Trailaddicts Weekend @ MTB Verbier
The Greatest Rides In The Alps, dat belooft MTB Verbier. En ja, ze hebben gelijk. Wij komen hier niet voor eerst. Afgelopen jaar waren we ook in oktober in Verbier met een Trailaddicts Weekend. Dit jaar is onze groep zowaar nog groter, met enkel bekenden van eerdere Trailrides. Oktober blijkt een fantastische maand te zijn in Verbier. De trails zijn rustig, het is niet snikheet en het weer is doorgaans goed. Erik, van MTB Verbier, legt uit dat door de nabijheid van het Mont Blanc-massief Verbier in een "protected valley" ligt. Slecht weer blijft aan de hoogste berg (de Mont Blanc) kleven of het komt er niet overheen.
Dag 1: warm up
Deze donderdag is de dag met de minste weersvoorspellingen. Bewolkt en aan het eind van de dag regen. In de bergen betekent dat dus: sowieso een regenjasje mee! Met een grote groep van 16 man + 3 gidsen (Erik, Ben en Jessica) is het op de eerste afdaling zaak om even een plekje in de groep te vinden. De gasten met EWS-wedstrijdervaring (oké, dat is er 1: Martijn) duiken snel de eerste trail in. Weinig gekkigheid, maar wel diepe afwateringsgeulen waar je niet heel gemakkelijk doorheen manualt.
Een splitsing in twee groepen is snel gemaakt. De ene helft vormt de snellere groep, de andere helft voelt zich comfortabeler bij een groep met iets minder hard dalen. Maar beiden beleven evenveel FUN! We rijden vandaag grootdeels bikepark trails. Bij de espresso-stop meeten de twee groepen weer. Iedereen is nog happy met z'n groepskeuze. Verbazingwekkend is het dat de bikepark trails nu (aan het einde van het seizoen) echt in fantastische conditie zijn. Niet compleet kapotgeremd, maar gewoon lekker!
Als de donkere wolken zich aan het eind van de dag aandienen ben ik -en met mij een paar anderen- al behoorlijk op. De Wouaiy trail (bikepark: rood, Trailforks: zwart) vraagt veel van mijn armen en een paarhonderd meter voor het eind zwaai ik af. De splitsing naar het chalet. Door de regen dalen we dan alsnog 900 hoogtemeters. En wat blijkt: dat doen we op een sectie met superkrappe switchbacks die we later deze week ook zullen rijden.
Dag 2: boven de wolken
Na een fantastische avondmaaltijd van Lee ligt iedereen al redelijk snel op bed. Blijkbaar was ik niet de enige die moe was. Na het ontbijt met het lekkerste brood van Zwitserland, pakken we de shuttle van MTB Verbier naar een plek nóg hoger dan de bikeparklift (2.200m+). Het is nog een stukje verder klimmen op de fiets. We spotten de top van de Mont Blanc in de verte, maar om de paar minuten schuift er weer een wolk voor. We blijven in de wolken tot we de laatste bocht richting de trail nemen. Boven de wolken zien we witte toppen. De trail die nu komt (Vallon d'Arbi) vind ik één van de vetste van de trip! En ik ben niet alleen want achter mij hoor ik iemand die ik bijna niet afgeschut krijg :) Ja, het snelle groepje heeft er een nieuw lid bij!
De begroeiing gaat van droog gras, naar herfstgele lariksen, naar groene naaldbomen. En de trail gaat dus ook van mega-rocky naar steeds meer wortels. Schitterend! In de shuttle opnieuw naar boven komen we op de plek waar we een hike-and-bike tegoed hebben. Maar omdat het wolkendek dicht zit besluiten we die niet te doen. Of..... Als we iets afgedaald zijn klaart het toch op. We besluiten er met gids Erik tóch voor te gaan. De hike-and-bike is nu natuurlijk nog iets langer maar oh zo waard! Lunch in de zon. Een schitterend 360 graden uitzicht. En via een ridgeline duiken we de technische trail in. Echt technisch! Steil, smal en nul ruimte voor fouten. Iedereen loopt een enkele switchback. Maar dat maakt de trail niet minder; dit is weer een pareltje in Verbier!
