Op de topjes van de bergen mtb in zwitserland met ondergaande zon

Sunset shoot met Gijs Ferkranus @ MTBVerbier

Sunset shoot met Gijs Ferkranus

“Haha, hoezo heb je lampjes meegenomen?” Zo word ik bijna uitgelachen als ik om 16.30u de shuttle vanuit MTBVerbier in stap. Fotograaf Gijs Ferkranus heeft een sunset shoot in gedachten en ik weet wat dat betekent! We gaan het licht helemaal uitspelen tot het donker wordt.

We gaan voor dezelfde locatie als een sunrise shoot van twee jaar geleden. Met het verschil dat het nu natuurlijk niet telkens lichter wordt, maar steeds donkerder.
Chauffeur Rob zet ons zo hoog als hij kan af op de berg, op ruim 2.000 meter. De wind voelt nu in oktober al koud aan. Gijs probeert wat met een drone en zoekt plekjes langs de trail om een vet ridgeline shot te maken. Wij (“de modellen”) beginnen wat te protesteren. Koud! We willen rijden! Het licht is nu toch ook al mooi, waarom wachten?

Op de topjes van de bergen mtb in zwitserland met ondergaande zon

Maar we hebben de leiding uit handen gegeven: vandaag bepaalt Gijs en hij is duidelijk helemaal in z’n element. En dat wachten loont. Het is nooit vervelend om een 360 graden panaroma-uitzicht op de mooiste bergen te hebben. En de kleur in de lucht wordt alsmaar mooier rood. De aanwezige wolkjes lijken zowat op te gloeien. In groepjes rijden we voor de fotograaf langs. En zo krijgen we het door het fietsen en de “in-lichterlaaie-lucht” toch weer warm.

We staan bovenaan de start van een echte “classic” Verbier trail: Jackass. Een zwarte trail, in een donker bos. Misschien niet één om zonder licht te rijden. Het grootste deel van de groep moet daarom (zonder lampjes) over gravel roads en asfalt nog bijna 1.500 hoogtemeters afdalen. Dat blijkt ook spannend, want in de bergen is het donker. Echt donker.

Ondertussen hebben we met z’n vieren de zonsondergang helemaal tot het laatste streepje licht gezien én gevangen en rollen wij ook naar beneden. Maar mét lampjes! En dat is toch wel een ervaring hoor. Schaduwen zijn lang, en de kliffen waar je langsrijdt zijn helemaal onzichtbaar. Zelfs Jess (MTBVerbier) joelt het uit hoe gaaf dit is. En is verrast op de trails, terwijl ze die toch echt helemaal kan dromen. Volgend jaar weer! De lampjes staan in elk geval weer op de inpaklijst.


Aletschgletsjer: droomtrail in Zwitserland

Aletschgletsjer: droomtrail in Zwitserland

Een jaarlijks hoogtepunt is “onze seizoensafsluiter” bij MTBVerbier. Rik kan het aantal keren dat hij hier is geweest al niet meer op zijn vingers tellen. En bijna altijd zijn we er in oktober. Mét fantastisch weer. En dus ook getrakteerd op mooie herfstkleuren en soms een poedersuikerlaagje sneeuw op de omringende bergtoppen.

Rondom Verbier zijn genoeg trails om je dagen te vermaken. Maar Erik & Jess (MTBVerbier) willen ons ook heel graag allerlei andere toffe plekken in Zwitserland laten zien. Zo gingen we een aantal jaar geleden op heli-biketrip bij Zermatt.

En dit keer worden we verrast met een trip naar de Aletschgletsjer. De grootste gletsjer van Zwitserland, met een lengte van zo’n 22 kilometer (die wel in rap tempo in lengte afneemt de laatste jaren).

Na een lange gondel vanuit Mörel-Filet komen we aan bij een magnifiek uitzicht. Heel indrukwekkend. En niet voor niets een UNESCO werelderfgoedlocatie. Maar de helm gaat op, want we komen hier voor de trails. Die zijn ook briljant, zo blijkt.

Het valt gelijk op dat het hier veel meer bezaaid ligt met nog grotere rotsplaten, rotsblokken en scherpere leistenen dan in Verbier. De trails hier zijn geen ‘walk in the park’ laten we maar zeggen (en in Verbier overigens ook niet hoor). Na een kilometer trail stuiten we op de local trailbuilders en dragen we heel letterlijk een steentje bij, waarmee de grote kuilen in de trail worden gevuld.

Na een prima klim en de donkere Tälligrattunnel komen we bij de start van een trail die volgens Jess best wel eens “the best trail ever” zou mogen heten. Dat belooft wat! Vet is hij zeker. Flow, slow techy, diepe afgronden en natuurlijk dikke stenen. Genieten!

Maar gezamenlijke favoriet is eigenlijk wel de afdaling van de Bettmerhorn. Nóg mooier uitzicht op de gletsjer. Maar niet te vaak naar rechts kijken, want er is full focus nodig op de trail. Met veel lijnkeuzes, rockslabs en losliggende stenen. Deze trail zit ook in endurowedstrijden die hier worden gereden. En vers van de pers is het nieuws dat in 2024 de UCI Enduro Race Serie hier plaatsvindt!

Wij hebben weer een droombestemming en droomtrail afgevinkt! Bedankt MTBVerbier!

Vind de mooiste mountainbike avonturen op Secrettrails.eu

Op Secrettrails vind je de beste mountainbike gids bedrijven in heel Europa, we werken samen met gids bedrijven die de mooiste mountainbike vakantie aanbieden in Europa. Check ze op www.secrettrails.eu.

Meer informatie

bikepark Rock it Nice liften

Bikepark Rock it Nice Tsjechië

“Met dank aan Edo van de Kraats onderstaand verhaal en ervaring van Bikepark Rock it Nice!”

BIkepark Rock it Nice Tsjechië

Vandaag stond een dagje bikepark op het programma en dat was bikepark Rock it Nice.
Het ligt in het plaatsje Rokytnice nad Jizerou een klein stadje met een paar duizend inwoners hier in Tsjechië.

Elk half uur draait de lift hier even

Bij aankomst parkeer ik op P2 waar ik gratis kan parkeren. Dat is een paar honderd meter van de lift waar P1 ligt, P1 is betaald parkeren en P2 niet. Terwijl ik naar de lift toe fiets schrik ik toch wel een beetje omdat de lift uit staat en ik vrees voor niets een uur in de auto te hebben gezeten. Al snel kom ik er echter dat de lift 1 keer per half uur aan gaat, iedereen naar boven brengt en vervolgens weer uit gaat.

Om achter deze informatie te komen moet je overigens vaak meerdere mensen aanspreken, lang niet iedereen spreekt hier Engels namelijk!
Een dag ticket koste me ongeveer 26 euro en de lift vertrekt al na enkele minuten in de rij te hebben gestaan. Nou ja rij… “ik denk dat er ongeveer 25 mensen naar boven gebracht worden.”

bikepark Rock it Nice liften

Opwarmen over de nog natte trails hier in BIkepark Rock it Nice

Onder de lift door zie ik de trails lopen en die zien er wel goed uit. Het park heeft drie lijnen, 1 blauwe, 1 rode en 1 zwarte. Ik begin voorzichtig met de blauwe trail voor een goede warming up. Het heeft wat eerder op de dag geregend en de trail is nog verraderlijk. De trail is flowy, oké maar niet heel bijzonder. Alleen heb ik door de gladheid wat moeite om de flow te vinden en er lekker in te komen. Hopen dat de volgende beter gaan!

Beneden gekomen gaat de lift na een goede 5 minuten weer draaien. Het is een beetje een vreemde gewaarwording maar niet erg storend, en het zorgt voor een gezellig praatje met de locals.

