Special: Oeganda Mountainbike avontuur

Mountainbike avontuur Oeganda

Het was tijdens een van de Marokko fietstochten afgelopen najaar. Andreas en Werner dachten dat ze verder naar het zuiden moesten gaan in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Het Afrika dat de ideeën over dit continent heeft gevormd sinds hun kindertijd met zijn prachtige landschappen en bevolking. Het was tijd voor een Mountainbike avontuur Oeganda



Wij kopen bij Duursport.nl!

Andreas en Werner werken nu al verschillende jaren samen als gids voor fietstochten. Ze zijn niet alleen verbonden met de gemeenschappelijke geboorteplaats Bolzano, maar hebben beide ook een grote passie voor mountainbiken. De wens om nieuwe dingen te ontdekken op de fiets is groot. Thuis of ver weg, waar ze ook zijn, genieten ze van het rijden op de beste single trails. en leren ze het land en zijn mensen kennen. Na veel onderzoek hebben ze deze keer voor Oeganda gekozen. Het land in Oost-Afrika kent het massatoerisme nog niet en is de thuisbasis van de karakteristieke Afrikaanse natuur. Winston Churchill beschreef het al enthousiast als de "parel van Afrika".

Onderstaand verhaal is ingestuurd door Werner facebook.com/rideonmtb

De plannen: naar Oeganda

Het begon midden februari. Andreas, zijn partner Julia en ik arriveerden in Entebbe en slechts een paar uur later zaten we in de auto met Will, met wie we de fietstocht wilden uitwerken. Will is een Brit die vijftien jaar in Oeganda heeft gewoond. Will was jarenlang een professionele kajakker op de rivieren van de wereld, maar nu klopt zijn hart vooral voor het mountainbiken.

Voordat onze reis ons naar Sipi zou brengen op Mount Elgon, het centrale punt van onze reis, gingen we eerst naar Jinja aan het Victoriameer, waar de volgende dag echte actie plaatsvond in het witte water van de Witte Nijl. Met de raftingboot mochten we letterlijk de overstromingen van de Nijl induiken en het was alsof we in het hart van Afrika waren aangekomen. Thuis waren we alweer vergeten, het avontuur begint nu!

Kinderen in School uniformen juichen je toe

Op weg naar Sipi hebben we met al het leven langs de weg bekeken. De voornamelijk grindwegen zijn niet alleen verbindingswegen, maar belangrijke slagaders, die vooral dicht bij de vele hutten en nederzettingen vol mensen liggen. Kinderen in schooluniformen, mensen die allerlei dingen vervoerden, alles leek in beweging en levend. Daarnaast waren er de vele Boda-Bodas, motortaxi's, die echt worden gebruikt voor het vervoer van alles: medemensen, dieren, boomstammen of ladekasten.

Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn.

Uiteindelijk bereikten we Sipi met zijn spectaculaire watervallen. Het kleine dorp ligt op ongeveer 1800 meter, de nachten zijn daardoor aangenaam fris en er zijn ook weinig muggen hier. Malaria, anders heel gewoon in Oeganda, is gelukkig hier bijna geen probleem.

We verbleven in een idyllische lodge midden in het regenwoud, pal naast een van de drie indrukwekkende watervallen. Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn. Kleine, fijne Banda-hutten en -huisjes, vers, smakelijk eten, hun eigen koffie uit de omliggende velden, we waren er zeker van dat we hier een goede tijd hadden na het fietsen. Omdat we vooral de komende dagen op onze fiets moeten rijden en routes moeten verkennen. We keken er thuis al naar uit en we waren vooral enthousiast over het hoogtepunt van de reis, de 4.321 m hoge Mount Elgon. Maar eerst wilden we de beste singletrails rond Sipi zien.

De volgende ochtend zijn we direct vanuit de lodge met onze mountainbikes begonnen om naar de nabijgelegen hometrails te gaan. De vreugde om eindelijk het gebied te verkennen en onze nieuwe fietsen te kunnen rijden, die we net van Norco hadden gekregen, was geweldig. Het eerste parcours begon in een nabijgelegen nederzetting waar Will met een paar inwoners sprak terwijl nieuwsgierige ogen naar ons keken. Dat zou ons de volgende dagen opnieuw en opnieuw overkomen: gesprekken met de lokale bevolking die we ontmoetten tijdens het doorkruisen van de vele nederzettingen, en veel interesse in ons en onze fietsen hadden. Vooral de kinderen kwamen graag mee rennen. Fietsen verbindt, waar ook ter wereld!

Dit is Afrika!

Na deze spontane ontmoeting rolden we het pad op. Zoals bijna alle trails hier, was dit geen wandelpad, zoals we gewend zijn in de Alpen, maar een verbinding tussen velden, hutten en dorpen. Het pad was dus relatief vlak, maar was helemaal geen wandelpad en bood technische secties met stenen, bulten en of bermen die werden die je uitnodigden om te spelen. Met hoge snelheid en reden we over rode aarde en geërodeerde steenformaties langs de bergkam, wat ons een panorama gaf over de velden en hutten onder ons, totdat we het belangrijkste punt bereikten waar we moesten vertragen om de juiste lijn te vinden. Toen we aankwamen in de vallei besloten we om weer omhoog te gaan met de fietsen, om nog een variant te rijden bij een afslag verderop. Ondertussen waren we ook aan de nieuwe fietsen gewend geraakt en dat maakt mountainbiken alleen maar leuker. Aan de voet van de bergrug bereikten we eindelijk weer een klein dorp, waar Boda-Bodas werd georganiseerd om ons op een avontuurlijke manier weer op te voeden met de fietsen tussen rijder en fietser. Een politie agent thuis zou zijn geschrokken, maar we dachten bij onszelf: dat is Afrika!






koffievelden en bananenbossen

Op een gegeven moment zijn we gestopt bij een paar eenvoudige hutten. Terwijl Andreas zich met de kinderen bezig hield, viel mijn blik op de bescheiden omstandigheden waarin de mensen hier wonen. Zeer eenvoudige, kleine hutten, handig maar ongemakkelijk, vaak zonder elektriciteit en stromend water. Voor veel mensen is het leven hier zeker niet altijd vrij van moeilijkheden. Onze lodge was pure luxe daar in tegen. Ik was er zeker van dat veel van de mensen een leven wilden met minder deprivatie ( ;-) ). En toch ontmoetten de meesten van hen ons met een brede glimlach en lijken niet het vertrouwen te hebben verloren. Dat ondanks hun weinige bezittingen. Terwijl de kinderen gelukkig naar ons zwaaiden terwijl we verder reden. Het was tijd om door te rijden en ik concentreerde me weer op het pad, dat nu door koffievelden en bananenbossen liep.

Langs de flank van de berg Elgon

De volgende dag moesten we vroeg beginnen om naar het gebied van Kapchorwa te gaan. Op 2.700 m wachtte een bijna eindeloze afdaling van de flank van de berg Elgon naar beneden op de savanne. Voor de start stopten we bij een kleine hut waar we thee met melk en een eenvoudige, olieachtige flatbread hadden. Anders zijn er in Oeganda chapati-broodjes gevuld met eieren, uien, tomaten of andere groenten, die bekend staan ​​onder de toepasselijke naam "Rolex", op elke hoek. Hier, weg van de grotere dorpen, was de keuken schaarser.

We verlieten het dorp achter ons en vertrokken over de lange afdaling die over de vlakke uitlopers van de berg Elgon liep door kleine dorpen en velden. Verderop naderden de savanne, hoe warmer, droger en wilder het werd. Uiteindelijk bereikten we de bovenste rand van een kloof. Het uitzicht op de savanne beneden ons en de uitgestorven vulkanen op de achtergrond waren adembenemend. Will liet ons het punt zien waarop onze afdaling zou eindigen. Het was nog een lange weg, perfect! We liepen verder op het pad, scherpten rond hoeken en rotsen en zagen een groep bavianen tussenin, tot we de savanne bereikten, zwetend.

Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan

Na een dag die comfortabeler was voor ons, reden we met grote verwachtingen naar de ingang van het Mount Elgon National Park. Dat was dus naar het hoogtepunt van de mountainbike trip. Voor de eerste dag moesten we 1.800 m hoogteverschil bereiken naar de hut op 3.500 m. Ondersteund door dragers voor de voorzieningen en vergezeld door een ranger begonnen we aan de beklimming. Zolang we nog steeds onderweg waren tussen culturele landschappen, moesten we meestal onze fietsen duwen of dragen. Pas na het bereiken van de jungle werd het pad vlakker en konden we vrij vaak in het zadel blijven. Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan met een enorme caldera en meestal vlakke hellingen, waardoor een toename van de hoogte langer duurt, maar ook verbonden is met minder inspanning. Gefascineerd kruisten we het bergregenwoud, vergezeld van vogelgezang en apenoproepen. Kort voor de hut, waar we de nacht zouden doorbrengen, veranderde de vegetatie geleidelijk. De weelderige flora van de jungle maakte plaats voor een uitgestrekt gras- en heidelandschap met uitpuilende plukjes gras, bloemen, varens en ongewone planten zoals de reusachtige grondzool. Uitgeput maar voldaan rolden we naar de hut.