Omdat we een flink aantal kilometers vanaf het chalet eindigen en we met de shuttle terug moeten rijden we nét iets verder door. Nog een berg op voor een snelle downhilltrack naar het chalet. Aankomen op de bike (en een kwartier eerder dan de bus!) blijft het mooiste.
Al tijdens het diner start Redbull Rampage. En natuurlijk wil iedereen dat zien. Waar het alle andere avonden gezellig is met een wijntje en een praatje, zitten we nu aan schermpjes gekluisterd. Natuurlijk kan dit ook samen! Erik en Jessica zetten op groot scherm Rampage op. Goed voor wat inspiratie?
Dag 3: bikepark shreddin' in Verbier
Vandaag is "Stache Day". De closing day van Verbier Bikepark. De dresscode = tuinbroek, buff, snor en een 69-bordje op je bike. Erik staat in deze outfit al te shinen. Benieuwd of hij in die strakke tuinbroek een switchback doorkomt...
In totaal komen we op bijna 6.000 hoogtemeters dalen vandaag. Met lange enduro-afdalingen, lunch in de gondel en doorrrr! De zwarte trails vergen flinke concentratie en precisie. En het is goed om wat afstand te houden wat de trails zijn al droog en stoffig! Natuurlijk eindigen we in het bikepark, waar ook de jumpline contest is. Hier komen wat goede rijders vandaag! Dikke whips. En een train van rijders die beiden op twee tables een backflip doen. Dat ging bij Andreu Lacondeguy niet goed in Rampage. Hier wel.
Flink geïnspireerd knallen we zelf ook nog twee keer over de blauwe jumpline in het bikepark. Die bochten lopen zo lekker. We jagen achter elkaar aan! Beneden bij de lift staat bier en hamburgers op ons te wachten. Bikepark Verbier trakteert!
Dag 4: de laatste, de mooiste
Zondag vertrekdag. Degene die voor het avondeten thuis willen zijn, vertrekken alvast, maar we blijven alsnog met een groepje van 9 man over om nog één laatste trail te rijden. De shuttle gaat vandaag naar Bruson, aan de tegenovergestelde kant van alle andere dagen. Er blijft nog een klim van 500 hoogtemeters over om op eigen kracht te doen, en met wat overtuiging weet iedereen zich ertoe te zetten.
Over traverserende singletracks klimmen we naar de trailhead. We kijken op een gletsjerrand en richting skidorp Verbier. De trail start op een ridgeline en we hebben er zin in! Volgens Erik en Ben is dit (eigenlijk) de mooiste trail uit het gebied. Wij zijn de laatste trip van het seizoen, dus ook voor bikejunkies Erik en Ben is dit een prachtige afsluiter. Iedereen geniet met volle teugen. De trail is lang en heeft alles! Uitzicht, rockgardens, switchbacks, highspeed stukken, wortelpacks, flow. Wij zijn stoked om volgend jaar wéér naar MTB Verbier te komen! En daar proosten we stiekem op als we bij het chalet van Erik en Jessica een glas bubbels openen om het einde van het seizoen te vieren...
Video Trail-Addicts weekend Verbier
Event: City Downhill Nijmegen - zondag 20 oktober 2019
Op zondag 20 oktober 2019 vindt de JEE-O City Downhill Nijmegen weer plaats. Als een van de weinige steden in Nederland vind je hier wat hoogteverschil in het stadscentrum. De downhillwedstrijd gaat de lange trappen en recht door gebouwen.
De inschrijving is al gesloten. Deze wedstrijd maakt deel uit van de Mini Downhill Cup en er staan wat toppers aan de start: Tristan Botteram (winnaar laatste editie), Daniël Prijkel, Jean-Pierre van den Akker. Maar ook wat buitenlandse downhillracers worden verwacht. Op de Facebook-page werd Sam Pilgrim (UK) al aangekondigd!
Waar?
Stadscentrum Nijmegen. Start in het Valkhofpark, dóór culturele locatie De Lindenberg via de Veerpoorttrappen naar de finishjump op de Waalkade.
Meet us
Je vindt ons de hele dag bij het event. Wat hebben we te bieden? Slap geouwehoer, beetje trail- en bikeparkinfo en wat sterke vakantieverhalen :D Genoeg reden om langs te komen dus!
