkrukken bij de finish. De pullen Calanda komen voorbij en later delen we sterke verhalen in een warme pizzeria. Ins Bett!

Wedstrijddag 2: mag dit alsjeblieft eeuwig duren?

Het fantastische – en snélle – liftnetwerk van Davos-Klosters is een verademing als mountainbiker. Ook buiten de race om zien we nog genoeg andere niet-deelnemers het uitgebreide netwerk van gondels en bergtreinen pakken. En bijna iedere lift brengt je richting de 2.800 meter hoogte. Die ruim 1.000 meter hoogteverschil klim je ook niet heel snel op een e-MTB, dus een liftpas is hier een dikke aanrader.

Ondanks al die liften staat ons vandaag wel zo’n 800 “unassisted” klimmen te wachten.
De eerste trail is een bekende van ons. En een lange. Het snelste Fun Team (dat is onze discipline met teams van 3 tot 6 personen) doet hier 12m35s over. En wij een dik kwartier! Klaarblijkelijk is dit een (niet extreem technische) trail die ook in de Swiss Epic zit en gereden wordt op Marathon fullies…

Op stage twee van deze dag (van de zes stages vandaag) vlammen we na het rondje vuistboksen en het indrukken van de GoPro-knop lekker in volle vaart door een maanlandschap. Vol grote stenen en met wat sneaky inside lines. Uiteraard met onze snelste man, Dennis, op kop. Zijn wiel raakt ergens uit het spoor en hij doet in volle vaart een faceplant. Met adrenaline stapt hij weer op en haalt mij zelfs nog opnieuw in.

Bij de stagefinish inspecteren we de schade. Vooral zijn ego heeft een deuk opgelopen. Maar ook zijn hand begint akelig dik op te zwellen. “Kun je je stuur vasthouden? Toe maar dan.”

Op deze zonovergoten dag zitten we heerlijk te lunchen bij Madrisa Land. Ik videobel naar het thuisfront: kijk, zo’n bergspeeltuin is een fantastische gezinsvakantiebestemming. Hoog op de berg, met fantastisch uitzicht, glijbanen en alles wat kinderen willen. Ondertussen koelt Dennis koelt zijn hand in het ijskoude bergfonteintje.

Er volgen nog wat pittige klimmetjes en vooral zalige afdalingen. Voor zijn zelfvertrouwen start Dennis nog steeds vooraan onze teamsamenstelling en nog steeds is hij de snelste, al blijven we nu iets dichterbij. De bekende gezichten van de vrijwilligers die ons de “GO!” geven voor de stages motiveren met koebellen en gejuich. Ik geniet enorm van de korte stage door een loamy bos, met switchbacks en diepe compressiekuilen. En als toetje: de Signal trail. Ik overwin de befaamde rockgarden helaas weer niet. Al staat Rik daar nog zo wild te zwaaien en de beste lijnkeuze aan te wijzen. Dit is wel unaniem één van de vetste trails die we kennen. Van high alpine, naar technische secties tot snelle bos-secties.

En… ik ga hier toch ook eens terug om nog meer tijd boven op de berg te spenderen en van het berglandschap om ons heen te genieten. Davos staat al jaren bekend om de schone lucht. En zo’n fullface helm, goggle en wedstrijdgevoel zorgen toch wat meer voor een beperkte focus 😉

Wedstrijdddag 3: van ridgelines naar dancemoves

Race-ready in een schoon shirt en natuurlijk in shorts en dun ondershirtje. Want ook vandaag is het een warme, zonnige Septemberdag. Vol met pareltjes van trails. De eerste stage, Chörbschhorn, kent een lange transfer naar de top. We zien MTB-prof Tom Oehler op een nose-wheelie de stage induiken samen met het Himalaya Team.

Ongewild doe ik vlak daarvoor bijna hetzelfde, want mijn achterrem heeft geen remdruk meer. Deze vette stage (van ruim 11 minuten) rij ik met nagenoeg alleen een voorrem. Maar oh, wat is het genieten. Ik herinner me dat dit de finishstage was van een aantal jaren geleden. Een absoluut hoogtepunt om zo’n fantastisch evenement mee af te sluiten. Er waren biertjes te koop en… daarna volgde nog een behoorlijk technische stage door een donker bos (en de reactiesnelheid was, laten we zeggen, iets minder geworden)… Die sectie is nu ook een wedstrijdstage. En wat een heerlijke!

Vanaf de finisharea pakken we na een traditionele lunch een laatste keer de Jakobshorn lift, voor de bekende ridgeline-trail. Ik dacht wat remdruk te voelen, maar heb het mis. Ook deze gaat alleen met voorrem en daardoor ietsjes rustiger. Voor de allerlaatste – en enige – bikepark trail wissel ik met Rik’s S-Works. Oeh, dat is geen straf. Met de laatste kombochten rollen we – gevolgd door de FPV drone – voldaan door de finishboog.

Als we het Mondraker Enduro Team event één omschrijving moeten meegeven, dan is het wel de relaxte vibe. Het is ontzettend goed georganiseerd, iedereen heeft er zin in en de trails zijn natuurlijk fantastisch. Ondanks dat het vrij groot is met 150 teams, voelt het klein en vertrouwd. In de “finish coral” verzamelen al die ruim 400 deelnemers om de vrijwilligers binnen te halen (met of zonder bierdouche), die dolblij met tassen vol wedstrijdlint hun moment of fame pakken.