Jumps in tsjechië in bikepark Rock in Nice

Rood is gelijk een stapje Serieuzer!

De Tsjech waarmee ik heb staan praten vraagt waar ik vandaag kom en hoe vertrouwd ik ben met de jumps. Als Nederlander ben ik wat terughoudend en ik geef me aan dat ik voor een Nederlander aardig vertrouwd ben met jumps maar dat dit niet zoveel hoeft te zeggen. Hij geeft aan dat ik als ik het zie zitten met hen kan optrekken de rode track op en die uitnodiging neem ik graag aan. Ik ga bij hem in het wiel zitten en merk al snel dat de rode track een flink stapje serieuzer is. Er komen een heel aantal jump’s en drop’s voorbij die niet erg kinderachtig zijn, zeker niet na de rustige blauwe trail. Deze trail is echter wel heel tof en het er nog niet zo lekker in zitten is compleet vergeten als we weer beneden staan! De lift uphill en de afdaling erna duren tussen de 20 en 25 minuten en dus sta je onderaan vaak maar een paar minuten te wachten. Op de vraag aan de Tsjechen of zij weten waarom dit zo is geven ze het antwoord: het is Tsjechië….

Ze vinden het complete onzin maar geven aan dat het op wel meer plekken zo gaat.

bikepark toch ik Nice

Genoeg airtime in BIkepark Rock it Nice

De zwarte trail is net als de rode trail een lijn met veel jumps. Halverwege de berg komen de rode en zwarte lijn bij elkaar en dus kun je ook prima een halfje rood en een halfje zwarte lijn doen. Op de blauwe ben ik niet meer geweest. Er zijn overal (gap)jumps en verschillende grote drop’s te vinden, variërend van een kleine meter tot de grootste van een meter of 4.

Mijn grenzen worden in het wiel van de Tsjechen in ieder geval weer lekker opgerekt en de hoeveelheid airtime die je in dit kleine bikepark kunt vinden zorgt voor een enorme smile op mijn gezicht.

Meer over het bikepark Rock it Nice


Rovinj in Kroatië

Top 3 redenen om te Mountainbiken in Kroatië

Top 3 redenen om te Mountainbiken in Kroatië

MTB in Kroatië is een mooie en avontuurlijke sport die de afgelopen jaren enorm aan populariteit heeft gewonnen en dat geld ook voor Kroatië. Met zijn gevarieerde landschappen en adembenemende routes heeft Kroatië zich ontpopt tot een topbestemming voor mountainbikeliefhebbers. Om eerlijk te zijn hadden we dit zelf ook niet zo verwacht, het ontbreken van een groot aantal bikeparks en of informatie hierover zou je doen denken dat Kroatië niet direct “the place to go is”, en om maar met de deur in huis te vallen: Uiteraard zijn er betere bestemmingen te vinden… En toch wanneer je er dan toch naar toe gaat, neem je MTB dan maar gewoon mee!

Mountainbiken in Kroatië

Mountainbiken in Kroatië biedt een unieke mix van natuurlijke schoonheid, goed onderhouden trails en een rijke culturele omgeving. De diverse landschappen van het land, waaronder bergen, bossen en kustgebieden, bieden een verscheidenheid aan terreinen voor mountainbikers. Bovendien zorgt de toewijding van Kroatië aan het onderhoud en de ontwikkeling van de mountainbike netwerken die best uitgebreid zijn een prachtig gebied om te gaan fietsen daar. Bovendien voegt de mogelijkheid om zich onder te dompelen in de plaatselijke cultuur en historische plaatsen te verkennen een extra dimensie toe aan de mountainbike-ervaring in Kroatië.

MTB in kroatië

De 3 redenen om je MTB gewoon mee te nemen:

1. Natuurlijke schoonheid:
Kroatië is gezegend met prachtige natuurlijke landschappen die mountainbiken tot een werkelijk ontzagwekkende ervaring maken. De bergketens van het land, zoals Velebit en Biokovo, bieden uitdagende routes met adembenemende uitzichten. Het Paklenica Nationaal Park bijvoorbeeld, gelegen in het Velebit-gebergte, biedt een unieke mountainbike ervaring door het ruige terrein en de pittoreske ravijnen. De combinatie van mooie MTB tochten en de schoonheid van de omringende natuur zorgt voor een onvergetelijke ervaring voor mountainbikers.

2. Goed onderhouden trails:
De toewijding van Kroatië aan het onderhouden en ontwikkelen van zijn MTB paden zorgt voor een veilige en plezierige ervaring voor mountainbikers. Het land heeft geïnvesteerd in het creëren van een netwerk van goed gemarkeerde paden die geschikt zijn voor verschillende niveaus. Het schiereiland Istrië biedt bijvoorbeeld een verscheidenheid aan trails, van gemakkelijke kustroutes tot meer uitdagende trails in de bergen. De trails worden regelmatig onderhouden, zodat mountainbikers zich kunnen concentreren op het genot van het mountainbiken zonder zich zorgen te maken over veiligheid of navigatie. Wil je meer Enduro rijden dan helpt navigatie met een app als Trailforks overigens wel, zelf hebben we wat trails verkend wat “Enduro/All-Mountain” mag worden genoemd, deze waren allemaal niet gemarkeerd, wel goed onderhouden!

MTB trails in Kroatië

3. Culturele ervaring:
Mountainbiken in Kroatië biedt de mogelijkheid om je onder te dompelen in de plaatselijke cultuur en historische plaatsen te verkennen. De rijke geschiedenis en het diverse culturele erfgoed van het land bieden dat MTB tripje net even wat extra. Het Dalmatische achterland biedt bijvoorbeeld routes die langs oude Romeinse ruïnes en middeleeuwse stadjes lopen, zodat mountainbikers de geschiedenis van het land uit de eerste hand kunnen ervaren. Bovendien voegt de kans op interactie met de lokale bevolking en het proeven van de traditionele Kroatische keuken een unieke culturele dimensie toe aan de mountainbike-ervaring.

Rovinj in Kroatië

Conclusie

Mountainbiken in Kroatië biedt een perfecte mix van natuurlijke schoonheid, goed onderhouden trails en een rijke culturele ervaring. De diverse landschappen van het land bieden een verscheidenheid aan terreinen voor rijders van alle niveaus, zodat iedereen een trail kan vinden die bij zijn of haar voorkeuren past. Bovendien zorgt de toewijding van Kroatië aan het onderhoud en de ontwikkeling van de fietspaden voor een veilige en plezierige ervaring. De mogelijkheid om je onder te dompelen in de plaatselijke cultuur en historische plaatsen te verkennen voegt een extra dimensie toe aan de mountainbike-ervaring in Kroatië. Of je nu een doorgewinterde rijder of een beginner bent, mountainbiken in Kroatië is een avontuur dat je niet mag missen.

Meer mountainbike bestemmingen

Vind de mooiste mountainbike avonturen op Secrettrails.eu

Op Secrettrails vind je de beste mountainbike gids bedrijven in heel Europa, we werken samen met gids bedrijven die de mooiste mountainbike vakantie aanbieden in Europa. Check ze op www.secrettrails.eu.

Meer informatie

MTB trails in Kroatië

Trailpark Groznjan

Vind de mooiste mountainbike avonturen op Secrettrails.eu

Op Secrettrails vind je de beste mountainbike gids bedrijven in heel Europa, we werken samen met gids bedrijven die de mooiste mountainbike vakantie aanbieden in Europa. Check ze op www.secrettrails.eu.

Meer informatie

Trailpark Groznjan

Rondom het mooie toeristen trekkende Groznjan liggen een mooi aantal mtb trails volgens Trailforks. Uit ervaring waten we dat dit zeker niet altijd de realiteit hoeft te zijn. Gelukkig waren er reacties te zien die niet al te lang geleden zijn gepost. Hoog tijd om er eens te kijken!

