Weekend in de Alpen - MTBVerbier

MTBVerbier: EEN PARADIJS MET TRAILS IN DE VOORTUIN

Foto’s: Gijs Ferkranus

Tekst: Bram van Boekholt

Als je even een paar minuten door je Insta-timeline scrollt kom je iedere keer weer nieuwe ‘epic shots’ tegen van plekken waar jij ook wil biken. Van EWS-stages tot de zomerse beelden vanuit Nieuw-Zeeland en Australië. Dat brengt ons altijd tot ideeën voor nieuwe biketrips. Maar tóch blijven wij, Trail-Addicts Rik, Nico & Bram, ieder jaar terugkeren naar Verbier (Zwitserland), en daar is een reden voor.

Jaarlijks plannen we met Trail-Addicts een ‘season-ender’ trip naar MTBverbier. Met het hele huis gevuld zijn we met ongeveer 15 gasten om aan hun motto Eat. Sleep. Bike. Repeat. gehoor te geven. In de vallei van Bagnes op zo’n 800 meter hoogte vind je het luxe chalet van Erik en Jess. Aan de ene zijde van het chalet heb je uitzicht op het skidorp Verbier (op ongeveer 1.500 meter hoogte) en aan de andere zijde heb je vrij uitzicht op de rest van de vallei en de eeuwig besneeuwde toppen die daarachter liggen.

De vrijheid in en rondom het chalet is alleen al een reden om hier te komen biken. Na een fietsdag leg je je fiets in het gras, sluit je aan bij het kampvuurtje dat al is opgestookt en blijf je gerust de hele avond met je kniebeschermers op je enkels zitten. Totdat je het zelf tijd vindt om de stof- of modderlaag van je af te douchen (er is zelfs een was-service!). Iedereen hier komt voor het biken én de relaxte vibe, dus je voelt je nooit verplicht om je bezwete shirt even te wisselen omdat de rest van de gasten wel fris gedoucht en gestreken zijn.

Kampvuur bij MTBVerbier met Nico Bram en Rik

Verbier Valley

Verbier ligt in het Zuid-Westen van Zwitserland. Wanneer je bovenop de hoogste toppen in dit gebied staat, zie je de Mont Blanc boven de andere besneeuwde reuzen uitsteken. En ook een trip naar Zermatt – met de iconische Matterhorn – is mogelijk is als daytrip vanuit hier. Wij besluiten gewoon Erik’s plan te volgen voor onze vier bikedagen hier. En we weten dat je niet ver hoeft te reizen, want alleen al Verbier heeft dik 100 km aan de mooiste natural trails.

Met een grote groep bikers rollen we via de lokale pumptrack door de vallei 2,5 km naar het liftstation van Le Châble. Tot en met augustus kun je vanuit hier de lift naar Verbier pakken, maar op deze doordeweekse dag in het naseizoen draait deze alleen in het weekend. Gelukkig kunnen we met de bus omhoog, met biketrailer. Wel slim om die te reserveren, want met onze groep staat de hele trailer al vol. Dertien haarspeldbochten verder zijn we in Verbier en vanuit daar pakken we de lift de berg op. Diezelfde bus hoeven we natuurlijk niet naar beneden te pakken! De vetste trails komen pal bij het chalet van MTBverbier uit. Dus je kunt afdalen van 2.500 naar 800 meter!

De mede-bikers die hier al een paar dagen eerder dan wij gearriveerd zijn hebben natuurlijk niet stilgezeten. Ze vertellen ons dat het ‘s ochtends ijskoud kan zijn. Niet gek in oktober. Dus de eerste dag staan we veel te warm gekleed boven. Dat donsjackje kan direct weer uit. De eerste trail die we hebben uitgekozen is er direct één met hele technische passages. En blijkbaar ook een populaire wandelroute. Maar overal wordt vriendelijk gegroet en Erik spreekt met wat hikers in vloeiend Frans. De ogen rollen uit hun kassen als hij deelt welke trails wij gaan rijden.

Vanaf de bikepark-lift kun je nog een tweede etappe verder omhoog. Die lift naar Fontanet draait nu niet, maar de 250 hoogtemeters trappen we zelf wel even. Het uitzicht hier is fenomenaal, met uitzicht op een gletsjer en de Rôdze trail. Wij duiken de andere kant eraf, op naar Cabane du Mont Fort. De weg ernaartoe vergt wat trial-skills. Over grote rotsblokken en rotsplaten waar je met te weinig flow direct tot stilstand komt tegen een opstaande steen. Maar ook: waar je met de juiste flow en balance-skills je jezelf als Ludo May want. Voor wie hem niet kent: Ludo is een Verbier-local en werkelijk geen enkele technische klim of afdaling is hem te gek. In quarantaine-tijd deelde hij video’s waar hij achterwaarts zittend op zijn stuur de trap van zijn huis op rijdt. Goed, terug naar de trail. Dit is er namelijk één die bij het chalet eindigt, en hij heet Comfort Zone. Maar don’t be fooled: de weg naar beneden is lang en gaat van ruig naar flowy.

Lang genoeg om beneden je armen even goed uit te wapperen en je vingers te strekken. Gelukkig is de finish bij het chalet, dus je hoeft niets anders te doen dan een (herstel)biertje aan te pakken. Tot de kok, Lee, ons naar binnen wenkt voor een vorstelijke drie gangen.

Besneeuwde trails in de Verbier Zwitserland

De volgende dag weten we dat we iets eerder moeten vertrekken voor de vetste foto’s. Dit keer shuttled Jess ons omhoog in de VW Transporter met bikerack. En we treffen een oude bekende als gids vandaag. Jarno “The Blast” Hoogland woont sinds dit jaar ook in Verbier (we geven hem geen ongelijk!) en werkt regelmatig als gids voor MTBverbier. Op het programma staat Col de Mille. Als we omhoog shuttlen zien we de bomen letterlijk van kleur verschieten. Hoe hoger we komen hoe geler en dieper oranje de loofbomen en larixen worden. Op het bergmeertje waar Jess ons afzet ligt al een laagje ijs. Leuke speelplek voor het zoontje van Erik en Jess, die hier als echte bergbewoner opgroeit. Wij gaan hoger op de berg “spelen”. Na een mooie traverse tussen de gekleurde struikbegroeiing, is het nog een stevige klim naar de Col. Jarno maakt ons blij met een dooie mus: “Jammer dat de berghut niet open is, want daar hebben ze de lekkerste perentaartjes”. We komen steeds dichterbij de bergkam die met een klein beetje sneeuw besprenkeld is, als poedersuiker over een oliebol. Het laatste deel naar de top is een hike-a-bike van een goed kwartier, over een besneeuwde trail in de schaduw. Eenmaal op de top kunnen de windjacks aan. Hier waait een frisse wind, maar we zitten wel heerlijk in de zon met uitzicht op de piek van de Mont Blanc in de verte.

De trail die volgt heeft écht alles in zich. Als we alléén deze trail zouden rijden en daarna rechtstreeks naar huis, dan zou ik zelfs al 100% tevreden zijn. Alles zit in deze bijna 1.500 hm afdalen; de hike-a-bike, een toffe ridgeline met verre uitzichten, lekkere flowy secties, steile switchbacks, ruige rotspassages, spannende worteltapijten en high speed stukken. Én ook deze komt in de voortuin van het chalet van MTBverbier uit. High fives all over the place. Zoiets smaakt natuurlijk altijd naar meer! Terwijl iedereen zich weer nestelt rondom het kampvuur met een drankje uit de ‘honesty bar’, pakken fotograaf Gijs en ik het plan op om er nog een trailtje aan vast te knopen. Gewoon als toetje. Erik tekent snel een route voor ons uit. En gewapend daarmee op zak, pakken we nog precies op tijd de bus omhoog naar Verbier. Een colaatje en energybar onderweg blijkt wel een goed idee. Het energieniveau is toch iets minder hoog dan zo optimistisch ingeschat. En wanneer we de start van de trail weten te vinden zien we de zon langzaamaan achter de berg verdwijnen. Full focus rijden we met z’n tweeën een waanzinnige trail naar beneden, waarvan we gelukkig een paar delen nog herkennen van eerder. Dus we hoeven niet meer op onze telefoons te kijken hoe de route loopt.

In donkere schemer sluiten we ons weer aan bij de groep om het kampvuur, die we vanuit de verte al op zagen gloeien. Iedereen is nog steeds even stoked. En voordat we binnen weer getrakteerd worden op een fantastische maaltijd, zorgt medewerker Ju voor heerlijke verse pizza’s uit de steenoven op het terras. Verser en lekkerder dan dit kan bijna niet. Wat een geluk voor ons dat ze Italiaanse roots heeft. En dat, gewoon als tussendoortje.

