Davos Enduro race

Ergens vorig jaar november was de inschrijving al een feit. Bram heeft in 2019 meegedaan aan de Enduro Team wedstrijd in Davos (Zwitserland) en was, ondanks het baggerweer van toen, zo enthousiast dat hij 2020 zeker weer mee wilde doen. En dit keer als driemans-team! Nieuw dit jaar is de ‘Fun Team’ categorie; hier start je niet als duo’s, maar als team van 3 tot maximaal 6 man. De inschrijving van Team Trail-Addicts is een feit. Al máánden van tevoren!

Het was lang spannend of het allemaal wel door kon gaan maar gelukkig komt het verlossende woord begin augustus. De Mondraker Enduro Team race in Davos gaat door! De afgelopen maanden hebben we wel enkele uitstapjes gemaakt naar trails nét over de grens, maar we zijn nu maar wat blij om weer naar de Alpen te mogen!

Voorbereiding

De race wordt gehouden op 3, 4 en 5 september, drie dagen volle bak knallen dus een goede voorbereiding is belangrijk. Zwitserland is duur, zoveel mogelijk zelf meenemen is dus aan te raden. Wij nemen vooral bier en vlees mee… Een betere voorbereiding kan volgens ons niet. 🙂 oh en onze Specialized Levo SL’s mogen deze keer niet mee dus de Stumpjumper moet ook even wat liefde hebben. Want we zijn bijna alleen nog maar op de E-MTB te vinden.
Dat is overigens qua conditie niet echt een probleem: de meeste hoogtemeters omhoog pak je in Zwitserland met de lift en ‘bergbahnen’. Maar zorg wel dat je bovenbenen en onderarmen getraind zijn om wedstrijdstages van bijna 20 minuten te rijden.

We vertrekken woensdag 2 september om iets voor 06.00u in de ochtend richting Zwitserland. En jaja zowel Bram als Nico zijn op tijd. Zo laden we rond zonsopkomst de camper in. Zo’n bus zit dan toch al weer gauw vol, maar het past. We are on our way!

Davos

Na een aantal uurtjes op de weg komen we aan in Davos op de geïmproviseerde camping, oftewel: het parkeerterrein onder de Jakobshorn lift midden in het dorp. Helaas slaagt het plan niet om nog net de laatste lift van de dag naar boven te pakken. Dan maar rustig het kampement opzetten en een biertje pakken! Morgen kunnen we tot 12.30u starten voor wedstrijdstage 1, dus dan gebruiken we de ochtend om even in te rijden.

Dag 1

Natuurlijk zijn er wat specifieke Corona-maatregelen waar we dit jaar rekenen mee moeten houden. Zo is een mondkapje in de liften verplicht en is de dagelijkse rijdersbriefing niet gezellig samen in de skihut, maar digitaal via de website en met kaarten op de Komoot app. Dit werkt supergoed! Zo zijn we vast ingelezen dat er vandaag 3 stages op het programma staan.
Vorig jaar begon de race met een proloog. Op basis van de tijd die je als team daar neerzet werd de startvolgorde van de eerste echte wedstrijdstage bepaald. Dit jaar geen proloog, maar in willekeurige volgorde starten.

Zoals gister al besloten rijden we in de ochtend vóór de eerste stage eerst even een trailtje om weer te wennen aan de hoogte, snelheid en steilheid. Samen met de Dutch Mega Bastards, er zijn meer laaglanders 🙂 We pakken rond 10.00u de lift omhoog voor een lekkere flowy trail naar beneden. Vrijwel direct na het induiken in een stenige singletrail rijdt Bram gelijk lek. Komt goed uit, dan hebben we dat gehad en kunnen we de eerste stage in! Wel hopen dat die salami in de band het de rest van de dagen houdt…

De start van Stage 1 is na een lange traverse vanuit de Parsenn lift. Het is wat koud als we staan te wachten om te starten, maar gelukkig zonnig en droog. Vorig jaar stonden we 3 dagen in de sneeuw en regen en reden we ridgeline-trails zonder maar íets van het uitzicht te zien. Het jasje kan direct uit als we de eerste stage induiken. Met zń drieën dus: box, box, box en gááán. Direct om de hoek ligt al een fotograaf. En later schieten in onze ooghoeken nog wat Alpenkoeien met bellen voorbij. Maar we gaan hard! Hadden we al gezegd dat het rotsig is? Na een stuiterende eerste stage klokken we 6 minuut 25. De timing start als het eerste teamlid de start passeert en stopt zodra het laatste (derde) teamlid de finish passeert. Volgens ons ging het rap, maar dat enthousiasme is iets minder groot als we horen dat de snelsten hier bijna 1,5 minuut sneller hebben gereden! Hoe en waar dan?! Tja, toch is het niet vreemd. Dit zijn EWS rijders: Gusti Wildhaber en Tim Bratschi.