De volgende dag stonden we vroeg op. Uitgerust met koplampen Julia, Andreas, Will, onze ranger Roger en ik maakten onze weg in de koele ochtendlucht. Er ontbrak slechts 800 meter hoogteverschil om de hoogste top te bereiken, maar de weg was te steil.

Uiteindelijk bereikten we Wagagai

Vanwege de gematigde helling van het parcours en de toch al vrij dunne lucht hierheen, sleepte de beklimming zich lang voort. Het werd helderder. We marcheerden, duwden onze fietsen, door dit overweldigende landschap. De mist creëerde een mysterieuze atmosfeer. We baanden ons een weg langs de rand van de krater, toen kort voor de top de vegetatie schaarser werd en het steeds meer stenig en rotsachtig werd. Uiteindelijk bereikten we Wagagai, de hoogste top van de vulkaan met 4.321 m, echt het hoogtepunt van onze reis. En het beste moest nog komen: de meer dan 3000 hoogtemeters lang afdalen!






Al op weg naar boven steeg de verwachting om weer door deze betoverde kosmos te kunnen afdalen. Afgezien van een paar echt technische onderdelen, was het parcours niet veeleisend, maar het kon met veel flow worden gereden. We reden de weg naar beneden en pompten onszelf door de bochten en stopten vanwege de hoogte keer op keer om even op adem te komen. Toen we aankwamen in de vallei, waar tientallen kinderen achter ons aan kwamen rennen, was de middag al een paar uur oud en werden we rijker door de geweldige ervaring. Was dit een van de beste afdalingen die we ooit hebben gemaakt? Zeker!

In Oeganda leven ze nog volgens oude tradities

Het werd tijd om de regio rond de Elgon te verlaten en naar het noorden van Oeganda te reizen, naar Karamoja, de thuisbasis van de semi-nomadische Karamojong herders. Lange droogtes maken het moeilijk voor de mensen hier en de stammengevechten, die duurden tot 15 jaar geleden, hebben ook de regio verzwakt. De Karamajong zijn verwant aan de Massai en, net als zij, leven ze nog steeds erg dicht bij de traditie. Vergezeld door Asoka, een vriendelijke, lange lokale, bezochten we een traditionele nederzetting om inzicht te krijgen in de authentieke manier van leven van deze trotse mensen. We keken naar de typische constructie van de hutten, keken naar het brouwen van bier, dat weinig gemeen had met de Duitse zuiverheidswet, de kleurrijke dansen van de jongere leden meemaakte en 's nachts bij het kampvuur zat met de mannen van het dorp, die gaf ons Karamajong-namen en ging door met zingen toen we al in onze tenten lagen onder de enorme sterrenhemel. Ik had het gevoel dat ik rechtstreeks in een van de vele documentaires was beland die me sinds mijn kindertijd vergezelden.

De ochtend bood ons een prachtige zonsopgang in de savanne. Vandaag stonden op het programma de hometrails van Moroto, de belangrijkste stad van het district. Er is een kleine mountainbike-scene, die de bescheiden, lokale economie wil vitaliseren door te fietsen. Laat in de middag toonde Asoka ons de trails aan de voet van de berg Moroto. Zweterig en stoffig trokken we eindelijk naar de savanne met zijn immense, roodachtige avondzon.

Nationale park van Marchison Falls

De volgende dag pakten we onze fietsen in de reistassen, want aan het einde van de reis wilden we de diverse dierenwereld van Oeganda zien. In het nationale park van Marchison Falls konden we sowieso niet veel met de fietsen doen. Olifanten, giraffen, zebra's, nijlpaarden, leeuwen. We moeten alles zien wat je je kunt voorstellen onder het Afrikaanse dierenrijk. Uiteindelijk stonden we bij de nevel van de krachtigste waterval ter wereld, de Marchison Falls. De hele Nijl drukt zich donderend en schuimend door een kloof van slechts zeven meter breed. De perfecte definitieve foto voor de energieke, indrukwekkende reis die we achter ons hadden.

Wil je op de hoogte blijven van de ervaringen van Werner en Andreas?

Volg ze op Instagram

instagram.com/werner_ride.on

instagram.com/andreas_tonelli

of Facebook

facebook.com/rideonmtb

www.rideonmtb.it


De Valposchiavo-schatkist aan de andere kant van de Bernina-pas

Dit verhaal is geschreven door Ben en Tina, Outside is Free

De Valposchiavo in feiten en cijfers

Het dal van Valposchiavo in Zwitserland telt 4.500 inwoners, maar ook zes wijnproducenten, vijf bakkers, vier slagers, twee kruidenproducenten, één brouwer, één biologische zuivelbedrijf en een pastafabriek.

Tot de jaren zeventig was een klein gehucht in het dal, Viano, één van de belangrijkste handelscentra voor koffie en sigaretten die Italië binnen werden gesmokkeld. Sommige van de smokkelaarspaden zijn nog steeds beloopbaar of, in ons geval, begaanbaar op de fiets.

 

100% uit onze eigen voorraadkast

Tussen de twee meren van de Berninapas Lago Bianco en Lej Nair ligt de waterscheiding tussen de Adriatische Zee en de Zwarte Zee.






100% Valposchiavo - 100% uit onze eigen voorraadkast
In de Valposchiavo is de landbouw gevarieerd. Exotisch fruit, vlees uit Argentinië of wijn uit Frankrijk of Spanje is hier vrijwel niet te vinden. In de vallei ben je onafhankelijk en hebben de melk- en vleesproductie evenals de groente- en wijnbouw een lange traditie. Onlangs spint graan opnieuw op de velden van de zuidelijke vallei aan de voet van het Bernina-massief.

Flavio kookt sensationeel

Het gastkoppel Sandra en Flavio runnen al vele jaren met veel passie het bedrijf. Tijdens ons verblijf was het huis volgeboekt met stamgasten. Flavio vertelde ons dat ze gasten hebben die ze meerdere keren per jaar, al 10 jaarlang ontvangen. De vaste klantenkring is belangrijk voor hem en je kunt het gezin in huis voelen. Sandra en Flavio zijn uitstekende gastheren en gepassioneerde fietsers. Als je geen eigen fiets meeneemt, kun je er een huren bij La Romantica. Daarnaast is het bedrijf ook een van de dertien bekroonde "100% Valposchiavo" gecertificeerde restaurants in de vallei. En ja, we kunnen je bevestigen, Flavio kookt sensationeel!

Het is het einde van de herfst, de zon komt kort na 9 uur voor het eerst over de bergtoppen aan de oevers van het Lago di Poschiavo en begint met zijn stralen langzaa de vallei te vullen met warmte en licht.

In de ochtend is het nog steeds koel, het meer hangt vol mist. Na een stevig ontbijt met producten van lokale producenten maken we ons klaar om te fietsen. We beginnen ons weekend met de klassieke tochten op de Bernina-pas. De Rhätische Bahn brengt ons en onze fietsen direct van de hoteldeur naar de pas.

We kunnen geen betere shuttleservice wensen. Eenmaal op de top van de pas rijden we langs het Lago Bianco naar het einde van de oever van het meer, waar een steile, brede grindweg ons naar de Alp Sasso Masson leidt. De nu geelbruine, verkleurde alpenweiden vormen een sterk contrast met de donkere wolken die nu worden opgeworpen.

We hebben geluk, het begint nog niet te regenen. De paden zijn verlaten. De meeste schoolvakanties zijn afgelopen eind oktober en het veranderlijke weer irriteert weinig toeristen om op de paden te blijven. We doen drie technische verschillende afdalingen. Na de eerste twee stoppen we in Cavaglia en warmen we op in de gezellige "Rifugio Cavaglio" met een heerlijk portie Capunet. Vol met verse, lokale energie pakken we de laatste ronde aan. Een lange afdaling van de pas over de "Alp La Rösa" op muilezelpaden en speelse, snelle worteltrails naar Poschiavo.

Hoe eindigt een perfecte fietsdag bij ons? Natuurlijk met een aperitivo in Poschiavo. In de herfst is het weer alleen niet uitnodigend genoeg om de dag buiten op het plein te beëindigen, het begint te regenen. Een weekend in de Valposchiavo is net genoeg om het oppervlak van het ongelooflijk diverse aanbod voor mountainbikes te verkennen. Deze kleine maar mooie vallei heeft qua wandelroutes te veel te bieden. Voor zondag hebben we gekozen voor een verkorte tour (433 Poschiavo-San Romerio) zonder shuttle-ondersteuning. We beginnen direct vanuit het hotel in de richting van Poschiavo van waaruit we via een ontspannen klim langs Cologna naar de ingang van de trail komen. Vanaf daar rijden we terug op singletrack in een oud muilezelpad dat hoog boven het Poschiavo Lago naar het meer leidt. De ronde is de perfecte halve dagtour. Voor ons was deze trail een prachtig einde, omdat we zondagavond niet laat thuis wilden komen.

