2 bikers rijden over een berg rug met finale ligure op de achtergrond

Road trip naar Finale Ligure

Shuttlen in bike-mekka: Finale Ligure

We gaan naar Tahiti! Op twaalf uur rijden van Nederland. Camping Tahiti, welteverstaan. Middenin bike-mekka Finale Ligure (Italië) ligt ons verblijf voor de komende 5 dagen. We rijden een nachtje door om al direct om 09.30 uur op onze bikes te kunnen zitten. En even ontdooien op de trails blijkt een goede keuze...
bike trailer met al onze mountainbikes

 

Finale Ligure is bekend als laatste EWS-wedstrijd van het seizoen. Afgelopen seizoen (2017) sleepte Sam Hill hier de titel van Enduro World Series champion binnen. Op zijn endurobike met 165mm achter en 170mm veerweg voor zagen we hem over de trails vliegen. Welke bike zullen wij meenemen? Full-on downhillbike, endurobike of een hardtail? Als we eenmaal in Finale Ligure zijn, blijkt de keuze duidelijk: één met zoveel mogelijk veerweg. We gaan namelijk 3 dagen shuttlen met Bike & Sun.

Choose your weapon

En die veerweg ga je gebruiken! De trails zijn ruig en rotsig. Onze opwarm-trail die we op dag 1 (zelf vier keer klimmen en dalen) is de Briga Right en Briga Left trail, die uitkomt in het dorp. Gemakkelijk te vinden (via Trailforks), maar het gebied heeft zóvéél meer areas. Die kunnen we nauwelijks allemaal fietsend bereiken: bijvoorbeeld Melogno, Nato Base en Le Manie.

Rik Harms rijdt over een rots sectie in finale ligure

Shuttle-dag 1

Op dag 2 staat gids Matteo al om 09.00 uur op ons te wachten voor de eerste (private) shuttle-dag. We starten direct lekker hoog, bij de Rollercoaster trail. Niet hoger dan dat, want boven de 1.000 meter ligt nog sneeuw (eind maart).

Het verwachtingspatroon en het ‘jargon’ van Matteo is direct duidelijk: “an easy trail”, is er een met halve-meter drops en bezaaid met stenen. En “don’t break on the black rock” betekent: absoluut vermijden! Maar dit is wel genieten, zeg.

2 mountainbikers komen aangereden op de berg

Beneden aangekomen staat onze shuttle weer klaar om ons snel en behendig over de smalle wegen weer naar boven te manoeuvreren. We starten nog een keer bij hetzelfde punt. Finale Ligure zou Finale Ligure niet zijn, als er op dit punt niet nóg meer trails te vinden zouden zijn. Dus bovenaan schieten we een andere trail in. Wat steiler dan hiervoor. We rijden Toboga, Cacciatore, Kill Bill #1 en de prachtige Madonna della Guardia - vernoemd naar de kerk op de heuvel. We bidden dat we de genadeloze rockgarden goed doorkomen.

Tijd voor lunch! Vergis je niet bij het eerste bord: een heerlijke pasta is slechts het voorgerecht. En we zijn pas weer klaar voor de volgende ‘beating’ na een ferme espresso. De focus is terug! Klaar voor de flowy Ingegnere. Daarna blijven we op een kleinere heuvel voor nog 3 afdalingen, waaronder Little Champery. Zoveel runs hadden we absoluut nooit kunnen doen zonder gids en shuttle!

Grote kombochten met een mountainbikers

Shuttle-dag 2

Onze prive-shuttle van vandaag heeft maar liefst 2 gidsen: eigenaar Luca en gids Matteo. Die laatste kennen we inmiddels goed. Met een guitige lach en samen gedrukte wangen onder zijn fullface helm, als we weer eens stoked bij het einde van de trail komen. Luca is er vandaag bij om ons de trails langs de kust te tonen. Het belooft een zonnige dag te worden, dus we zullen de hele dag getrakteerd worden op uitzichten over de Middellandse zee.

prachtige rigeline in finale ligure

En dat klopt! We rijden tot twee keer toe over een mooie ‘ridgeline’ met aan beide kanten droge trails met losse rotsen en onderaan de zee. Hier wordt veel minder gereden, zelfs op de drukste dag van het jaar (het voorjaar en najaar zijn hier hoogseizoen). De trails hebben zelfs nog geen naam.