Event: Singletrack Limburg Trailtour
In Nederland rijd je alles gemakkelijk op een XC-hardtail, toch? Fout! Eén keer per jaar organiseert Singletrack Limburg hun Trailtour in de omgeving van Beek en Geleen. Wat je in deze technische 'toertocht' voorgeschoteld krijgt is vast wel op een (XC) hardtail te rijden, maar daarvoor moet je flinke skills in huis hebben.
deze week tot wel 50% op vele merken bij JD sports!
Het bericht van de organisatie is sinds de jaren dat de Trailtour georganiseerd wordt wel geland: "deze rit is fysiek uitputtend & intensief". Met moeilijke technische beklimmingen en steile afdalingen. De rijtijd is gemiddeld 4 tot 6 uur, en over afstand wordt geen melding gedaan. Een dropperpost is een must. En dus zien we veel enduro-minded gasten aan de start van de tocht.
In 2018 was het een spekgladde editie, waarschijnlijk zijn er rijders die het Limburgse leem nog in de zomer op hun frame terugzagen. In 2019 hebben we een zomerse septemberdag; de laatste zomerdag met superdroge, dusty trails.
Het is een aantal jaar geleden dat ik hier gereden heb, en voor mij is nieuw dat de route nu omgekeerd is. Alle technische secties hebben namen, zoals je ook in bikeparks en de Alpen gewend bent. Met een groepje rijden is het tofst. En ondanks dat we laat starten, belanden we niet vaak in wachtrijen voor de meest technische secties. Bij de uitdagendste staat een Singletrack Limburg teamlid om je erop te wijzen en zelfs te coachen wat de beste rijlijnen zijn. Maar we rijden samen met een jonge hond die het liefst alles huckt en to-flat indropt. Dat kan. Alles rollen ook.
Het stof loopt in de zweetdruppels langs ons gezicht naar beneden. Ze hadden gelijk: dit is een intense maar prachtige tocht! De Trailtour eindigt in het Stammenderbos, bekend van de grote gapjumps van Looseriders Limburg. Heerlijke afsluiter. Noteer in je agenda: in mei gaat de inschrijving voor 2020 weer open.
Trailreview: bikepark Braunlage
Tijdens onze biketrip naar de Harz (op 4,5 uur rijden vanaf Arnhem) combineren we een bezoek aan Bikepark St. Andreasberg en Bikepark Braunlage. Vanaf de camping bij Braunlage rollen we zo naar de lift van het bikepark. We verbazen ons er over hoeveel kleine skigebieden hier in midden-Duitsland liggen, die we onderweg in de Harz tegenkomen. Maar als we op de hoogteprofielen kijken zien we dat de hoogste piek van dit gebied op 1142 meter zit; hier valt dus serieus wel wat sneeuw. En de bikepark-afdalingen zullen dus ook wel goede potentie hebben.
In Bikepark Braunlage koop je geen dagpas, maar een rittenkaarten. Bedenk je dat de gondellift 2,8km lang is (de langste van Duitsland blijkbaar) en 400 hoogtemeters overbrugt. De ritjes in de lift zijn dus best lang. En meer dan 10 afdalingen in een dag persen wordt al best een uitdaging. Als je al 10 afdalingen rijdt, dan betekent dat wel dat je alle afdalingen meerdere keren rijdt. Het bikepark heeft 3 lijnen, die vanaf het midden-liftstation makkelijk te combineren zijn in een run.
Enduro
Vanaf een steil startplateau drop je in op de eerste honderden meters over een natural trail met rotsblokken en daarna gevolgd door eindeloze wortelsecties. Daar loopt het niet meer steil naar beneden, dus het is een kwestie van trappen om niet stil te vallen achter hoge wortels.
Singletrail
Deze pikten wij op na de enduro-lijn. Ook een natural trail, maar niet steil. Dus doortrappen over wortels om flow te houden.
Downhill
Onze favoriet. Bovenin flowy hoge kombochten, lange straight secties met geulen en stenen, een northshore die je plots het bos in stuurt waarin het vol ligt met grote (groene!) rotsblokken; die gelukkig wel grip geven. En over de hele downhill-lijn liggen her en der drops en tablejumps. Niets is té gek om niet te rijden.