Na wat koude rakkers en een stevige pasta is het tijd voor de party. We zouden doodop moeten zijn na 3 wedstrijddagen met 14 stages van totaal 10.000 daal-hoogtemeters, maar dat valt nog mee. De fotograaf en videomaker tonen hun beste shots en aftermovies. En daarna bleef het nog lang onrustig…

De volgende ochtend is het gedaan met het zonnige weer. Davos lijkt te huilen met het vertrek van alle endurorijders. Sterker nog: een weekend later is er een enorme sneeuwdump in de Alpen en zijn alle trails in Davos bedekt met een flink pak sneeuw! Wat een geluk weer.

EDITIE 2025: 4 t/m 6 september 2025. De inschrijving opent meestal in december en is snel uitverkocht: enduro-team.ch/en/

Maar Davos-Klosters is ook perfect om zelf te bezoeken, met het uitgebreide liftnetwerk, alle Trailforks trails en de vele bikeshops en accommodaties.


Zwart trails bij Iseo meer Italië

Mountainbiken rond het Iseo meer Italië

Je eigen pagina op Trail-addicts, dat kan! En het is gratis

Beheer je een bikepark, heb je een mountainbike gids bedrijf of heb je een prachtige reis gemaakt? Stuur ons jouw verhaal en krijg je eigen volledig gratis pagina op onze website!

Meer informatie

Mountainbiken rond het Iseo meer Italië

De regio van het Iseo meer zal niet bij iedereen bekend staan als mountainbike gebied. Het Iseo meer ligt (vanaf het zuiden gezien) links naast het beter bekende Garda meer. In het verleden al eens de trails rond het Garda meer oost zijde mogen verkennen en daar ook zeker leuke dingen kunnen vinden. Ook Mickey organiseert al jaren toffe enduro mountainbike vakanties in die regio. Helaas is het Garda meer, zeker in het hoogseizoen ongelofelijk druk! Het Iseo meer daarentegen is een stuk(je) minder toeristisch, althans simpelweg een stuk minder druk… Kan je dan ook goed mountainbiken rond het Iseo meer Italië?

Hoog gebergte overal om het meer heen.

Het Iseo meer word vergezelt door een mooi aantal bergen met pieken tot wel 2000 meter. Veel pieken liggen dan vanaf onze locatie (Camping del Sole) alsnog op een dik uur rijden. Gelukkig zag ik in mijn vooronderzoek op Trailforks dat er vanaf het dorpje een heel aantal trails te vinden zouden moeten zijn op verschillende moeilijkheidsniveaus.

De bergen waar deze trails zich bevinden zijn een kleine 1000 meter hoog, het meer zelf ligt op 182 meter hoogte wat dus een aanzienlijke 800 meter aan hoogte verschil geeft.

Omdat ik niet telkens heel lang weg wilde zijn heb ik mij gericht op de berg toppen Monte Cognolo (672 meter) met 2 zwarte en 4 blauwe trails. En de Punta Dell ‘orto (975 meter)  met 1 trail afwisselend van rood en zwart en wat blauwe trails.

uitzicht Isoe meer

De Monte Cognolo mountainbike trails.

Op de Monte Cognolo zou je een zwarte trail 244 en de hellboy moeten kunnen vinden. Het klimmen naar dit punt is relatief makkelijk vanuit het dorp Iseo. Eenmaal bovenop kan je vanaf hier beide zwarte trails vinden. Volgens een local zou de 244 erg steil en het meest uitdagend moeten zijn. De Hellboy zelf daar begon die niet aan, die vond hij te technisch namelijk…. Mooi dan beginnen we met de Hellboy 😊

De Hellboy start met wat uitgeregende rots achtige stukken wat met wat enduro ervaring prima te doen is. Na een berg riggel rijdend over de blauwe PLT trail (waarover later meer) rijdt je eigenlijk gewoon rechtdoor naar beneden. Gaande weg begin ik de local een beetje te begrijpen! Dit is echt heel tof en echt wel heel uitdagend. Over rockgardens met scherpe stenen, de afdaling is fysiek zwaar omdat er geen moment voor rust is! Dit is wat mij betreft echt een zwarte trail tot in het dal. Alles is overigens te rollen, geen gaps of gekke sprongen erin (anno 2024)

De 244 zwarte trail kan ik heel kort over zijn. Na een kleine 100 meter daling was alles volledig weggespoelt… Dat betekende dus terug klauteren, want terug fietsen was door de steilheid simpelweg niet mogelijk. Het heeft voor ons bezoek in deze regio heel veel zwaar geregend, dus mogelijk dat de trail nog hersteld word.

Zwart trails bij Iseo meer Italië

Dan blijven de Jumanji, Oblivion 2 en de PLT over.

Jumanji en Oblivion waren veel belevond de eerste meters, helaas waren deze volledig overwoekerd door scherpe struiken, nogmaals het heeft veel geregend en het was warm wat uitstekende condities zijn voor deze struiken om snel te groeien. De trail zelf zag er goed uit, maar helaas dus niet helemaal kunnen rijden.

De PLT blauwe trail was gelukkig wel helemaal te rijden, deze is een stuk natuurlijker dan de Hellboy en inderdaad ook wel echt “blauw” te noemen. Her en der wat steilere stukken echter niks geks en geen moeilijke rockgardens te vinden. Wil je eerst wat opwarmen dan is de PLT dus een goede opwarmer voor de Hellboy trail op de Monte Cognolo.

De Punta Dell ‘orto

Op de Punta Dell ‘orto is het wat overzichtelijker aan trails. Ze gaan allemaal dezelfde kant op en je kan zo af en toe kiezen tussen groen of zwart. De heenreis naar de top is wat verwarrend te noemen, zoals het aangegeven staat op trailforks klopt niet helemaal. Zelf heb ik een topo map er bij gepakt en de gestippelde wandelpaden gevolgd om de top te vinden.