Dat is anders in de middag: na een lunch op een bikers-camping starten we aan de Womens DH. Deze trail ligt (logisch) naast de Mens DH. Als je Googled op Finale Ligure, dan is dít de foto die je vindt van deze bike-bestemming. Droog, open, ruig en with a view.2 bikers rijden over een berg rug met finale ligure op de achtergrond

Shuttle-dag 3

De laatste bike-dag, en dus stelt Matteo voor om terug te keren naar wat trails voor de voorgaande dagen, zodat we ze echt kunnen shredden. En wat blijkt? De trails vanaf Nato Base (Madre Nature en H Trail) zijn nu wel toegankelijk. De afgelopen dagen hebben de trailbuilders er nog wat werk verricht en we zijn de eerste die deze trail dit seizoen rijden. Glad van de vochtige lucht en mist, maar absolute fun om te rijden.

3 mountainbikers rijden een trail in met uitzicht op de zee en finale ligure

Matteo legt ons uit dat de mist en miezerregen de slechtste weerconditie is in Finale Ligure: de stenen zitten altijd onder een laagje stof. Komt er een natte laag op van mist of miezer dat verandert dat in de supergladde toplaag. Rockgardens zijn daarom beter te rijden bij harde regen (dat spoelt het stof eraf), dan bij motregen.

We durven meer trails op high speed te rijden. Wellicht ook een beetje geïnspireerd door Matteo en EWS-rijder Jonas Bähler, die vandaag met een clubje met ons meerijdt.

We zien uit naar de Legnaia trail, die we op de eerste shuttledag al reden. We dachten dat die flowy was, maar na 3 dagen in Finale Ligure blijkt het toch echt zwaar voor de armen en benen en harken we door de red rocks.

Check hier onze video: A Road Trip To Finale Ligure

Komen we terug?

We kennen trailhunters die ieder jaar hun ‘zomer-bikeseizoen’ afsluiten in Finale Ligure. En dat voornemen klinkt erg goed! De gaafste trails die je kan bedenken, dikke endurobikes op iedere straathoek, professionele guides en shuttles, goede accommodatie en niet te vergeten lekker eten!

En de schade (naast de standaard krassen op onze scheenbenen) van een ruig Finale Ligure valt nog te overzien:

  • 2 lekke banden

  • afgebroken derailleur

  • vastgelopen ketting in de chainguide

  • losgelopen rockerlink-lagers

  • losgelopen crank-bladboutjes

  • en een centimeter speling op het achterwiel

Schermafbeelding 2018-04-04 om 17.23.30


van life sucks

Van Life Sucks

Ik hou d’r van! Lekker potje sarcasme in de morgen! VAN LIFE SUCKS 😀

Ook nog interessant!

Review: Destroyer downhill jeans – (Ja, een mountainbike spijkerbroek!)

Ik weet het nog goed. Juni 2019, Leogang, World Cup downhill. Loïc Bruni won. Maar als het niet om de [...]

Finale Ligure wintertrip, de ultieme anti-winterdip

Het is een donkere en regenachtige dag ergens in november. Ik heb net weer de modder van mijn fiets, broek [...]

Mountainbike geometrie: alle termen uitgelegd

Het begrijpen van de geometrie is essentieel. Elk element van de mountainbike geometrie draagt bij aan de rijervaring en prestaties van de bike op verschillende terreinen


Jeff Kendall-Weed in IJsland

Tijdens een trip richting IJsland rijdt hij met een dikke Landrover Defender naar wat vette spots. De trails die hij daar killed zijn echt technisch, hij laat het eruit zien alsof het niks is!! Wat een skills echt niet normaal. Deze meneer Jeff Kendal-Weed popt zijn mountainbike met alle gemak van de wereld alle kanten op! Pure inspiratie ten top, straks maar direct weer mijn Insurgent uit de garage halen en volle bak oefenen.

Misschien ook maar gelijk IJsland als Travel locatie weer wat hoger op de wish-list zetten….

Ook nog interessant!

Review: Destroyer downhill jeans – (Ja, een mountainbike spijkerbroek!)

Ik weet het nog goed. Juni 2019, Leogang, World Cup downhill. Loïc Bruni won. Maar als het niet om de [...]