Freeride / North Shore
Het hout in deze lijn lijkt brand-new. En bijna alle houten rollers splitsen -nadat je erop rijdt- in twee lijnen: een met drop-off en één die ‘veilig’ terug naar de grond rolt. De drops zijn gearceerd met een rood/witte markering. Al in je eerste run kun je dus prima beoordelen welke lijn je wil rijden. Deze lijn heeft als enige een roadgap. Niet hoog, maar wel ver!
Vanaf het midden-liftstation loopt de FR lijn bijna parallel aan de DH lijn. Beide met evenveel flow en evenveel fun.
Event: duo-wedstrijd Enduro2 in Davos, Zwitserland
In de hoek van Liechtenstein, Italië en Oostenrijk ligt in Zwitserland het sjieke skidorp Davos. Met veel toppen boven de 2.500 meter én een uitgebreid scala aan liften, weet je dat je hier ook in de zomer goed zit. Bekijk maar eens op Trailforks wat een uitgebreid trailnetwerk hier ligt!
Wij komen nu in Davos met één doel: deelname aan de Enduro2 endurowedstrijd. Een uniek event waarbij je als duo's de stages rijdt; de tijd van de langzaamste deelnemer (dus degene die als tweede over de streep komt) telt. Zo snel mogelijk je teammaat uit het wiel rijden is dus niet de slimste zet als je de wedstrijd wil winnen ;)
Wanneer we onze spullen bij elkaar zoeken, in de week vantevoren kijken we angstvallig naar het weerbericht. Het wordt kouder, de vorstgrens zakt en er staat dagelijks meer dan 10 mm regen (of sneeuw?) voorspelt.
Als we op de woensdagmiddag aankomen, komen we Davos binnenrijden met een strakblauwe lucht en zonovergoten alpenweides. We balen dat we geen tijd meer hebben om even één afdaling te pakken, daarvoor is het al te laat. Dit zonnetje is de enige keer dat we 'm te zien krijgen...
De wedstrijd
Vooraf is onbekend hoeveel stages we te rijden hebben. De wedstrijd is een 3-daagse wedstrijd, en het enige wat we vooraf weten is dat we op donderdag 1 proloog rijden en 2 stages.
De proloog is optioneel: rij je deze niet dan wordt je achterin het startveld ingedeeld. Rij je 'm wel, dan wordt je startvak op basis van je neergezette tijd bepaald. Dit is direct ook een van de makkelijkere afdalingen: drie-en-een-halve-minuut bikepark trail met voornamelijk veel kombochten. Maar we horen later bij de briefing dat hier al veel risico wordt genomen; er zijn al wat crashes geweest.
Stage 1 en 2 zijn in de middag én in de wolken. Alle stenen en wortels zijn al nat en glad. En van het uitzicht wat we op stage 1 zouden moeten hebben (een ridgeline afdaling) zien we helemaal niets! Gelukkig maar; we rijden achter een gast met hoogtevrees :) We horen ergens koebellen, maar zien geen hand voor ogen.
Het samenrijden neemt wel wat wedstrijdspanning weg. Samen een stage induiken, voelt namelijk als trailrijden zoals je dat altijd doet: achter (of voor) je fietsmaten en allebei af en toe verschillende lines rijden. En omdat er (behalve de Norco twins) bijna geen pro's meerijden is de wedstrijdorganisatie ook niet strikt op hoeveel seconden er tussen de verschillende starts zitten.
Racedag 2
We rijden met een aantal Nederlandse teams. Ook Maichel van Mikey's Bike Adventures is er en doet mee in de mixed-category met zijn vriendin. De langzaamsten kunnen het langst uitslapen, de snelsten moeten om 08.00u aan de start staan. Bij het welkomstbiertje van de dag ervoor is bekend gemaakt dat er vandaag 2 stages gecancelled zijn: 1 vanwege de flinke sneeuwval en 1 vanwege een steenlawine die de trail deels heeft weggevaagd. Er blijven nog 5 stages over.
En die stages zijn niet voor de poes. Flinke rockgardens, wortelpacks, venijnige klimmetjes én vooral lang! Na de 2 stages van gisteren en de 5 van vandaag zitten we al op een totale racetijd van meer dan een uur. Sommige stages duren 15 tot 20 minuten non-stop afdalen! Ik dacht mijn armen genoeg getrained te hebben, maar hier krijgt iedereen last van arm-pump. Dit is wel even iets anders dan een Belgische enduro, daar heb je op een wedstrijddag soms een totale racetijd van 20 minuten; nu is dat één stage.