Het kruidenparadijs

De teelt van thee en kruiden kruiden speelt ook een belangrijke rol in de lokale landbouw van Valposchiavo. Met Azienda Agricola Biologica Al Canton en Raselli Erboristeria Biologica hebben twee bedrijven zich gespecialiseerd in dit nicheproduct. Beide kruidenbedrijven volgen de richtlijnen van Bio Suisse en leveren hun producten voor de productie van Ricola-kruidsuiker. Het warme en droge klimaat in de Valposchiavo, met zijn lichte, steenrijke grond, biedt de perfecte setting voor salie of tijm - soms meer dan 1000 meter boven zeeniveau.

Andere rassen geteeld op de velden in Le Prese zijn:

Apple Mint, Arnica, Basilicum, Savory, Nettle, Goldenrod, Elderflower, Lady's mantle, Chamomile, Cornflowers, Lavas, Marjolein, Mallow, Orange mint, Oregano, Peterselie, Pepermunt, Goudsbloem, Roos, Salie, Duizendblad, Zonnebloem, Weegbree, Tijm, Verveine, Citroenmelisse en Citroentijm.

We zijn verliefd!
Er zijn talloze mogelijkheden om in de Valposchiavo te werken en van de vrije tijd te genieten. De Valposchiavo combineert het sportieve, culinaire en culturele genie op een heerlijk ongecompliceerde manier. We werden verliefd en komen zeker nog een keer terug omdat er zoveel dingen te ontdekken zijn.


Vanlife part 6

Vanlife part 6

Vanlife part 6 alweer! En we mogen zeggen, alles wordt anders... De basis blijft natuurlijk. Het idee van "buiten leven" ook. Maar er staat een grote verandering voor de deur. We vinden het shuttle ride concept erg cool! Daar willen we graag meer mee doen. Ook willen we de bus meer privé kunnen rijden als camper. Dat vraagt om verandering. In een split second hebben we besloten om de bus echt om te bouwen tot een camper. Er komt dus een hefdak in - extra zitplaatsen - een bed - andere daktent.

IMG_5146

Het ultieme voorbeeld, die van ons zal iets minder "Dik" worden ;)
First up - de daktent. Het 'probleem' met omzetten naar een camper-kenteken is dat er een hefdak in moet. Slaaphefdaken zijn bizar duur daarom kiezen we voor een klein vierkant model met een prijs van 670,- euro. Met onze huidige Jimba Jimba tent zou dat hefdak niet open kunnen, omdat deze daktent het hele dak beslaat.

We willen wel graag blijven werken met een daktent. Voor circa 1.200,- (daktent) euro plus 670,- euro (hefdak) zijn we nog steeds veel goedkoper uit dan een slaaphefdak (vanaf 3.000,- euro). En met het feit dat je met een slaaphefdak alsnog 4 stinkende gasten in 1 bus moet stoppen, is de daktentoptie eigenlijk perfect :D.

IMG_5147

In samenwerking met DAKTENT.NL hebben we gekeken wat dan past. De Jimba Jimba is 2 meter lang, echter de vrije ruimte na het hefdak achter op de bus bedraagt op onze lange T5 uitvoering nog 140cm. De betaalbare nieuwe Yuna daktent past dan precies! En dit is win-win want in plaats van de 120cm binnenmaat van de Jimba Jimba Medium krijgen we nu een bed van 140 bij 250! Dit is een uitklapmodelletje. Weliswaar iets minder snel op te zetten dan de Jimba Jimba, maar wel een stuk meer ruimte :D

IMG_5144

We hebben het al eerder vermeld. Denk niet dat een "zelfbouw" campertje goedkoop is. Ons financieel overzicht voor de bus hebben we maar weggegooid. Man man man wat een geld. Naast de reguliere regels omtrent het bouwen van een camper zijn er ook nog tal van "onzichtbare" uitdagingen.

De basisindeling zoals de belastingdienst dat wil is redelijk duidelijk en ook geen enkel probleem. We gaan hem echt als camper inzetten dus alle vereisten willen we er zelf ook in hebben.

vanlife_keuken

Ons keukenblok!
Het probleem is voornamelijk om goedgekeurde stoelen erin krijgen. De regelgeving hieromtrent is ZEER streng en uiteraard terecht. Al mochten we dan wél een bank in de lengterichting plaatsen (mits deze zonder riemen zou zijn)... Een beetje vreemd, maar om ons kroost -die zo af en toe ook mee gaat- nu zonder gordels achterin te gooien leek ons een beduidend minder plan. We hebben nu van Schnierle 3 M1 goedgekeurde stoelen. De rails moest echter door een erkend bedrijf worden geïnstalleerd: 1.500,- euro verder! KATJING $$$! Als we diezelfde rails op exact dezelfde wijze hadden ingebouwd moeten er crashtesten op gesimuleerd worden en DAT KOST ECHT VEEL GELD. In verhouding was deze 1.500,- euro dan een koopje :(

We hebben een betaalbaar hefdak gevonden welke lekker plat is. Inbouwen is niet heel moeilijk (eerder redelijk spannend!)... Best gek om een gat in je bus te zagen!

vanlife_opendak

vanlife_hefdak_gat

vanlife_hefdak_klein


Review: De Wacaco Minipresso

TIJD VOOR EEN UPDATE!

De review zoals we die hieronder hebben geschreven is alweer een tijdje geleden. wat misschien wel belangrijk is om te melden dat onze vorige wacaco het niet heel lang heeft volg gehouden. Na onze week in finale ligure was hij namelijk al kapot... :( jammer wat het leek zo'n mooi concept. Maar nu het belangrijkste! Dat heet service, ik heb onze chineese vrienden even gemaild en eigenlijk zonder al te veel problemen kregen we de nieuwe geüpdatet versie toegestuurd. Nu met een mooie etui er om heen. De looks en feel van de versie 2.0 is vele malen beter. Je merkt echt dat ze een ontwikkeling door hebben gemaakt.

Het gebruik van de minipresso

De nieuwe versie is in uiterlijk dus iets anders dan de oude wacaco minipresso maar in functie onveranderd. De materialen zijn wat beter en ook de seals lijken te zijn verbeterd. We willen dit soort dingen graag in de praktijk testen dus tijdens onze eerste SEMI Shuttle ride in Chaudfontaine alles voorbereid, kopjes, wacaco, thermoskan klaar gezet de avond van te voren. Rikkie dacht namelijk: Dan kan de bijrijder mooi koffie zetten in de bus terwijl we rijden :D eenmaal onderweg, Bram de opdracht gegeven om over te gaan tot het zetten van koffie. O ja, de koffie maling zelf vergeten :(

Goed.... Tankstation, 2 euro pp en we hadden koffie! Gelukkig stond er nog een SEMI Shuttle ride editie II gepland, alles klaar gezet dit keer inclusief de maling ;)

Tijdens de ride staan wij regelmatig met de bus stil beneden te wachten, ideaal om dit nieuwe apparaatje eens goed te testen! Je vult gemakkelijk de minipresso met water uit de thermoskan, maling erbij en pompen maar. Het nieuwe model laat zich duidelijk makkelijker pompen waardoor je een stuk sneller koffie hebt. Onze emaille kopjes zijn helaas wat te groot en te koud waardoor de koffie snel afkoelt. Maar het gebruiksgemak en de snelheid waarmee je een kop espresso hebt is echt ongelofelijk. We gebruiken de minipresso nu regelmatig om de duurzaamheid te testen en tot op heden zijn we zeer tevreden! De update is dus geslaagd :)

video_wacaco

IMG_5196

Oude review:

's Ochtends is het ritueel, of ik  nu naar het werk moet, dagje uit, of ga biken, altijd hetzelfde. Ik houd namelijk van goede koffie. Om die reden heb ik al enkele jaren een Espresso Machine, voor echt goede koffie. Jammer genoeg moeten we voor de trail rides in de Ardennen vroeg opstaan, waardoor er maar amper tijd is voor 1 bak goede koffie. Het zou heerlijk zijn om bij aankomst na 2 uur rijden nog even een lekkere espresso weg te kunnen werken voordat we ons op de trails gaan richten!

De percolator

Op vakantie zet ik eigenlijk al jaren koffie middels de percolator, met de juiste Espresso maling maak je hier werkelijk geweldige koffie mee! Ideaal voor op vakantie, waar je over het algemeen de tijd hebt... Dat is niet het geval bij de gemiddelde trailrides. Uitgebreid je brandertje opzetten en rustig wachten totdat de percolator uitgepruttled is, zal niet direct door iedereen gewaardeerd worden.

Wacaco Mini espresso

Minipresso machine

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nogal Instagram verslaafd ben. Al scrollend door mijn tijdlijn kwam ik regelmatig de Wacaco Minipresso machine tegen. Een klein handzaam apparaatje dat volgens de website perfecte Espresso maakt, zonder elektra. Dat moeten we zelf testen natuurlijk!

Trailpresso

Na wat heen en weer gemail met een vriendelijke Chinese dame kwam enkele weken later vanuit Hong Kong de minipresso aan. Mooi ontworpen, zit goed in elkaar en voelt goed stevig aan. Eerste wat opvalt: Te zwaar voor in je rugtas. Dus een on the trail espresso laat nog even op zich wachten. Enfin, gewapend met een thermoskan met heet water, wat espresso maling en de Minipresso afgereisd richting het zuiden.