Eenmaal op de top zie je een groot kruis staan met een werkelijk parchtig uitzicht op het Iseo meer hier in Italie, dit zijn wat mij betreft echt de aanvullende geluksmomentjes tijdens het mountainbiken. De Punto dell’ Orto San Fermo trail (zwart) begint direct achter het kruis. Er zijn zeker in het begin geen verkeerde keuzes te maken dus lekker genieten en rijden. Her en der even oppassen voor scherpe rotsen, grotere losliggende stenen in combinatie met steilere stukken. De trail zelf is minder technisch dan de Hellboy maar zeker niet voor beginners!

Wanneer je de San Fermo trail klaar hebt kom je op een keuze moment aangevuld door wederom een prachtig uitzicht. Uiteraard koos ik voor de Pilzone trail (rood) om wederom na een dikke 100 a 150 meter verticale meters er achter te komen dat ook deze is overwoekerd, geen idee of hij nog gereden word aangezien deze echt dicht was gegroeid. Terug naar boven dus…

Zwart trails bij Iseo meer Italië

Dan maar de Groene trail

Door een gebruik aan alternatieven de Mulattiera Pilzone naar beneden gereden wat op papier groen is is in de praktijk een 2 meter breed pat met dikke stenen. Prima te doen, maar fysiek kan dit stuk nog best even wat zwaar uitpakken! Let hier wel op de wandelaars aangezien dit een populaire route is naar een prachtig uitzicht punt.

Voor een volgend bezoek aan het Iseo meer staat echt het Sebino Bike Resort en de Altolage Trail Network op de planning. De regio is zeer rijk aan trails overal om het meer heen. Afhankelijk van waar je gestationeerd bent kan je dus hoe dan ook je lol op!

Meer mountainbike bike regio’s in Italië check ze hier


Bikepark Winterberg 2024 wordt: The Mother

Na een matig winterseizoen (2023/2024) met weinig sneeuw, openden veel bikeparks alweer in maart de liften voor downhillers. Maar rondom Bikepark Winterberg bleef het even stil. Er gingen zelfs berichten en forumdiscussies rond dat het bikepark zou sluiten. Ondenkbaar, toch?! Het is wellicht één van de best draaiende bikeparks in Europa.

Maar sinds 10 april kwam er wat nieuws los: Bikepark Winterberg wordt “THE MOTHER Bikepark Winterberg

The Mother is calling…

Geen idee waarom deze “re-branding” noodzakelijk was. Er is in elk geval wat geld gespendeerd aan fancypancy art-work en een online ticket-systeem waar je je liftticket (online met korting) koopt.

Op de socials zien we dat er ook echt wel een paar trailveranderingen zijn. Zo is de rockgarden in de iXS downhill track aangepakt met – zo te zien – een nog langere rockgarden en meerlijnkeuzes en gapjump-opties. En wordt er gedeeld dat de KyrHill Trail ook fundamenteel vernieuwd is. Voor de doorgewinterde Winterberg bezoekers: dit is de oude Continental track.

Het bikepark blijft een toegankelijk bikepark met veel blauwe trails, maar natuurlijk ook de bekende DH tracks, dikke (gap) features en mooie relatief nieuwe endurolijnen.

Sinds vrijdag 19 april is “The Mother” geopend. We gaan snel een kijkje nemen om te ervaren of er nog meer veranderingen zijn naast de naamswijzigingen en facelift!


nideggen mtb

Nideggen trails

Nideggen trails

Er was eens een tijd dat Nideggen een werkelijk prachtige rond rit te bieden had met heel veel variatie erin. Helaas, door de jaren heen, zijn er steeds meer stukje van af gesnoept door sluiting of verbod om er te fietsen. Nou was het nooit helemaal legaal, maar er werd dermate veel gefietst dat we niet helemaal zeker wisten hoe “illegaal” het allemaal was. Nu is dat toch echt anders.

De GPS die we altijd volgenden en ook deelden is niet meer te rijden. Er staan nu namelijk zeer duidelijke hekken met nog veel duidelijkere verbodsborden. Niet alleen voor de mountainbiker overigens, ook paardrijders zijn niet meer welkom in een groot gedeelte van het bos!

nideggen mtb

Toch heeft Nideggen nog steeds best erg leuke dingen te bieden!

De wel bekende stenen drop met de daaropvolgende rockgarden: Verboden. De mooie route waarbij je door prachtige rotsformaties komt: Verboden. Dat brengt ons bij wat (ogenschijnlijk) nog wel open is en waar duidelijk veel gereden wordt met de mtb.

nideggen mtb trail

Veel Technische secties

Waar we altijd de auto parkeren bij het meer in Kreuzau begint direct de klim helemaal naar de top, daar lag altijd al een erg leuk bikepark achtige afdaling met van alles en nog wat erin. Meerdere drops, kombochten, veel stenen en wortels. Deze afdaling is nog best lang ook aangezien je helemaal in het dal weer uit komt.

Iets verderop, na dezelfde klim lag altijd een leuke (kortere) afdaling met een toffe technische sectie over een grote rots, deze wordt nog steeds veel gereden en is inmiddels ook verlengt. Direct bij de start van deze trail is nog een trail gemaakt, welke ook veel gereden word. Leuke secties erin met rotsen, een dropje en lekkere bochten waar je heerlijk doorheen kan knallen!

nideggen mountainbike

De Kappel trail

Voor de Kappel trail moet je iets verder richting het zuiden welke je via de Panoramaweg kan bereiken. Direct achter de Kappel start de trail met een lekkere rots roller. De trail is relatief kort maar verrast je meerdere keren met best technische secties over rots stukken en krappe bochten. Zeker de moeite waard om hiervoor even om te rijden.