MTB trails in Groznjan Kroatië

Het parkeren rondom de het stadje Groznjan is veel al betaald parkeren en er word (in hoogseizoen) zeer altief gecontroleerd. Aangezien mijn bezoek niet om het plaatsje gaat parkaar ik er een stuk buiten gewoon ergens in e berm waar het veilig en goed kan vlakbij de trail Saltarija. Er liggen hier 5 rode trails waar in ik geïnteresseerd ben, allemaal met best wat hoogte verschil vergelijkbaar met wat we in de ardennen vinden.

Aangezien ik dicht bij de auto wil eindigen start ik met de mtb trail genaamd Groznjan, deze begint vanuit he drop zelf en verloopt eerst over de oude zeer on even straten van het dorp. Het is nu nog even zoeken omdat er veel “links en rechts” opties zijn. Eenmaal uit het dorp spreekt het voorzich! Lekker flowy en het ziet er goed bereden uit. Rood? Nee niet in mijn mening. Als je Remouchamps als referentie zou nemen is het blauw, misschien zelfs minder. Niet minder leuk, want er zit genoeg bochten werk in met een leuk aantal verticale meters naar beneden.

MTB trails in Kroatië

De Groznjan makadam klim

Alle trails liggen op dezelfde bergflank en om niet telkens te moeten zoeken beluit ik om telkens de klim “Groznjan makadam klim” te doen. Deze klimt makkelijk en je komt weer in het dorp uit. Vanuit hier kan je dan links of rechts om andere trails te rijden. De Kalcini en de Saltarija zijn nog wel echte aanraders. Super veel flow en wanneer je ze vaker rijdt en weet dat er geen rare dingen in zitten de snelheid verder opvoeren.

Helaas zijn de foto’s niet echt lekker gelukt 😕 gelukkig doet dat geen verdere afbraak aan de trails zelf!

De trails zijn goed te doen voor een gemiddelde all-mountain fiets. Op de trails  heb je eigenlijk ook geen fully nodig door de hoge mate van flow. Op de Groznjan mtb trail nog wel wat los liggende kijen maar dat is het dan ook


MTB, Race, enduro, trans varaita,downhill, steep

Race report: Trans Varaita

Race report: Trans Varaita

Tekst: Bram van Boekholt
Fotografie: Carlo de Santis

Er was eens een kleine onbekende vallei in de Italiaanse Alpen. Waar de inwoners moedig oude tradities in stand houden, de natuur beschermen en weerstand bieden tegen moderne technologie.

In deze vallei woont de familie Margaria, waarvan de broers Andrea en Nicolò Margaria het heft in handen hebben genomen om een fantastische vierdaagse mountainbike Trans-race te organiseren: de Trans Varaita.

We kennen Trans-races zoals de Trans Nomad, Trans Madeira en Trans Provence. Een concept van 4 tot 7 dagen endurowedstrijd waarbij je in een groot gebied rijdt en niet of nauwelijks dezelfde trails. Meestal met georganiseerde accommodatie (tentjes) en eten en verzorging. Daar hangt dan wel een prijskaartje aan, want de de inschrijfkosten zitten zo rond de €1.500 tot €2.000.

Niet voor de Trans Varaita. De inschrijving (2022) kost €250 exclusief accommodatie, maar wel inclusief alle verzorging tijdens de race, lunch (wat gerust een diner is in Italië), een aantal liften, backroll herstelsessies, enzovoorts.

It’s not a race

Meerdere deelnemers die voorgaande editie(s) ook van de partij waren zijn er dit jaar weer. Dat is altijd een goed teken, want dan smaak het dus naar meer! Er staan 12 nationaliteiten aan de start, bestaande uit 71 mannen en 4 vrouwen. Lekker kleinschalig dus. En daar lijkt de organisatie wel bewust voor te kiezen. Want met zo’n kleine club leer je alle deelnemers wel kennen. We zijn hier trouwens met onze Nederlandse clubje van 7. En Belgen zijn er 10. Dus de Lage Landen zijn goed vertegenwoordigd.

De startlocaties van de vier dagen liggen verspreid over de Valle Varaita. En dag 1 start in Brossasco. Na ophalen van het startnummer (en goodiebag) beginnen we met de proloog. Een niet al te moeilijke stage, maar op deze benauwde dag staan we al te gutsen van het zweet als we na ongeveer 300 hoogtemeters klimmen aan de start staan.

Derk, één van onze delegatie Nederlanders, heeft startnummer 3 ontvangen. Maar helaas, Derk, na de proloog wordt de ranking opnieuw opgemaakt en worden nieuwe startnummers uitgedeeld. Derk gaat van nummer 3 naar nummer 62. Ikzelf van nummer 21 naar nummer 58. En Kees-Jan was net een paar seconden sneller dan ik en krijgt nummer 56.

Wij gaan niet voor het eindklassement. Daar mogen onder andere Olivier Bruwiere, James Shirley, Liam Moynihan, Matthias Stoing en onze eigen Daniël Prijkel om strijden. Het gaat ons om de onderlinge battle!

Dag 1: dai dai dai

Ik spreek James Shirley (de winnaar van vorig jaar) als we na stage 1 weer omhoog fietsen. Hij is mega-enthousiast over de night stage. Dezelfde track van de proloog gaan we namelijk vanavond rijden als getimede stage die meetelt in het klassement. Maar dan – je snapt het al – in het donker. Iedereen heeft zich erop voorbereid met minimaal twee lampen. En dan is het nog maar de vraag of je iets van de trail ziet, want vorig jaar was het zó droog dat je alleen één oplichtende stofwolk van je voorganger zag.
Het hele dorp loopt uit, want voor hen is het óók spektakel. Ze staan – in downhill-traditie – met ronkende kettingzagen in het bos. Dat krijgt in het donker dus ook wel een beetje een Halloween sfeertje.

Om bij stage 2 (overdag) te komen moet de fiets het laatste stukje op de nek. Niet erg, want dit draagt allemaal bij aan de beleving. Papa Margaria staat met de tablet in de hand om af te tellen. En dan: DAI DAI DAI! Wat zoveel betekent als “kom op, kom op, kom op”.

Supermooi om iedere deelnemer in volle sprint te zien vertrekken totdat ze uit het zicht zijn. Wat daarna komt? Een behoorlijk lange stage. En in de eerste 2 minuten zitten nog wat serieuze uphills om te overwinnen. De bosgrond is lekker grippy en er zitten wat dikke features in, waar ik inloop op mijn voorganger. Die probeer ik in beeld te houden en zo tik ik hartslag 190 aan. Nu genieten en herstellen voor vanavond.

Alle rijders gaan naar hun auto’s en campers om zich klaar te maken voor de night stage. Ik zie de meest mooie creaties van duct-tape op helmen. Ik heb een Ravemen PR2400 op mijn stuur met 2400 Lumen, dus dat moet voelen alsof ik overdag rijd.

Het is nu wachten totdat het donker wordt en na een goede maaltijd gezellig met alle deelnemers, zitten we te overwegen of we al een biertje zullen openen.

Er werd al een paar keer gewaarschuwd dat er slecht weer op komst is. Maar precies nadat we met z’n allen gejuicht hebben dat de night stage tóch doorgaat komt het met bakken uit de lucht en slaat de bliksem en donder ons om de oren. Streep door de night stage. Biertjes open. En terwijl iedereen de lampjes weer van stuur en helm afhaalt, komen ook de verzopen vrijwilligers van de heuvel terug. Ook zij vinden het jammer.