Herfst kleuren op de mountainbike trails in de Alpen

Waar we de afgelopen dagen in gesplitste groepjes (per niveau) op pad gingen, willen we deze zaterdag graag met z’n allen rijden. In een langgerekt lint vliegen we de achter elkaar over de eerste drop. De beruchte Vertigo trail is niet voor iedereen even gemakkelijk. Het aantal switchbacks is ontelbaar. En een krappe switchbacks dwingt zelfs respect af, door een achterbrug van een fiets te slopen. De harde zijdelingse impact op een boom doet het frame breken. En er is maar één weg verder, en dat is naar beneden. Wat een fantastische zwarte trail is dit! Hadden we al gezegd dat óók deze op steenworp afstand van het chalet finisht? Hier pakken we koffie en de lunch mooi mee, alvorens we de laatste trails van de dag gezamenlijk shredden. Dit is tevens de laatste volle dag en avond. Dus bij het avondeten delen Erik en Jess trots wat een gaaf seizoen ze met iedereen hebben gehad. Ze zijn zichtbaar blij dat ze zoveel gasten hebben mogen ontvangen en iedereen hebben kunnen laten zien in wat voor een prachtgebied ze wonen. Dit mountainbikekoppel snapt het helemaal: je komt hier niet alleen voor de trails, maar ook voor de mooie accommodatie, het heerlijke eten, de fijne vibe en hun gastvrijheid.

Met wat schnapps om te proosten bedenken we opeens dat Red Bull Rampage nu live bezig is. Dat kijken we lekker lui vanaf de bank. Waar ik normaal gesproken iedere dag video’s zou checken van de trailbuilders, test-runs en de finaledag is het me nu bijna ontschoten dat dit event bezig is. Zo ontzettend waan je je op vakantie, al is het een korte biketrip van een paar dagen.

Mountainbiken in de Alpen Zwitserland verbier

De ochtend van het afscheid is voor ons niet direct afscheid. We hebben namelijk het plan opgevat om vroeg genoeg (maar wel met een fatsoenlijk ontbijt) naar de mooie ridgeline van Pierre Avoi te rijden voor foto’s. Rijden is niet helemaal ‘rijden’. Want na een eenvoudige traverse en stukje klimmen moet de fiets ook nog een tijdje in de nek op weg naar de top. In de schaduw is de grond nog hard bevroren, maar de zon doet al hard z’n best. En het is geen straf om hier op deze ochtend te genieten van het uitzicht richting Portes du Soleil, over het dorp Verbier en over de trail die via de ridgeline aan de horizon verdwijnt en het bos in dropt. Die volgen we, met allemaal een grote glimlach op ons gezicht, welke in die stand blijft staan totdat het écht tijd is om huiswaarts te gaan. De periode van modderige Nederlandse trails komt er weer aan, maar wij hebben herinneringen waar we nog wel tot aan de lente op kunnen teren. Tot volgend jaar!

Zelf op reis naar MTBverbier

Meer mountainbike spots in Zwitserland

by Rik Harms

Wedstrijdverslag: Mondraker Enduro Team Race Davos 2021

Revanche op 2020! Afgelopen september stonden we voor de tweede keer aan de start van de Mondraker Team Enduro Race. En we hebben ons voorgenomen revanche te nemen op onze deelname van afgelopen jaar. Daar werden we getergd door pechgevallen en verkeerd-rijden door onze eigen stomme fout. En bovendien: we zijn dit jaar aan onze Pro-ambities aan het werken, dus we zijn het aan onze stand verplicht om in elk geval de Stage-tijden van vorig jaar te verbeteren.

De editie van dit jaar was binnen een week uitverkocht. Zelfs al 10 maanden vantevoren. En dat snappen wij wel! De voorgaande jaren dat we hebben deelgenomen was alles tiptop geregeld, de sfeer onder deelnemers is ontzettend tof en oja… de trails zijn fantastisch!

Aankomst in Davos

Waar we vorig jaar onze eerste meters in Davos pas op de eerste wedstrijddag zagen, pakten we het dit jaar beter aan. Vroeg vanuit Nederland vertrekken om in de middag al een afdaling te pakken. En dat lukt! Sterker nog: we kopen gelijk een dagkaart voor de Jakobshorn lift: dat geeft ons de motivatie om in elk geval meerdere runs te halen. En hoewel de heenreis heel relaxt was, zitten we nu in de lift wel op onze horloges te kijken… Binnen 30 minuten gaat de laatste volgende lift omhoog. Snel, fullface op in de gondel, handschoenen aan, kniebeschermers omhoog en gelijk knallen! Wennen aan de losse stenen en ruige ondergrond hier op 2.590 meter hoogte hebben we niet. Onze blik gaat naar diep in het dal: 1.000 hoogtemeters dieper. Binnen 20 minuten moeten we daar weer staan. Noem het onverstandig, noem het risicovol, maar we zijn met z’n drieën zó eensgezind dat we die laatste lift nog willen meepakken dat we precies op tijd beneden staan te high-fiven dat we op tijd zijn. En dit is precies de flow die we de komende dagen vast willen houden.

Wedstrijddag 1

De transponders zitten om onze pols. Vandaag gaat het echt beginnen. Gisteren zagen we bovenop al wat pijlen hangen. En de trail die we gisteren als laatst hebben gereden blijkt ook de laatste stage (Stage 3) van vandaag. Dat wordt genieten!

Er is wel wat gezonde wedstrijdspanning, maar toch minder dan normaal. We kennen het gebied, we weten dat de trails weliswaar technisch en ruig zijn maar geen onaangekondigde jumps of drops hebben en we rijden lekker als Fun Team. Dus waar het wedstrijdconcept ooit startte als duo-endurorace, is er sinds vorig jaar een klassement met teams voor 3 tot 6 man.

De eerste stage is een bekende voor ons, en de start ligt nu ietsjes verderop dan voorheen. Het intense trap-stuk wordt nu nog niet getimed, dus de Stage begint pas op de plek waar het lekker naar beneden begint te rollen. De wedstrijd-drive zit wel goed! We stampen op de pedalen aangemoedigd daar een superfanatieke wedstrijdvrijwilliger “GO GO GO”. We zijn net één nachtje op deze hoogte in de bergen, dus de hartslag schiet gelijk omhoog. We halen al een paar deelnemers in die met pech aan de zijkant staan. Haha! Wij niet! Maar deze Stage is meer dan 3 km en 500 hm lang, en onderin betrap ik mezelf erop dat ik naar Nico roep “Ga er maar langs als je kan”, als we bij een volgend team ingelopen zijn. Dat is niet heel ‘racy’. Een echte race-vibe is natuurlijk om “Rider! Rider!” te roepen en ze plaats te laten maken. Maar we flowen de laatste paar meters achter ze aan naar de finish van Stage 1.

Even bijkomen in de gras. Als we willen vertrekken roept Nico ons terug: lekke band! Daar is geen betere timing voor. Na de Rinerhorn-lift volgt Stage 2 over veel wortels en stenen, maar niet dusdanig steil, dus veel bijtrappen.

De laatste Stage van vandaag is degene die we gisteravond al reden. Bovenop de ridgeline van de Jakobshorn zwaait de organisatie-fotograaf ons tegemoet. Een oude bekende van vorig jaar. En deze Stage is een classic. Weer meer dan 3 km lengte en 500 hm, met veel switchbacks. De snelheid zit er goed in en als we achterom kijken zien Nico en ik dat we uitlopen op Rik. Totdat Nico hard opzij stuurt. Lek!!! Goh, Nico: hadden we je niet al weken vantevoren getipt om je wielen tubeless te maken en niet meer met binnenbanden te rijden? Na een snelle binnenbandwissel denderen we weer door naar de finish. En Nico? Die gaat na het eerste finish-biertje zijn wielen tubeless (laten) maken mét een CushCore-variant erin. Tegen Zwitsers tarief.

Wedstrijddag 2

Tussen de andere campers, daktenten en een enkele caravan staan we op de deelnemerscamping pal naast de finishboog. We worden dus gewekt door de enthousiaste speaker die de eerste starters van vandaag al op pad stuurt. Voor ons geen hele snelle tijd, dus we hebben nog even om de pasta van gisteravond te laten zakken en een paar broodjes-ei te maken.