De volgende twee stages van vandaag worden helaas geannuleerd. We horen dat een vrijwilliger langs de track is overleden, waarschijnlijk door hartfalen. De organisatie besluit om de wedstrijd de komende twee dagen wel door te laten gaan, maar natuurlijk wel ietwat in mineur.

Omdat we er toch zijn rijden we zelf nog twee andere trails, die Bram kent van vorig jaar. Als we daar aankomen zien we al de linten hangen: dit wordt dus ook een stage één van de komende dagen. Op de Äbirügg trail maken we wat toffe uitzicht- en actiefoto’s. Wat een mooi gebied! Daarna volgt deze trail door het bos vol wortel-bezaaide singletracks. Dit is genieten. En we mogen dus nog een keer! De organisatie is iets minder strikt en serieus dan andere enduro-organisatoren. Een trail voorverkennen mag dus gewoon. Hier zien we EWS-rijder Gusti ook opnieuw om wat voorkennis op te doen.

Rik merkt wat gerammel en draait af naar de bikeshop: niet onverstandig want zijn wiellagers zijn volledig aan gort. Gelukkig gebeuren onze pechgevallen alleen buiten de wedstrijdstages om.

Bram en Nico rijden nog een laatste trail: Sertig. Bram heeft deze onthouden als een trail met veel flow én ook nog eens heerlijk lang: meer dan een kwartier afdalen. Die herinnering klopt alleen niet helemaal… Flow blijkt beperkt tot enkele segmenten. Het begin is vooral harken door enorme steenvelden, die bovendien vrij vlak zijn waardoor je er echt doorheen moet trappen en zwoegen.

De BBQ kan dus direct aan als we terug op de finisharea (tevens onze camping) zijn. Met een koud biertje lezen we de briefing van de volgende dag.

Dag 2

De uitslag van gisteren bepaalt de starttijd van vandaag. We hebben wat tijd voordat wij aan de beurt zijn en socializen met andere de ‘camping-bewoners’. De sfeer hier is fantastisch: iedereen heeft wel een BBQ, vuurkorfje, muziekje en bier bij zich. Geen gestresste wedstrijdsfeer, maar een sfeer zoals past bij de perfecte mountainbike-trip.

We pakken opnieuw de Parsenn kabeltrein omhoog, nu naar het hoogste station: bij de Weissfluhjoch op 2.665 meter hoogte. En hier begint de rampspoed voor ons. We rijden verkeerd bovenaan bij de lift. We zien linten van de wedstrijd dus blijven eindeloos doorrijden. Maar helaas zijn dit linten voor morgen en hebben we zelf écht niet goed gekeken en niet goed de briefing erbij gepakt. Stom. Nu moeten we 500 hoogtemeters terug omhoog klimmen. Met fullface helm op en op een hoogte van meer dan 2.000 meter. Fietsen wordt dus al snel voetje-voor-voetje wandelen en het zweet gutst onder de rugprotector door. Eindelijk terug boven aangekomen weten we onze weg naar de start van de eerste stage van vandaag te vinden (Stage 4 dus). Hier zien we nog net de fotograaf z’n biezen pakken. Helaas, de tijdswaarneming is al weg.

Bram rijdt alvast door naar beneden op de stage en komt onderaan de vrijwilligers van de organisatie tegen. Mooi! Nog op tijd voor Stage 5. Maar helaas zitten Rik en Nico niet in het wiel, en heeft Rik een kapotte derailleurkabel. En daarna een lekke band. En vervolgens een spaakbreuk. Stage 5 halen we dus ook niet. Balen, maar het is niet anders. Oriënteren en keuzes maken in de bergen wordt nu wel een dingetje. Stage 6 is namelijk aan de andere kant van de vallei een berg op, wellicht komen we daar ook te laat?! Een vrijwilliger raadt ons aan om rustig aan te doen en aan deze kant te blijven. We pakken een dure berglunch met 3 kindermenuutjes en rijden dan Stage 7 – de laatste (en voor ons enige) stage van vandaag.

