EEN PARADIJS MET TRAILS IN DE VOORTUIN

Foto’s: Gijs Ferkranus

Tekst: Bram van Boekholt

Als je even een paar minuten door je Insta-timeline scrollt kom je iedere keer weer nieuwe ‘epic shots’ tegen van plekken waar jij ook wil biken. Van EWS-stages tot de zomerse beelden vanuit Nieuw-Zeeland en Australië. Dat brengt ons altijd tot ideeën voor nieuwe biketrips. Maar tóch blijven wij, Trail-Addicts Rik, Nico & Bram, ieder jaar terugkeren naar Verbier (Zwitserland), en daar is een reden voor.

Jaarlijks plannen we met Trail-Addicts een ‘season-ender’ trip naar MTBverbier. Met het hele huis gevuld zijn we met ongeveer 15 gasten om aan hun motto Eat. Sleep. Bike. Repeat. gehoor te geven. In de vallei van Bagnes op zo’n 800 meter hoogte vind je het luxe chalet van Erik en Jess. Aan de ene zijde van het chalet heb je uitzicht op het skidorp Verbier (op ongeveer 1.500 meter hoogte) en aan de andere zijde heb je vrij uitzicht op de rest van de vallei en de eeuwig besneeuwde toppen die daarachter liggen.

De vrijheid in en rondom het chalet is alleen al een reden om hier te komen biken. Na een fietsdag leg je je fiets in het gras, sluit je aan bij het kampvuurtje dat al is opgestookt en blijf je gerust de hele avond met je kniebeschermers op je enkels zitten. Totdat je het zelf tijd vindt om de stof- of modderlaag van je af te douchen (er is zelfs een was-service!). Iedereen hier komt voor het biken én de relaxte vibe, dus je voelt je nooit verplicht om je bezwete shirt even te wisselen omdat de rest van de gasten wel fris gedoucht en gestreken zijn.

Verbier Valley

Verbier ligt in het Zuid-Westen van Zwitserland. Wanneer je bovenop de hoogste toppen in dit gebied staat, zie je de Mont Blanc boven de andere besneeuwde reuzen uitsteken. En ook een trip naar Zermatt – met de iconische Matterhorn – is mogelijk is als daytrip vanuit hier. Wij besluiten gewoon Erik’s plan te volgen voor onze vier bikedagen hier. En we weten dat je niet ver hoeft te reizen, want alleen al Verbier heeft dik 100 km aan de mooiste natural trails.

Met een grote groep bikers rollen we via de lokale pumptrack door de vallei 2,5 km naar het liftstation van Le Châble. Tot en met augustus kun je vanuit hier de lift naar Verbier pakken, maar op deze doordeweekse dag in het naseizoen draait deze alleen in het weekend. Gelukkig kunnen we met de bus omhoog, met biketrailer. Wel slim om die te reserveren, want met onze groep staat de hele trailer al vol. Dertien haarspeldbochten verder zijn we in Verbier en vanuit daar pakken we de lift de berg op. Diezelfde bus hoeven we natuurlijk niet naar beneden te pakken! De vetste trails komen pal bij het chalet van MTBverbier uit. Dus je kunt afdalen van 2.500 naar 800 meter!

De mede-bikers die hier al een paar dagen eerder dan wij gearriveerd zijn hebben natuurlijk niet stilgezeten. Ze vertellen ons dat het ‘s ochtends ijskoud kan zijn. Niet gek in oktober. Dus de eerste dag staan we veel te warm gekleed boven. Dat donsjackje kan direct weer uit. De eerste trail die we hebben uitgekozen is er direct één met hele technische passages. En blijkbaar ook een populaire wandelroute. Maar overal wordt vriendelijk gegroet en Erik spreekt met wat hikers in vloeiend Frans. De ogen rollen uit hun kassen als hij deelt welke trails wij gaan rijden.

Vanaf de bikepark-lift kun je nog een tweede etappe verder omhoog. Die lift naar Fontanet draait nu niet, maar de 250 hoogtemeters trappen we zelf wel even. Het uitzicht hier is fenomenaal, met uitzicht op een gletsjer en de Rôdze trail. Wij duiken de andere kant eraf, op naar Cabane du Mont Fort. De weg ernaartoe vergt wat trial-skills. Over grote rotsblokken en rotsplaten waar je met te weinig flow direct tot stilstand komt tegen een opstaande steen. Maar ook: waar je met de juiste flow en balance-skills je jezelf als Ludo May want. Voor wie hem niet kent: Ludo is een Verbier-local en werkelijk geen enkele technische klim of afdaling is hem te gek. In quarantaine-tijd deelde hij video’s waar hij achterwaarts zittend op zijn stuur de trap van zijn huis op rijdt. Goed, terug naar de trail. Dit is er namelijk één die bij het chalet eindigt, en hij heet Comfort Zone. Maar don’t be fooled: de weg naar beneden is lang en gaat van ruig naar flowy.

Lang genoeg om beneden je armen even goed uit te wapperen en je vingers te strekken. Gelukkig is de finish bij het chalet, dus je hoeft niets anders te doen dan een (herstel)biertje aan te pakken. Tot de kok, Lee, ons naar binnen wenkt voor een vorstelijke drie gangen.

