Leesvoer: De Megavalanche beleving van Elise
Nu we alweer druk met de planning voor volgend jaar bezig zijn vinden we het ook een mooi moment om nog eens terug te blikken op afgelopen jaar. Graag staan we even stil bij de giga prestatie van Elise Klapwijk. Door mee te doen aan de Megavalanche!!!
Lees hoe Elise dit heeft ervaren in haar eigen woorden en laat je inspireren:
Megavalanche 2016
Daar sta ik dan op 3330m boven zee niveau. Shit het is best hoog, wel geweldig mooi uitzicht met die strak blauwe lucht, wel koud het is precies 0°c . Langzaam ploeter ik door de sneeuw heen die aan het smelten is en er ligt best nog veel. Soms zak ik wel 30 cm weg en het is glad ook. Langzaam glij ik naar beneden naar de start. Kijk over de rand. Uuuh dit is wel stijl, glad en eng. OMG hoe ga ik hier naar beneden komen?!
Megavalanche in het kort sneeuwpistes, smalle singletrails (soms geen lijn of juist teveel keuze) over een grote rockgarden, geen enkele lijn is makkelijk bovenin, stijl, scherpe rotsen, smalle bruggetjes, langs alpen weides en watervallen, een klim langs alpe dhuez en dan het bos in met steile kombochten en heel veel wortels. Conclusie 20 km van de 32 is beangstigend. Het leek zo makkelijk en niet zo heel stijl op de filmpjes op YouTube. Dacht zelfs een paar keer bij langzame filmpjes waarom rem je? Nu rij en loop ik er zelf langs, slik nog even een paar keer en denk daarom rem je. Shit wat doe ik mezelf aan. Heb mijn rug al eens verpest 10 jaar geleden en wil het niet nog een keer meemaken flitst continu door mijn hoofd heen. Ja, ik ben eerlijk ik ben soms best wel een schijterd. Kan veel meer dan ik durf. Maar ik ga er nu boven staan. Ik doe dit! Of toch niet? Wel? Niet?
In de aanloop naar de mega heb ik vele malen getwijfeld.
Uiteindelijk sta ik toch boven aan de start op vrijdagochtend. Qualificatie, dood nerveus sta ik daar met 55 andere dames. Daar gaat ie ALARMA! BOMBA!!!! Weg zijn we de eerste twee bochten haal ik 10 dames in kom in de sneeuw terecht en vol voorover op mijn plaat daar had ik niet opgerekend naja eigen schuld had ik hem maar helemaal moeten rijden van te voren. Myrte had t over een paaltje dat ik daar 30 cm links van naar beneden kon rijden. Bedoelt ze een mtb paaltje of zo'n sneeuw paaltje. Duidelijk een sneeuwpaaltje als ik die passeer 10 m rechts van me. Hele flinke drop en landing in de sneeuw die ga ik echt niet fietsen. Loop terug en spring naar beneden. He, daar is Myrte, ze heeft lek gereden en schreeuwt dat ik door moet gaan. Eindelijk uit de sneeuw stukken en in de rotsen. So far so good tot ik lek rij. Rij tubeless en het is blijkbaar een klein lek, hij liep langzaam leeg. Wel pomp vergeten, gelukkig komt er iemand voorbij met een pomp. Snel oppompen en door. Ik passeer de megakid, mooi ze zijn nog niet gestart. Even verder op wordt ik tot stoppen gemaand de kids zijn gestart en al gauw komt de eerste aan. Tering wat rijden die kids hard! Na tien minuten mag ik weer doorrijden en heb de tijd nuttig gebruikt om mijn band weer op te pompen. Eindelijk de stenen af en in de Alpen weides. Vla voor ik het dorp in rij vraag ik aan publiek of ze een pomp hebben. Gelukkig wel. Snel weer oppompen en door. Lekker flowend paar tafels en kom bochten. Kom het dorp in door de tunnel en daar zag ik werkelijk niets als ik de bocht door ben zie ik eindelijk weer zonlicht. Een klein stukje klimmen en Ik hoor al de omroeper en daar is de finish. Waar ik opgewacht wordt door de anderen. Uiteindelijk gefinisht na 1 uur 1 min als 44e! Ben blij, heel blij.
Maar nu, de dag des oordeels. Om 04:30 gaat de wekker, slecht geslapen zeg maar amper, stomme zenuwen. Kreeg geen hap door mijn keel. Banaan, passievruchten, energy bars en energy snoepjes voor tijdens de rit in mijn tas. Om 0600 stap ik de lift in met myrte. Komen boven aan en wat een mooi uitzicht. De zon die net boven de bergtoppen komt, de laaghangende bewolking in de dalen geweldig mooi. Best fris maar de wind stond gelukkig goed en had mooi een bankje geconfisqueerd in de zon en uit de wind. Al snel worden de dames namen opgeroepen, moesten de fietsen in rijen gaan klaar leggen anders past het niet want het wordt steeds drukker. Snel nog even wat eten, al het fruit erin en mijn energy bar. Ben net klaar met eten en ik hoor mijn naam omgeroepen worden, moet gaan oplijnen aan de start. Langzaam glibber ik weer naar beneden en kom weer op de piste. Nu is de piste gegroomed, niks geen sneeuw gewoon ijs en spekglad. Even later zie ik myrte verschijnen ze staat een paar m verderop ik sta helemaal links.
