TWEED VALLEY: TRAIL WALHALLA’S GLENTRESS & INNERLEITHEN

In het spoor van de Enduro World Series, Tweed valley mountainbike vakantie

Het plan was al gesmeed direct ná de biketrip naar het Lake District: “Volgend jaar gaan we naar Schotland!”. En ondanks dat we er een jaar naar uit hebben kunnen kijken, starten we de voorbereidingen pas een paar weken van tevoren. Busje gehuurd: check. Ferry geboekt: check. Tent en kampeergear: check. Bike in orde? Check! Welke trails gaan we rijden…? Tja, welke trails gaan we rijden. Schotland kent veel bekende mountainbikespots: de trailcentres van de 7Stanes en natuurlijk de worldcup downhilltrack van Fort William: de enige plek in de UK met een lift. Mooi dan zijn we klaar voor de Tweed valley mountainbike vakantie

Keuzes te over! We kiezen ervoor om te overnachten in Peebles. Een rustig stadje met een Tesco supermarkt, een camping en pubs. En last but not least: het is op fietsafstand van twee trailcentres van de 7Stanes: Glentress en Innerleithen. Al onze ‘raadgevers’ geven aan dat dit de twee tofste trailcentres zijn.

De foto’s op de site doen me vermoeden dat het in trailcentres voornamelijk om breed aangelegde trails gaat voor family rides. Maar met genoeg black routes overtuigen Glentress en Innerleithen ons gelukkig toch om erheen te gaan. En dat blijkt het zéér waard!

Dag 1: Gypsy Glen

Hoe vaak kun je op biketrip naar dezelfde bestemming? Nou, naar Schotland kunnen we vaker terug. Alleen al in Glentress liggen tientallen kilometers aan trails. Het is dan ook niet gek dat de gpx-files van de Enduro World Series 2015 die we op Trailforks hebben gevonden óók over de trails van het trailcentre gaan. Maar die bewaren we voor de laatste twee dagen. We warmen, na de overtocht met de boot (en nog een kleine kater) op het de gpx-track: Gypsy Glen. Een rondje over een geweldig geasfalteerd fietspad (ja echt!) langs de Tweed River. En dan: één klim over zompig, zuigend grasland. En één afdaling langs stenen muurtjes, over losliggen rotsen. Een genot!

Dag 2: The Black Route

Bikedag twee is weer in volle zon (Hallo Schotland! Nog geen regen gezien!) met 29 kilometer en 1100 hoogtemeters. We starten bij de ingang van Glentress Trailcentre. Op een woensdag en dat blijkt een juiste dag: in de weekenden is het hier (weer of geen weer) een stuk drukker. En waar we eerst dachten dat het brede fireroads zouden zijn is deze Black Route héél natuurlijk. Met volop rotsen, stenen en wortels, maar altijd met flow. Geen passages die niet te rijden zijn, op wat té steile klimmetjes na. En er wordt duidelijk veel tijd gestoken in het aanleggen van afwateringen. Maargoed, de enige afwatering vandaag is het zweet op onze bovenlip.

Alle segmenten hebben namen, weliswaar niet allemaal aangegeven op bordjes, maar op Strava kun je checken hoe snel je bent ten opzichte van de locals. Onze favoriet: Double X. Joelend rollen we naar beneden, achter Hielke aan. Hij gaat veruit met de meeste snelheid van drops van wortels, door krappe switchbacks en over blinde double jumps. Met zoveel adrenaline in ons lijf, klimmen we tóch nog een extra stukje terug naar het bikepark dat we op de startklim hebben gezien. Er zijn drie lijnkeuzes. En de keuze simpel: de jumpline! Zonder kleerscheuren keren we terug. Stoked as hell!

Dag 3: Enduro World Series

We noemden het al: in 2015 vond de Enduro World Series hier plaats. We starten met de wedstrijddag die in Innerleithen begint. Af en toe is het wat lastig navigeren met onze Garmin: zeker omdat de trailkeuzes hier zovéél zijn. Links en rechts van de trail die we nemen zien we iedere keer nieuwe ‘secret trails’. Dat getuigt wel van een actieve mountainbike community. En biken kunnen ze hier wel. De downhill-tracks waarlangs we enduro-stijl (met Evoc op onze rug en pothelmpje op) omhoog klimmen zijn heftig. Zo imponerend, dat we wel weten dát we ze willen rijden, maar alleen met fullface op.