Al met al minder dan voorheen te rijden dus, toch zeker de moeite waard voor de broodnodige afwisseling ten opzichte van Witten en Solingen bijvoorbeeld!

Check voor de zekerheid lokaal of het op dat moment mag om er te mountainbiken, de Duitse wetgeving is aan verandering onderhevig namelijk. Blijf zeker weg uit de gebieden waar duidelijk staat dat je er niet mag fietsen, je kan het niet missen overal zijn duidelijke hekken met borden geplaatst.

nideggen rots enduro

Col de Mille Zwitserland Enduro

Trail Review Col de Mille

Trailreview: Col de Mille Zwitserland

De Col de Mille is eigenlijk een van onze vaste uitstapjes als we weer op bezoek zijn bij MTBVerbier aan het einde van het mountainbike seizoen. De grote vraag is: Wat maakt de Col de Mille zo de moeite waard? Om je eerst even uit de droom te helpen: Er gaan geen liften naar de Col de Mille :(, althans niet als wij er zijn, dat betekend dat we er zelf heen moeten klimmen. Gelukkig hoeven we niet het hele eind te klimmen en worden we met de bus en trailer omhoog gebracht, waardoor we enkel nog de laatste 500 meter moeten klimmen naar de top van Col de Mille. Die laatste 500 meter zijn nog best pittig te noemen! We zitten al op hoogte en klimmen naar een kleine 2500 meter hoogte. De shuttle brengt ons in dit geval naar ongeveer 2000 meter, de fiets op en via dubbeltracks pakken we de eerste hoogte meters. Onze enduro bikes klimmen wel aardig maar zijn toch echt voor de afdaling gemaakt, het klimmen begint z’n tol te eisen en redelijk buiten adem word de klim onderbroken door een leuke traverse langs de bergketen op. Ben je er dan? Nee, dat ben je niet!

Col de Mille trail review

Na de traverse komt er nog een stuk met dubbeltracks die leidt naar het laatste stuk van de klim. Het mooie aan dit punt is dat je het einde van de klim al kan zien: Het grote kruis boven aan de top. Het nadeel is dat dit ook gelijk het zwaarste stuk is om te beklimmen. Er zijn 2 opties hier, de hike a bike optie of wat tegenwoordig bekend staat als de E-MTB optie. De hike optie is een goede 150 meter verticaal over smalle trails, relatief de kortste afstand, fietsen is hier geen optie. De E-MTB optie is zoals de naam doet vermoeden met de E-MTB te fietsen, echter deze optie is met de E-MTB al lastig en voor ons met een normale Enduro mountainbike eigenlijk ook gewoon weer een hike optie 😉 minder steil maar qua afstand langer….

Col de Mille hike and bike
Col de Mille Zwitserland Enduro

De Top van de Col de Mille

Op het moment dat we eigenlijk nergens meer zin in hebben worden we getrakteerd op een waanzinnig uitzicht, dit doet wat met je humeur in positieve zin. Wat een vergezichten, je kijkt 2 prachtige valleien over en dat maakt dit echt een perfect moment om even rustig te gaan zitten. Even weer op krachten komen door wat te eten en te drinken. Geniet van uitzichten op de Gletser, de vallei van Bagnes en met wat inbeelding is zelfs de top van de Mont Blanc te zien. Een jasje mee is hier zeker een must aangezien de wind van alle kanten vrij spel heeft en zeker aan het einde van het seizoen kan het al koud zijn.

Col de Mille trails in Zwitersland
Col de Mille Zwitserland trail rijden

Wat de Col de Mille zo episch maakt

We zijn hier natuurlijk niet voor de klim noch het uitzicht, hoewel het uitzicht de klim wel goed maakt. Het gaat ons om de afdaling van 2500 meter helemaal naar het dal wat op ongeveer 800 meter ligt. Het toffe is dat je al kan zien waar je naar toe gaat, er liggen alleen nog een heleboel trails tussen jou en het eindpunt. Het Epische van de Col de Mille afdaling is de bizarre variatie aan dikke trails, mooie uitzichten en prachtige kleine bergmeertjes.

Je start met een mooie trail die je langs de bergwand voert. Het kan hier, zeker in deze tijd van het jaar, al wat gladder zijn dus goed kijken naar de condities van de trail en daar je snelheid op aanpassen.

Wanneer we net gewend zijn aan de afgronden komen we op een soort vlakte met veel grote stenen en technische stukken, hier en daar een klimmetje, we slaan rechts de berg om en BAM een dikke ridge-line rijdt die lijkt te eindigen in de vallei! Na deze ridge-line draaien we weer weg van het dal om de afdaling nog langer te maken!

Na nog een fantastisch stuk met weer die grote stenen en technische stukken zien we aan de rechterkant een prachtig meertje tegen waar je, als je zin hebt even kan skinnie-dippen! Normaal zijn hier niet al te veel mensen 😉 dat skinnie-dippen kan een lekkere voorbereiding zijn voor de grote hoeveelheid switchbacks die je vanaf hier te wachten staan. Het word namelijk alleen maar mooier en technischer aan trails!