De lunch in een alpenhut is perfect verzorgd. Maar ook wel nodig om warm te worden. De hele dag rijden we in regen/motregen/sneeuw en omdat bijna alle uplifts met een lift zijn is het soms wat langer wachten (en koud worden).
Natuurlijk zien we alle Nederlandse teams weer bij de finish aan de bar. Die (dure) biertjes smaken goed. Eerste foto's worden gedeeld. Bonnetjes met eindtijden vergeleken. En we kijken er allemaal hetzelfde terug op deze dag. Wát een vette stages! "Die ene stage, jeweetwel, daar zat écht alles in. Starten in de mist met sneeuw rondom, met dikke wortels, smalle singletracks, blind -zonder remmen- hard rechtdoor de mist in, rockgardens die zo bruut zijn dat we een stukje moeten lopen, een voorwiel die net langs het pad schiet de struiken in". Geweldig!
Racedag 3
Er is nog meer sneeuw gevallen, nu begin september. Met de briefing en de kaart die we gisteravond hebben gekregen kunnen we alvast zien welke 2 stages er vandaag klaarliggen: Äbirügg en Jakobshorn - Sertig. We checken YouTube video's en verbazen ons over de uitzichten. Ook vandaag zijn er 2 stages gecancelled omdat er hogergelegen téveel sneeuw op de trails ligt. Zonde, maar niemand klaagt. Gisteren 7 stages rijden? Dat hadden we echt niet getrokken!
Deze twee stages zijn ook weer zo gaaf. Van een flowy start, een bos induiken en rammen, rammen, rammen. Met goggles rijden is lastig: beslaat het niet door de mist en motregen, dan beslaat het wel door de hitte die uit je jas komt. Hier op 2.500+ meter afdalen is echt wel intensief. De laatste afdaling dalen we bijna 1.000 hoogtemeters.
Tot volgend jaar!
Volgend jaar weer? Jazeker. De teamspirit is echt een toegevoegde waarde bij deze enduro. De organisatie heeft het dik in orde. En..... volgend jaar willen we wel eens zien op welke leipe trails en welke hoogte we nou eigenlijk gereden hebben.
Trailreview: bikepark Sankt Andreasberg
Trailreview: bikepark Sankt Andreasberg
Eén van de bikeparks in de Harz is het MSB X-Trail bikepark bij St. Andreasberg. Nadat we bikepark Braunlage hebben gereden, hopen we dat deze trails net zo lang zijn. Dat is niet zo. Maar hier zijn wél steilere trails te vinden.
Aan de linkerzijde van de lift kun je eindeloos trails aan elkaar linken, met jumplines, bochten en north shores.
Maar onze voorkeur gaat uit naar de rechterzijde. Daar vind je trailnummer #4 en #6; de zwarte en rode trail. Steil, wortels, stenen en ja ook hier wat houten features.
Als we op de trail indroppen onder het bordje ‘Experts Only’, merken we gelijk dat hier HARD gereden wordt. De kombochten zijn krap, maar hoog genoeg om vol in te poffen, en de wortels en stenen komen zo bloot te liggen zoals je ziet op Worldcup DH trails waar een weekend hard gereden wordt. Maar dat betekent niet dat het slecht onderhouden is! Van remputten hebben we geen last en de twee steile trails in het bos hebben een lekkere loamy ondergrond.
Als kers op de bikepark-taart ligt er bovenaan bij de ingang van de zwarte en rode trail ook nog een ‘onofficiële’ trail. Nog meer loamy ondergrond, nog meer wortels. Dit is er vast één die in de Trailtrophy gereden wordt.
De trails hier zijn tof voor een dagje rijden; voor echte ‘bikepark-rats’ en ook voor de enduro-boys.
Trailreview: langste flowtrail ter wereld - Petzen
Trailreview: langste flowtrail ter wereld - Petzen
Ken je die YouTube-video met de titel ‘Is this the world’s longest MTB Flow Trail?‘. Daarvan WIL je toch weten waar die ligt? Nou, die ligt in Petzen in Oostenrijk, vlakbij de Sloveense grens. De trail is 11,5km lang en gebouwd door trailbuilding-legend Didi Schneider.