En wat vinden we er dan van?

2 uur later is het water gelukkig nog heet, heeft niks met de Minipresso te maken maar is zeker niet minder belangrijk ;). Met wat geklungel vul ik het bakje met espresso maling, ik vul het water reservoir van de Minipresso en begin rustig aan te pompen. Na een paar slagen zit het kopje van de Minipresso mooi vol. Het pompen gaat relatief licht en volgens mij ook met kleinere handen goed te bedienen. Er zit zowaar een mooi schuimkraagje op de koffie en de koffie is dan ook werkelijk lekker. Goed sterk (deels de maling natuurlijk) maar een goede espresso wordt mede bepaalt door de druk waarmee het wordt gezet. Dit doet niet veel onder voor een professioneel bakkie hoor! De Percolator maakt misschien iets beter koffie, maar dit gaat veel sneller. Het vergt iets meer voorbereiding omdat je dus ook nog een thermoskan nodig hebt, maar de Minipresso werkt verder top!

De Minipresso hebben we gekregen, daarom nodigen we jou uit om hem te testen tijdens een van onze Trail-Addicts rides!

 

Meer info op https://www.wacaco.com

Wacaco Minipresso: Bike from Linked Ring on Vimeo.


schotland heide uitzicht

Roadtrip door Schotland

Reisverslag Schotland: trails centers 7 Stanes

Belangrijk: Dit verhaal is ingestuurd door MTBTravel.nl, ze organiseren prachtige reizen door Schotland. Omdat de heren zich voornamelijk bezig hebben gehouden met de prachtige reis hebben ze weinig beeld materiaal kunnen maken. De foto's zijn afkomstig van een eerder reis avontuur van Trail-Addicts.com, mochten ze je bekend overkomen ;) 

Als er iets tot de verbeelding spreekt, dan zijn het wel de illustere Schotse trail centers: de 7 Stanes.

Over de jaren heen hebben we wel eens een middagje op Glentress en een ochtendje Newcastleton gereden. Hoe mooi zou het zijn om een weekje Schotland te doen en alle 7Stanes te rijden.  Eind mei 2018 is het tijdom te doen wat we graag doen, mountainbiken in Schotland en dit op alle 7 Stanes!

 

Woensdagmiddagis het zover, fietsen op de aanhanger en iedereen in de bus. De roadtrip is begonnen. We reizen met P&O via Rotterdam naar Hull. Aan boord Live Entertainment, bioscoop, restaurants, casino en natuurlijk een aantal bars om ieders strategie voor de komende dagen te bespreken onder een goed glas bier.

Slapen op de boot heeft een groot voordeel, je wordt rustig in slaap gewiegd.

 

De 7 Stanes zijn 8 trail centers (Glentress en Innerleithen vormen samen 1 Stane) in het zuiden van Schotland, verdeeld over de ScottishBorders, Dumfries en Galloway. Vanaf 2001 is er door de Schotse Forestry Commission meer dan 4.5 miljoen Euro in deze mountainbikegebieden gestoken. Met een gemiddelde investering van 16.000 euro per kilometer trail zijn onze verwachtingen dan ook hoog.

 

Donderdagsochtends het dan zover we komen aan in de UK. Onze blik en navigatie richten we op Schotland. Via een korte brunch stop net iets voorbij het beroemde Appleby komen we bij de eerste plaats bestemming.

drop_bikepark_7stanes

 

Skills Area.

Dat er echt goed is nagedacht over de 7 Stanes was duidelijk bij onze eerste stop: Newcastleton.

Deze trail beschikt over een zogenaamde skills area oftewel een oefenparcoursom de verschillende niveaus uit te proberen. Hier heb je alle tijd om de trail features van de blauwe, rode, zwarte routes te proberen. Andere Stanes hebben zelf een freeride deel in hun skills area.

Leuk om te doen en ook geen overbodige luxe zal al snel blijken.

Op Newcastleton gaan de blauwe route en rode route in het begin gelijk op. Slingerend rijden we naar boven naar het punt waar de rode route zich afsplitst en daar gaat gelijk de snelheid erop.  Alle single tracks liggen er top bij, de route aanduiding is perfect geregeld en technische uitdagingen staan van tevoren aangekondigd. We vliegen door het bos om uiteindelijk beneden aan te komen met een grote glimlach op ons gezicht. Dit is een goed begin! Na een korte klim komen we onze eerste Stane tegen. Stane is Schots voor stone en voor ieder trail center is er een steen/beeld door de kunstenaar Gordon Young ontworpen. Op Newcastleton staat de “Border Stane”. Begrijpelijk want we zitten hier dicht tegen de Engelse grens aan. Even verderop zien we de aanduiding voor de verbindingsroute naar Bikepark Kielder (gelegen in Engeland) ook een bike park van hoge kwaliteit.

Maar wij blijven voorlopig in Schotland en vervolgen de rode route die verder omhoog slingert om zich na een aantal snelle singletracks weer bij de blauwe route te voegen.

Waar rood als route met technisch uitdagingen wordt aangeduid, staat blauw voor de track met veel meer flow. De snelheid gaat weer flink omhoog, we schieten door kombochten die worden afgewisseld met tabletops en jumps die zowel met de wielen aan de grond als met sprongen genomen kunnen worden. Beneden gekomen kijken we elkaar even kort aan, draaien de fietsen om en gaan voor ronde 2. Hier kunnen we onszelf wel vermaken.

 

Na Newcastelton geredente hebben, rijden we naar het hotel waar we de eerste drie nachten verblijven. Vanaf deze thuisbasis zullen we de parken Mabie, Dalbeattie, Glentrool, Kirroughtree en Forrest of Ae aandoen. Een typisch Schots hotel met uitstekende maaltijden, een prachtig uitzicht en een gezellige bar met pooltafel om de komende dagen onder het genot van een “Ale” of Whisky na te praten over de opgedane ervaringen.

 schotland_bikepark_7stanes

Granite

Voor de volgende dag staan Mabie en Dalbeattie op het programma.

Na een Schots ontbijt rijden we naar de trail van Mabie. Eerst de skills area welke weer over andere uitdagingen  beschikt dan Newcastleton. Hier kunnen oa dropjes van verschillende hoogtes geoefend worden en er is een steile rots afdaling.

De rode route op Mabie bestaat voor 80% uit singletracks met schitterende vergezichten. De ondergrond en aard van de route is significant anders dan gisteren. We komen flowende north shores tegen en er is meer rots ondergrond dan op Newcastleton. 500 Meter voor het einde van de rode route is het raak. Een scherpe steen snijdt de zijkant van Sebastiaans band open. Dat is niet meer te plakken en we moeten terug naar de parkeerplaats voor reparatie. Onderweg spreken we met een medewerker van de Forest Committeenet op weg naar de tails voor onderhoud. Deze man is zichtbaar trots op het parcours en komt met mooie verhalen over aanleg en het continue onderhoud. Voor de aanschaf van een nieuwe band verwijst hij ons naar een local bike shop op de weg naar Dalbeattie, zodat we geen tijd extra verliezen om te kunnen rijden.

 

Na het plaatsen van een nieuwe band en het inkopen van extra materiaal komen we aan bij Dalbeattie, door de eigenaar van CDBikes omschreven als een technische route met veel granite rocks. En dat daar niets van gelogen is blijkt al na de eerste meters. Enorme graniet formaties vormen de aard van deze route. Er ligt weer een skills area uitgebreidmet zogenaamde “taster loops”. Vrij vertaaldzijn dat voorproef lussen met blauwe, rode en zwarte features. Deze zijn al zo fijn om te rijden dat je hier makkelijk een dag kan doorbrengen, maar we willen ook de rest zien en draaien na het fijne voorproeven de rode route op, dit smaakt naar meer.

De snelheid ligt op Dalbeattie beduidend lager door de stukken graniet die zowel mooie rockgardens vormen als egaal gladde oppervlakken. We komen Enduro-achtige stukken tegen met namen als “The Qualifier” en “The SLAB” en deze zijn niet voor niets als zwart aangeduid.

Er wordt veel geklommen en we worden getrakteerd vergezichten op de Schotse kust.

schotland_trail_groengras

Big County

Op dag 3 rijden we de parkeerplaats van Kirroughtree op. Dachten we dat de andere Stanes goed georganiseerd waren, dan is dat een understatement bij het zien van Kirroughtree, door de Forestry Commission omschreven als: one of the world class 7 Stanes mountainbike venues.