De volgende dag weten we dat we iets eerder moeten vertrekken voor de vetste foto’s. Dit keer shuttled Jess ons omhoog in de VW Transporter met bikerack. En we treffen een oude bekende als gids vandaag. Jarno “The Blast” Hoogland woont sinds dit jaar ook in Verbier (we geven hem geen ongelijk!) en werkt regelmatig als gids voor MTBverbier. Op het programma staat Col de Mille. Als we omhoog shuttlen zien we de bomen letterlijk van kleur verschieten. Hoe hoger we komen hoe geler en dieper oranje de loofbomen en larixen worden. Op het bergmeertje waar Jess ons afzet ligt al een laagje ijs. Leuke speelplek voor het zoontje van Erik en Jess, die hier als echte bergbewoner opgroeit. Wij gaan hoger op de berg “spelen”. Na een mooie traverse tussen de gekleurde struikbegroeiing, is het nog een stevige klim naar de Col. Jarno maakt ons blij met een dooie mus: “Jammer dat de berghut niet open is, want daar hebben ze de lekkerste perentaartjes”. We komen steeds dichterbij de bergkam die met een klein beetje sneeuw besprenkeld is, als poedersuiker over een oliebol. Het laatste deel naar de top is een hike-a-bike van een goed kwartier, over een besneeuwde trail in de schaduw. Eenmaal op de top kunnen de windjacks aan. Hier waait een frisse wind, maar we zitten wel heerlijk in de zon met uitzicht op de piek van de Mont Blanc in de verte.

De trail die volgt heeft écht alles in zich. Als we alléén deze trail zouden rijden en daarna rechtstreeks naar huis, dan zou ik zelfs al 100% tevreden zijn. Alles zit in deze bijna 1.500 hm afdalen; de hike-a-bike, een toffe ridgeline met verre uitzichten, lekkere flowy secties, steile switchbacks, ruige rotspassages, spannende worteltapijten en high speed stukken. Én ook deze komt in de voortuin van het chalet van MTBverbier uit. High fives all over the place. Zoiets smaakt natuurlijk altijd naar meer! Terwijl iedereen zich weer nestelt rondom het kampvuur met een drankje uit de ‘honesty bar’, pakken fotograaf Gijs en ik het plan op om er nog een trailtje aan vast te knopen. Gewoon als toetje. Erik tekent snel een route voor ons uit. En gewapend daarmee op zak, pakken we nog precies op tijd de bus omhoog naar Verbier. Een colaatje en energybar onderweg blijkt wel een goed idee. Het energieniveau is toch iets minder hoog dan zo optimistisch ingeschat. En wanneer we de start van de trail weten te vinden zien we de zon langzaamaan achter de berg verdwijnen. Full focus rijden we met z’n tweeën een waanzinnige trail naar beneden, waarvan we gelukkig een paar delen nog herkennen van eerder. Dus we hoeven niet meer op onze telefoons te kijken hoe de route loopt.

In donkere schemer sluiten we ons weer aan bij de groep om het kampvuur, die we vanuit de verte al op zagen gloeien. Iedereen is nog steeds even stoked. En voordat we binnen weer getrakteerd worden op een fantastische maaltijd, zorgt medewerker Ju voor heerlijke verse pizza’s uit de steenoven op het terras. Verser en lekkerder dan dit kan bijna niet. Wat een geluk voor ons dat ze Italiaanse roots heeft. En dat, gewoon als tussendoortje.

Waar we de afgelopen dagen in gesplitste groepjes (per niveau) op pad gingen, willen we deze zaterdag graag met z’n allen rijden. In een langgerekt lint vliegen we de achter elkaar over de eerste drop. De beruchte Vertigo trail is niet voor iedereen even gemakkelijk. Het aantal switchbacks is ontelbaar. En een krappe switchbacks dwingt zelfs respect af, door een achterbrug van een fiets te slopen. De harde zijdelingse impact op een boom doet het frame breken. En er is maar één weg verder, en dat is naar beneden. Wat een fantastische zwarte trail is dit! Hadden we al gezegd dat óók deze op steenworp afstand van het chalet finisht? Hier pakken we koffie en de lunch mooi mee, alvorens we de laatste trails van de dag gezamenlijk shredden. Dit is tevens de laatste volle dag en avond. Dus bij het avondeten delen Erik en Jess trots wat een gaaf seizoen ze met iedereen hebben gehad. Ze zijn zichtbaar blij dat ze zoveel gasten hebben mogen ontvangen en iedereen hebben kunnen laten zien in wat voor een prachtgebied ze wonen. Dit mountainbikekoppel snapt het helemaal: je komt hier niet alleen voor de trails, maar ook voor de mooie accommodatie, het heerlijke eten, de fijne vibe en hun gastvrijheid.

Met wat schnapps om te proosten bedenken we opeens dat Red Bull Rampage nu live bezig is. Dat kijken we lekker lui vanaf de bank. Waar ik normaal gesproken iedere dag video’s zou checken van de trailbuilders, test-runs en de finaledag is het me nu bijna ontschoten dat dit event bezig is. Zo ontzettend waan je je op vakantie, al is het een korte biketrip van een paar dagen.

De ochtend van het afscheid is voor ons niet direct afscheid. We hebben namelijk het plan opgevat om vroeg genoeg (maar wel met een fatsoenlijk ontbijt) naar de mooie ridgeline van Pierre Avoi te rijden voor foto’s. Rijden is niet helemaal ‘rijden’. Want na een eenvoudige traverse en stukje klimmen moet de fiets ook nog een tijdje in de nek op weg naar de top. In de schaduw is de grond nog hard bevroren, maar de zon doet al hard z’n best. En het is geen straf om hier op deze ochtend te genieten van het uitzicht richting Portes du Soleil, over het dorp Verbier en over de trail die via de ridgeline aan de horizon verdwijnt en het bos in dropt. Die volgen we, met allemaal een grote glimlach op ons gezicht, welke in die stand blijft staan totdat het écht tijd is om huiswaarts te gaan. De periode van modderige Nederlandse trails komt er weer aan, maar wij hebben herinneringen waar we nog wel tot aan de lente op kunnen teren. Tot volgend jaar!