Een supersnelle lift brengt je 1.000 hoogtemeters omhoog. Bovenaan kies je uit twee bijna onmogelijke keuzes; de zwarte lijn (EWS-trail) genaamd Thriller óf de Flow Country Trail. Omdat ik met mijn vriendin ben die ik niet van de EWS-trail wil sturen rijden we de flowtrail. Werkelijk iedereen kun je tegenkomen op deze trail: hardcore bikepark shredders, maar ook kids en oude rotten. En iedereen rijdt ‘m met z’n eigen stijl. Want met een beetje snelheid kun je alle rollers springen en stort je je zonder remmen in de hoge kombochten.
Wij rijden deze flowtrail 3x op een dag. In het begin denk ik nog dat het me leuk lijkt om ‘m op volle snelheid in 1 non-stop run te doen, maar ik kom er gauw achter dat ik dat helemaal niet volhoud. Het is gewoon té intensief om meer dan 11km alleen meer te staan, springen en vol in de compressie te duiken in de kombochten.
Dan maar liever sectie voor sectie rijden, genieten van het uitzicht én je bedenken dat je nog lang niet beneden bent.
[THE WRAP UP] Trailaddicts weekend:
*de video onderaan dit verhaal!
We delen graag onze trailkennis. Dit Trailaddicts-weekend in maart 2019 bezoeken we met 8 gasten Les Hautes-Rivières, oftewel het trailwalhalla net over de Belgische grens, in Frankrijk. Rondom de meanderende rivier de Semoy liggen tientallen trails. Niet zomaar technische wandelpaden die leuk zijn om te rijden, met dedicated mountainbiketrails. Wandelen gaat zeker niet lukken op deze steile afdalingen. En met de tweedaagse endurowedstrijd Enduro de la Semoy (jaarlijks in juni) komt er ieder jaar minstens één nieuwe trail bij!
Met veel voorpret zien we uit naar dit weekend. Die pret wordt een klein beetje minder als we met harde windvlagen en tientallen milimeters regen per dag naar het gebied rijden. Hoe liggen de trails erbij? Zit er niet teveel leisteen tussen wat écht niet te rijden is in de regen?
In het donker komen we op vrijdagavond aan bij onze accommodatie JC De Knapzak in Bohan (BE). Dorstig naar de Belgische biertjes en met de ruitenwissers op stand maximaal zien we niet eens dat de rivier (Semoy) bijna tot aan de drempel van de accommodatie staat...
Zaterdag lijkt redelijk droog te blijven. We gaan shuttelen. Dat is gemakkelijk te doen met de asfaltweg omhoog, die toegang geeft tot veel trails. Let wel op want vanaf oktober wordt er maanden actief gejaagd en zijn de bossen afgesloten.
We rijden de trails in deze volgorde: La Chaude Fourrée (flowy!), Gouleyante (rocky!), Les Racines (wortels!), La S (steil!) en Les Devers de Nohan (krappe switchbacks en steile secties!). Een prima opbouw van de trails. Maar onze 'waarschuwing' is niet voor niets: iedere trail heeft moeilijke passages en het is nauwelijks te vergelijken met een dagje trailrijden in andere spots in de Ardennen of Eiffel.
Zondag gaan we niet shuttelen maar rijden we iets verder door naar Tournavaux. De weersverwachting is nog steeds onzeker, maar wanneer de zon begint te schijnen komen ook de grote glimlachen weer tevoorschijn. We rijden weliswaar door een rivier op de trail, maar van boven is het droog. We rijden een mooie natuurlijke trail met veel off-camber stukken; Les 4 Fils. En daarna - na de knakworsten uit blik - duiken we Bikepark Tournavaux in. Als we omhoog klimmen zien we flinke gapjumps en hoge drops. Hier is stevig gebouwd de laatste jaren. We pakken La Speedy en La Speedy Jump. Die laatste starten we na een behoorlijke bak hagel op ons kop. Maar niets is lekkerder dan die laatste trails afsluiten met high-fives. Tot de volgende keer, Les Hautes-Rivières.