Het Kirroughtree visitor center is het mooiste tot nu toe en biedt alle mogelijke faciliteiten zoals, fietsreparatie, fietsverhuur(high end), winkel, restaurant groot terras, douches, toiletten, afspuiten etc. Dit pakt goed uit want er zijn veel mensen op de been, we zien wandelaars en fietsers. Ook veel gezinnen op de mountainbike want ook daar zijn de 7 Stanes zeer geschikt voor, de groene routes zijn perfect om met kinderen te rijden en naar mate ze zich ontwikkelen, kun je eenvoudig naar blauw en zelfs rood overstappen. Omdat de 7 Stanes groot zijn opgezet en over voldoende ruimte beschikken, zit je elkaar niet in de weg. Want ondanks dat de parkeerplaats druk is, komen we na de start niemand meer tegen. Na een stevige klim op de rode route volgen uitdagende singles tracks door de bossen, langs beekjes en rotspartijen. Er zijn voldoende technisch features om het uitdagend te maken. De rode en blauwe route komen een aantal keer samen op plekken waar een haast BMX-achtige baan met snelle kombochten is aangelegd. Vol van de adrenaline komen we beneden aan, klaar voor een goede lunch op het terras. Dit is toch wel een van onze favoriete bikepark geworden!

mtbtravel

In de middag rijden we door naar Glentrool.

Hier zijn 3 routes te vinden; groen (6 km), blauw (9 km) en “the Big County Route”.

Wij kiezen voor de laatste en worden getrakteerdom mooie vergezichten, maar ook op veel hoogte meters in lange klimmen op brede paden. Het weer is grijs en de benen moe van de afgelopen dagen.

Gelukkig zijn er ook afdalingen die ervoor zorgen dat we topsnelheden halen. Het uitzichtop Loch Dee is schitterend en we houden rust bij de Giant’s Axe head stone.

Terug op de parkeerplaats zit de vermoeidheid er goed in. De Ale wel verdiend!

 

De volgende ochtend verlaten we onze tijdelijke thuisbasisom in de avond neer te strijken in het centrum van Peebles, het hart van de Tweed Vallee, maar voor het zover is staan er nog 2 Stanes op ons dagprogramma.

 

schotland_7stanes1

Enduro

Forest of Ae. De locatie is schitterenden wederom de faciliteiten goed (fietsreparatie, verhuur, afspruiten, restaurant). De route begint met een klim en er moet ivm boswerkzaamheden een by-pass genomen worden. Deze staat netjes aangegeven en is zeker geen straf. Als de route weer wordt opgepakt is het gelijk raak, een supersnelle baan, een soort rollercoaster. Dan weer klimmen en er volgt weer een snelle afdaling. En weer klimmen en weer…… hier kunnen we blijven gaan. Op 60% van de route passeren we een klein bordje met als opschrift: Enduro route 2018. Er blijkt niets aan gelogen, want nu gaat het echt los, van hoog op de berg langs een steileafgrond tot diep in het dal.. Nog maar net bijgekomen pakt de rode route een staartje mee van het Freeride stuk wat hier ook ligt. Hoofd erbij houden en de juiste lijnen kiezen. Freeride, zwart en rood zijn hier met elkaar verbonden.Bochten, tabletopsen jumps volgen elkaar in razend tempo op. Beneden gekomen trappen we de benen uit en proberen ons een soortgelijke trail voor de geest te halen……. wij weten er geen.

Skids are for kids

Door naar Innertleithen (spreek uit: Innerlieten). Met Forest of Ae nog in het hoofd en de benen parkeren we op Innerleithen tussen de downhillers. Want daar staat Innerleithen om bekend, de vier downhilll lijnen. Een up-lift service rijdt af en aan en we horen alleen maar enthousiaste kreten van de boshelling af komen. Iedereen heeft een full face helm op draagt body armour. 170mm veerweg is hier eerder regel dan uitzondering. Zijn wij hier dan wel op onze plek? Ja toch wel. Naast de downhill ligt er ook een 19 kilometer lange rode route. Deze heeft het karakter van een downhill parcours met een lange klim naar de top en daarna volle bak naar beneden.

De afdaling is technisch te noemen en de waarschuwingen op de routebordjesliegen er niet om: Rode route met zwarte elementen, verken de route voordat je deze rijdt en neem geen risico’s.

Dit is het serieuze fietsen, maar gelukkig voor degene die de route niet kennen, zijn er chicken runs om de zwarte elementen heen. Om te voorkomen dat iedereen deze short-cuts gaan nemen staat er onder waarschuwingen nog een opmerking: Skids Are For Kids!

 

De vermoeidheid zit er nu goed in. Gelukkig zitten we in een van de beste hotels van Peebles en staan de fietsen veilig in de opslag. Ook hier in Peebles weer perfecte sfeer, een goede maaltijd en na een paar drankjes is het tijd om ons bed op te zoeken voor alweer de laatste dag rijden.

schotland_trail_bikepark_7stanes

Mountain Biking Heaven

Save the best for last. Glentress heeft trail selecties als Spooky Woods, Super G, Magic Mushroom, Britney Spears en Berm Baby Berm om er maar een paar te noemen. 8 Kilometer groene route, 16 kilometer blauw, 19 kilometer rood, 29 kilometer zwart, een skills area en een 1.4 kilometer lange Freeride speeltuin.

Iedereen die we zijn tegengekomenop deze reis was lyrisch over Glentress en niet zonder reden zal al snel blijken. Glentress is het grootste trailcenter van de 7 Stanes met alle faciliteiten die je maar nodig kunt hebben. Bij de fietsverhuur zien we zelfs de 2019 modellen van Specialized en nieuwste Santa Cruz staan klaar staan om te testen.

Wij kiezen voor het hoger gelegen parkeerterrein “Buzzard’s Nest” als uitvalsbasis. Vandaag is het klimmen en dalen. We rijden de rode secties en blauwe secties om en om. Routes die we kennen van Youtube en uit de MTB-magazines vliegen aan ons voorbij. We gebruiken onze opgedane ervaring van deze week om de verschillende trails over de vliegen. Haast geen tijd om van het uitzicht te genieten. Dan stoppen we even ter hoogte een bankje waar een Schot met MTB zit uit te rusten en als we aan de praat raken, vertelt hij dat hij de ochtend vrij had van zijn werk en even een rondje rode route deed. Met die opmerking in ons achterhoofd en een ongekende jaloezie klimmen we nog laatste keer naar de Spooky Woods.

manual_7stanes

Best Stane?

Hoe kun je geen toffe tijd hebben op de 7 Stanes? Het karakter van alle 8 de trail centers is compleet verschillend. De aard van de routes, de technische trail feature, de ondergrond, elke locatie biedt weer andere uitdagingen. Het is dan ook moeilijk om een absolute favoriet te kiezen. Vele vinden Kirroughtree een hoogtepunt van de reis, maar Forest of Ae doet daar niet veel voor onder. De graniet selecties van Dalbeattie zijn uniek te noemen, maar net zo zeer is dat de “downhill ervaring” die Innerleithen biedt. Het was een mooie ervaring om alle 8 trial centers te rijden en met de lokale en soms ook minder lokale bikers te spreken en natuurlijk al die andere Schotten die we tijdens de reis hebben ontmoet.

 

De 7 Stanes zijn volgens ons met recht een singletrack paradijs, met uitdagingen voor jong en oud, van beginner tot pro-rider en van XC-er tot Downhiller.

 

Route info

Newcastleton

- Skills area

- blue 9.7km

- red 23.4km

 

Newcastleton heeft fantastische routes - geschikt voor alle niveaus en is lekker rustig. In Schotland zegt men dat Newcastleton het 'best bewaarde geheim' van de 7 Stanes is.

- Blauw 9.7kmLeuke singletrack om de week mee te beginnen, compleet met een prachtig uitzicht, bospaden en enkele leuke afdalingen.

- Rood 23,4kmVoel de kracht van deze snelle en furieuze route. Snelle en smalle singletrack begeleid je door het bos. Er zijn tal van obstakels om je scherp te houden.

 

schotland_heide_trail

Forest of Ae

- Skills Area

- green 9.0km

- blue 13.5km

- red 24km

- orange Extreem 1.0km

- orange Extreem 1.6km

 

Onze stiekeme favoriet. Door geweldig dikke bossen over schitterende singletracks. Je hebt echt een gevoel dat je hier door de oerbossen van Schotland rijdt.

- Blauw 13,5kmDuik wat dieper in het bos dan de groene route. Geniet op deze relaxte route bestaande uit bosweg en singletrack.

- Rood 24kmEen rotsachtige rit door het landschap. Het hoogtepunt van de route is de laatste afdaling met zijn veelheid van sprongen. Deze afdaling zit vol met sprongen, drop-offs en tabletops die zeker een lach op je gezicht toveren. Je hebt ook de keuze om de minder technische kant te pakken van de afdaling als je geen airtime wilt.

- orange Extreem 1.0km

Een geweldige downhill lijn geschikt voor de minder ervaren rijder van dezediscipline .

Een afdaling met veel technische details. Elk obstakel op de Shredder heeft een eenvoudiger alternatief, als chicken-run.

- orange Extreem 1.6km

Een downhill-uitdaging met serieus extreme rotsachtige secties en opwindende drop-offs om de meest veeleisende downhillers uit te dagen.

Een steile en rotsachtige start wordt gevolgd door een zeer uitdagende off-camber afdaling op deze route.