Deze dag staan er vijf Stages op het programma. De start van de eerste Stage weten we maar al te goed te vinden: midden in het maanlandschap. (En dus niet vanuit de lift naar links.) Omdat we niet supervroeg in de startvolgorde zitten is de grootste nattigheid al wel weg. Maar nattigheid valt niet te vermijden. Want waar de Stage eerst over scherpe stenen en langs derailleur-killers gaat, duikt het daarna een moerasachtig gebied in waar vaart behouden betekent dat je ook met volle snelheid een zompige moddelpoel in duikt. Is het water of schijt? Het kan beide…

Voor de volgende Stage hoeven we nauwelijks te klimmen en geen andere lift te pakken. We zitten nog zó hoog dat we nog verder kunnen afdalen. In de rider-briefing op Komoot (waarvoor iedere deelnemer een gratis Wereldpakket ontvangt) lazen we al dat je hier ook goed moet sturen om op wat houten planken te blijven rijden en hoewel het grassig en hobbelig is, kunnen de remmen volledig los. Het rijden in een teamrace is hier extra fun, omdat je hier je teammaten nog eens kunt proberen in te halen.

De derde Stage van vandaag start steil en over gladde wortels. We zien bij de groepjes voor ons dat er een inside-line over grote wortels is, direct bij de eerste bocht. Die pakken we! We zitten nu onder de boomgrens, dus dit is de eerste Stage in het bos. En ook dat is genieten! Snelle singletracks en lijnkeuzes over of langs wortels. Rik klaagt over zijn dempergedrag. Mja, als je enkele tientallen secondes achter ons finisht moet je je materiaal maar de schuld geven, denken Nico en ik. In het dal staat een bikewash en materiaalzone: toch maar eens daarlangs. Wat blijkt? De dempershaft is gebroken. De coil-demper gaat zo de prullenbak in. Hoe dan?! En vooral: wat nu?! Als geluk bij een ongeluk hebben we een extra luchtdemper bij ons. En een zeer vriendelijke dame van de organisatie kan die wel voor ons oppikken onderweg naar de materiaalzone. We maken de afspraak: Nico en ik gaan naar de lunchplek bovenop aan de overkant van de vallei en Rik skipt de lunch en fixt zijn demper.

Hoewel het fijn is dat we even op het gras in het zonnetje kunnen uitbuiken van de flinke bak pasta, duurt het toch wel erg lang voordat Rik er ook aankomt. Wat blijkt: hij moet bushings eruit persen om deze demper passend te maken en moet het werk zelf uitvoeren in een bikeshop die zonder personeel zit. Als één-na-laatste team kunnen we starten aan de vierde Stage van vandaag. Maximaal opgeladen in energie knallen we er lekker in. “Straitlinen” waar het mogelijk is, dat hebben we wel geleerd in onze Pro-trainingen. Een weg om obstakels heen is altijd langzamer. Box, box, box! Dit was weer een beauty van een trail! En de kers op de taart moet nog komen: de laatste Stage van vandaag is de Signal Trail. Ook een bekende trail voor ons: waar we vorig jaar minstens 2 lekke banden en een gebroken spaak hadden.

En op deze trail besluiten we direct: volgend jaar zijn we er weer bij! De technische double-black rockgarden rolt goed, totdat we in de verkeerde lijnkeuze belanden en omdat we in elkaars wiel zitten is eromheen sturen geen optie meer. Rennend en harkend volgen we de rest van de rockgarden. Ook geen tijd om van het fenomenale uitzicht te genieten. En waarom komen we terug? Deze feature is echt wel te doen en is nu gewoon een persoonlijk doel geworden om in de wedstrijd helemaal clean te rijden. Van alle 14 wedstrijdstages van dit jaar is deze Stage toch wel één van de favorieten: uitzicht over Davos-Klosters, technische switchbacks en rockgardens en na wat wijde bochten langs een Alpenweide het donkere bos in, vol snelheid en uitdagingen om flow te houden. Genieten.
Als we bij de finish-area komen zitten de meesten nog lekker naast de bike na te genieten en te proosten op de dag.

Wedstrijddag 3

Vandaag is de dag met de meeste klimmeters die we op eigen kracht doen. Te beginnen in de ochtend. Iedereen vertrekt vrolijk met de fullface helm op en kniebeschermers aan, maar de meesten gutst het zweet al direct onder de helm vandaan. Afzetten dat spul!

Deze dag staan er maar liefst zes Stages op het programma. Het valt nog mee met de armpump en pijntjes. Ons Oer-MTB trainingsprogramma met krachttraining heeft daar zeker aan bijgedragen, maar natuurlijk sluipt er al wel iets van vermoeidheid in. Onze coach Laura Turpijn doet ook mee aan dit event als duo-team. Iedere dag komt ze mega-stoked bij ons checken hoe de dag ging en loopt ze over van enthousiasme over wat zij heeft beleefd. Dit is haar eerste enduro-wedstrijd en langzaam is ze beslist niet! Laura wordt uiteindelijk derde in de categorie Damesteams. Haar mindset kunnen we ook nog wat van leren: “ik rij op mijn maximale kunnen en we doen aan een event mee waar er overal wel een EHBO’er of bergreddingsteam te vinden is, dus ik durf veel meer risico te nemen dan wanneer ik hier alleen zou rijden”. Bij haar tijd komen we dan ook helaas niet in de buurt. Nouja, we hebben nog even te gaan in ons trainingsschema he.

Ondanks dat we hier vorig jaar (ook al met iedere dag stralend weer!) aan de Mondraker Enduro Team Race meededen, kennen we lang niet alle trails. Eén derde van de wedstrijdstages dit jaar is nieuw! En wanneer je Trailforks bekijkt zie je dat er zo ongelofelijk veel trails liggen in Davos en omgeving: hier kunnen ze jaar na jaar nieuwe Stages opnemen.

De Stages deze dag zijn ook weer schitterend. Na de klim van 350 hm starten we vandaag met de langste Stage van de dag. Met een paar mega-exposed off-camber stukken erin, dus focus vooruit en voorzichtig balanceren. Deze trail eindigt vlak voor een bikepark-lijn. Volgens mij één van de weinige echte bikepark-trails, want het merendeel van de trails hier is volledig natuurlijk. Precies waar wij van houden! Maar natuurlijk pikken we de jumpline even mee onderweg naar beneden. KRAK!!! Rik “de sloper” sloopt weer wat. Dit keer breekt z’n pedaalas af, tegen een steen. Gelukkig: buiten een wedstrijdstage. En gelukkig weer vlak voor dezelfde materiaalzone. Ze kennen ‘m daar nog. En bij het afrekenen van een mooi maar duur setje pedalen wordt er nog een grappa-tje soldaat gemaakt. Even wat extra wedstrijdspirit erin.

De vijf volgende Stages variëren van hele fysieke Stages met veel trapwerk tot lekker technische Stages. Maichel “Mikey’s Bike Adventures” Lemmens zien we bij de lift en heeft al een halve dag erop zitten als wij nog aan de tweede Stage van vandaag moeten starten en hij legt ons in detail uit wát we wáár kunnen verwachten. Maar zie dat maar eens te onthouden in een afdaling van 3 kilometer!

Voor de laatste twee Stages gaan we weer de Jakobshorn op. Een mooie ridgeline trail duikt Davos in. Een deel van de trail die we op de dag van aankomst hebben gereden. En wat blijkt: het kan nóg sneller dan die middag. De gewenning van een paar dagen op hoogte en technisch terrein rijden heeft z’n effect. Wat hebben die Zwitsers hier eigenlijk een enorme voorsprong op ons, he. Op de een-na-laatste trail horen we (Nico en ik) Rik roepen in onze nek: “hahaa, ik zit er nog!”. Als een volledig team rollen we over de finish van Stage 13. Nu alleen nog de “showstage” te gaan. Maar pas op: hier kun je de wedstrijd niet winnen, maar wel verliezen. Dus nog even gefocused blijven. De laatste -nét aangelegde- bochten steken door een weiland en komen recht voor de finisharea aan. Alle gefinishte deelnemers staan er te juigen en een biertje met elkaar te drinken. Wat een sfeer! En het gejuig zwelt alleen maar harder aan, want direct nadat wij binnen zijn begint het te plenzen. En terwijl de deelnemers lekker onder een parasol of met capuchon op staan, staan de vrijwilligers als echte mascottes midden in de regen op de finishlijn om de laatste paar deelnemers binnen te halen. Fantastisch.

Het was fantastisch! Maar wat hebben we geleerd?

Nu we in training zijn om Pro te worden is wedstrijdervaring opdoen goud waard. We hebben weer beter geleerd waar onze skills en verbeterpunten liggen. We voelen ons sterker en zijn gedisciplineerder met het avondeten en het aantal biertjes 🙂 Maar bovenal: we gaan nog meer intervaltrainingen doen. In een enduro-wedstrijd zijn er zoveel plekken waar je tijd kunt winnen door even bij te trappen of even extra aan te zetten in plaats van lekker naar de volgende bocht te rollen. En licht als een veertje op de fiets te zitten, zonder iedere steen met volle impact te raken.

Eens zien of we in 2022 hier in Davos een mooie wedstrijduitslag kunnen halen!