Dag 2: Colle dell’Agnello

Deze dag start in Pontechianale, aan het stuwmeer dat ook tevens aan de voet ligt van de bekende wielerklim: Colle dell’Agnello. Die gaan we op met onze dikke endurobikes. Een goede 1.400 hoogtemeters naar de top op 2.744 meter.

Bij de briefing vertelt Andrea of Nicolò (het lijken wel tweelingen) dat nog niemand boven is geweest vandaag. Maar dat het goed zou kunnen dat er sneeuw ligt. We zien ook een dik pak op de Monviso (3.841 meter) waar we op uitkijken, die trouwens ook het beeldlogo vormt van de Trans Varaita.

Ik geniet eigenlijk best wel van de klim. Fantastische omgeving. En onderweg stop ik nog een keer om naar steenbokken te kijken. De laatste kilometers klimmen zijn het steilste, met ook kilometers met een gemiddeld stijgingspercentage van 12%. Toch trap ik er even doorheen om aan te sluiten bij een deel van ons groepje. In een wiel afzien is minder erg dan alleen. En inmiddels vliegt er ook een wolk aan vliegen om me heen, die op mijn zweetdamp afkomen.

Bovenop staan we op de grens met Frankrijk. Jasje aan want de koude wind blaast vanuit Frankrijk om onze oren. De bevoorrading is dik in orde en na wat watermeloenen en Namedsport energybars gaan we verder door. Naar boven. Want het asfalt is bijna nooit de echte top. Over leistenen klimmen we nog 100 hoogtemeters hoger tot de start van de stage. En dat is er vandaag maar één. Alleen deze gruwelijk lange. Ik doe er 21 minuten over. De stagewinner 14 minuten. Vorig jaar zat deze stage er blijkbaar ook in en was deze in twee delen geknipt. Dit jaar niet, maar staan er marshalls die iedereen sommeren een deel te lopen. Een middengedeelte is té exposed en steil om te fietsen. Nu ik daar toch moet afstappen strik ik direct even mijn veter – dat was ik met de start vergeten. Op mijn GoPro zie ik dat ik daar bijna 30 seconden over doe. Ook dat kan sneller haha!

De stage heeft veel weg van een geitenpad, waarbij de trail niet overal even duidelijk is. De linten hangen wel goed, maar ik mis toch vaak de lijn of zit net op het verkeerde spoor. Een superlange Alpine trail, maar toch is deze in the end of the day niet echt de favoriete trail van de meeste deelnemers. Al helemaal niet van Kees-Jan die meerdere keren een OTB heeft gedaan.

Na de finish lunchen (met dikke pastamaaltijden) aan het stuwmeer. We twijfelen om zelf nog even te gaan biken en informeren bij een krakkemikkige stoeltjeslift die vanuit het dorp draait. We hebben geen trailkennis hier en op TrailForks vinden we alleen wat trails die ons een andere kant van de berg af sturen. Dat is ook niet de bedoeling. En dus doen we het enige juiste: een verfrissende duik in het stuwmeer. Terwijl we aan het opdrogen zijn neemt Olivier Bruwiere de (gele) leiderstrui in ontvangst, waar de dagwinnaar verplicht in rijdt. Dat geeft wel een mooie extra dimensie aan de wedstrijdbeleving. En tijdens de uitreiking worden onze bleke lichamen ook op de foto gezet.

Uiteindelijk is er vandaag nog zat tijd om de toerist uit te hangen. Ik besluit om mijn achterband te wisselen. De ultrasoft Schwalbe compound is helemaal op. En ik ga lekker worstelen met de zware DH casing, aangezien mijn handen vandaag nog niet genoeg te verduren hebben gekregen.

We slapen alle dagen in Melle. Een rustig dorpje (340 inwoners) in de vallei, waar toch ook een hoop leven is. Een oude school is recent omgebouwd tot hostel. Met een prima slaapzaal. Sorry medekamerbewoners voor onze zweetkleren! Dezelfde eigenaren hebben ook de brouwerij Antagonisti, waar je goed kunt eten. En in samenwerking met de Trans Varaita hebben ze een biertje gebrouwen. Een Golden Ale. Lekker! Maar natuurlijk moet de rest ook geproefd worden, zoals de Amber Ale, Saison en meer. Totdat we beseffen dat de start morgen om 08.00 uur is.

Dag 3: best trail ever

In de gezamenlijke Whatsapp groep, zien we om 07.00 uur al berichten van “7 o’clock pasta carbonara” voorbij komen. Eet smakelijk! De Hollanders hier zitten aan het brood en Brinta.

We verzamelen in Sampeyre voor 3 dikke stages. En vandaag is de enige dag dat we van een lift gebruikmaken. De eerste klim van de dag nog niet, en die is “slechts” 700 hoogtemeters klimmen. De start is tussen een cluster oude typische berghuisjes. En iedere deelnemer (het zijn er immers maar 75) wordt opgejaagd door een FPV racedrone. Hele vette beelden!

Na dat gedeelte voelt het alsof er iets mis is met mijn bike. Hij danst alle kanten op. Nouja, dan maar zoveel mogelijk de remmen loslaten en mijn gewicht de bochten in gooien. Vette stage over een oud pad. En ja, dat was de catch. Het ligt bezaaid met kleine gladde ronde steentjes.

Hierna rollen we naar de lift. Zorg maar dat je een leuk iemand naast je in het stoeltje hebt, want deze lift doet er ruim 30 minuten over om boven te komen. Na een lange transfer staat er weer een monsterstage te wachten. Ik doe er meer dan 20 minuten over. Maar wat is het genieten. Derk start voor mij, maar ik haal ‘m bij. Als een gekke Italiaan ons nóg sneller van achteren nadert, laat ik ‘m erlangs door even van de trail af te sturen. Passeren is op deze trail anders onmogelijk. Derk doet iets later hetzelfde. Ik hou ‘m in zicht, maar crash in de een-na-laatste bocht.

Na de lange, langzame (maar o zo welkome) lift omhoog rijden we naar de start van de laatste stage van vandaag. Goggle op en gáán! Een racedrone vliegt weer achter me aan voor de eerste paar honderd meter. Straightlinen over een breder bospad duiken we de steeds smaller wordende trail in. Snel, technisch en met een brede glimlach. Dit is de vetste trail die ik ooit heb gereden, denk ik! Diezelfde euforische staat is er bij iedereen als we finishen. Fantastisch. Inmiddels heb ik op zoveel vette plekken in Europa gereden en een trail-top-10 maken welke het vetste was is moeilijk. Maar door de racevibe, de extra snelheid en de extra beetjes risico die je neemt is deze echt met stip binnengekomen in de top-10.

Een heerlijke dag. Afgesloten met heerlijke borden pasta. Het verschil met Derk van vandaag: 13 seconden. Op een totaaltijd van 52 minuten.

‘s Avonds is er een traditioneel feest gepland (balli occitani). Mijn Italiaanse collega in Nederland weet te vertellen dat het veel accordeon-, klarinet-, viool- en harmonicamuziek is. Dat wordt vast leuk. Maar wij blijven pintjes drinken in ons rustige dorp en pakken nog een pizza.

Dag 4: op de top

Vandaag gaan we naar 2.942 meter hoogte. In de briefing wordt direct duidelijk gemaakt dat de klim van 1.200 hoogtemeters niet gemakkelijk gaat zijn. Waarschijnlijk kun je alleen de eerste honderd meter fietsen en daarna is het hike-a-bike. En zo is het. Het is een “voordeel” dat we dezelfde route klimmen als dalen, en dus ook een beetje weten wat ons te wachten staat. Je kunt zelfs wat lijnkeuzes bepalen, mits je het kunt onthouden over de 7 kilometer lange downhill.