Dalbeattie

- Skills Area

- green 11.5km

- blue 14.0km

- red 25.0km

Met zijn ligging aan de kust en het ontbreken van grote heuvels, heeft Dalbeattie een ontspannen gevoel - maar het rijden is verre van saai. Dalbeattie staat bekend om zijn rocks en Graniet elementen. Dit is wat ons betreft wel de meest technische Trail Center

- Blauw 14,0kmMaak je klaar, voor wat snelheid in een heuse BMX achtige afdaling. Dit leuke parcours levert je een aantal adembenemende uitzichten. Vergeet niet om af en toe een foto te maken.

- Rood 25,0kmEen versnelling hoger op deze uitdagende route met zijn ruwe en meer rockier oppervlak.  Er zijn optionele delen met een zwarte beoordeling als je je technische vaardigheden wilt testen. The Slab is de ster van de show. Kijk maar op Youtube dan weet je wat we bedoelen.

Mabie

- green 8.0km

- blue 10.0km

- red 19.0km

- orange bikepark

 

Mabie is een van de wereldberoemde 7 Stanes mountainbike-locaties. Het beschikt over een uitstekende variëteit aan groene, blauwe en rode routes, een extreme afdaling voor de serieuze experts en een skills area om je techniek aan te scherpen.

- Blauw 10,0kmVerken het bos op boswegen en gemakkelijke singletrack, deze route is de perfecte optie voor beginners.

- Rood 19,0kmDe Phoenix Trail brengt je dwars door majestueuze bossen op zowel natuurlijke paden als singletracks.

- Oranje Extreem bikeparkMini X en Dirt jump park. Goed om aan je skills te werken en ervaring op te doen.

 

Kirroughtree

- Skills Area

- green 6.0km

- blue 10.0km

- red 17.0km

- black 14.0km

Kirroughtree beschikt over een uitstekende variëteit aan groene, blauwe en rode routes, een extreme afdaling voor de serieuze experts en een vaardighedengebied om je techniek aan te scherpen. Hier kan je je prima een dag vermaken. Er zit ook een gezellig bezoekerscentrum bij waardoor dit Trail Center echt leeft

- Blauw 10,0km Geweldig als je op zoek bent naar iets met een beetje extra spanning. Biedt een aantal prachtige uitzichten en de optie van de Doon Hill-extensie.

- Rood 17.0kmEen technisch en fysiek veeleisend parcours. Hierna lekker uitpuffen in het gezellige bezoekerscentrum.

- Zwart 14kmBlack Craigs combineert snelle singletracks en rotsachtige technische functies om je vaardigheden te testen. Een hoogtepunt is McMoab, met zijn enorme platen en stukken kaal graniet verbonden door kei-paden.

Van de snelle single track tot de rotsachtige technische uitdagingen, de Black Craigs zullen het adrenaline niveau flink verhogen.

Om het begin van Black Craigs te bereiken, volg je het rode Twister-parcours tot halverwege.

Glentrool

- green 6.0km

- blue 9.0km

- Big County Route 58km

 

Het kleinste Trail Center. De paden hier bieden leuke routes voor beginners, en een geweldige maar lange route langs Schotse lochs.

- Blauw 9.0kmDeze route bestaat voornamelijk uit speciaal gebouwde singletracks.

 - Big County Route 58km. Wie zin heeft kan deze grote prachtige route doen met zijn vergezichten op de nabijgelen lochs en heuvels. Deze route is 1000hm en een flinke uitdaging. Ben je meer Single track minded. Doe dan blauwe route en kies vervolgens voor Kirroughtree.

Innerleiten

- red 19.0km

- orange Extrem 2.0km/1.9km/1.4km/1.5km/0.4km

Beroemd om zijn vier downhill lijnen. Innerleithen de droom van een thrill seeker. Er is ook een uitstekend rode route.

- Rood 19,0kmJe bent op single track direct uit de parkeergarage, met een switchback klim door het bos. Hier ga je je kuiten wel even voelen naar de top van Minch Moor voor je. Gelukkig word je beloond met een snelle singletrack naar beneden, met sprongen, drop-offs en optionele black-grade functies.

- oranje Extreem2,0 km / 1,9 km / 1,4 km / 1,5 km / 0,4 km

Enkele van de beste downhill-routes binnen Schotland.

De mix van 'natuurlijke' en man-made aangelegde routes daalt steil door het bos naar beneden vanaf de top van Plora Rig.

Alle routes zijn ingedeeld 'extreem', met kleine, middelgrote en grote features. Fullface-helm, handschoenen, body armour en een downhill-specifieke fiets worden ten zeerste aanbevolen voor alle trails.

De vijf gemarkeerde afdalingen zijn:

  • Make or Brake: 2 km
  • Matador: 1 1,9 km
  • Gold Run: 1,4 km
  • Cresta Run: 1,4 km
  • Dubbele D (optionele lijn): 0,4 km

Glentress:

- Skills Area

- green 3.5km

- green 4.5km

- blue 16.0km

- red 18.0km

- black 29.0km

- orange Extreem 1.4km

 

Deze ongelooflijk populaire mountainbike is een walhalla voor iedereen. Het heeft uitdagende Trails voor de experts, evenals eenvoudige routes voor beginners.

 

- Blauw 16,0kmEen verborgen juweeltje waar iedereen plezier aan beleeft - van beginners tot ervaren mountainbikers. Deze route is opgesplitst in een lagere lus en bovenste lus - elke 8km. Begin bij de Trailhead bij Glentress Peel en klim tot aan het Buzzards Nest. Een aantal hoogtepunten, waaronder Berm Baby Berm, Blue Velvet, Good Game. Wanneer je deze gedaan hebt weet je wat we bedoelen met hoogtepunten.

- Rood 18,0kmDit is de wereldberoemde route en zal zeker een enorme grijns op je gezicht toveren met zijn technische beklimmingen, prachtige uitzichten, snelstromende afdalingen, sprongen en bermen. De rode route levert een aantal van de beste ritjes in het land, waaronder het legendarische 'Spooky Wood' - een adembenemende slingerende afdaling van 1,5 km met indrukwekkende bochten.
- Zwart 29,0km
Een lange, technische rit vol met epische beklimmingen en nagelbijtende afdalingen die je van oor tot oor doen glimlachen. De Black Route een fysiek veeleisende rit.

- oranje Extreme 1,4kmHet Freeride Park zit boordevol geavanceerde features en is een ideale plek voor rijders die hun vaardigheden willen verbeteren of nieuwe trucs willen leren of gewoon willen rondhangen en met vrienden willen rijden. Het ligt pal naast de Buzzards Nest Car Park. Of je nu een beginnende freerider bent of een ervaren professional, er zijn areas gebouwd die geschikt zijn voor alle niveaus van ervaring. Lees de onsite infopanelen voordat je op je fiets springt.

Singletrack Tail grades

Non-singletrack trail grades

Mountain biking trail grades explained

Cross country singletrack trail grades

Green grade - easy trails

  • Green grade trails are suitable for: beginners or novice cyclists.
  • Bike required: most bikes and mountain bike hybrids are suitable.
  • Skills needed: basic bike skills are required for this grade.
  • Trail and surface types: these will be relatively flat and wide. Trail surface might be loose, uneven or muddy at times. Might include short  flowing singletrack-style sections. Some green routes can take trailers.
  • Gradients and technical trail features: climbs and descents are mostly shallow. No challenging features.
  • Suggested fitness level: suitable for most people in good health.

Blue grade - intermediate trails

  • Blue grade trails are suitable for: intermediate cyclists or mountain bikers with basic off-road riding skills.
  • Bike required: basic mountain bike or mountain bike hybrid.
  • Skills needed: basic off-road riding skills to cope with uneven surfaces and small obstacles.
  • Trail and surface types: as for 'green', plus specially constructed singletrack trails. Trail surface might include small obstacles of root and rock.
  • Gradients and technical trail features: most gradients are moderate but might include short steep sections. Includes small technical trail features (such as roots and rock).
  • Suggested fitness level: a good standard of fitness can help.

Red grade - difficult trails

  • Red grade trails are suitable for: proficient mountain bikers with good off-roading skills.
  • Bike required: quality off-road mountain bikes.
  • Skills needed: good off-roading skills and techniques to cope with technical trail features.
  • Trail and surface types: steeper and tougher, mostly singletrack with technical sections. Expect very variable surface types.
  • Gradients or technical trail features: a wide range of climbs and descents of a challenging nature will be present. Expect boardwalks, berms, large rocks, medium steps, drop-offs, cambers and water crossings.
  • Suggested fitness level: a higher level of fitness and stamina is required.

Black grade - severe trails

  • Black grade trails are suitable for: expert mountain bike users, used to physically demanding routes.
  • Bike required: a good quality off-road mountain bike is needed.
  • Skills needed: advanced level off-roading skills and technical ability.
  • Trail and surface types: as for 'red', but with an expectation of greater challenge and continuous difficulty. Can include any useable trail and might include exposed open hill sections.
  • Gradients or technical trail features: expect large, committing and unavoidable technical trail features. Sections will be challenging and variable. Might also have 'downhill' style sections.
  • Suggested fitness level: suitable for very active people used to prolonged effort.