Zien we je daar? De inschrijving opent jaarlijks rond 1 december. Check: https://enduro-team.ch/en/

by Bram van Boekholt

Non-stop trails rijden in Bike Republic Sölden

Na twee geweldige weken in de Dolomieten hadden we nog ruim een week vakantie. Zin om naar huis te gaan hadden we nog lang niet, maar we wisten nog niet goed wat onze volgende MTB bestemming zou worden. “Waarom zouden we niet naar Sölden gaan?”, vroegen we ons af. Dit bike mekka bike republic Sölden stond namelijk al een poos op ons lijstje en we waren er nu niet zo ver vandaan. Zo werd Bike Republic Sölden een feit. En daar hebben we absoluut geen spijt van gekregen.

Dit verhaal is ingestuurd doorL MISS MTB

Sölden ligt op 1377 meter hoogte, is de bekendste wintersportplaats in het Ötztal en beroemd om haar bruisende après-ski. In de zomer transformeert Sölden in een waar paradijs voor mountainbikers en wordt het omgedoopt tot ‘Bike Republic Sölden’. Maar vergis je niet, Bike Republic Sölden is meer dan zomaar een bikepark.

Je kunt hier namelijk een ‘Bike Republic Citizen’ ofwel ‘Republican’ worden: je wordt onderdeel van een community waar iedereen, ongeacht het rijniveau, met plezier op de bike zit. Om het ‘officieel’ te maken, kun je hier je eigen bikepaspoort krijgen en van elke trail die je rijdt stempels verzamelen. Met 17 natuurlijke trails, 11 aangelegde (shaped) trails kun je dus in totaal 28 stempels halen. Wij vonden dit wel geinig en werden lekker fanatiek. Uiteindelijk hebben we 11 visa weten te verzamelen! Veel van de overige trails zijn of zwart (S3, S4 of S5) of liggen net wat verder weg (en we hadden niet zo’n zin om hier voor te klimmen 😛).

Bikepark Solden

Sölden Bike Dudes

Onze eerste dag in Sölden was een zondag. Het was schitterend weer en alle locals hadden vanzelfsprekend ook zin om wat trails te rijden. Het was behoorlijk druk in en om de Gaislachkogl gondel. Terwijl René in de rij voor de kassa stond, had ik mooi tijd om eens wat om me heen te kijken. Het werd me al snel duidelijk dat we ons weer middenin een bike walhalla bevonden: dikke bikes en een aanzienlijk hoog ‘dude gehalte’. Ik voelde me weer een beetje geïntimideerd (in Winterberg heb ik dit ook eens gehad toen ik daar voor het eerst reed). Ik rijd tenslotte nog steeds op mijn Trek met 120 mm veerweg (wat voor mij nog steeds oké is). Eenmaal op de trails, verdween dit gevoel toch al snel naar de achtergrond en werd het gewoon genieten met enorme hoofdletter G!

Hoeveel flowtrails wil je hebben?

We wilden nog een beetje aftasten hoe het hier biken is, dus begonnen we met een aantal blauwe shaped trails met heel toffe northshore stukken. Veel trails zijn aan elkaar gelust en uiteindelijk leek het of we een lange flowtrail reden. Wat ontzettend gaaf was dit! We kwamen beneden uit bij een foodtruck en besloten hier een drankje te doen. De zon scheen, Bob Marley kwam uit de speakers en er heerste een ontzettend relaxte sfeer. Het leven was goed en dit smaakte absoluut naar meer 😀

We namen de Giggijoch gondel aan de andere kant van het dorp om een rode natural trail (972) te rijden. Hier zagen we pas goed hoe mooi het Söldense alpine landschap is: ruig gebergte afgewisseld met kleurrijke heideweides en overal om je heen zie en hoor je koeien (we hadden letterlijk de koeien op de trail staan!). Deze rode trail (S2) was duidelijk pittiger van karakter dan wat we tot nu toe hadden gereden. Uiteindelijk kwamen we in het bos een aantal te moeilijke stukken tegen: wortelpartijen, drops, krappe switchbacks gecombineerd met een steile helling. Hier moesten we even van de fiets af. Even verderop werd het iets minder steil en konden we al fietsend verder en was het weer smullen van de trail en al het natuurschoon.

De Teäre line

De volgende ochtend voelden we ons goed en hadden we weer onwijs veel zin in deze nieuwe bike dag! We namen wederom de Gaislachkogl gondel en reden ons warm op de blauwe flowtrails. Vervolgens reden we de rode shaped Teäre line (6003). Een trail met ontzettend veel toffe features zoals een houten brug en een wallride (uiteraard moesten hier wat foto’s van gemaakt worden 😇). Ondanks dat deze trail als rood (S2) geclassificeerd is, vonden wij ‘m goed te doen. Het leuke van de trails hier is dat er op sommige stukken drops en jumps gebouwd zijn, die je kunt rijden of omzeilen. Zowel de beginner als de liefhebber c.q. gevorderde biker kan hier dus zijn eigen niveau kiezen en toch lol hebben. De smile ging bij ons in ieder geval niet meer van ons gezicht af!

De Ollweite line: dé mooiste trail ooit

Na een korte pauze wilden we de Ollweite line (6010) rijden. Deze rode (shaped) trail start op 2662 meter hoogte en is zeven kilometer lang. Vanaf deze hoogte heb je werkelijk een waanzinnig uitzicht op de gletsjer en de rest van het ruige hooggebergte. De trail zelf is al net zo waanzinnig. Je zit hier boven de boomgrens en dat merk je meteen. Ondanks dat er een soort van trail is, liggen er veel grote rotsblokken waar je overheen moet rollen. Ik moest mezelf echt tot het uiterste pushen. Door de spanning vergat ik zelfs af en toe adem te halen, maar het lukte zowaar om alles te rijden en ondertussen ook nog te genieten. De combinatie van een uitdagende trail met geweldige uitzichten maakt dat dit de meest epische trail is die ik ooit heb gereden. De rest van van de middag en avond liep ik nog stuiterend rond!

007 Elements

De James Bond fans onder ons weten dat de film Spectre ten dele in Sölden is opgenomen. Laat mijn man nou net groot Bond fan zijn en dus brachten we op dag drie een bezoek aan de 007 Elements tentoonstelling. Een overheerlijk chocolade taartje met cappuccino in het Ice Q restaurant mocht uiteraard niet ontbreken. Omdat we twee weken Dolomieten en twee dagen Sölden in de benen hadden, besloten we om af te sluiten met een blauwe afdaling en een hapje en drankje bij après-bike tent Marco’s in het dorp te doen. Hier proostten we op een fantastisch mooie bike vakantie!

Enkele tips voor biken in Sölden

Bij elk verblijf in de zomer ontvang je gratis de Ötztal Inside Sommer Card. Hiermee krijg je o.a. korting op de liftpas
Wij kochten een liftpas voor drie dagen en betaalden € 87,- (Sommer Card tarief)
Vanuit het dorp kun je kiezen uit twee liften die je omhoog brengen: de Gaislachkogl Gondola, die brengt je naar het Mittelstation op 2174m of de Giggijoch Gondola op 2284m (richting Hochsölden)
Voor de Ollweite trail (6010) neem je de Langgegbahn stoeltjeslift naar 2662m. Deze trail is niet echt geschikt voor beginners, maar voor de meer geoefende biker zeker niet te missen
Alle trails staan goed aangegeven en hebben namen (in het Ötztaler dialect) en nummers
Een full face helm is niet verplicht, wel raad ik aan om in ieder geval knie- en elleboogbeschermers te dragen
De afdalingen zijn lang, dus enige conditie is vereist (je gaat je armen en benen voelen!)
De blauwe shaped trails zijn ook voor de beginnende ‘bikepark’ rijders geschikt. De rode shaped trails vergen iets meer van je skills, maar vond ik nog steeds goed te rijden. De natural trails, zeker de rode, zijn wat pittiger van karakter
Alle afdalingen komen weer samen in het dorp. Een rugzak hoef je dus niet per se bij je te hebben. We zagen veel bikers met een heuptas rijden
Een toegangskaart voor de 007 Elements tentoonstelling kost € 22,-. Met de Sommer Card kun je gratis gebruik maken van de Gaislachkogl gondel II die je naar 3,048 meter hoogte brengt (de fiets mag niet mee in deze gondel)

Ons verblijf

Leni Mountain apartments
Unterwaldstraße 20
6450 Sölden, Austria

Meer bikeparks in Oostenrijk

by Nico Rooks

Op mountainbike avontuur in de Dolomieten

Dolomieten

Op mountainbike avontuur in de Dolomieten

Dit verhaal is ingestuurd doorL MISS MTB (https://missmtb.com)

Na het Gardameer en Finale Ligure dacht ik dat er niet veel mooiere plekken bestaan om te mountainbiken. Tot ik de Dolomieten ontdekte. Een waar paradijs voor mountainbiken met eindeloze trails en adembenemende uitzichten.