De EWS track ligt er zowaar nog. Als we, ten noorden van Innerleithen, door een boskap gebied omhoog klimmen komt er nog een mede-endurist omhoog gestoempt. Even kijken welke trail hij induikt: jep, “onze” trail. De Enduro World Series track die als kruimelspoor op onze navigatie staat, wordt dus nog gereden. Maar niet door iedereen blijkt. En hij is ook zeker niet vóór iedereen. Steiler dan steil. Manouvrerend door een dichtbegroeid bos. Een enkel waarschuwingspijltje die net op tijd aanduidt dat er een drop aankomt, hangt er nog. Onvoorstelbaar dat de worldserie-racers hier tien keer zo snel doorheen vliegen als wij, en waarschijnlijk ook op een nattere ondergrond. Het maakt de dag extra bijzonder. Op deze manier voelt het alsnog we al de ‘hidden gems’ van de Tweed Valley hebben ontdekt.

Dag 4: Enduro World Series

Zo’n dag als gisteren willen we nog wel een keer. En dat kan: de Enduro World Series duurde twee dagen, dus vandaag rijden we de andere gpx-track ervan. Deze begint toevallig in Peebles, op steenworp afstand van onze camping. En wat blijkt: de trails die we eerder al aan de rand van het dorp hebben gereden tijdens een ‘speelkwartiertje’, horen gewoon bij een van de laatste EWS tracks.

De startklim is lang. En met een paar dagen in hetzelfde gebied leren we het terrein goed kennen: we komen namelijk bij het Glentress bikeparkje uit waar we op dag 2 al waren.

Vandaag, in de regen is het écht Schotland. En de Schotten gaan ook gewoon naar buiten (het is weekend!). Er zijn veel meer bikers op de trails dan de dagen hiervoor. Waar we enkele klimmen nu een tweede keer rijden, zijn de afdalingen uniek. Bovenaan de klim schieten van de trailcentre-track af én de EWS-trail wordt nog ruwer en steiler. Dat is even wennen, zeg. Gladde ondergrond en steil terrein. Vergeef het ons, dat we als correctie wat voetjes aan de grond moeten zetten. Maar gaandeweg de dag gaat de rijstijl weer vooruit. En de drang om meer, meer en meer te willen rijden ook. Een van de bekendste trail-segmenten: Spooky Woods doen we twee keer. Één keer voor de whip-foto op een jump. En één keer als lange flowy trail in een ruk naar beneden. Wat rots-drops, tafels en heerlijke bochten. Een rondje high-fives mag dan wel.

Maar, ho! Het is nog niet voorbij: de laatste afdaling, dat is er een waar we niet over uitgepraat raken. Alles wat een afdaling onvergetelijk maakt, zit hierin. Nog niet helemaal uitgerust schieten we snel de afdaling in: achter twee blondje paardenstaartjes aan met een traildog. Die trappen nog flink door! Na een vriendelijk knikje terug van de twee dames, passeren we ze. We rollen het bos uit over een worteltapijt van honderden meters. Mijn 140 milimeter veerweg schiet hier écht tekort. De full-endurobakken (160 en 170 milimeter) van Hielke en Rik excelleren hier. Gelukkig blijven we dicht genoeg bij elkaar om in een treintje de volgende bochten te pakken. Geen tijd voor foto’s! Van deze trail moeten we gewoon genieten. Opeens doemt Peebles weer op: de laatste stukjes trail. Puntige stenen kunnen ons misschien nog wat narigheid bezorgen, maar doen dat niet. Na vier dagen trailrijden hebben we de kneepjes van het afdalen behoorlijk goed te pakken. De finish op de camping is er een die gevierd moet worden. Met pints bier, en ja, natuurlijk ook een whisky’tje.