Finale Ligure wintertrip, de ultieme anti-winterdip

Het is een donkere en regenachtige dag ergens in november. Ik heb net weer de modder van mijn fiets, broek [...]

Mountainbike geometrie: alle termen uitgelegd

Het begrijpen van de geometrie is essentieel. Elk element van de mountainbike geometrie draagt bij aan de rijervaring en prestaties van de bike op verschillende terreinen


Hand espresso

Before the Trail Espresso

Jaja wij mountainbikers hebben het maar te verduren, hele week keihard werken. Komt eindelijk het weekend er aan moet je weer vroeg op 🙁

Mwa, eigenlijk is het een dikke 😀 want dan mogen we weer! We rijden wat af voor deze verslavende hobby. Vooral voor ons Nederlanders en Vlamingen die over het algemeen de bergen niet direct in de achtertuin hebben liggen (op wat fortuinlijke geluk hebbers na dan…).

Deze Espresso machine lijkt ons dan geniaal om ons vroege vogels net even dat stukke extra boost te geven om de ochtend mee te starten. In de avond autootje in pakken, 5 uur ‘s ochtends op. Snel water koken en in de thermoskan gooien. Plankgas richting de bergen! Eenmaal daar rustig omkleden en daar pomp je niet alleen je banden naar de gewenste druk nee je pompt ook je espresso maker even naar het gewenste aantal barretjes! Hoppe verse koffie in the middel of freaking nowhere! Lekker…. meer info op handpresso.nl

een man maakt op een berg top een espresso met zijn hand espresso machine

jumpend komt de mountainbiker door het bos over een set wortels in het dicht beboste bos

The Free Radicals // Two Weeks on Vancouver Island

Last September, with one fully functional bike and seven functional wrists between the four of us, we boarded the ferry to Vancouver Island with a plan that was somewhere between vague and nonexistent. This is a brief glimpse into the aimless and carefree two weeks that followed.

The Free Radicals are four guys who are just trying to ride some bikes. We live in vans, work seasonal jobs and eschew the comforts and constraints of traditional lives in order to ride our bikes as much as humanly possible. Racing is the impetus for our travels, but we live for the in-betweens: the hidden trails, local swimming holes and general mischief encountered on the road while traveling between races.

For 2017, we're embarking on the Free Candy Tour, an adventure that will take us all over Oceania and North America, racing a schedule of Trans-style enduro events. Along the way, we will be documenting all of the uncensored and unglamorous experiences that come with our exploits and releasing eight episodes, one per month throughout our racing season.

Keep an eye out for Episode 1, releasing on March 21st, exclusively on FreehubMag.com!


Gullyver’s Travels: Episode One

Gullyver’s Travels: Episode One

Ze zijn er weer! De IXS Flow Hans Grey in maar L

IXS flow knee protectie kleur grijs en zwart

Gullyver's Travels: Episode One from Rocky Mountain Bicycles on Vimeo.

Geoff Gulevich has crisscrossed the globe as a competitor for many years, but he's rarely ventured beyond the mountain resorts that contests are held in. The premise behind Gullyver's Travels is to motivate everyone to step outside of their comfort zone and explore new places.
"Episode One takes place in the French Alps and features long time friend and Rocky Mountain teammate, Tito Tomasi. A world traveller who also happens to be a phenomenal mountain biker, Tito has ridden some of the most remote places on earth. His personal motto is vive la vie, and we intended to do just that. (...)"
Words by Geoff Gulevich
Video by Damien Vergez
Full story at bikes.com/stories/gullyvers-travels-episode-one


Overliggen en glijden mountainbikers over de besneewde piste tijdens de megavalanche

Leesvoer: De Megavalanche beleving van Elise

Nu we alweer druk met de planning voor volgend jaar bezig zijn vinden we het ook een mooi moment om nog eens terug te blikken op afgelopen jaar. Graag staan we even stil bij de giga prestatie van Elise Klapwijk. Door mee te doen aan de Megavalanche!!!