We verblijven in het dorpje Ortisei (ook wel bekend als Sankt Ulrich of Urtijëi) dat ligt in de Dolomieten Val Gardena, Zuid-Tirol op ongeveer 1230 meter hoogte. Ortisei is een typisch bergdorp met karakteristieke kleurige huizen, smalle straatjes, mooie pleinen en goed (berg)eten, omringd door een machtig berglandschap. Ons appartement ligt op 100 meter boven het dorp (en die voel je als je terug komt van je rit en een (alcoholisch) drankje hebt gedaan beneden in het dorp!). Vanaf hier hebben we een waanzinnig uitzicht over Ortisei!

Routes maken in Komoot

In Komoot hebben we diverse routes gemaakt, een combinatie van de vaste mtb routes op de lokale kaart, suggesties van Komootgebruikers en via mtb-magazines gevonden routes. Voor de meeste ritten vetrekken we gewoon vanaf ons appartement met de fiets en af en toe pakken we de auto. We rijden dan een half uur tot maximaal een uur naar de startplaats (en dat is dan weer net te ver om te fietsen, zeker in combinatie met de hoogtemeters als je nog terug moet na een lange tocht).

Het verkennende rondje: route 297

De eerste rit die we op vakantie maken, noemen we altijd gekscherend ‘verkennend rondje’: een rit om erin te komen en de omgeving te verkennen. We fietsen vanaf Ortisei naar St Christina om daar route 297 op te pakken. Het is meteen stevig klimmen. Na twee zomers biken in Finale Ligure waar we voornamelijk met een shuttle busje naar boven gingen, moeten we er even inkomen, met stijgingspercentages tot wel 15% (wat voor Dolomieten begrippen nog wel meevalt heb ik me laten vertellen). Ondanks de pijn in mijn benen die ik langzaam begin te voelen, geniet ik wel van de klim. De uitzichten zijn werkelijk fenomenaal! En eenmaal boven op 2.060 meter hoogte ben je de pijn van klim zo vergeten. Het uitzicht is hier zowaar nog waanzinniger. De zo voor de Dolomieten kenmerkende steile en scherpe bergen steken hoog uit boven het groene landschap. De typische koeienbellen maken het plaatje compleet.

Klimmen naar 2.540 meter hoogte: route 298 en 299

Ik dacht dat we op 2.060 meter hoogte al hoog zaten, maar het kan hier dus nog hoger. Vanaf St Christina pakken we route 298 op, die we combineren met route 299: 2,9 km klimmen met 299 hoogtemeters (slik!). Toch geniet ik hier weer volop van de klim, ook al zijn de stijgingspercentages hoger dan tijdens de eerdere rit (dat van die stijgingspercentages klopt dus inderdaad). De klim is afwisselend, zowel qua ondergrond, als qua uitzicht, dat steeds verandert. De pauzestop die we maakten bij de Regensburger Hütte op 2.040 meter hoogte was zeer welkom en die spaghetti aglio olio e peperoncino was nog nooit zo lekker! Onderweg kregen we overigens veel bewonderende ‘ah’s en ‘oh’s’ van wandelaars. ‘Kein E-bike?’ Tsja, alleen Hollanders zijn gek genoeg om op een gewone bike naar 2.500+ hm te klimmen 😛 Krijg je wel gratis en voor niets een fantastisch uitzicht voor. Zo mooi heb ik het werkelijk nog nooit gezien. Hier kon ik ook alleen maar wat ‘ah’s en ‘oh’s’ uitkramen.

Sellaronda: absolute must-ride MTB tour

De Sellaronda is waarschijnlijk wel de bekendste mountainbike tour van de Dolomieten en mag je absoluut niet missen! Werkelijk de allermooiste rit die ik ooit heb gemaakt! Je kunt de Sellaronda op twee manieren rijden: met de klok mee: 60 km met 3.900 hoogtemeters (waarvan zelf 440 hm klimmen) of tegen de klok in 58 km en 3.370 hm, en 1.020 hm zelf klimmen). Wij wilden niet al teveel zelf klimmen en reden dus de ronde met de klok mee.

In Wolkenstein namen we de eerste lift. Boven op de top hadden we meteen het eerste adembenemende uitzicht te pakken. Dit was echter het uitzicht dat hoort bij de ‘tegen de klok in’ tour. Handig 🙈 Les geleerd: eerst goed kijken welke lift je moet pakken voor je enthousiast instapt. Bovenaan moesten we dus even zoeken naar een pad dat berijdbaar was om weer in het dal te komen. Eenmaal weer beneden en dit keer in de juiste lift, kon de fun beginnen!

De Sellaronda tour gaat over boswegen, bergpaadjes en vele singletrails rond het imposante Sella-massief. Onderweg is het continue genieten van de spectaculaire panorama’s (je blijft foto’s maken) en heerlijk lange en vooral flowy afdalingen. Bij elke lift die je neemt, krijg je weer een ander perspectief op het massief. Vergis je overigens niet, ook al overbrug je veel hoogtemeters met de lift, deze tour vergt nogal iets van je conditie. Kleine stukjes (steil) klimmen in combinatie met lange afdalingen (tot wel 8 km lang) voel je wel in armen en benen. Neemt niet weg dat de Sellaronda een absolute must-ride is voor als je in de Dolomieten bent!

Canazei super trails

Tijdens de Sellaronda tour hadden we al wat trails rondom Canazei gereden, maar omdat er nog zoveel meer trails te ontdekken waren hier, togen we nog een volledige dag naar dit trailparadijs. Canazei ligt op een uurtje rijden van Ortisei (niet ver in kilometers, maar je moet een steile (en smalle) bergpas over met de auto en dat kost tijd) en is vooral bekend als skioord. In de zomer kun je hier dus geweldig mooie MTB trails rijden. We parkeerden de auto net buiten Canazei onderaan de lift ‘Campitello’ en kochten een dagpas. Vervolgens was het weer dik genieten van de super flowy afdalingen en prachtige uitzichten. Wij hadden overigens van te voren bepaald welke trails we wilden rijden, omdat het gebied groot is, en de liften en trails verspreid rondom Canazei liggen.

Enkele tips voor biken in de Dolomieten

De routes hebben nummers, maar onderweg kom je maar weinig bordjes tegen. Rijden met GPX is dus aan te raden
Neem altijd een windjack en/of regenjack mee als je op pad gaat. Het kan boven op de top nogal fris zijn en het weer in de bergen kan snel omslaan (zo hebben wij op een zonnige dag toch een onverwachte hagelbui op ons kop gehad)
Een inkoppertje, maar zorg dat je voldoende eten (en water) bij je hebt, zeker als je besluit zelf naar boven te fietsen. Ja, er zijn onderweg berghutten waar je iets kunt eten en drinken, maar klimmen kost veel energie en dan is het fijn als je zelf iets bij je hebt
Check je bandenspanning als je boven op de top aankomt. De druk in je banden is hier namelijk hoger doordat de lucht ijler is dan beneden in het dal (wat je ook wel herkent bij tubes crème als je op wintersport bent). Door die hogere bandendruk heb je minder grip en dat is minder fijn bij het afdalen (ik maakte zelf een schuivertje in de afdaling omdat mijn bandendruk te hoog was – vergeten te checken dus voor we gingen afdalen 🙈)
De beklimmingen zijn steil (ook de eenvoudigere (schotter)paden zijn steiler dan in de Alpen*), dus zorg voor een goede conditie (ook een inkoppertje)
Een klein verzet op je bike is aan te rijden als je besluit zelf naar boven te fietsen. Het is toch leuk als je een beklimming met een stijgingspercentage van bijna 20% net wel kunt halen!
Neem extra setjes remblokken mee, de afdalingen zijn lang en meestal steil en niet elke bikeshop heeft jouw specifieke blokken op voorraad liggen
De meeste afdalingen zijn S0/S1, variërend van schotterafdalingen tot hele gave aangelegde trails met kombochten/jumps. Die zijn voor zowel beginners als gevorderden prima te rijden. Maar er zijn stukken S2 bij (o.a. Bec des Roges, Infinity en de ‘easy’ jumpline). Zorg dus ook dat je bikeskills op orde zijn.
Een dropperpost op je bike is hier een must
Trek een dag uit voor de Sellaronda tour en zorg dat je op tijd bij de laatste lift bent (wij moesten toch nog haasten om de laatste lift van half 6 in Canazei te halen)
Een dagkaart (Dolomiti Super SummerCard) voor de Sellaronda kost € 47,00
Het kan hier ’s avonds flink afkoelen, een warme trui en een licht gewatteerd jackje zijn geen overbodige luxe. Ik dacht zelf heel uniek te zijn met mijn blauwe gewatteerde jack, blijkt iedereen die hier te hebben. Voor originaliteit een zeven 😉

* uit de oude doos

Tijdens de Eerste Wereldoorlog is er veel gevochten tussen de Oostenrijkers en de Italianen om het gebied wat nu Zuid-Tirol heet. Voor de aanvoer van manschappen en wapens/voorraden werden wegen aangelegd door beide partijen. Terwijl de Oostenrijkers veel gebruik maakten van paard met wagen, gebruikten de Italianen vaak ezels om alles naar boven te krijgen, en die kunnen steilere/smallere paden bedwingen. Dat is de reden dat de bergpaden in Italië vaak veel steiler/smaller zijn. Dus als je hier (maar ook in de Oostenrijkse Alpen) fietst, bedenk dan dat veel van de paden al meer dan 100 jaar oud zijn en aangelegd door militairen. De Oostenrijkers wonnen uiteindelijk deze strijd, maar omdat Oostenrijk (met Duitsland) uiteindelijk de verliezers waren van de Eerste Wereldoorlog, werd het gebied van Zuid-Tirol dus Italiaans.