Non-singletrack trail grades

Orange - extreme: downhill (DH) trails, dirt jumps and freeride areas

  • Bike parks are suitable for: riders aspiring to an elite level of technical ability; incorporates everything from full on downhill riding to 'big air' jumps.
  • Trail and surface types: severe constructed trails and/or natural features. All sections will be challenging. Includes extreme levels of exposure or risk. Jumping ability obligatory.
  • Gradients or technical trail features: will include a range of small, medium and large technical trail features, including downhill trails, freeride sections and mandatory jumps.
  • Suggested fitness level: a good standard of fitness is recommended but technical skills are more important.

Forest road and similar

  • Forest roads are suitable for: a wide range of cyclists.
  • Bike required: most bikes and mountain bike hybrids are suitable
  • Skills needed: basic map reading will be helpful for roads which are not waymarked or signposted
  • Trail and surface types: relatively flat and wide. The trail surface might be loose, uneven or muddy at times. These roads might be also be used by vehicles and others including horse riders and dog walkers.
  • Gradients and technical trail features: gradients can be very variable and might include short, steep sections. Occasional potholes might be present. Routes might not be waymarked or signposted.
  • Suggested fitness level: a good standard of fitness can help.

Please remember mountain biking is a potentially hazardous activity carrying a significant risk. It should only be undertaken with a full understanding of all inherent risks. These guidelines must always be used in conjunction with the exercise of your own experience, intuition and careful judgment.

 


Mountainbike weekend verbier dag 3 en 4

“Swiss traverse” gewoon synoniem is voor een stuk klimmen

Vandaag ontbijten we rustig. Pas als de zon in onze vallei schijnt, gaan we op pad. Vanuit de accommodatie rollen we zo richting de lift in Le Châble. We pakken dezelfde lift in Verbier als dag 1 en traverseren een stuk richting de piek van Pierre Avoi. Inmiddels hebben we geleerd dat “Swiss traverse” gewoon synoniem is voor een stuk klimmen.

 

Aaneenschakeling van switchbacks

Bovenaan sturen we onze drone de lucht in. Wat een schitterend segment: we rijden over de kam van een bergrug (niet naar rechts kijken!), en komen dan bij de start van onze hike-a-bike aan. Met de fiets op de nek klimmen we een stuk. Dat voelt toch heroïsch. Vanaf hier is het een aaneenschakeling van switchbacks. Steil, loose en met weinig ruimte voor fouten. Bij een aantal moet je echt even kijken welke lijn je moet nemen om niet direct over het randje te duikelen.

Verbier Bikepark

Heelhuids komen we opnieuw door Verbier. Omdat het zaterdag is, is het bikepark wat drukker dan de voorgaande dagen. En ook wij laten ons verleiden voor een run in het Verbier Bikepark; deze keer de rode trail ‘Wouaiy’. Die vergt wel even wat meer van onze handen, onderarmen en bovenbenen, zeg! Op een downhill-bike zou je hier gemakkelijk alle wortels absorberen, maar wij nemen halverwege toch even een ‘armpump-break’.

de finale afdaling

De volgende run is nog een combinatie van de blauwe en rode trail. Fijn om te merken dat je een tweede keer direct met meer flow rijdt. We zijn nog niet moe (toch?), dus we gaan nog een keer met de lift omhoog voor de finale afdaling. Dit wordt er een waarbij we van 2.200 tot 800 meter afdalen. Maak je borst maar nat!

Schitterend, dit trailnetwerk

We droppen in op een snelle trail met puntige rotsen. Deze trail eindigt weer bij het chalet, dus als we het dal in kijken zien we hoeveel we nog te gaan hebben. Schitterend, dit trailnetwerk. Ook door de wandelaars worden we meestal positief aangemoedigd, ondanks dat we ze in een wolk van stof achterlaten.

de hottub al opgestookt

Twee van onze mede-bikers hebben vanuit Verbier de shortcut genomen en zijn eerder thuis. Die hebben de hottub al opgestookt als wij aankomen. Na een heerlijke maaltijd duiken wij er ook nog even in - en zitten we onder een superheldere hemel weer bij het kampvuur met prosecco, wijn en bier. Jammer dat dit al de laatste avond is.

Richting La Payanne

Morgen is maandag, en een normale werkdag voor de meesten. Maar het zou zonde zijn om niet nog een laatste trail te pakken, deze zondagochtend. En wat voor één! Anders dan het bikepark in Verbier, rijden we nu de tegenoverliggende berg op richting La Payanne. Hier is niemand. Ook het natuurschoon (rode herfstige struiken) hebben we voor onszelf.

prachtige natuurlijke bostrail

We traverseren een stukje en komen op een prachtige natuurlijke bostrail. Met soms een heel kort pittig klimmetje over hoog uitstekende boomwortels, rotsblokken en net zo goed weer naar beneden over hoog uitstekende boomwortels en rotsblokken. Volg het wiel van je voorganger, dan red je het wel. Ik kan me goed voorstellen hoe heftig deze trail moet zijn tijdens een endurowedstrijd; hard on the pedals!

We raggen naar beneden. En daar aangekomen tellen we de koppen. Jep! Iedereen heeft het gered en met veel big smiles. Hiervan kunnen we nog flink nagenieten in de reis naar huis. We gaan maar eens dagdromen over onze volgende bestemmingen...

Onze video komt snel online! Stay tuned :D


Taking the gondola or want to earn your turns?

(Dit verhaal is ingestuurd door Outside is Free!)

We kwamen aan met de auto in Emmetten. Emmetten ligt in de regio Nidwalden en ligt hoog boven het prachtige Vierwoudstrekenmeer. De tour via Choltal kan eenvoudig worden gedaan als een tour van een halve dag. Als je geen tijd wilt verliezen en direct naar de start van de trail wilt gaan zonder veel meters te hoeven klimmen, neem je de gondellift Emmetten-Stockhütte. Elke gondel is uitgerust met een fietsenrek en fietsers zijn over het algemeen van harte welkom.

It's an official "Schweiz Mobil" loop

Als je wilt werken aan je conditie, neem dan de Stockhütte route (deze klim is goed te doen en niet te stijl). Deze route is trouwens een officiële "Schweiz Mobil" -loop en staat aangegeven met nummer 922.


                    
Aangekomen bij de Stockhütte kun je iets lekkers eten of een koud drankje  nemen in het restaurant voordat je begint aan de rest van de tour.


Op het goed aangelegde grindpad, gaan we verder langs twee Alpen in de richting van Schwalmisflanke, waar je bij de ingang van de trail komt.


                    

How are your riding skills?

De trail is technisch zwaar. In het begin zijn er twee switchbacks die zeer goede rijvaardigheden vereisen. In het bovenste gedeelte is het pad erg rocky en glad, hier is het belangrijk om de snelheid aan te passen aan de omstandigheden en om het evenwicht op de bike te houden.

Hoe verder je de vallei in gaat, hoe makkelijker het pad wordt. Het blijft echter tot het eind rooty en rocky.
Na de technisch uitdagende afdaling biedt de Choltalbach een aantal picknickplaatsen om even te stoppen.

De bewegwijzerde route leidt terug naar Emmetten aan het einde van de trail langs een smalle, geasfalteerde verbindingsweg. Omdat we zo min mogelijk over de weg willen rijden, nemen we het wandelpad in Stärten en rijden we terug aan de rechterkant van de beek. Het pad stijgt gestaag een beetje. Langs de heuvel bereiken we het voetpad dat van Niederbauen naar Emmetten leidt.

Deze optie wordt eigenlijk alleen gedaan door goede fietsers. Als je jezelf ongemakkelijk voelt op los, glad en ruw terrein, raden we je toch aan de weg naar Emmetten te nemen.

Zoals al in het begin gezegd - de tour is een informele trail van een halve dag die niets te wensen overlaat. Om plezier te hebben tijdens deze trail, moet je een bepaalde basisconditie en technische rijvaardigheden hebben.

The standard trail can be found here:

We kwamen aan met de auto in Emmetten. Emmetten ligt in de regio Nidwalden en ligt hoog boven het prachtige Vierwoudstrekenmeer. De tour via Choltal kan eenvoudig worden gedaan als een tour van een halve dag. Als je geen tijd wilt verliezen en direct naar de start van de trail wilt gaan zonder veel meters te hoeven klimmen, neem je de gondellift Emmetten-Stockhütte. Elke gondel is uitgerust met een fietsenrek en fietsers zijn over het algemeen van harte welkom.

It's an official "Schweiz Mobil" loop

Als je wilt werken aan je conditie, neem dan de Stockhütte route (deze klim is goed te doen en niet te stijl). Deze route is trouwens een officiële "Schweiz Mobil" -loop en staat aangegeven met nummer 922.

                    
Aangekomen bij de Stockhütte kun je iets lekkers eten of een koud drankje  nemen in het restaurant voordat je begint aan de rest van de tour.

Op het goed aangelegde grindpad, gaan we verder langs twee Alpen in de richting van Schwalmisflanke, waar je bij de ingang van de trail komt.

How are your riding skills?

De trail is technisch zwaar. In het begin zijn er twee switchbacks die zeer goede rijvaardigheden vereisen. In het bovenste gedeelte is het pad erg rocky en glad, hier is het belangrijk om de snelheid aan te passen aan de omstandigheden en om het evenwicht op de bike te houden.