Lees hoe Elise dit heeft ervaren in haar eigen woorden en laat je inspireren:

Megavalanche 2016

Daar sta ik dan op 3330m boven zee niveau. Shit het is best hoog, wel geweldig mooi uitzicht met die strak blauwe lucht, wel koud het is precies 0°c . Langzaam ploeter ik door de sneeuw heen die aan het smelten is en er ligt best nog veel. Soms zak ik wel 30 cm weg en het is glad ook. Langzaam glij ik naar beneden naar de start. Kijk over de rand. Uuuh dit is wel stijl, glad en eng. OMG hoe ga ik hier naar beneden komen?!

Megavalanche in het kort sneeuwpistes, smalle singletrails (soms geen lijn of juist teveel keuze) over een grote rockgarden, geen enkele lijn is makkelijk bovenin, stijl, scherpe rotsen, smalle bruggetjes, langs alpen weides en watervallen, een klim langs alpe dhuez en dan het bos in met steile kombochten en heel veel wortels. Conclusie 20 km van de 32 is beangstigend. Het leek zo makkelijk en niet zo heel stijl op de filmpjes op YouTube. Dacht zelfs een paar keer bij langzame filmpjes waarom rem je? Nu rij en loop ik er zelf langs, slik nog even een paar keer en denk daarom rem je. Shit wat doe ik mezelf aan. Heb mijn rug al eens verpest 10 jaar geleden en wil het niet nog een keer meemaken flitst continu door mijn hoofd heen. Ja, ik ben eerlijk ik ben soms best wel een schijterd. Kan veel meer dan ik durf. Maar ik ga er nu boven staan. Ik doe dit! Of toch niet? Wel? Niet?
In de aanloop naar de mega heb ik vele malen getwijfeld.

Uiteindelijk sta ik toch boven aan de start op vrijdagochtend. Qualificatie, dood nerveus sta ik daar met 55 andere dames. Daar gaat ie ALARMA! BOMBA!!!! Weg zijn we de eerste twee bochten haal ik 10 dames in kom in de sneeuw terecht en vol voorover op mijn plaat daar had ik niet opgerekend naja eigen schuld had ik hem maar helemaal moeten rijden van te voren. Myrte had t over een paaltje dat ik daar 30 cm links van naar beneden kon rijden. Bedoelt ze een mtb paaltje of zo'n sneeuw paaltje. Duidelijk een sneeuwpaaltje als ik die passeer 10 m rechts van me. Hele flinke drop en landing in de sneeuw die ga ik echt niet fietsen. Loop terug en spring naar beneden. He, daar is Myrte, ze heeft lek gereden en schreeuwt dat ik door moet gaan. Eindelijk uit de sneeuw stukken en in de rotsen. So far so good tot ik lek rij. Rij tubeless en het is blijkbaar een klein lek, hij liep langzaam leeg. Wel pomp vergeten, gelukkig komt er iemand voorbij met een pomp. Snel oppompen en door. Ik passeer de megakid, mooi ze zijn nog niet gestart. Even verder op wordt ik tot stoppen gemaand de kids zijn gestart en al gauw komt de eerste aan. Tering wat rijden die kids hard! Na tien minuten mag ik weer doorrijden en heb de tijd nuttig gebruikt om mijn band weer op te pompen. Eindelijk de stenen af en in de Alpen weides. Vla voor ik het dorp in rij vraag ik aan publiek of ze een pomp hebben. Gelukkig wel. Snel weer oppompen en door. Lekker flowend paar tafels en kom bochten. Kom het dorp in door de tunnel en daar zag ik werkelijk niets als ik de bocht door ben zie ik eindelijk weer zonlicht. Een klein stukje klimmen en Ik hoor al de omroeper en daar is de finish. Waar ik opgewacht wordt door de anderen. Uiteindelijk gefinisht na 1 uur 1 min als 44e! Ben blij, heel blij.

Maar nu, de dag des oordeels. Om 04:30 gaat de wekker, slecht geslapen zeg maar amper, stomme zenuwen. Kreeg geen hap door mijn keel. Banaan, passievruchten, energy bars en energy snoepjes voor tijdens de rit in mijn tas. Om 0600 stap ik de lift in met myrte. Komen boven aan en wat een mooi uitzicht. De zon die net boven de bergtoppen komt, de laaghangende bewolking in de dalen geweldig mooi. Best fris maar de wind stond gelukkig goed en had mooi een bankje geconfisqueerd in de zon en uit de wind. Al snel worden de dames namen opgeroepen, moesten de fietsen in rijen gaan klaar leggen anders past het niet want het wordt steeds drukker. Snel nog even wat eten, al het fruit erin en mijn energy bar. Ben net klaar met eten en ik hoor mijn naam omgeroepen worden, moet gaan oplijnen aan de start. Langzaam glibber ik weer naar beneden en kom weer op de piste. Nu is de piste gegroomed, niks geen sneeuw gewoon ijs en spekglad. Even later zie ik myrte verschijnen ze staat een paar m verderop ik sta helemaal links.