Omdat we nu opeens voorop liggen in het wedstrijdschema starten we tussen de snelle mannen. Er werd in de briefing gesproken over een tricky section in the white rocks, maar we staan al stil voordat we daar zijn. Rik? Ja, weer Rik met een lekke band. Het is gewoon niet zijn dag. De stage is trouwens ontzettend vet en lang. Van een start bovenop de berg, naar steile rockgardens en wortelpacks in het bos. Rik rijdt hier nogmaals lek (wat doet die man toch?!) en we gooien hem het laatste binnenbandje toe om zelf de rest van de trail toch even in het ritme te komen. Voor een leuke tijd in het klassement doen we al niet meer mee.

Alles is vergeven en vergeten als we ‘s avonds weer voor het campertje zitten en proostend uitkijken naar de volgende dag.

Dag 3

Opnieuw warmen we op in het ochtendzonnetje. De septembernachten zijn toch vrij koud in de daktent, en het dorp Davos ligt al op 1.500 meter hoogte. Van de vier stages van vandaag hebben we er al twee min of meer per ongeluk voor verkend.

Het Dutch Mega Bastards team heeft blijkbaar ook wat pech gehad en tijd verspeeld in de stages. Derk’s achterband is meer salami dan originele buitenband geworden. We zitten in dezelfde startgroep en besluiten de hele dag samen te rijden. In plaats van ons 3-koppige Trail-Addicts team starten we iedere stage vandaag als groep van 7 man; samen met de 4 Bastards. En dat mag gerust van de organisatie.

Stage 8 is de lange-hark-stage van de voorverkenning. We klokken hier 17 minuten volle bak afdalen. Man! Dit wordt een zware dag. Maar de stages die we gisteren gemist hebben blijken ook heel heftig te zijn met veel natte wortels en steile hellingen. Wij hebben dus misschien nog wel wat meer energie over.

Stage 9 is een flauwe stage: eerst steil klimmen (in totaal klim je over 3 dagen ongeveer 1.500 meter op eigen kracht), en vervolgens een highspeed afdaling met verraderlijke greppels.

Stage 10 is de Äbirügg trail van de voorverkenning. We duiken er weer met 7 man in, en delen volle bak high fives en boxen uit na een dikke endurostage. Davos heeft echt topklasse trails en er ligt genoeg om je dagen, misschien zelfs weken te vermaken. Het rijden in een team geeft een veel relaxtere vibe dan een individuele endurowedstrijd. In het wiel van je maten rijden is toch hetgeen wat je altijd doet, alleen rij je nu door de wedstrijdspanning tóch nog iets meer op het randje en push je net iets meer.

Stage 11: we nemen je gelijk mee naar de finish daarvan. Daar is voor 5 Zwitserse Frank biertje te koop in een geïmproviseerd kraampje, halverwege de berg. Geniaal! Het is hier een groot circus vol stoked rijders die mega-enthousiast zijn van 3 dagen shredden! Maar voor we bij die stagefinish zijn rijden we een flink lange route (ja, waar we gisteren verkeerd reden) naar beneden en weer naar boven. Naar een plek met fenomenaal mooi uitzicht. Hier start je op een soort ridgeline, ga je de hoek om en vervolgens zien we de teams voor ons opnieuw een lange ridge rijden. Hoe vet! Wij schieten er joelend met 7 man in. Dit is echt de mooiste afdaling van alle die we hebben gereden. Uiteraard veel stenen, schitterende uitzichten (zie ik later op de GoPro footage), heerlijke losse dirt en wat jump-opties en verschillende lijnkeuzes. Uiteraard is alles – zoals alle trails – helemaal natuurlijk. Deze stage is ook weer 12 minuten knallen en in de laatste bochten is het mogelijk om nog even je teammaat (of rivaal) binnendoor af te steken. Dit is enduro!

Zijn we er volgend jaar weer bij? Jazeker! Het is een fantastisch event. Weliswaar is Zwitserland duur, maar de organisatie heeft alles top geregeld, zelfs ondanks wat Corona-aanpassingen.