Col de Mille Verbier

Onder de boomgrens, daar ligt het echte werk

We duiken na nog wat leuk traverse werk de bossen in, vanaf hier word het steiler en hier begint de oneindigheid aan switchbacks! In het naseizoen kunnen de trails nog steeds erg stoffig en glad zijn door het losse zand. De handjes beginnen al lekker te verzuren, toch hebben we die echt nog even nodig want het wordt steeds steiler en niet alleen steiler, het gaat van links naar rechts, bocht na bocht, hard naar beneden. De secties zijn her en der onderbroken door wat bergwegen zodat we even de handen kunnen wapperen en een slok water nemen. Het laatste lange stuk was vroeger een soort snelweg door het bos heen, daar zijn inmiddels allemaal bochten in gemaakt om de snelheid er iets uit te halen. Ondanks de bochten is het hier nog steeds volle bak naar beneden, dit is na al het technische werk altijd even heerlijk om helemaal los te gaan.

Al met al ben je van helemaal boven tot helemaal beneden getrakteerd op zo’n beetje alle soorten trails die je in de Alpen tegen komt. De grote variatie maakt voor ons de Col de Mille een must visit, ieder jaar weer!


Aletschgletsjer: droomtrail in Zwitserland

Aletschgletsjer: droomtrail in Zwitserland

Een jaarlijks hoogtepunt is “onze seizoensafsluiter” bij MTBVerbier. Rik kan het aantal keren dat hij hier is geweest al niet meer op zijn vingers tellen. En bijna altijd zijn we er in oktober. Mét fantastisch weer. En dus ook getrakteerd op mooie herfstkleuren en soms een poedersuikerlaagje sneeuw op de omringende bergtoppen.

Rondom Verbier zijn genoeg trails om je dagen te vermaken. Maar Erik & Jess (MTBVerbier) willen ons ook heel graag allerlei andere toffe plekken in Zwitserland laten zien. Zo gingen we een aantal jaar geleden op heli-biketrip bij Zermatt.

En dit keer worden we verrast met een trip naar de Aletschgletsjer. De grootste gletsjer van Zwitserland, met een lengte van zo’n 22 kilometer (die wel in rap tempo in lengte afneemt de laatste jaren).

Na een lange gondel vanuit Mörel-Filet komen we aan bij een magnifiek uitzicht. Heel indrukwekkend. En niet voor niets een UNESCO werelderfgoedlocatie. Maar de helm gaat op, want we komen hier voor de trails. Die zijn ook briljant, zo blijkt.

Het valt gelijk op dat het hier veel meer bezaaid ligt met nog grotere rotsplaten, rotsblokken en scherpere leistenen dan in Verbier. De trails hier zijn geen ‘walk in the park’ laten we maar zeggen (en in Verbier overigens ook niet hoor). Na een kilometer trail stuiten we op de local trailbuilders en dragen we heel letterlijk een steentje bij, waarmee de grote kuilen in de trail worden gevuld.

Na een prima klim en de donkere Tälligrattunnel komen we bij de start van een trail die volgens Jess best wel eens “the best trail ever” zou mogen heten. Dat belooft wat! Vet is hij zeker. Flow, slow techy, diepe afgronden en natuurlijk dikke stenen. Genieten!

Maar gezamenlijke favoriet is eigenlijk wel de afdaling van de Bettmerhorn. Nóg mooier uitzicht op de gletsjer. Maar niet te vaak naar rechts kijken, want er is full focus nodig op de trail. Met veel lijnkeuzes, rockslabs en losliggende stenen. Deze trail zit ook in endurowedstrijden die hier worden gereden. En vers van de pers is het nieuws dat in 2024 de UCI Enduro Race Serie hier plaatsvindt!

Wij hebben weer een droombestemming en droomtrail afgevinkt! Bedankt MTBVerbier!

Je eigen pagina op Trail-addicts, dat kan! En het is gratis

Beheer je een bikepark, heb je een mountainbike gids bedrijf of heb je een prachtige reis gemaakt? Stuur ons jouw verhaal en krijg je eigen volledig gratis pagina op onze website!

Meer informatie

Winterberg Enduro Trails

Nieuwe enduro trails in Bikepark Winterberg

Nieuwe enduro trails in Bikepark Winterberg

Eerder werd Bikepark Winterberg nog weleens Bikepark “Kinderberg” genoemd, maar dat is het al een tijdje niet meer. De zwarte IXS Downhill lijn kent genoeg echte features en de (zwarte, duh!) Black Line, die eerder Singletrail heette, is met recht een technische natuurlijke singletrack. Door het kappen van het bos een aantal jaar geleden, vanwege de plaag van de letterzetter-kever, krijgt deze trail bovendien ook meer ruimte en verschillende lijnkeuzes. Als je het bikepark al eens met slecht weer hebt bezocht weet je dat de ondergrond hier flink glad wordt en alles daarmee nog een tikkie uitdagender.

Meer blauw

De laatste jaren zijn er meer blauwe trails toegevoegd en dat is een slimme keuze. Het kwam nogal eens voor dat de rijdersmix flink verschilde qua niveau. En als die dezelfde trail induiken zorgt dat soms voor onhandige situaties: stilstaan op onhandige plekken of teveel crashes vanwege onervarenheid.

Op deze zomervakantiedag zie je nu ook dat ouders met kinderen op de blauwe trails te vinden zijn en bikepark-rats nonstop de black trails afrazen.

Rockshox Enduro Triple

Nieuw in 2023 zijn drie endurotrails: de Rockshox Enduro Triple. Je vindt de namen flauw of geniaal: Rocky Waldboa, Forrest Stump en Shreddy Mörphy.

De eerste (Rocky Walboa) hebben we gemist op deze bikeparkdag. Dit is een aftakking van de Flow Country trail, die je vervolgens verder naar beneden bij de hoofdlift volgt. Maar is ook de minst technische van de drie nieuwe trails.