Megavalanche view Elise

Na drie kwartier wachten zie ik eindelijk de bordjes. 5 minuten, 1 minuut daar begint dat stomme nummer weer. Kriebels in mijn buik ALARMAAAA BOMBAAA en daar gaan we. Ik ren naast mijn fiets en kom bij de afdaling glij direct door op mijn kont en begin flink snelheid te maken. Ik neem een fiets mee voor een paar meter en daar volgt de berijder ik roep naar haar WATCH OUT! SORRY en ze kon nog net over me heen springen. Knal tegen nog twee dames aan (sorry daarvoor) en kom beneden aan. Hoor Myrte weer roepen: Op je kont gaat goed! He, je moet wel doorrijden! Ze zag niet dat mijn stuur helemaal scheef stond en dat mijn ketting tussen mijn cassette en frame vastzat. Zo eindelijk op weg, fireroad is goed te fietsen wel glad. De afdaling weer op mijn kont, ging lekker hard. Beneden ligt een meisje op haar rug dr tas is gehaakt aan haar zadel. Na haar los te hebben gemaakt stap ik op de fiets en begin weer te rijdend en glijdend naar beneden te gaan. Eindelijk weer een goede harde fireroad. Heb flink snelheid hèhè eindelijk zie ik het einde van de sneeuw. Oh shit, ga best wel hard en de sneeuw is slushy sturen en remmen lukt niet. Rij zo de zijkant van de fireroad af, val een 1 m naar beneden over mijn stuur vol de stenen in. Ai, die deed wel zeer.

EliseMega2

Snel weer op de fiets over het bruggetje. Daar heb je de eerste man, die is wel snel en er zullen vele volgen. Op gegeven moment als de grootste groep voorbij komt sta ik op het moeilijkste stukje rockgarden uit de weg. Ik zie ze met bosjes crashen. De een door eigen fout en de ander doordat zijn voorganger vol in de ankers gaat of ook valt. Eindelijk kan ik verder, ondertussen hebben er twee dames zich bij me gevoegd. Bridget een Engelse, 62 jaar op een hardtail en de ander Aniek een Nederlandse die bij licht verzet rijdt. We besluiten als de drie musketiers samen this hell of a ride te overleven. Onderweg voorzie ik ons van commentaar. De oh fuck me, this is a nightmare and what the hell am i doing to myself vliegen je om de oren. Gelukkig vindt bridget het wel grappig. Bij de watervallen besluit Aniek te stoppen ze is al een paar keer gevallen en heeft geen energie meer. Ik rij door met Bridget en ondertussen heeft haar man van 70 zich bij ons gevoegd en ook op een hardtail. We komen bij de klim aan. Ik let helemaal niet op en zit met mijn zadel hoogte te kloten. Zo erg dat ik nog te ver achterop zit en mijn voorwiel flink end omhoog komt en ik bijna val. Ik stap weer op de fiets en trap stug door met een rode kop. Ging bijna op mijn plaat voor al dat publiek.

Als ik boven ben eet ik snel even wat en vervolgens een heerlijke trail met allemaal tafels en wat bochten. Ze worden steeds steiler. Kom nu ook mannen tegen met oververhitte remmen. Bridget valt een paar keer en heeft al meerdere malen naar mij geroepen dat ik door moet rijden, maar beloofd is beloofd we gaan samen over de finish. Eindelijk het bos in. Je ziet werkelijk niets door het stof en door in en uit de zon te rijden waar je ogen slecht aan wennen. Dikke wortel secties, bochten zonder kom, off camber en steil. Sommige zo tricky dat ik ze maar loop. Eigen schuld heb het bosgedeelte niet gereden maar was al kapot met training als ik in alpe dhuez aankwam, het schiet niet op ook je kan geen 32 km onthouden. De mooie stukken singletrail wisselen af met fireroads en asfalt. Beetje rust voor mijn vingers, armen en mijn angst. Eindelijk zien we het laatste bruggetje opdoemen. Ik hoor de omroeper al. Eindelijk gefinished hand in hand met bridget.EliseMega3