De eerste rijders op de top kunnen pas starten als iedereen naar boven is geklommen. En dat klimmen mag je letterlijk nemen. Het is een flinke hike-a-bike en het laatste stukje is echt op het hoogste hoopje stenen op de top van deze berg, Monte Bellino. Supermooi om vanaf hier te starten! Echt onvergetelijk.

We starten niet meer in een vaste volgorde, maar gewoon wanneer je er klaar voor bent. Derk start achter mij. En heeft me al snel te pakken. Shit. We tuimelen allebei op verschillende plekken nog een keer van onze fiets af. Van het onthouden van lijnkeuzes is geen sprake meer. Op een tricky sectie met hele diepe afgrond loop ik een stukje. Ik heb 4 dagen alles heel gehouden, laat ik dat ook maar doen in de laatste minuten van de race.

Met bijna 50 km/u stuiven we over het laatste rechte stuk richting finish, onder aanmoediging van veel wandelaars. Derk klokt 40 seconden sneller af dan ik, met ruim 23 minuten op deze stage. De winnaar, die iedere dag in de leiderstrui heeft gereden, Olivier Bruwiere deed het in ruim 15 minuten. In tegenstelling tot dag 2 vinden we het vandaag helemáál niet erg dat het “maar” één stage is.

Wanneer iedereen is gefinisht en er flink ge-man-hugged is, vindt de prijsuitreiking plaats bij de berghut waar we vanochtend startten. De top 3 ontvangt een traditionele cowbell. En er worden nog prijzen uitgedeeld en verloot van sponsoren zoals Evoc, Dainese, Conway, Muc-Off, Five-Ten en Urge.
Onze Daniël is vijfde overall geworden en staat ook op het podium. Nadat die ceremonie is afgesloten en de familie Margaria ook de ontlading heeft gevierd van alle organisatiestress en euforie, kruipen wij op het podium voor onze eigen top-3: 1: Derk, 2: ik, 3: Kees-Jan.

Ciao a tutti!

We hebben vrienden gemaakt met de organisatie, fotografen en andere deelnemers. Ontzettend mooi om zo’n kleinschalig evenement mee te maken dat zó professioneel is georganiseerd. Iedere dag een toffe aftermovie, een Instagram feed met de beste foto’s van de dag, lekker eten en in een hele mooie omgeving.

Wij komen terug. Al is het maar omdat die battle nog een keer opnieuw moet worden uitgevochten.

De Trans Varaita 2023 vindt plaats van 24 t/m 27 augustus en is binnen no-time uitverkocht.

In december opent de inschrijving weer voor de hierop volgende editie.


Mooi blauw meertje langs de trails in Lenzerheide

Banhnentour Arose van Ben Wurmser

Banhnentour Arose van Ben Wurmser

3 bikers rijden in de verte over een ridge-line

Na 4 maanden van (meestal) pittige beklimmingen op onze bikes in Nieuw-Zeeland, keken we uit naar de dagen wanneer we eindelijk weer met liften omhoog zouden kunnen tijdens de Banhnentour Arose.

Van Herbert (Herbert.Bike) hoorden we dat hij een nieuwe “Bahnentour” Arosa-Lenzerheide had gecreëerd. Dat moeten we checken! De regio tussen Chur, Lenzerheide en Arosa biedt een bijna eindeloos netwerk van trails en liften. Dat maakt de keuze lastig… De ‘must do’ lijst was lang, maar Herbert bezorgde ons een 2-daags plan voor de beste trails.

Het plan bevat 125 kilometer én 14.000 hoogtemeters aan singletrack downhills. Een mooie statistiek. En het beste hiervan: we rijden niet tweemaal dezelfde trail.

3 bikers genieten van het uitzicht over de bergen

Met deze belofte was het makkelijk om een groep van acht bike-vrienden te verzamelen. Maar ze weten ook dat de druk hoog is! Het tijdschema voor de twee dagen is strak en er is bijna geen ruimte voor technische problemen, crashes of zelfs lunchpauzes. Herbert wil ons echt alles laten zien in deze twee dagen.

een mountainbikers rijdt naar beneden over de singletrack

Rocky wake up call

Op de eerste dag rijden we meestal boven de boomgrens op Alpiene singletrails tussen Lenzerheide en Arosa. In het ‘trailboek’ dat we van Herbert kregen, werd het eerste traject van Parpaner Rothorn naar Lenzerheide door hem omschreven als “Juicy Singletrail”. En hoewel het Alpengras sappig is, zijn de rotsen dat niet. De rotsen houden onze blik scherp op de trail om geen over-the-bars the maken.

Alleen het laatste gedeelte in het bos, totdat we Lenzerheide in rijden, is vol met flowy bochten. Een enkele crash is ons wel overkomen, maar gelukkig komen we lachend een heelhuids aan.

Een mountainbiker rijd langs een dikke steen over de berg

Nu komt de flow…

We nemen nog een keer de lift naar Parpaner Rothorn. De lange verbinding die ons van Lenzerheide naar Arosa brengt staat bekend als één van de classic afdalingen in de regio. Een prachtig uitzicht en een erg toffe flowtrail.

2 bikers klimmen over de trail omhoog langs een afgrond
2 mountainbikers rijden over de trail door het groene gras

De moeilijkere rockgardens die we onder onze wielen krijgen zorgen ervoor dat ons skill-niveau snellere vooruitgang maakt. We eindigen uiteindelijk bij Älplisee, een prachtig bergmeer aan het eind van de afdaling, op een korte weg voor Arosa. Het is zó mooi hier, we moesten gewoon stoppen om ervan te genieten.

lunch break boven op de berg met uitzicht op een meer

We willen meer!

Het is al lunchtijd. En mountainbiken maakt hongerig. Maar we hebben geen tijd voor een goede stop bij een restaurant. We eten onze meegebrachte lunch, terwijl we wachten op de uplift naar Weisshorn.

met de fiets de gondel in

De komende trail is – volgens Herbert – een zelden gebruikt wandelpad naar Innerarosa. En zo is het: bijna geen wandelaars, zodat we onze remmen lekker los kunnen laten en een fantastische, snelle singletrail kunnen rijden zonder te veel technische secties.

prachtig uitzocht met een mooie single trail er in

Arosa biedt prachtige uitzichten en interessante afdalingen, die leuk en niet te moeilijk zijn. Zonder crashes of lekke banden komen we bij een van de laatste liften bij de Hörnlihütte – een berghut die aan het begin van de laatste (maar niet de minste!) afdaling van de dag staat. Nu, hebben we eindelijk wat tijd voor koffie en cake, voordat we de 2.000 hoogtemeters lange downhill naar Chur aanvallen.

Mooi blauw meertje langs de trails in Lenzerheide

Briljant einde aan een lange dag op de fiets

Vanuit de Hörnlihütte kunnen we de kronkelende singletrail zien die ons te wachten staat. (Als je ooit in deze berghut bent, check dan het toilet: met waarschijnlijk het beste uitzicht ooit!).

Zoals de eerste afdaling van de dag begint de laatste ook weer met veel rotsen, maar wordt daarna binnen enkele minuten makkelijker en sneller.