Na drie kwartier wachten zie ik eindelijk de bordjes. 5 minuten, 1 minuut daar begint dat stomme nummer weer. Kriebels in mijn buik ALARMAAAA BOMBAAA en daar gaan we. Ik ren naast mijn fiets en kom bij de afdaling glij direct door op mijn kont en begin flink snelheid te maken. Ik neem een fiets mee voor een paar meter en daar volgt de berijder ik roep naar haar WATCH OUT! SORRY en ze kon nog net over me heen springen. Knal tegen nog twee dames aan (sorry daarvoor) en kom beneden aan. Hoor Myrte weer roepen: Op je kont gaat goed! He, je moet wel doorrijden! Ze zag niet dat mijn stuur helemaal scheef stond en dat mijn ketting tussen mijn cassette en frame vastzat. Zo eindelijk op weg, fireroad is goed te fietsen wel glad. De afdaling weer op mijn kont, ging lekker hard. Beneden ligt een meisje op haar rug dr tas is gehaakt aan haar zadel. Na haar los te hebben gemaakt stap ik op de fiets en begin weer te rijdend en glijdend naar beneden te gaan. Eindelijk weer een goede harde fireroad. Heb flink snelheid hèhè eindelijk zie ik het einde van de sneeuw. Oh shit, ga best wel hard en de sneeuw is slushy sturen en remmen lukt niet. Rij zo de zijkant van de fireroad af, val een 1 m naar beneden over mijn stuur vol de stenen in. Ai, die deed wel zeer.
Snel weer op de fiets over het bruggetje. Daar heb je de eerste man, die is wel snel en er zullen vele volgen. Op gegeven moment als de grootste groep voorbij komt sta ik op het moeilijkste stukje rockgarden uit de weg. Ik zie ze met bosjes crashen. De een door eigen fout en de ander doordat zijn voorganger vol in de ankers gaat of ook valt. Eindelijk kan ik verder, ondertussen hebben er twee dames zich bij me gevoegd. Bridget een Engelse, 62 jaar op een hardtail en de ander Aniek een Nederlandse die bij licht verzet rijdt. We besluiten als de drie musketiers samen this hell of a ride te overleven. Onderweg voorzie ik ons van commentaar. De oh fuck me, this is a nightmare and what the hell am i doing to myself vliegen je om de oren. Gelukkig vindt bridget het wel grappig. Bij de watervallen besluit Aniek te stoppen ze is al een paar keer gevallen en heeft geen energie meer. Ik rij door met Bridget en ondertussen heeft haar man van 70 zich bij ons gevoegd en ook op een hardtail. We komen bij de klim aan. Ik let helemaal niet op en zit met mijn zadel hoogte te kloten. Zo erg dat ik nog te ver achterop zit en mijn voorwiel flink end omhoog komt en ik bijna val. Ik stap weer op de fiets en trap stug door met een rode kop. Ging bijna op mijn plaat voor al dat publiek.
Als ik boven ben eet ik snel even wat en vervolgens een heerlijke trail met allemaal tafels en wat bochten. Ze worden steeds steiler. Kom nu ook mannen tegen met oververhitte remmen. Bridget valt een paar keer en heeft al meerdere malen naar mij geroepen dat ik door moet rijden, maar beloofd is beloofd we gaan samen over de finish. Eindelijk het bos in. Je ziet werkelijk niets door het stof en door in en uit de zon te rijden waar je ogen slecht aan wennen. Dikke wortel secties, bochten zonder kom, off camber en steil. Sommige zo tricky dat ik ze maar loop. Eigen schuld heb het bosgedeelte niet gereden maar was al kapot met training als ik in alpe dhuez aankwam, het schiet niet op ook je kan geen 32 km onthouden. De mooie stukken singletrail wisselen af met fireroads en asfalt. Beetje rust voor mijn vingers, armen en mijn angst. Eindelijk zien we het laatste bruggetje opdoemen. Ik hoor de omroeper al. Eindelijk gefinished hand in hand met bridget.
Mijn vriend staat juigend te wachten pakt mijn fiets en helm aan en wijst naar het beekje. Ik spring er gelijk in, slecht voor mijn spieren dat wel maar oh zo lekker om in af te koelen met 33 graden. Ik doe dit NOOIT meer zei ik onmiddelijk en mijn vriend beaamde dat hij de mega nooit meer op een hardtail wil rijden (achteraf heeft zijn fiets het niet overleeft de chainstay is gescheurd). Nadat ik afgekoeld ben bedenk ik me alweer. Ove
r 2 jaar ga ik het weer doen en tegen die tijd ben ik alweer vergeten hoe zwaar het was! Ik ben gefinished als 41e met alleen last van mn enkel en mijn stuitje, mijn mooie paarse meta heeft een mooie kras gekregen en als dat t enige is dan teken ik ervoor in het vervolg. Heb genoeg heli's, mensen in gips en gebroken fietsen gezien in die week en ik kan met trots zeggen i survived the megavalanche, heelhuids en dat met mijn gebrek aan lef!
Het was een geweldige week, fantastische mensen ontmoet en zeker voor herhaling vatbaar!