Een bekend duo

De Forrest Stump en Shreddy Mörphy hebben allebei ook meerdere lijnkeuzes in zich, vandaar dat we dachten dat we de drie verschillende trails hadden gezien. Deze twee endurotrails eindigen op een fireroad, vanaf waar je een stukje klimt om daarna de Panoramabahn-lift te pakken.

Over de trails: hierop beland je niet per ongeluk. De steile drop-in is vanaf een houten deck, waarna je over een bruggetje rijdt met een blinde drop erachter. Genoeg alarmbellen om niet verder te rijden als je hier niet vertrouwd mee bent. Het is dus ook best rustig op deze trails. En dat is ook niet gek, want in de ochtend is het nog best nat van de plensbui van afgelopen nacht.

De Forrest Stump en Shreddy Mörphy liggen bezaaid met wortels en omgezaagde boomstompen. Die zijn glad, maar de ondergrond is best loamy. Écht een ander gevoel dan de bekende bikeparktrails.

Beide trails kruisen elk een fireroad. Tot dit gedeelte markeert het bikepark de trails nog als ‘rood’, waarna ze als ‘zwart’ doorgaan. En dat komt met name door de drop-ins vanaf de fireroad. Vooral de boomstamtredes (te hoog om te rollen) op Forrest Stump hebben ons de eerste keer even doen twijfelen. Maar vertrouw op je skills, laat je remmen los en dan komt alles goed.

De stukken daarna zijn steil en vragen wel wat focus. In de ochtend is het verleidelijk om zoveel mogelijk om de wortels heen te sturen, maar in de middag is het al goed opgedroogd want deze trails liggen aan de zuidkant lekker in de zon.

De trails zijn ongeveer 100 hoogtemeters, dus net iets korter dan de bikepark-trails aan de andere kant van de heuvel. Maar het zijn wel échte endurotrails, dus zeker een aanwinst. Endurotrails rijden met uplift, wie wil dat nou niet?


MTB trails in Kroatië

Trailpark Groznjan

Je eigen pagina op Trail-addicts, dat kan! En het is gratis

Beheer je een bikepark, heb je een mountainbike gids bedrijf of heb je een prachtige reis gemaakt? Stuur ons jouw verhaal en krijg je eigen volledig gratis pagina op onze website!

Meer informatie

Trailpark Groznjan

Rondom het mooie toeristen trekkende Groznjan liggen een mooi aantal mtb trails volgens Trailforks. Uit ervaring waten we dat dit zeker niet altijd de realiteit hoeft te zijn. Gelukkig waren er reacties te zien die niet al te lang geleden zijn gepost. Hoog tijd om er eens te kijken!

MTB trails in Groznjan Kroatië

Het parkeren rondom de het stadje Groznjan is veel al betaald parkeren en er word (in hoogseizoen) zeer altief gecontroleerd. Aangezien mijn bezoek niet om het plaatsje gaat parkaar ik er een stuk buiten gewoon ergens in e berm waar het veilig en goed kan vlakbij de trail Saltarija. Er liggen hier 5 rode trails waar in ik geïnteresseerd ben, allemaal met best wat hoogte verschil vergelijkbaar met wat we in de ardennen vinden.

Aangezien ik dicht bij de auto wil eindigen start ik met de mtb trail genaamd Groznjan, deze begint vanuit he drop zelf en verloopt eerst over de oude zeer on even straten van het dorp. Het is nu nog even zoeken omdat er veel “links en rechts” opties zijn. Eenmaal uit het dorp spreekt het voorzich! Lekker flowy en het ziet er goed bereden uit. Rood? Nee niet in mijn mening. Als je Remouchamps als referentie zou nemen is het blauw, misschien zelfs minder. Niet minder leuk, want er zit genoeg bochten werk in met een leuk aantal verticale meters naar beneden.

MTB trails in Kroatië

De Groznjan makadam klim

Alle trails liggen op dezelfde bergflank en om niet telkens te moeten zoeken beluit ik om telkens de klim “Groznjan makadam klim” te doen. Deze klimt makkelijk en je komt weer in het dorp uit. Vanuit hier kan je dan links of rechts om andere trails te rijden. De Kalcini en de Saltarija zijn nog wel echte aanraders. Super veel flow en wanneer je ze vaker rijdt en weet dat er geen rare dingen in zitten de snelheid verder opvoeren.

Helaas zijn de foto’s niet echt lekker gelukt 😕 gelukkig doet dat geen verdere afbraak aan de trails zelf!

De trails zijn goed te doen voor een gemiddelde all-mountain fiets. Op de trails  heb je eigenlijk ook geen fully nodig door de hoge mate van flow. Op de Groznjan mtb trail nog wel wat los liggende kijen maar dat is het dan ook


mob trail hunt in Hemer

MTB trailhunt in Hemer

MTB trailhunt in Hemer

Nieuwe gebieden verkennen oftewel een goede MTB Trailhunt, dat is toch wel het sleutelwoord van wat we bij Trail-Addicts belangrijk vinden. Zo hebben we al veel gevonden en zo zijn we al eens teleurgesteld. Dit keer gingen we opzoek naar mtb Enduro trails net onder Hemer. Volgens het vooronderzoek, YouTube en trailforks moet dit gewoon een pareltje zijn!

Wel 8 trails waarvan de meeste langer dan in Remouchamps

Op trailforks zien we dat er tenminste 8 trails liggen. De omgeving is behoorlijk heuvelachtig met “berg” toppen van maar liefst boven de 480 meter. Ook de zwart gemarkeerde trails die we zien hebben totale lengtes van tot over de kilometer. Om de teleurstelling van Siegen trailhunt niet nog eens te laten gebeuren vervolgde het onderzoek op Youtube. Ook hier zagen we toch echt tal van dikke trails! Dit kan niet meer misgaan.