Trails verkennen: Coo & Trois-Ponts
Trails verkennen: Coo & Trois-Ponts
Wat een luxe! We wonen in de omgeving Arnhem-Nijmegen en zijn dus binnen 2 uur rijden in de Eiffel en Ardennen. Inmiddels kennen we al behoorlijk wat goede trails in beide gebieden, maar soms komt er een nieuw pareltje naar boven. In de Ardennen, vlakbij de watervallen van Coo ligt een dozijn aan trails. Dit is dus méér dan wielrenners-paradise (met bekende klimmen als de Stockeu en Côte de Wanne).
Trails verkennen betekent ook regelmatig zoeken naar de ingang van een trail. Toevallig komen we Bart & Ben die voor Fonce rijdt tegen, die ons op gang helpen. De ondergrond is nog bezaaid met bladeren en er wordt weinig gereden, dus het is lastig om enkele trails te vinden.
Rondom Trois-Ponts rijden we een grote diversiteit aan afdalingen; van flowy natuurlijke trails, tot zeer steile loamy trails. Hier gaan we zeker terugkeren! En die 'roadies' die snappen we stiekem wel: we klimmen naar bijna alle trails via het schitterende gladde asfalt omhoog...
Daarbij is dit misschien wel een van de meest geschikte spots voor de gezinsman (of vrouw..) alle afdalingen liggen rondom plopsaland waardoor jij lekker trails kan knallen in de ochtend en jouw wederhelft lekker met de kids plopsaland in kan ;) ik zeg win win!
-
Steil stukje op de trail -
-
Lekker opgeruimd.. -
Prachtige afdaling dit, tal van side trail stukjes die vet zijn -
Ff klein sprongetje -
-
Plopsaland -
Freaking steil stuk! -
Niks meer aan doen dat schuurtje! -
Een epic Trail-Addicts Ride in Witten
Witten. We schreven er al eerder over. Deze trailspot in Duitsland (op anderhalf uur rijden vanaf Arnhem) hebben we pás ontdekt. En je verwacht 'm ook eigenlijk niet, zo midden in het Rurhgebied onder Dortmund. op 2 februari 2019 zijn we weer die kant op gegaan!
Maar wat een pareltje is het! Vanaf de parkeerplaats is het een stukje klimmen naar de eerste afdaling. De langste klim is zo'n 170 hoogtemeters, dus je moet best 6 afdalingen in een dag geperst krijgen. Dat lukt ons in ieder geval op deze Trail-Addicts Ride in februari. Witten doet z'n naam eer aan, want we rijden door een wit trail-wonderland.
De eerste afdaling glibberen we nog voorzichtig naar beneden. Véél natte wortels! Hey, op Strava heet deze trail 'Little Champery'. Kennen we Champery niet van die Danny Hart worldchampionship run in de regen (2011)? Met zoveel stijl rij ik niet. Ik ben eerder verrast dat dit een 'bikepark-achtige' trail is met shortcuts op de lijn, kris-kras afslagen die je kan nemen en zo nu en dan een gap-jump die we nu echt even niet aandurven. Up/Down-hoofdredacteur Harm Spoelstra neemt positie voor een paar foto's; we staan goed op de prent hopen we. Maar als we halverwege stoppen keert Harm niet terug uit het mistige, witte bos. Harm? HARM! HAAAARM! Aha, hij koos een andere trail die er leuk uit zag...
Inmiddels komen er dikke witte vlokken uit de lucht. Echt fijn om buiten te zijn! Nat zijn we toch al. De discussie gaat er inmiddels over of het fijner is om met natte handschoenen te blijven dragen of door te rijden zónder handschoenen...
Er is ruime keuze uit trails. Switchbacks met mooie kuipbochten waar je je bike glijdend door de sneeuw tóch met wat zekerheid in kan gooien. Diepe bombholes waar je vol in de compressie van je vering duikt. Flowy natuurlijke trails met kleinere stenen en drops. En natuurlijk nog wat natte wortels die je af en toe een andere kant op proberen te sturen. Wij komen hier zéker terug. De Strava segmenten (Wilde Maus, Helicopter&Rattentrail, Krankenhaus DH) verraden dat er echt een levendige mountainbikecommunity zit.