En na een lange dag in het zadel is er maar één ding om direct te doen: proberen onze vingers van het stuur te krijgen en bier te bestellen voor iedereen.

lunch break in een berg hut met werkelijk prachtig uitzicht
een mountainbiker rijdt langs een berg meertje

Proost op Dag 1

Wat een epische dag op de fiets. Uitgeput, sommige met wat blauwe plekken, en vooral erg blij dat we de auto kunnen nemen die ons terugbrengt naar ons ‘basecamp’ Hotel Krone in Churwalden.

drie bikers rijden over de trail

Brambrüesch – meer dan alleen een geweldige bikepark

In tegenstelling tot de eerste dag van de Bahnentour Arosa Lenzerheide komt de tweede dag zelden boven de boomgrens. Singletrails in het bos is wat we vandaag te zien krijgen.

steile afdaling gevuld met wortels

De eerste trail leidt vanaf het begin van Bikepark Lenzerheide naar Chur. Omdat we iets buiten Lenzerheide slapen, besluiten we het onszelf makkelijk te maken. In plaats van omhoog naar Lenzerheide te gaan voor de eerste lift, brengt Martin van Bikeshuttle Lenzerheide ons naar de trailhead. Dit bespaart ons veel tijd én bespaart ons de eerste klim.

3 bikers staan in de lift te wachten tot ze boven zijn

Deze tweede dag begint met misschien wel mijn Favoriete Trail van de hele twee dagen. Echt snel, rooty, loamy singletrack met wat glibberige en natte wortels – echt goed om de dag mee te beginnen!

het bos is mooi groen en begroeid met planten.
een biker rijdt door het pijnboom bos heen

Tot onze grote verrassing volgt de Bahnentour niet alleen de bikepark afdalingen, maar leidt ons naar zowat ongerepte afdalingen van Brambrüesch. Drie keer komen we op de Alpenbikepark gondels. De eerste ronde bestaat uit een lange, enorm wisselende en snel ‘wandelpad’, dat ons terugleidt naar Chur. De tweede begint bij de top en is voor een groot deel erg ‘exposed’ (niet naar links kijken!). Alleen de derde afdaling gaat over bikeparktrails. De keus is aan jou: de grote ‘features’ uit het bikepark springen, of gewoon zo hard mogelijk over de Blauwe afdaling? Er is een prachtig aanbod om uit te kiezen. We moeten hier zeker eens terugkomen en in dit park spelen – want wat we zagen, was maar een ‘voorgerechtje’.

dikke wortels steken hoog boven de grond uit in deze afdaling

De eerste keer op deze dag rijden we boven de boomgrens en natuurlijk wordt het weer snel rotsachtig. Het is perfect dat we nu bijna aan het eind van de dag rijden. De liften stoppen bij, en we ontmoeten slechts een handvol vriendelijke wandelaars. En al snel voelen we ons alleen op de berg en rijden we de laatste singeltrail naar Lenzerheide.

3 mountainbikers achtervolgend elkaar over de trail welke bezaaid is met naalden van de bomen

Singletrail transfer naar Lenzerheide

Mooi hoe de verbindingsroutes van en naar Lenzerheide lopen. Deze keer nemen we de andere kant van de vallei op een trail die ons van Brambrüesch naar Churwalden brengt. Het pad is fantastisch en de korte heuvels tussenin laten het bloed pompen. Helaas is het al tijd om afscheid te nemen van enkele vrienden die ons in Churwalden moeten verlaten. Zij missen de laatste tracks van de Bahnentour, bij Piz Scalottas in Lenzerheide.

een prachtig uitzicht over de bergen vanaf dit punt

Moe maar blij

We did it! Ruim 126 kilometer, 14.000 hoogtemeter afdalen en in totaal 15 uplifts in twee dagen. Ik kan me niet heugen dat ik ooit eerder zoveel verschillende trails heb gereden. En 99% van de paden was fantastisch. Slechts een stukje van Hörnli naar Innerarosa was een beetje saai, maar we hoorden van Herbert dat ze er van plan zijn een flowtrails te bouwen.

De dopamine compenseert de paar pijnlijke spieren. Ik denk dat iedereen minstens één keer gecrashed is, maar met zoveel trails zou ik verrast zijn als dat niet zo was. Onze bikegroep is het met elkaar eens: de Bahnentour Arosa Lenzerheide is een ongelooflijke ervaring in Graubünden. Het toont duidelijk aan waarom deze regio op de bucketlist van elke biker moet staan. Het biedt écht iets voor iedereen en heus niet alleen vanwege het bikepark.

PS:

Als de lengte of de hoogtemeters je wat te veel lijken, kun je beide dagen gemakkelijk inkorten.

Meer informatie over de Bahnentour Arosa Lenzerheide vind je op Herbert.bike:

https://www.herbert.bike/angebote/bahnentour-arosa-lenzerheide

Meer bikepark informatie Zwitserland


The Defender Camp Zwitserland

The Defender Camp – Zwitserland

The Defender Camp (video link onderaan)

Het stond al lang op mijn lijstje…… Self supported overnachten op een berg. Simpel idee en makkelijk uit te voeren! Om dit mini avontuurtje wat vetter te maken was al snel de beslissing genomen om dit in een daktent te doen, met een dikke 4×4 de berg op rijden, overnachten en de volgende ochtend vroeg in de morgen naar beneden knallen op de MTB.

Landrover defender met mountainbikers

Na wat gegoogle kwam ik bij steel-brothers.nl uit, hét bedrijf voor de verhuur van Landrover Defenders om  prachtige avonturen werkelijkheid te maken. Het weekend dat ik weg kan van mijn normale daytime job was er gelukkig nog een defender te huur met dubbele daktent. De defender was vol gestouwd met een hoop mooie kampeer spullen die ook via de website urbansandindians.nl verkocht wordt.

Het is vanuit Nederland moeilijk te bepalen waar je precies heen moet, wat goede spots zijn en waar het überhaupt mag. Erik van MTBverbier.com kon mij daar mee helpen, sterker nog; hij vond het idee zo vet dat hij besloot mee te gaan!

Landrover defender in de alpen met daktent

Eerlijk is eerlijk, met een defender 890 kilometer wegwerken vergt wat van je geduld, een afstand waar ik met mijn eigen auto een kleine 8 uur over doe duurt nu ruim 10,5 uur. Dus na wat lichte ergernis kwam ik eind van de middag aan bij het prachtige chalet van MTBverbier, Erik gooit zijn spullen en fiets in de defender, boodschappen had ik onderweg al snel gedaan en hop die berg op!

Mijn 4×4 ervaring is niet heel groot, maar gelukkig zijn de onverharde paden keihard en vergen absoluut 0 ervaring dit weekend. Na een rit van ongeveer 3 kwartier komen we boven, we parkeren de auto en we besluiten eerst nog een stukje verder met de fiets te klimmen. We kunnen wel een lekkere afdaling gebruiken!!

Terug bij de auto snel inladen en naar de spot rijden waar we de daktenten uitklappen en kunnen wachten op de adembenemende zon’s ondergang. Werkelijk niet normaal mooi! Met de Wood Stove G3300 in combi met de BBQ rooster – GoGrill grillen we onze burgers en worstjes klaar op klein houtjes. De Temperatuur zakt als een malle op deze hoogte in de bergen en al gauw proberen we ons met meerdere lagen kleding en een kamp vuur voor het berghutje ons warm te houden bij de gure wind en een temperatuur van -4 graden.

Landrover defender met 2 daktenten
Koffie zetten hoog in de bergen

De volgende ochtend biedt wederom een prachtig tafereel, het wolkendek ligt als een deken over het dal, de zon komt rustig op en valt als een warme deken over ons heen wanneer hij onze defender bereikt. Eerst een kop koffie, stukje stokbrood en gebakken eieren met spek. Het mag dan back to basic zijn, maar met deze defender en de camping gear is het heerlijk comfortabel! Na het ontbijt zet Erik mij weer boven aan die
 berg af zodat ik vandaar helemaal naar beneden kan rollen.