Ons verblijf

Appartements Erika
Streda Pinoi, 2
39046 Ortisei BZ

Wil je alvast een blik werpen op het dorp Ortisei? Bekijk hier de live cambeelden.

by Nico Rooks

Ainsa, Costa Brava, Zona Zero en Girona MTB avonturen

MTB avonturen in Costa Brava, Zona Zero Ainsa en Girona

Even voorstellen: Thijs met zijn bedrijf MTB Adventures based in Girona Ainsa!

Ten tijde van corona, lockdowns en een ineenstorting van de toerismebranche, waar ik al meer dan 10 jaar in werkte, had ik tijd om na te denken over welke richting ik de komende jaren op wilde. In deze zoektocht wilde ik kijken of het mogelijk was om een combinatie te vinden van mijn talenten en passies: organiseren, avontuur, het werken met mensen en het outdoor leven. Avontuur en outdoor vind je niet zo snel in Nederland en al snel begon het te kriebelen om dit op te zoeken in het buitenland en met name in Ainsa.

Girona als thuisbasis voor mtbAdventures

Maar ja, waar begin je met zo’n zoektocht? Voor mij was dat Google Maps en Trailforks. Met één enkele vraag: als alles mogelijk is, waar in Europa zou je willen wonen en waar zit je dicht bij mountainbike trails? Voor mij kwam Spanje en met name Ainsa als beste optie naar boven. Sure, de Alpen zijn ook prachtig, maar je kan er niet het gehele jaar door rijden. De winters zijn behoorlijk lang en koud. Ik zoek toch wat meer de warmte op, maar ook niet te warm. Dan kom je al snel bij Noord-Spanje en voor mij bleek Girona de perfecte plaats. De bereikbaarheid is perfect, met een eigen vliegveld waar Ryanair en Transavia op vliegen en van alle locaties in Spanje het dichtstbij Nederland. Girona heeft een prachtig oud centrum, vol pleintjes en terrasjes. Ideaal voor een drankje na het fietsen. En het belangrijkste: Girona is een perfect gelegen uitvalsbasis voor verschillende soorten ritten op de mountainbike.

Dat is dan ook meteen het verschil met het bekendste mountainbike gebied van Spanje: Zona Zero in Ainsa – op zo’n 3,5 uur rijden vanaf Girona. Zona Zero is gelegen aan de voet van de Pyreneeën en heeft daarmee de routes die bij een hooggebergte horen. Vanuit Aínsa heb je lange klimmen en afdalingen, zo rond de 500 tot 900 hoogtemeters en met een shuttle kun je het nog wat verder oprekken. Persoonlijk vind ik Zona Zero een supermooie plek om te mountainbiken, dus zeker een aanrader om ook dit gebied te bezoeken. Ik kom hier dan ook regelmatig. Al merk ik zelf dat na een paar dagen de routes wat meer van hetzelfde worden. De uitzichten en ondergrond blijven enigszins gelijk en het type trails ook. In de provincie Girona is dit gelukkig niet het geval.

De mooiste mountainbike gebieden rond Girona

Rondom Girona (hoofdstad van de gelijknamige provincie) liggen verschillende mountainbike gebieden. Sommigen zijn direct vanuit het centrum bereikbaar en voor andere gebieden moet je 20 tot 50 minuten in de auto/shuttle zitten. Direct naast Girona heb je “Les Gavarres”. Dit laaggebergte biedt elke mountainbiker, trails op haar niveau. Van rustige cross-country trails tot diepzwarte afdalingen. Het gros is blauw en rood, waarbij rood ook echt rood is. In vergelijking: rode alpen-trails zouden hier blauw/diepblauw zijn, dat je het maar weet 😊. In Les Gavarres vind je trails met zo’n 100 tot 250 meter hoogteverschil met blauwe en rode trails, kriskras door elkaar. Je kan hier dus eenvoudig een hele dag verschillende trails aan elkaar rijgen en de variatie erin houden. Dit maakt Les Gavarres een geweldig mountainbike gebied.

Even verderop ligt het trailpark van Santa Coloma de Farners (20 minuten vanaf Girona). Dit semi man-made trailpark heeft tientallen trails met elk zo’n 250 meter hoogteverschil. Ook hier kun je weer naar hartenlust je eigen dag samenstellen. Van flowy trails tot aan super technische rocky trails, er is voor elk wat wils.

Eén van de mooiste plekken in de omgeving om te mountainbiken, vind ik zelf het nationaal park Cap de Creus. Dit schiereiland ligt op zo’n 50 minuten rijden van Girona, hier ben je compleet omgeven door de Middellandse Zee. Het is zo’n vet gevoel om vanaf de pieken – zo’n 500 meter hoog – af te dalen richting de zee. Ook hier kun je weer de trails kiezen die het beste bij je passen.

Als je genoeg hebt gezien van het midden- en laaggebergte, dan zijn de Pyreneeën een goede optie. Het dichtstbijzijnde gebied is Les Salines. Hier worden elk jaar enduro races georganiseerd en in 2019 vonden hier de EWS European Series wedstrijden plaats. Een serieus enduro gebied dus. Je kan hier EWS stages narijden of wat andere trails erbij pakken. Les Salines is zelf nog het “lage” gedeelte van de Pyreneeën (tot zo’n 1200 meter hoog). De 2000m+ pieken zijn ook te bereiken en er is zelfs een bikepark op zo’n 1.5 uur rijden vanaf Girona: La Molina met de trail heads op 2400 meter!

Pyrineeën uitzicht meer mountainbike trails

Op mountainbike vakantie naar Girona

Zoals je ziet is er dus niet één enkel gebied wat Girona kenmerkt, het is de combinatie van de individuele ingrediënten. Dit maakt voor mij Girona een ideale uitvalbasis. Het is enorm afwisselend, afhankelijk van je waar je op dat moment zin in hebt plan je je tocht. Girona zelf is ook nog eens heerlijk om in terug te komen na een lange dag fietsen. Je hoeft niet telkens bij datzelfde restaurantje te gaan eten en op je rustdag zijn de stranden slechts 30 minuten van je verwijderd. Ideaal!

Met mtbAdventures heb ik besloten zowel pakketten aan te bieden voor zowel de Girona provincie als ook combinatie-pakketten. Dit omdat de omgeving van Girona zelf nog redelijk onbekend is en mensen waarschijnlijk ook graag het bekende hooggebergte van Zona Zero willen bezoeken. Met een combi-pakket rijd je 2 à 3 dagen in Zona Zero en 2 à 3 dagen rondom Girona. Dan heb je dus best of both worlds en een super gevarieerde ervaring.

Meer informatie over: Mountainbiken in Spanje

by Rik Harms

Het trail park Fichtelberg in Duitsland

Mountainbike Trail park Fichtelberg

De overgang is abrupt. Van de glooiende Nederlandse heuvels met hier en daar een kuil, worteltje en los zand, naar het ruwe gebergte van het Duitse trail park Fichtelberg met de 1024 meter hoge Ochsenkopf. Op en rond deze berg zijn grote, rond afgesleten rotsblokken als pepernoten uitgestrooid en liggen boomwortels als opgezwollen aderen op het pad: een mountainbike walhalla in Oost-Beieren.

Een vakkundige opbouw over talloze uitdagende tracks

We maken kennis met Marten, Morin en Hielke, drie gepassioneerde instructeurs van mountainbike-adventures die ons in het sfeervolle hotel Bullheadhouse in Warmensteinach ontvangen. Peter Hanke is de markante eigenaar van het hotel. Als mountainbiker en liefhebber is de flamboyante Duitser de ideale gastheer.