De trails die we gevonden hebben

Met goede moed arriveren we in de regio en ja het ziet er echt veel belovend uit. We zetten onze koers naar boven richting de “Straight Line”. Tijdens de klim passeren we al 2 trails wat de moet erin houdt. Eenmaal boven is de Straight Line nergens meer te bekennen L We laten de moet niet in de schoenen zakken, dus gaan gelijk door naar de Tannennadelohr, lastige naam… De trail doorkruist veel overwoekerde velden dus dat wordt teken zoeken (ook gevonden trouwens…) Niet heel spectaculair, ook niet heel slecht. Goed door!

We klimmen snel weer naar boven om de Rock Forest op te zoeken. Hier start dan straks ook de Keep Calm! Met andere woorden: Hier zijn we nog niet uitgespeeld! De Rocky Forest vinden we snel en die is leuk, niet “zwart” wat ons betreft, al is het einde best wat steil te noemen. Verder erg leuk met veel stenen op de trail maar zonder al te grote obstakels en uitdagingen.

mob trail hunt in Hemer

Duitse bosbouw

2 gereden trails op de teller, nog een hoop te gaan! Op Naar de Keep Kalm aan deze zijde van de weg, voordat we aan de overkant verder gaan met deze trailhunt. Eenmaal boven zoeken we ons rot naar de Keep Kalm, na een tijdje vinden we iets wat op een bocht lijkt. Helaas is de trail helemaal dicht gegooid en absoluut onbegaanbaar.

Koppie niet laten hangen, snel naar de overkant en op zoek naar de Hasi Gold en Ants Trail. Tijdens de klim passeren we de Ants Trail en dat is niks veel belovend. Waar we er na de dubbeltrack weer in zouden moeten lijkt open te zijn echter waar je uit komt helemaal dicht. We besluiten door te klimmen naar de MTB trail Hasi Gold.

Afgesloten voor de wilde dieren. Trail compleet weg en mag van Trailforks want deze ga je niet meer terugvinden. Jammer, zonder al te veel goede moet besluiten we toch nog naar boven te rijden opzoek naar de Ants trail. Er is hier veel aan bosbouw gedaan en dan op de Duitse manier, hele velden volledig gekapt. Boven aan waar de Ants Trail zou moeten beginnen is alles weg gekapt en de trail volledig overwoekerd door nieuw planten. We besluiten over de dubbeltracks naar beneden te rollen om het 2de deel dan maar in te rijden, dat deel waarvan we het begin zagen…

Ook hier, na een paar veel belovende meters. Alles totaal weg gekapt en de trail volledig weg. Niks meer van over dus L

Hemer trail gebied: 2 Trails zijn erover op dit moment. Wellicht gaan de locals hun moet weer bij elkaar rapen en opnieuw de trails aanleggen. Wie weet…. Voor nu: Ons advies is om niet naar Hemer te rijden voor een dagje trailfun.

Meer trail reviews vind je hier


IN een treintje rijden de mountainbikers over een trail. Het uitzicht is op de prachtige azuur blauwe zee bij finale ligure

Finale Ligure met de Trailhunters

Finale Ligure met de Trailhunters

“Waar gaan we volgend jaar naartoe?”. De standaardvraag bij thuiskomst na onze jaarlijkse biketrip.

We hadden al veel verhalen over Finale Ligure gehoord; flowy trails met het strand als eindpunt. Het klonk als muziek in de oren. Finale Ligure: be prepared for the Dutch and Belgians!

Op zondag 28 mei was het zover, de trip naar Finale Ligure. Jeroen, Jelle en ik, de afgevaardigden van Trailhunters.be, hadden er al een pre-trip van 2 dagen in Vinschgau opzitten. Een goede warming-up voor Finale Ligure, maar deze 2 dagen vielen in het niet bij wat ons te wachten stond.

In Milaan spraken we af met Didier, Robbert, Xavier en Ronny, de mannen uit Maastricht, om vervolgens door te tijden naar onze eindbestemming.

In de vroege avond parkeerden we onze auto’s bij het appartement. Fietsen op het balkon, bagage op de slaapkamers en op naar het strand. Nu was onze vakantie echt begonnen. Later op de avond was pizza het avondmaal, een gelato als dessert en als afsluiter toastten we met een Corona dat het een geweldige week mocht worden.

De eerste dag biken was gepland met Supernatural in Dolceacqua. Om 08:30 uur zaten we in het pittoreske dorpje aan het ontbijt; cappuccino met een croissant of focaccia om de dag mee te beginnen.

De bikes werden in de aanhanger geplaatst en we trokken de bergen in, op naar de trails!

Al snel bleek dat de trails hier een natuurlijk karakter hadden. Loamy ondergrond met hier en daar een berm, afgewisseld met rotsige passages. De Italiaanse gids draaide de gashendel flink open waardoor we de eerste dag al stevig aan de bak moesten!

Al met al een goed begin van de week, voor de meesten van ons. Helaas raakte Ronny geblesseerd na een crash. Na controle in het plaatselijke ziekenhuis bleek hij een flinke schouderblessure te hebben, waardoor 2 weken rust geadviseerd werd. Onze goede vriend en fotograaf is daarom helaas al na 1 dag huiswaarts moeten keren.

De trailhunters staan met hun alle voor een mooie muur vol met graffiti

De volgende dag stonden we op de stoep bij Finale Freeride voor de Classic Tour. In het basiskamp viel al snel op dat meer bikers hetzelfde idee als wij hadden. Zeker 4 shuttlebussen en 2 Defenders stonden te wachten om de hordes enthousiaste bikers naar de trails te brengen.