 De variatie is prachtig, het format is geniaal en iedereen aan te raden. Onafhankelijk van een lift en zonder uren te moeten klimmen kom je overal waar je wilt, beter dan dit wordt het niet! En om het weekend af te toppen natuurlijk nog wel even lift supported het bikepark van Verbier ingedoken 😀

Defender Steel Brothers from Rik Harms


Tweed valley mountainbike vakantie

Rik klimt omhoog door een weids landschap in Schotland

TWEED VALLEY: TRAIL WALHALLA’S GLENTRESS & INNERLEITHEN

In het spoor van de Enduro World Series, Tweed valley mountainbike vakantie

Grens met Engeland en Schotland

Het plan was al gesmeed direct ná de biketrip naar het Lake District: “Volgend jaar gaan we naar Schotland!”. En ondanks dat we er een jaar naar uit hebben kunnen kijken, starten we de voorbereidingen pas een paar weken van tevoren. Busje gehuurd: check. Ferry geboekt: check. Tent en kampeergear: check. Bike in orde? Check! Welke trails gaan we rijden…? Tja, welke trails gaan we rijden. Schotland kent veel bekende mountainbikespots: de trailcentres van de 7Stanes en natuurlijk de worldcup downhilltrack van Fort William: de enige plek in de UK met een lift. Mooi dan zijn we klaar voor de Tweed valley mountainbike vakantie

P bord met Glentress 7stanes bikepark
Rik rijdt in de gehuurde mercedes bus

Keuzes te over! We kiezen ervoor om te overnachten in Peebles. Een rustig stadje met een Tesco supermarkt, een camping en pubs. En last but not least: het is op fietsafstand van twee trailcentres van de 7Stanes: Glentress en Innerleithen. Al onze ‘raadgevers’ geven aan dat dit de twee tofste trailcentres zijn.

De foto’s op de site doen me vermoeden dat het in trailcentres voornamelijk om breed aangelegde trails gaat voor family rides. Maar met genoeg black routes overtuigen Glentress en Innerleithen ons gelukkig toch om erheen te gaan. En dat blijkt het zéér waard!

Spullen uitpakken. Bakken vol bikegear liggen overal!
Hielke sleutelt de bikes in elkaar op de camping

Dag 1: Gypsy Glen

Hoe vaak kun je op biketrip naar dezelfde bestemming? Nou, naar Schotland kunnen we vaker terug. Alleen al in Glentress liggen tientallen kilometers aan trails. Het is dan ook niet gek dat de gpx-files van de Enduro World Series 2015 die we op Trailforks hebben gevonden óók over de trails van het trailcentre gaan. Maar die bewaren we voor de laatste twee dagen. We warmen, na de overtocht met de boot (en nog een kleine kater) op het de gpx-track: Gypsy Glen. Een rondje over een geweldig geasfalteerd fietspad (ja echt!) langs de Tweed River. En dan: één klim over zompig, zuigend grasland. En één afdaling langs stenen muurtjes, over losliggen rotsen. Een genot!

Rik en Bram beginnen aan een afdaling over een trail vol met stenen.

Dag 2: The Black Route

Bikedag twee is weer in volle zon (Hallo Schotland! Nog geen regen gezien!) met 29 kilometer en 1100 hoogtemeters. We starten bij de ingang van Glentress Trailcentre. Op een woensdag en dat blijkt een juiste dag: in de weekenden is het hier (weer of geen weer) een stuk drukker. En waar we eerst dachten dat het brede fireroads zouden zijn is deze Black Route héél natuurlijk. Met volop rotsen, stenen en wortels, maar altijd met flow. Geen passages die niet te rijden zijn, op wat té steile klimmetjes na. En er wordt duidelijk veel tijd gestoken in het aanleggen van afwateringen. Maargoed, de enige afwatering vandaag is het zweet op onze bovenlip.

Bram zoekt de weg in het bikepark in Tweedvalley Schotland
Rik klimt omhoog over een trail in Schotland

Alle segmenten hebben namen, weliswaar niet allemaal aangegeven op bordjes, maar op Strava kun je checken hoe snel je bent ten opzichte van de locals. Onze favoriet: Double X. Joelend rollen we naar beneden, achter Hielke aan. Hij gaat veruit met de meeste snelheid van drops van wortels, door krappe switchbacks en over blinde double jumps. Met zoveel adrenaline in ons lijf, klimmen we tóch nog een extra stukje terug naar het bikepark dat we op de startklim hebben gezien. Er zijn drie lijnkeuzes. En de keuze simpel: de jumpline! Zonder kleerscheuren keren we terug. Stoked as hell!

Rik rijdt over een trail in het bikepark in Schotland
Hielke pakt een wallride in Schotland bikepark 7stanes

Dag 3: Enduro World Series

We noemden het al: in 2015 vond de Enduro World Series hier plaats. We starten met de wedstrijddag die in Innerleithen begint. Af en toe is het wat lastig navigeren met onze Garmin: zeker omdat de trailkeuzes hier zovéél zijn. Links en rechts van de trail die we nemen zien we iedere keer nieuwe ‘secret trails’. Dat getuigt wel van een actieve mountainbike community. En biken kunnen ze hier wel. De downhill-tracks waarlangs we enduro-stijl (met Evoc op onze rug en pothelmpje op) omhoog klimmen zijn heftig. Zo imponerend, dat we wel weten dát we ze willen rijden, maar alleen met fullface op.

Rik Nico en Bram starten de EWS afdaling in Tweedvalley
Hielke draait het vlees op de wegwerp BBQ op de camping.

De EWS track ligt er zowaar nog. Als we, ten noorden van Innerleithen, door een boskap gebied omhoog klimmen komt er nog een mede-endurist omhoog gestoempt. Even kijken welke trail hij induikt: jep, “onze” trail. De Enduro World Series track die als kruimelspoor op onze navigatie staat, wordt dus nog gereden. Maar niet door iedereen blijkt. En hij is ook zeker niet vóór iedereen. Steiler dan steil. Manouvrerend door een dichtbegroeid bos. Een enkel waarschuwingspijltje die net op tijd aanduidt dat er een drop aankomt, hangt er nog. Onvoorstelbaar dat de worldserie-racers hier tien keer zo snel doorheen vliegen als wij, en waarschijnlijk ook op een nattere ondergrond. Het maakt de dag extra bijzonder. Op deze manier voelt het alsnog we al de ‘hidden gems’ van de Tweed Valley hebben ontdekt.

Dag 4: Enduro World Series

Zo’n dag als gisteren willen we nog wel een keer. En dat kan: de Enduro World Series duurde twee dagen, dus vandaag rijden we de andere gpx-track ervan. Deze begint toevallig in Peebles, op steenworp afstand van onze camping. En wat blijkt: de trails die we eerder al aan de rand van het dorp hebben gereden tijdens een ‘speelkwartiertje’, horen gewoon bij een van de laatste EWS tracks.

De startklim is lang. En met een paar dagen in hetzelfde gebied leren we het terrein goed kennen: we komen namelijk bij het Glentress bikeparkje uit waar we op dag 2 al waren.