Hoe verder je de vallei in gaat, hoe makkelijker het pad wordt. Het blijft echter tot het eind rooty en rocky.
Na de technisch uitdagende afdaling biedt de Choltalbach een aantal picknickplaatsen om even te stoppen.

De bewegwijzerde route leidt terug naar Emmetten aan het einde van de trail langs een smalle, geasfalteerde verbindingsweg. Omdat we zo min mogelijk over de weg willen rijden, nemen we het wandelpad in Stärten en rijden we terug aan de rechterkant van de beek. Het pad stijgt gestaag een beetje. Langs de heuvel bereiken we het voetpad dat van Niederbauen naar Emmetten leidt.

Deze optie wordt eigenlijk alleen gedaan door goede fietsers. Als je jezelf ongemakkelijk voelt op los, glad en ruw terrein, raden we je toch aan de weg naar Emmetten te nemen.

Zoals al in het begin gezegd - de tour is een informele trail van een halve dag die niets te wensen overlaat. Om plezier te hebben tijdens deze trail, moet je een bepaalde basisconditie en technische rijvaardigheden hebben.

The standard trail can be found here:


helibike in zermatt

Helibiken in Zermatt

De top van de Unter Rothorn

Het is 13.58 en we rollen allemaal achter elkaar de grote lift in welke ons naar het heliplatform van Zermatt zal brengen.  Gespannen en glimlachend lopen we achter elkaar de lift uit en zien we de helikopter al klaar staan. De eerste 4 fietsen worden door het platformpersoneel zorgvuldig op de beugels geplaatst. Steven, André, Jaap en Jessica, van MTB Verbier, bijten de spits af gaan als eerste met de helikopter naar de top van de Unter Rothorn op 3104m.

De helikopter de lucht in

Na een aantal lange minuten wachten zien we de helikopter weer naar beneden komen en landen op het platform. Ook onze fietsen worden zorgvuldig bevestigd aan de helikopter. We krijgen een seintje dat we mogen komen en samen met Rens, Wouter en Erik, van MTB Verbier, lopen we naar de helikopter en stappen we in. “Fasten your seatbelt!” word er geroepen, het gaat nu echt gebeuren. Kippenvel over mijn hele lijf als de piloot de helikopter de lucht in stuurt, we zijn los!! Met een nosedive, zoals we die allemaal wel kennen van de serie Airwolf, vertrekken we richting onze maatjes die al boven zijn. Onderweg wijst Erik ons de trails aan die we straks zullen rijden wat er zeer belovend uit ziet.

helicopter met mountainbikers in zermatt

High-fives worden uitgedeeld

Boven aangekomen zet de piloot de helikopter aan de grond, worden de fietsen netjes verwijderd en stappen we uit. Met het hoofd omlaag gaan we aantal meter van de helikopter gehurkt zitten. De piloot zwaait nog een keer, stijgt op en met een nog spectaculairdere nosedive neemt hij afscheid van ons. Terwijl het geluid van de wieken verdwijnen tussen de bergen komt bij ons allen de adrenaline omhoog. High-fives worden uitgedeeld met de nodige oerkreten. Jessica stelt voor om eerst te lunchen want dat lijkt haar beter nu iedereen zo stoked is. Met ons 8en nemen we plaats aan de rand van de berg, uitkijkend op de Matterhorn, waar we onze sandwiches nuttigen welke deze morgen vers klaargemaakt zijn door de engels kok Lee.
Na de lunch, foto’s schieten en verbaaasd zijn hoe mooi het hier eigenlijk wel niet is maken we ons klaar voor de afdaling.

Switchback in Zermatt

De eerste trail is wat breder dan een singletrack maar doordat hier de snelheid hoog ligt prima om even in te komen. We stoppen voor een fotomoment waar de trail ook wat smaller en listiger word. Ze maken hier regengeulen door platte stenen rechtop te zetten wat restulteerd in 2 lekke banden en een kapotte velg.






Na het nodige knip en plakwerk kunnen we onze weg voortzetten. Nog steeds stoked over hoe mooi het hier is en wat voor een uitzichten je hier hebt rijden we verder. De trail word wat technischer, wat meer rotsen en stenen, helaas rij ik zelf nu ook lek. Na de verplichte pauze sturen we verder, toch maar even wat rustiger over de stenen heen. Naarmate de trail aan zijn eind lijkt te komen word hij steeds technischer. Beneden op de brede traverse aangekomen high fiven we elkaar weer blij dat we de eerste trail voldaan hebben. We zijn een gemixte groep van xc tot enduro rijders. Na een stukje traverse duiken we de volgende trail in tussen de bomen en struiken door welke eindigt na een lichte rockgarden tussen de huisjes.

Alles is verwerkt in de trail

Doordat we later in de middag vlogen en opgehouden werden door de lekke banden rijden we richting een flowtrail welke zal eindigen in Zermatt. Het is 1 grote kombochtenpartij, wat een feest. Alles is verwerkt in de trail, van kleine tafels, drops tot high speed secties. Met een brede glimlach komt iedereen beneden in Zermatt aan.
We rijden door Zermatt waar we onze bidons en camelbags nog even bijvullen bij de fontein in het centrum. Na een stijl klimmetje traverseren we nu aan de andere kant van de vallei. We rijden langs AirZermatt waar nog een keer de kick krijgen van de helibike. Na een heel leuk flowtrailtje met alles er op en er aan komen we bij de rivier uit, vanaf hier rijden we richting de bus en trailer. Aangekomen bij de bus proosten we op een super vette dag en high fiven we elkaar voor de laatste keer deze dag. Deze dag heeft een ieder van ons een brede glimlach bezorgd en een verhaal voor eeuwig! Thanks MTB Verbier en AirZermatt voor het mogelijk maken van deze beleving!

Bergen in Zermatt

VANLIFE 6 jaar in een t4 camper

#VANLIFE 6 jaar in een T4 camper




Beetje off topic... Maar toch ook weer niet :D

Het is mooi om te zien hoe een stel al 6 jaar op 3 m2  weet te leven in zo'n kleine omgeving. Maar misschien is hun omgeving juist veel grote dan de huizen waar wij zelf in wonen... Alle vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Wij willen niet direct ruilen, maar toch het is bewonderingswaardig!





skier op een piste met mooie blauwe hemel

Lucerne ski tours

Lucerne is a great starting point for ski tours

Ben and I are both enthusiastic ski tourers. Lucerne, where we are at home, offers many options right in front of our doorstep. Tours that can be done on half a day and instantly give you the feeling of - I'm out - and just make you happy.

This also applies to the tour from Klewenalp near Beckenried via the Brisenhaus to Glattgrat. Klewenalp can be reached from Lucerne via several routes. Today we have no stress and turn the short, easy tour into a comfortable day experience.

Ship Ahoy!

The tourists on the jetty in Lucerne look at us curiously - we board the course ship in full ski touring gear and Nook at 9.12 a. m. From here its a scenic (depending on the weather) 1.5h boat trip to Beckenried.

Lake Lucerne is arguably one of the most beautiful lakes in Switzerland and also has its charm in winter. During the trip you will feel as if you are in a wild fjord landscape somewhere high up in the north - especially in the slightly foggy and mystic weather we have on this day. We make ourselves comfortable and enjoy the quiet drive over the wintry lake with a cup of coffee and a delicious muesli.


Via the Brisenhaus to Glattgrat

After arriving in Beckenried, the Klewenalpbahn takes us up to the ski resort. From here we ski down to the tipi village of Biel and mount our skins here. A short, crisp ascent takes us over the saddle to the plateau, and from there a gentle ascent takes us to the Brisenhaus.

From the Brisenhaus you now reach Glattgrat on another ascent. If you want to leave this ascent behind you can do so without any problems and let yourself be spoiled in the Brisenhaus. The SAC hut is open during winter. If you want to spend the night there, you can book this a few days in advance.

The Glattgrat, home game for all Central Swiss and offers "views for days"

When you reach the top of Glattgrat a fantastic panorama opens up. From the Alps of Uri and Bern you can see down to the lake towards the plains. The tour can be done in all weather conditions, but it is really worth to do it in good weather.

Traveling by public transport leaves space for spontaneity

On Glattgrat we decided spontaneously to make a round trip out of our trip. We ski down to the Brisenhaus and after a short break we continue from here towards Niederrickenbach. The descent is like the ascent, not very steep but great fun - very wide faces with tons options to find good snow.

                       

In the end you reach Niederrickenbach via a slightly winding winter hiking trail from where we take the cable car down into the valley to Dallenwil.

From Dallenwil we travel by train back to Lucerne. We were on this tour all day long, every connection with the public transport worked perfectly. It certainly helps to plan in advance a little bit, but we recommend to enjoy the day and maybe drink a "Beckenrieder Orangenmost" more on the sun terrace of the Brisenhaus.

Optionally, the tour can be extended with an additional loop to the Haldigrat. But since we were on the way with a dog, we deliberately decided not to use chairlifts and other facilities.

Klewenalp / Glattgrat Tourdata:

Glattgrat GPX Download