De eerste ochtend begeleiden de drie instructeurs ons via een vakkundige opbouw over talloze uitdagende tracks. De mountainbikeroutes zijn een mix van aangelegde trails en natuurlijke paden. Ze komen uit in een prachtig bikepark, dat weer eindigt in de tuin, naast ons hotel. Hier bevindt zich ook het liftstation. Hoe luxe wil je het hebben.

Spelen in het park pakken we de lift

Op de eerste ochtend verdelen Marten, Morin en Hielke zich in drie groepen over een flowlijn met kombochten en over technisch parcoursen met diverse obstakels. Een uitstekende manier om je coördinatie op te warmen. Via nuttige tips en trucs rollen we nog makkelijker en ontspannener de ideale lijn. Geheel volgens de rode draad van het weekend, waarin de verbetering van je rijtechnische vaardigheden centraal staan.

Na twee uurtjes spelen in het park pakken we de lift. Daar zien we onder ons de trails lopen waar we later overheen zullen rijden. Ze lijken behoorlijk heftig, maar gelukkig blijken de drie musketiers de omgeving op hun duimpje te kennen. Hierdoor zijn we verzekerd van een veilige opbouw.

Voor volhouders is geen weg onbegaanbaar’

Het eerste pad na de lift is niet steil, maar wel asymmetrisch en chaotisch met stronken en keien. Alsof het pad snel op maandagochtend is geboetseerd. ‘Nulla tenaci invia est via’, was het adagium van de Romeinse strijders: ‘voor volhouders is geen weg onbegaanbaar’. We worden geattendeerd om lijnen te zien en op een juiste wijze actief te bewegen, waardoor je de stenen absorbeert in plaats van er tegenaan rijdt. Na de eerste afdaling klimmen we een stukje naar een uitgekozen trail. Het is een uitdagend maar veilig vervolg. En warempel, na een ochtend gaat stuiteren over in ‘aaien’. We dokkeren als een veertje over de keien. Het terras onderaan de berg komt daarna juist op tijd. Want ‘wie te weinig tankt, is rap gezien’, is een bekende Vlaamse waarschuwing. Vloeibare genotsmiddelen als koffie en cola vinden gretig aftrek. Inclusief Schwarzwalderkirchtorte mit vollfette Zahne als het lunchpakket nog niet voldoende is.

Northshore in Fichtelberg

‘s Middags van hetzelfde laken een nog fraaier pak. We schrikken van de hoge en soms diepe northshore, maar de instructeurs leiden ons er tussendoor en over vele likkebaardende lekkere flowtrails en tafels. Het Sjakie in de chocoladefabriek-gevoel. Totdat we bij een diep natuurlijke drop uitkomen. Een enorm rotsblok dat je weliswaar kunt afrollen, maar vooralsnog een echte ‘mindkiller’ is. Je kijkt een diep gat in terwijl je de remmen geleidelijk los moet laten om te blijven rollen. Met de juiste voorbeelden en aanwijzingen lukt het iedereen. De vreugdegilletjes van de meiden én mannen gieren door het dal.

Wurst, Schinken und Gefugel

Op zaterdag maken we een dagtocht. Met de lift naar boven en dan afzakken richting Fichtelsee. Nou ja, afzakken. Zo nu en dan moeten we steil omhoog rijden. Rijden? ‘Kruipen’ dekt meer de lading. Halverwege bereiken we het grote terras aan de Fichtelsee, een toeristische hotspot. Mannen in polo’s en korte broek aan Wurst, Schinken und Gefugel, vrouwen met grote zonnebrillen nippend aan witte wijn.

Masterclass in drops rijden

Het is een tocht met alles erop en eraan. De trails zijn puur natuur, dan weer singletrack maar ook brede deelpaden met wandelaars, die soms bewonderd applaudisseren. Met als slot de down-hill tot in het bike-park. We eindigen de dag met een masterclass drops. Er zijn drie steigers van diverse hoogtes. Iedereen verlegt zijn eigen grenzen. Het regent high fives en eindigt traditioneel op het terras, want de derde helft is bij mountainbike-adventures net zo belangrijk.

Een grensverleggend niveau

Op zondag maken we een combinatie van de voorgaande dagen en nemen we lekker vaak de lift om zoveel mogelijk verschillende trails te verkennen. De omgeving is een ware speeltuin voor bikers en er lijkt geen einde aan te komen. De grippy bochten rijden we steeds strakker. Met op het eind een clinic tafelspringen. Alles gericht naar ieders vermogen tot een grensverleggend niveau. Behoorlijk uitgeknepen van alle fysieke en mentale overwinningen, rollen we het hotel binnen. Na de uitvinding van het wiel, lijkt vandaag die van de douchekop de belangrijkste. We zakken vervolgens diep onderuit op het terras voor een Apfelstrudel, een Weizen en laten ons verwennen met een Bullhead Burger. Alles in een gezellige, ongedwongen sfeer. Het leven om het mountainbiken heen is volgens Marten, Morin en Hielke immers net zo belangrijk als het mountainbiken zelf!

Zelf ook trailtjes killen in Fichtelberg? Check Mountainbike-adventures.nl

Meer bikepark informatie in Duitsland

by Rik Harms

Indian summer - Trail-Addicts weekend

Van 13 oktober 2021 tot en met 17 oktober 2021

Wat is er mooier dan biken op de mooiste paden van de Zwitserse Alpen??..... De combinatie met overweldigende
herfstkleuren, geen mens op de trails en een geweldige locatie om die fantastische dag biken af te sluiten met een biertje in de tuin.

Deze tijd van het jaar is bij uitstek geschikt om te mountainbiken met stabiel zonnig weer en aangename temperaturen.
Bovendien hebben we de trails bijna voor onszelf.

De ritten zijn gericht op bikers die vooral de uitdaging zoeken van technische afdalingen. Een echte Big Mountain week waarbij we je meenemen naar de mooiste uitzichten en fantastische trails. Je verblijft de hele week in ons comfortabele chalet. Iedere dag gaan we op pad om de mooiste trails te ontdekken. We maken hiervoor gebruik van de liften rond Verbier maar ook van onze minibus met bike trailer om je mee te nemen naar secret trails in de regio Verbier Grand St Bernard en de Rhone Vallei. Het doel is de gaafste trails te rijden. Met gebruik van onze bus en biketrailer en de lift in Verbier
die nog open is zorgen we ervoor dat je van maximaal trailtime kunt genieten voordat de winter alle paden onder een dik pak sneeuw bedekt.

Programma:
Woensdag: Aankomst vanaf 13.00 uur. We maken en mooie warm up ride in de late middag. Diner in het Chalet.

Donderdag: eerste kennismaking met de trails rond Verbier. We rijden een aantal bikepark trails als warming up en gaan dan op pad naar de uitdagende Enduro trails en fantastische uitzichten op de gletchers van de omringende bergen.

Vrijdag: Riding all day. We zullen je met ons onze bus en bike trailer naar een aantal van de mooiste trails in de regio rijden zodat het aantal klim meters beperkt blijft en je optimaal trailtime hebt. Bijvoorbeeld een fantastische flow trail naar de Rhone vallei of vanaf de col grand st bernard naar Italie voor een espresso gevolgd door een shuttle terug naar de col voor een afdaling richting Zwitserland.

Zaterdag: Vandaag maken we volop gebruik van de lift in Verbier en nemen we je mee op de mooiste enduro trails van de vallei. Ook maken we een antal runs in het bikepark om de dag uiteindelijk af te sluiten met een spectaculaire singletrail van 2500 meter hoogte tot in de tuin van ons chalet op 900 meter. Een wel verdiend biertje en pizza uit onze houtgestookte oven.

Zondag: We rijden je met onze bus omhoog aan de andere kant van de Vallei, Bruson, voor een fantastische trail en om het weekend in stijl af te sluiten. Alternatief is nog een ochtend gebruik maken van de liften in Verbier. We sluiten af met een lunch bij het chalet. Wat een weekend!! die trails heb je nog mooi even meegepikt voordat je je gaat opmaken voor de winter. BOEKEN!

Wat is inclusief?
- Accommodatie in ons comfortabele Chalet (2 persoonskamer, douche/toilet)
-    Dagelijks uitgebreid ontbijt en lunchpakket,
-    Alle avonden 3 gangen diner met wijn in ons chalet
-    Cake of snack na het fietsen, onbeperkt koffie en thee
- 4 dagen begeleiding en coaching op de mooiste paden
-    Lift pas Verbier
- Lokaal transport met onze bus en biketrailer
-    Hulp bij set up en reparaties van je fiets
-    Afspuitplaats en werkplaats om aan je fiets te sleutelen
-    Afgesloten fietsen stalling

Wat is niet inclusief?
- Transport naar Zwitserland
- Reis- en ongevallen verzekering
- Bier en frisdrank (honesty bar, betaal aan het einde van de reis)

Optioneel:
- MTB huur

BOEK NU!

by Nico Rooks

Ontdek de mooiste trails van Mallorca!