Mijn vriend staat juigend te wachten pakt mijn fiets en helm aan en wijst naar het beekje. Ik spring er gelijk in, slecht voor mijn spieren dat wel maar oh zo lekker om in af te koelen met 33 graden. Ik doe dit NOOIT meer zei ik onmiddelijk en mijn vriend beaamde dat hij de mega nooit meer op een hardtail wil rijden (achteraf heeft zijn fiets het niet overleeft de chainstay is gescheurd). Nadat ik afgekoeld ben bedenk ik me alweer. Ove
r 2 jaar ga ik het weer doen en tegen die tijd ben ik alweer vergeten hoe zwaar het was! Ik ben gefinished als 41e met alleen last van mn enkel en mijn stuitje, mijn mooie paarse meta heeft een mooie kras gekregen en als dat t enige is dan teken ik ervoor in het vervolg. Heb genoeg heli's, mensen in gips en gebroken fietsen gezien in die week en ik kan met trots zeggen i survived the megavalanche, heelhuids en dat met mijn gebrek aan lef!

Het was een geweldige week, fantastische mensen ontmoet en zeker voor herhaling vatbaar!

 


Lake District start van een prachtige afdaling

Lake District: trails, pints en adrenaline!

Engeland Lake District

 

Wat is het heerlijk om in februari een biketrip voor de aanstaande zomer te plannen. Op zoek naar toffe bestemmingen zie je hoge bergtoppen, zonovergoten valleien, dusty trails en foto’s van bikepark-rijders in tanktops. Onze zomerse bikebestemming heeft niets van dat alles. De locals rijden in Goretex kleding, de hoogste top is nog geen 1.000 meter en een een dusty trail zul je er zeker niet treffen. Toch voelden we de aantrekkingskracht: we gaan naar het Lake District (UK)!

 

Lake District Mountainbike Trail met waanzinnig uitzicht

 

 

De road trip door Lake District kan beginnen

 

Waar vind je het op de kaart? Tussen Wales en Schotland, aan de westkust van Engeland. Het heeft geen skiliften of bikeparks. Wel enkele trailcenters en goed beschikbare gps-tracks. Met z’n vieren maken we er een road trip van. Werkelijk een road trip, want we kiezen voor de boot van Hoek van Holland naar Harwich. Dat betekent dus nog vijf-en-een-half-uur links rijden dwars door Engeland.

 

Rocky mountainbike trail in Lake district Engeland

 

Aangekomen op een fantastische campingspot bij Ambleside (een echt outdoor-mekka!), gooien we het quick-pitch tentje uit en rijden we naar Grizedale Trailcenter. Op de boot van de overtocht zijn geen wilde party’s (en gelukkig ook geen wilde golven), dus we zijn uitgeslapen om direct The North Face Trail te rijden. Een mooie ‘loop’, met wat flowy singletracks en technische klimmen.

 

 

 

Dat zorgt er tenminste voor dat het klimmen ook vermakelijk wordt. We merken direct hoe de ondergrond is: rotsig! Een korte double-black-diamond sectie is echt bikepark-stijl. Op dit terrein zijn we niet echt gekleed. Het is lastig inschatten of een jump een double is, of een table, dus we rollen erover heen. De berms zijn ook droog met loose gravel. Ja, het is hier al een paar dagen goed weer. Uniek! ‘s Avonds proosten we met wat pints en maken we plannen voor de volgende dag.

 

Mountainbiken in Engeland door een van de bossen in Lage District

 

Slechts 17 km met maar liefst 1000 hoogte meters

 

Op onze Garmins hebben we de Helvellyn – Sticks Pass trail staan. Een must-do volgens Britse bikesites, en waarschijnlijk ook de heftigste. De complete ronde is nog geen 17km en 1.000 hoogtemeters klimmen, maar we doen er een hele dag over. Een aantal van ons zijn het gewend om ruim een uur met de fiets op de rug te lopen, maar het blijftzwaar. Dit is ruig terrein.