Nico rijdt over een rotsige ondergrond. Het is de EWS track in een 7stanes bikepark

Vandaag, in de regen is het écht Schotland. En de Schotten gaan ook gewoon naar buiten (het is weekend!). Er zijn veel meer bikers op de trails dan de dagen hiervoor. Waar we enkele klimmen nu een tweede keer rijden, zijn de afdalingen uniek. Bovenaan de klim schieten van de trailcentre-track af én de EWS-trail wordt nog ruwer en steiler. Dat is even wennen, zeg. Gladde ondergrond en steil terrein. Vergeef het ons, dat we als correctie wat voetjes aan de grond moeten zetten. Maar gaandeweg de dag gaat de rijstijl weer vooruit. En de drang om meer, meer en meer te willen rijden ook. Een van de bekendste trail-segmenten: Spooky Woods doen we twee keer. Één keer voor de whip-foto op een jump. En één keer als lange flowy trail in een ruk naar beneden. Wat rots-drops, tafels en heerlijke bochten. Een rondje high-fives mag dan wel.

nico rijdt over het laatste deel van de Tweedvalley EWS track in schotland
Weids uitzicht over het landschap van Schotland in Tweedvalley, dreigende wolken met regen hangen boven het landschap

Maar, ho! Het is nog niet voorbij: de laatste afdaling, dat is er een waar we niet over uitgepraat raken. Alles wat een afdaling onvergetelijk maakt, zit hierin. Nog niet helemaal uitgerust schieten we snel de afdaling in: achter twee blondje paardenstaartjes aan met een traildog. Die trappen nog flink door! Na een vriendelijk knikje terug van de twee dames, passeren we ze. We rollen het bos uit over een worteltapijt van honderden meters. Mijn 140 milimeter veerweg schiet hier écht tekort. De full-endurobakken (160 en 170 milimeter) van Hielke en Rik excelleren hier. Gelukkig blijven we dicht genoeg bij elkaar om in een treintje de volgende bochten te pakken. Geen tijd voor foto’s! Van deze trail moeten we gewoon genieten. Opeens doemt Peebles weer op: de laatste stukjes trail. Puntige stenen kunnen ons misschien nog wat narigheid bezorgen, maar doen dat niet. Na vier dagen trailrijden hebben we de kneepjes van het afdalen behoorlijk goed te pakken. De finish op de camping is er een die gevierd moet worden. Met pints bier, en ja, natuurlijk ook een whisky’tje.

Rik dropt in het bikepark in tweedvalley
Lekke banden horen erbij! 7stanes bikepark, schotland

Pyrenees mountainbike avontuur

“Backcountry Tour of the Pyrenees Orientales” – mentaal en fysiek een intense ervaring

Mountainbiken in de Pyreneeën was een totaal nieuwe ervaring voor mij en gaf een nieuwe definitie van mountainbiken op natuurlijke wandelpaden. Waarom? Ik denk omdat de Pyreneeën net iets wilder en ongerepter zijn dan alles wat ik eerder heb gezien en gereden. Vandaar dat we op deze Pyrenees mountainbike avontuur gingen.


Samen met de Engelse fotografe Saskia Dugon reisde ik eind oktober af naar Ian en Angela Pendry van Altitude Adventure in de Pyreneeën. Het doel was om met de “Backcountry Tour of the Pyrenees Orientales” binnen een week de beste trails te rijden die de Pyreneeën te bieden hebben. Voor dit avontuur kende ik de Pyreneeën nauwelijks en ben er nog nooit geweest. Het enige wat ik wist was dat Andorra er lag.

Wanneer een passie een beroep wordt

Ian en Angela, oorspronkelijk uit Groot-Brittannië en gepassioneerde mountainbikers. Beiden deden vroeger aan wedstrijden, Ian als downhill biker en Angela als cross country rider. Ian heeft ook gewerkt voor Scott Sports England als verkoper en productontwikkelaar. Ongeveer 12 jaar geleden besloten ze het Verenigd Koninkrijk te verlaten en een nieuwe thuisbasis te vestigen aan de Spaans/Franse grens in St Pierre dels Forcats. Ze kochten het kleine hotel “Mourli del Riu” en begonnen hun eigen bedrijfje; Altitude Adventure. De naam zegt het al – maar daarover later meer.

Een vlucht van 1,5 uur en een bustransfer van 2 uur vanuit Zwitserland naar het midden van het Spaanse paradijs.

We vlogen rechtstreeks naar Barcelona waar Ian en drie andere gasten ons verwelkomden. Op weg naar St Pierre dels Forcats, de basis van Altitude Adventure, stopten we in een klein Spaans dorpje. Lunchpauze! Tappas en bier werden geserveerd – we waren het erover eens dat de vakantie niet beter kon beginnen! We bereikten de accommodatie iets later, bouwden onze fietsen op en keken uit naar een week fietsen op eersteklas trails.

Altitude Adventure – the name says it all!

De “Backcountry Tour of the Pyrenees Orientales” is een van de zwaardere tochten die Ian en Angela aanbieden. Het pakket omvat zes begeleide dagtochten met privé shuttle en gondelliften door de Spaanse en Franse backcountry rond Bagà, evenals alle overnachtingen en maaltijden.

Veeleisend in drie aspecten

Basic fitness

Je moet mentaal en fysiek voorbereid zijn om in de zes dagen 12.500hm bergafwaarts en 4000hm bergopwaarts af te leggen. Altijd op technische singletrails, sommige hike-a-bike betrokken.

Riding skills

De trails zijn technisch veeleisend. Het zijn allemaal natuurlijke wandelpaden die niet, zoals we in Zwitserland gewend zijn, goed onderhouden en vaak gebruikt worden. Elke storm verandert het pad weer, wat ertoe kan leiden dat het nauwelijks of slechts gedeeltelijk berijdbaar is. Over het algemeen is het terrein zeer ruw – 90% van de paden is zeer stenig. Voluit gaan kan ernstige gevolgen hebben. Dit maakt het geheel spannend, maar kan ook vermoeiend zijn, omdat niet elke dag vol stroom is.

Het kostte me drie dagen om te wennen aan het rijden – maar nadat ik me realiseerde waar de grenzen liggen, had ik veel plezier en genoot ik echt van de paden.

Adventure en team spirit

Je brengt veel tijd door in de groep – dagelijks op de trails en ook ‘s avonds bij het diner, dat door Angela vers wordt klaar gemaakt. De accommodatie is zeer eenvoudig, maar schoon en comfortabel. De gastvrijheid van de mensen raakte mijn hart – ik voelde me zeer comfortabel en welkom waar we ook gingen.

Bij Ian en Angela voel je je als gast altijd op je gemak en veilig.

Alle tochten van Altitude Adventure kunnen worden aangepast aan het niveau van de groep. Ian kent de regio rond St Pierre dels Forcats en haar trails door en door. Ian is een gepassioneerde trail scout en dat voel je als gast.


Je voelt je altijd veilig en op je gemak. Als je een slechte dag hebt, kun je in het hotel blijven of een alternatieve activiteit doen. Als de groep moe is of andere trails wil rijden, past Ian het programma spontaan aan. Ian en Angela deden echt hun uiterste best om de best mogelijke ervaring in hun huis te leveren. En het kwam allemaal perfect samen. Geweldige trails, heerlijk eten en een geweldige groep gelijkgestemden.

De Pyreneeën daagden me uit en ik was aanvankelijk niet gelukkig met mijn rijden. Maar met de tijd en het rijden leerde ik me aan te passen aan het terrein. Het heeft zijn charme om in zulk terrein te rijden en met de natuur en de omstandigheden om te gaan. Ik was onder de indruk van de ongelooflijke uitzichten over die bergketens. De hoeveelheid trails die het gebied biedt en de onbeperkte gastvrijheid van de plaatselijke bevolking en het heerlijke Spaanse eten. Het is een cultuur waar ik van hou, het is een gebied waar ik van ben gaan houden en ik wil deze prille liefde versterken.

Ik bezocht Angela en Ian zonder Ben in oktober en het is voor mij een MUST om met hem terug te gaan. En Ian bevestigt mijn gevoel – de meeste gasten komen meestal drie keer terug totdat ze de drang voelen om een andere bestemming te ontdekken. Het is waar – de Pyreneeën zijn magisch en ik kijk al uit naar de volgende reis terug naar dit wilde, vrije en ongerepte gebied.

Dank aan Ian en Angela voor het mogelijk maken van deze reis – het was een van mijn hoogtepunten vorig jaar!

All information about this offer can be found here.

Meer mountainbike vakantie verhalen in Spanje