We maakten kennis met onze vrouwelijke gids Sandra, een stoere bike chick die haar geld verdient met wat wij het liefst doen; biken!

Na een korte uitleg over de trail volgden we braaf het achterwiel van Sandra. Dit viel nog niet mee, gelijk in de eerste afdaling werd duidelijk dat deze dame niet van de middenmoot was. Achteraf bleek dat ze zo nu en dan een wedstrijd reed en in Finale Ligure deelneemster aan de EWS is.

De trails van de Classic Tour zaten vol flow: gas erop en zo weinig mogelijk proberen te remmen. Genieten met een grote (lees: zachte) G!

Na 9 (!) runs was het tijd voor de laatste afdaling van de dag; de Rollercoaster. De naam maakt 100% duidelijk wat het karakter van deze trail is. 8 km lang naar beneden slingeren over goed aangelegde en onderhouden singletracks. “Boks” en “high fives” werden uitgedeeld toen we beneden waren. Iedereen was laaiend enthousiast. Wat een mega vette eerste dag. Wat kan hier nog tegenop, dachten we.

IN een treintje rijden de mountainbikers over een trail. Het uitzicht is op de prachtige azuur blauwe zee bij finale ligure

Woensdag rustdag. Voor een aantal van ons althans. Met 5 man vertrokken we ’s ochtends naar Varigotti om de beroemde Men’s DH te rijden. Omdat we geen shuttle hadden geboekt moesten de benen het werk doen. De aanloop naar de beklimming was een fietspad langs de zee. Heerlijk om hier met de bike te kunnen rijden.

Na ongeveer 45 minuten klimmen bereikten we de top. Kniebeschermers aan, helmen op en gaan! Deze downhill-track was van hoog niveau, steile rots passages en losse ondergrond maakten het moeilijk een goede lijn te vinden. En dan te bedenken dat de wereldtop enduro rijders hier met hoge snelheid naar beneden denderen! Respect!

Na afloop vertrokken de meeste van ons richting het strand. Ikzelf had nog niet genoeg van het biken en besloot daarom nog 2 nabijgelegen EWS-stages te rijden. Een absolute aanrader!

Next up: Defender Tour!

Zoals de naam al doet vermoeden, onze shuttle voor vandaag was een Landrover Defender! De bikes werden op een speciale bombproof aanhanger geplaatst. Deze was zo ontwikkeld dat de fietsen elkaar nooit konden raken, zelfs niet in het ruwste terrein.

Ook was Sandra weer onze gids! Fijn om een vrouw in ons gezelschap te hebben.

Wederom goed onderhouden tracks lagen op ons te wachten om verslonden te worden. Hoewel niet veel tegen de Classic Tour op kon, hebben we toch erg genoten van deze dag. Ook hier was de afsluiter een lange downhill, genaamd Ingegnere (Ingenieur). Dit was misschien wel mijn favoriet van de week. De eerste 2 km reden we letterlijk in de wolken. Een goggle met helder vizier was een must! De eerste helft was te vergelijken met de Rollercoaster, flow en high speed stukken. Het 2de gedeelte was ruw, soms extreem ruw, door kleine canyons over steile rockgardens. Kortom, alles zat erin. 8 km verderop was het einde van de Defender Tour een feit. Nog 2 dagen te gaan!

Een landrover defender staat in een greppel met een bike aanhanger. Enkele mountainbikers zitten bovenop de defender

De laatste dag hadden we bij Finale Freeride de Wild Enduro Tour geboekt.

Onze shuttle was weer een Landrover Defender en onze gids weer Sandra. Ze kon geen genoeg van ons krijgen!

Wat opviel was dat de uphills met de Defender veel ruwer en steiler waren dan tijdens de Defender Tour. Alleen dit al was een hele beleving!

Op de trails was te merken dat de vermoeidheid begon toe te slaan. Het was harder en harder werken om de bikes door de kombochten te drukken en overeind te blijven in de platte bochten. Dit mocht de pret echter niet drukker. Het mooie van deze dag was dat de trails sterk afwisselend waren. Zoals beide voorgaande dagen met Finale Freeride was ook vandaag de laatste trail de langste; Fast & Furious! We zouden een special tour wel zien zitten, de Rollercoaster, Engegnere en Fast & Furious in 1 dag. Dit gaan we onthouden voor de volgende keer!

Zaterdag, de laatste dag biken. Dit keer weer met Supernatural. Alleen Robbert, Xavier en ik trokken onze bike outfits nog 1 laatste keer aan. De rest vertrok vandaag naar huis of was gebroken van een geweldige week knallen! Ik moet zeggen dat ik 8 dagen biken nu echt begon te voelen. Het reactievermogen en de kracht namen af. We hebben er niet minder om genoten. Technische trails met mooie vergezichten werden ons voorgeschoteld. Wederom compleet anders dan in Finale Ligure.  De eerste helft van de dag reden we een aantal trails rond Dolceacqua. Na de lunch vertrokken we richting San Remo om trails te rijden met een meer mediterraan uiterlijk; zandgrond en rotsen als schuurpapier. Het was een mooie afsluiter van een week biken in een geweldige omgeving, met geweldig goed gezelschap!

een mountainbiker rijdt door een bocht over een trail vol stenen.

Bedankt Jeroen (Tuup), Jelle (Haribo), Robbert, Xavier, Didier, Ronny voor de goede sfeer gedurende de week.

Dank aan Stefano van Supernatural en zijn gidsen.

Dank aan Sandra van Finale Freeride voor haar geduld met deze losgeslagen groep Nederlanders en Belgen!

Meer mountainbike avonturen in Italië