 

Geen boom te bekennen hier op de gebergten van Lake District

 

Geen boom te bekennen. Grote rotsblokken. En je blijft je afvragen waarom ze helemaal op deze afgelegen plek de stenen-gestapelde muurtjes hebben gebouwd. Compleet bezweet worden we op de top ook nog eens aangevallen door midges (steekvliegjes, red.).

 

 

 

We springen op de bike, maar merken direct dat we echt gefocused moeten zijn voor deze afdaling. Dit wordt aan poten! Rotsblokken rollen onder onze noppen vandaan en op steil terrein is het daardoor lastig om de juiste balans te vinden. De moeilijkheidsfactor blijft zo ongeveer de hele afdaling. Maar ervan genieten blijft gelukkig ook mogelijk! Totdat we een donderklap boven ons horen en we in race-speed de afdaling willen maken. Er zijn hier geen plekken om te schuilen! Terug op de parkeerplaats zit de adrenaline nog hoog. Nog een andere trail zoeken? Nee, let’s call it a day

 

Kastelen stenen muurtjes en gras! Als je zoekt vind je altijd wel iets tofs om over te mountainbiken

 

De Altura Trail moet je rijden

 

Dag drie doen we wel twee plekken aan. Een autorit is in het Lake District noodzakelijk. De reisafstand is niet ver, maar de reistijd kan over de kronkelende weggetjes wel tot
drie kwartier oplopen. We doen Whinlatter Trailcenter aan, op aanraden van een local. De Altura trail hadden we niet willen missen! Dit is fantastisch aangelegd: flow, flow, flow! Je golft gewoon door het landschap. En ook al liggen er hoge berms in: op hoge snelheid blijft het een uitdaging om erbinnen te blijven. Hierover blijven we lang napraten tijdens onze BBQ en kampvuurverhalen.

 

Trailcentre Whinlatter in Lake District


Foto van een T3 Synchro

The Syncronicles






Oké... Even een checklist maken:

1. T3 Synchro bouwen
2. Checken waar deze video is gemaakt
3. GAAN!!!!

Heel erg vet dit:


SSEC 2016 met Team Trail-addicts

SSEC 2016, Singlespeed European Championship in Kobarid, Slovenie.

Bart en Severine van Team Trail-addicts zijn afgelopen maand afgereisd naar Slovenie om mee te doen aan de SSEC. Een korte imIMG-20160520-WA0004pressie van een bijzondere trip!!

Samen met 5 anderen reizen we af naar Kobarid. Wij zijn nog nooit in Slovenie geweest en weten ook niet wat we moeten verwachten van de omgeving. Het enige dat we zeker weten is dat het een goedkoop land is. Hier kun je nog eens fatsoenlijk uit eten voor een paar euries.Onderweg naar Kobarid valt ons meteen de enorme schoonheid van de natuur op. Via een mooie pas rijden we vanuit Italië het land binnen. Hier kunnen we ons wel een paar dagen vermaken op de fiets.

Dag 1.

Zoals gezegd staat deze vakantie vooral in het teken van het singlespeed event en hebbeSSEC2016 1n de meeste van ons ook alleen de singlespeed mee. De klimmetjes zijn hier behoorlijk en al helemaal met een singlespeed, Severine heeft de afgelopen week meegedaan met de Roparun (als begeleidend fietser) en heeft de keuze gemaakt om ook een bike mee te nemen met versnellingen. Klimt toch wel lekkerder als je net van Parijs naar Rotterdam hebt gefietst.
Voor deze dag hebben we samen met nog een groepje Nederlanders en een Belg een gids geboekt die ons de mooiste plekjes van de omgeving laat zien. We gaan de zipline-tour doen. Het is grijs en regenachtig en na een 1,5 uur klimmen en zeiknat te worden worden we getrakteerd op een super mooie trail naar beneden. Het niveau in de groep is verschillend maar iedereen heeft het naar zijn zin ondanks de regen. Voor Severine is de afdeling best spannend maar is trots dat ze zoveel heeft gefietst. Helaas gooit de regen toch roet in het eten en kunnen we de tocht niet afmaken, dit omdat de zipline erg koud zou worden omdat we op elkaar moeten wachten. Onze gids vroeg ons of we morgen ook plannen hadden, uiteraard hadden we die maar dit tochtje wilde we ook niet missen dus afgesproken dat we de volgende dag om 10 uur weer paraat stonden..