Mountainbike trip Mallorca

Mountainbiken op Mallorca in de winter is iets dat je niet wilt missen. Aangename temperaturen, mooie rocky trails, blauwe zee en mooie dorpjes. Onze lokale gidsen nemen je 6 dagen mee op avontuur en laten je de beste trails ervaren. Het compleet verzorgde verblijf op het prachtige Osa Major maakt deze trip tot een exclusieve MTB trip.
In de 2021 editie kun je kiezen voor 2 opties: XC groep niveau 2-3 of Enduro groep niveau 3-4.

Compleet verzorgd, 7 nachten op droomlocatie Osa Major
6 dagen mountainbiken met lokale gids
Keuze uit 2 programma's en niveau's: XC/Enduro
Beleving van het rijden op een eiland
Goed gezelschap met ervaren mountainbikers

Data: Zondag 14-zondag 21 maart
Aankomst en vertrek op zaterdag ook mogelijk
Prijs: EUR 1295,- per persoon

BOEK HIER!

Welkom bij Osa Major

Osa Major is de perfecte basis voor onze mountainbike trips in Mallorca. Deze prachtige locatie ligt op een rustige en afgelegen plek en is gebouwd door een nederlands stel die je welkom zullen heten op deze bijzondere plek. Ze zijn fantastische hosts en zullen je snel thuis laten voelen. Het huis heeft 7 slaapkamers met eigen badkamer en zowel binnen als buiten zijn veel mooie plekken waar je optimaal kunt genieten van je vakantie.

by Rik Harms

Trail-Addicts / MTB Verbier Board & Bike

Van 21 april 2021 tot en met 25 april 2021

Het laatste weekend dat de ski pistes geopend zijn. We nemen je mee naar de mooiste pistes en trails. Skieen of boarden in de ochtend en als het begint op te warmen en de sneeuw papperig wordt stappen we op de fiets. We kunnen met de fiets ook gebruik maken van de lift naar Verbier, vanaf daar zijn er diverse mooie enduro trails terug naar de vallei. We maken ook een middag gebruik van onze bus en trailer om andere trails in de omgeving te rijden. Voor bikers die juist meer willen klimmen om fit de zomer in te gaan kunnen we de liften en shuttle natuurlijk overslaan. Just ride!

Met de langere dagen kunnen we aan het eind van de dag heerlijk genieten van een biertje in de tuin en zullen we ook de pizzaoven opstoken.

Je bent welkom voor 4 nachten vanaf woensdag. Wil je nog eerder komen of langer blijven dan is dat mogelijk op basis van B&B.

Woensdag : aankomstdag
- aankomst vanaf 15.00
- 19.00 dinner

Donderdag - vrijdag - zaterdag:
- Ontbijt vanaf 7.30
- 8.30 vertrek naar de piste
- 13.30 terug naar het chalet
- 14.30 biken
- 19.30 dinner

Het programma passen we uiteraard aan de wensen van de deelnemers aan. Dit kan betekenen dat w eop een poeder dag natuurlijk lekker op de berg blijven en bijvoorbeeld de volgende dag een hele dag gaan biken. We gaan voor maximaal plezier in de sneeuw en op de bikes. BOEKEN!!

Ride and Relax! this is included in your package:

- 4 overnachtingen in ons chalet
- Iedere dag ontbijt
- 3 avonden diner in het chalet met wijn
- Snacks in de middag
- Onbeperkt koffie en thee
- Biken en skieen met Jes & Erik als gids
- Lokaal transport naar de lift, shuttle uplifts
- Vervoer van en naar treinstation le Chable bij aankomst en vertrek
- Lokale belastingen en toeristenbelasting
- Fantastische pistes en gave trails, heel veel plezier gegarandeerd!

Niet inbegrepen
- Lift pas, CHF 72 per dag voor Skieen en biken, CHF 28 voor dagpas alleen bike.
- 1 avond diner als we bij een lokale pub een burger & beer gaan doen
- reis- en annulering- verzekering
- Bier en overige drankjes in het chalet (we hebben een honesty bar, betaal aan het einde van je verblijf)
- Ski, board & bike huur

BOEK NU!

by Nico Rooks

Rock garden op het bike park van Apeldoorn Bar end

Bike Park Apeldoorn Bar-enD

Een bezoek aan het bike park Apeldoorn, Bar-end!

Vandaag heb ik een afspraak met Han ten Hove, een van de drijfveren achter dit bike park. Het park is niet zomaar te betreden, maar gelukkig dat Han de poorten voor mij wild open doen zodat ik daar samen eens rond kon kijken.

Na een korte wederzijdse kennismaking besluiten we gelijk maar te gaan fietsen! Daar komen we immers voor. Vanaf de poort zijn de intenties duidelijk, hier wordt serieus getraind. Overal waar je kijkt zie je verschillende soorten features en overal waar je kijkt zie je verlichting, want hier kan je ook ’s avonds gewoon terecht. Dat het park niet openlijk toegankelijk is, is trouwens een bewuste keuze. Er liggen hier uitdagende XC stukken waar menig all-mountain rijder zijn hard van kan ophalen. De club bar-end heeft daarom de keuze gemaakt om er enkel onder begeleiding te kunnen rijden, zo garanderen ze beter ieders veiligheid.

Rijden maar! Kom maar op met die rockgardens

Han gaat mij voor en zet gelijk een benchmark, ik was niet van plan om mijn Levo SL aan te zetten namelijk. Meestal rijden we dit soort plekken nooit met de motor aan. Maar Han was nog maar net weg en ik had het snot al in de ogen :D lekker bezig Han!

We rollen rustig over de eerste relatief makkelijke rockgardens en terwijl we dat doen komen we overal leuke dingen tegen. Rollers, pumptrack, kombochten ga zo maar door. Gelukkig zijn de steentjes in de rockgardens niet allemaal kaarsrecht in een lijn gelegd. Je kan meerdere opties kiezen en qua moeilijkheidsgraad wat bij je past.

Wallride en een heerlijke drop

Het bikepark kent een mooi wallride, geen echte afsprong mogelijkheid helaas (je moet toch wat te zeuren hebben) maar verder rolt hij lekker. Leuk voor de oefening en zeker voor de jeugd. We knallen door, door het bos. Het bike park ligt in een mooie omgeving en zoals Han mij vertelde is er nog genoeg ruimte om uit te breiden!

Na een tal van bochten wat we qua trail meer een “gewone” moderne trail zouden kunnen noemen komen we nog een heerlijke drop tegen. Een beetje trail-addicts kan dit wel… A oké dan moeten we maar ;) heerlijke drop dit. Die doen we gelijk nog een keertje!

Northshore en internationaal wedstrijd niveau

We hebben inmiddels 3 kilometer achter de kiezen middels een lus waarbij we nagenoeg alles hebben gedaan. Dit was leuk, heel leuk! Onderweg zag ik al wat Northshore stukken liggen waar we nog even kijken. Han legt uit dat dit perfect is om bij de jeugd de benodigde skills verder uit te breiden.

Alles hier is er op gericht om de techniek op de NL trails verbeteren en het rijden van XC wedstrijden te rijden, maar dan op internationaal niveau. Moderne XC wedstrijden van anno nu zijn namelijk niet meer alleen modder paden met de vraag wie de sterkste benen heeft, nee tegenwoordig moet je serieus goed kunnen fietsen wil je kans maken. De focus is gericht op het beheersen van een goede techniek, omdat dat betekend dat het minder energie kost, het veiliger is en vooral een hogere FunFactor! Last but not least: Het algehele motto is “Alles mag niks moet” lekker rijden vanuit je eigen comfort zone en dat verder uitbreiden!

Overall oordeel bike park Apeldoorn

Je kan zien dat dit park met een specifieke gedachte is aangelegd. Het verbeteren van “de mountainbiker”. Dat is naar mijn opinie ook gelukt ook, er ligt voor elk niveau wel een uitdaging waar je lekker op kan oefenen. Daarbij is het een route waarbij je zowel conditie als techniek naar een hoger niveau kan brengen. Als laatste nood: We klagen nog wel eens dat er zo weinig wortels zijn in die nieuwe “moderne” routes. Hier hebben ze gewoon een tiental kluiten gekocht om een wortel tapijt te kunnen bouwen, goud!

We zijn erg benieuwd wat er allemaal nog bij gaat komen!

by Rik Harms