IMG-20160520-WA0006Dag 2

We worden weer opgewacht door de gids van gisteren en gaan gezamenlijk verder waar we gisteren waren gebleven. Aan het weer zal het vandaag niet liggen 25 graden en veel zon. Met een zonnetje erbij is de omgeving nog veel mooier. Na 2 keer een dal van ca. 150m diep te zijn over gestoken met fiets en al gingen we weer verder met de tocht. Dat houdt in weer spannende singletracks en een prachtige omgeving. We daalden verder af langs het water de Soca richting Kobarid. Toch duurde de tocht langer dan gedacht omdat de gids ons de mooie routes liet zien, dus dat was geen straf.

Vervolgens werden we om 3 uur verwacht voor een history, cheese en beer tour. Zoals de naam al zegt, we gaan eerst de geschiedenis van Kobarid in de eerste wereld oorlog bekijken om daarna kaas te proeven en te eindigen in een kroeg waar we een lokaal biertje kregen. Wij als geen bier drinkers vonden het zelfs wel goed te drinken. Al is het niet zo dat we hem daarna nog een keer zouden bestellen.

’s Avonds met een heel stel Nederlanders uit eten geweest. Maar optijd naar bed want……Morgen is de race nog

De Tocht

IMG-20160520-WA0008De tocht of ook wel de race genoemd start vandaag. Wie gaat naar huis met de titel European Champion Singlespeed? Voor degene die nog nooit naar een singlespeed evenement zijn geweest is het misschien ff wennen....... Ken je de uitspraak: een beetje vreemd maar wel lekker!  Zo kunnen we het evenement het best omschrijven! ERG lekker!

Zoals altijd is de start een le man’s start, dat houdt in dat alle fietsen op 1 plek worden neergelegd. Deelnemers moeten daarna naar een ander veld waardoor ze geen zicht meer hebben op de fietsen. Alle fietsen worden dan verplaats en anders neergelegd. Kortom als het startschot klinkt dan is het eerst rennen naar het veld om vervolgens je fiets te gaan zoeken. IMG-20160602-WA0012

Gelukkig hadden we hem beide best vlot en kunnen we aan de tocht beginnen. We wisten 1 ding dat het 3 rondjes zouden zijn, maar hoe groot en hoe lang je bezig bent…. Geen idee…

Het eerste rondje was pittig! Als alle drie de rondes er zo uitzien dan wordt het hel! Gelukkig was de 2de ronde aanzienlijk korter. De tocht kende mooie weggetjes, spannende afdalingen en pittige klimmetjes! Zeker voor je singelspeed.

Het leuke aan deze wedstrijd is dat je nooit weet waar je aan toe bent. Dit keer dus ook niet… de eerste 4 die over de streep kwamen moesten uit eindelijk nog battelen voor hun plaats. Kortom nummer 4 kon alsnog winnen. De battle bestaat uit een klein parkoers waar je heen en weer moet zigzaggen om pionnen heen om vervolgens halverwege een halve liter bier achter over te slaan en weer terug te fietsen langs de zelfde route.

Na de battle hadden we een diner en de avond werd afgesloten met een band.

Dag 4 

The day after! In zo'n mooie omgeving met zo veel leuke en gezellige mensen kan je natuurlijk niet stil zitten. Sommige wilde nog een rondje fietsen, andere gingen raften op de Soca. Bart ging mee fietsen en Severine ging mee raften. Bart had een super mooie maar lange tocht voor de boeg. Over hele mooie natuurlijke trails, stijle afdalingen met mooie switchbacks!IMG-20160602-WA0018

Severine had het ook super leuk tijdens raften. Redelijk wild water en we kregen nog een extra 4 km aangeboden, omdat het kan…

Dag 5 

De volgende dag gingen de meeste naar huis. Wij blijven nog een dagje om gewoon samen nog de omgeving te verkennen alleen dan met de auto, we hadden immers genoeg kilometers in de benen! En voor de terugreis moeten we natuurlijk wel een beetje uitgerust te zijn.

SSWC 2016 Australie here we come!!