Platte bochten: de basics van het mountainbiken

Platte bochten: de basics van het mountainbiken

Wat is de basis van het mountainbiken? Juist! Bochten rijden. Bochten in alle maten, vormen en hoeken. We stippelen een rijtje met pionnen uit en rijden onze bochten op techniek en snelheid. Wie doet wat, en wat is de juiste techniek? Nico: een knietje naar buiten in de binnenbocht? Rik: het buitenbocht-pedaal naar beneden? Bram: pedalen vlak en je heupen laten sturen? We gaan door met bijschaven van de basic bochten skills. Zelfs Richie Rude en Sam Hill blijven hierop trainen.


“Op afstand” training met Mikey

Om ons doel te bereiken (mountainbike pro worden) hebben we nog wel wat techniek bij te schaven. Veel rijden helpt, maar gericht specifieke skills trainen is beter. Nóg beter wordt het met wat tips van een écht goede rijder en clinicgever.

Wat “onverwachte” drops of jumps rijden in een enduro stage vormt geen probleem. Maar hoe wij de trailfeature nú benaderen is misschien niet de snelste manier, waar je in een race wél voor wil kiezen. Maichel “Mikey” Lemmens (van Mikey’s Bike Adventures) belt vandaag in om ons vanaf een afstandje te coachen. Ook een mountainbikeinstructeur kan thuiswerken 😉

Het pre-hoppen van een drop of jump is een hele nieuwe benadering! Met deze tips kunnen we zeker aan de slag en we gaan Mikey zeker vaker opzoeken.


Kombocht in bikepark Mook

Bikepark Mook

Bikepark Mook de Zandberg

De newskool mountainbikeroutes schieten overal als paddenstoelen uit de grond. Met mooie technische trailfeatures (TTF’s) en zelfs trailclassificaties van groen tot zwart. Maar voor de echt uitdagende secties zul je een bikepark moeten bezoeken. Gelukkig hebben we ook wat bikeparks in Nederland, en hoef je daarvoor niet de grens over. En per februari 2021 komt daar een nieuw bikepark bij: Bikepark Mook, vlakbij Nijmegen.

Na een jarenlange aanloop startte in 2016 de ontwikkeling van nieuwe mountainbikeroutes in Nijmegen. De nieuwe blauwe route van het Rijk van Nijmegen routenetwerk komt langs De Zandberg in Mook. Hier vind je Bikepark Mook. Niet zomaar als onderdeel van de route, maar als echt toegewijd bikepark.

Wat vind je er?

In het bikepark zijn nu 2 lijnen geopend: blauw en zwart. Op de blauwe lijn zijn nog wat variaties met een rode trail-gradatie. Hoe zien die lijnen eruit? Het hoogteverschil is slechts enkele tientallen hoogtemeters, maar het is een heus bikepark. Met op beide lijnen rollers, doubles, tablejumps en hoge berms.

Op de blauwe lijn kun je als semi-pro ook prima je lol op; het blijft leuk om een trail zo hard mogelijk te rijden en de kombochten geven je vertrouwen om er vol overheen te knallen.

Op de zwarte lijn zijn alle features net wat hoger en is de landing achter de tabletop steiler. En de step-up tabletop aan het eind van deze lijn is superuniek en de eerste paar keren echt imposant.

Dit bikepark is een park voor de ‘bikepark rats’ die graag springen. Natuurlijke features zoals rockgardens en wortelpacks liggen er nog niet, maar wat niet is kan nog komen. De trailbuilders zijn namelijk nog bezig met de derde zwarte lijn; en dat belooft een ‘diepzwarte’ lijn te worden.

Onderaan het bikepark komen alle lijnen samen bij de ‘drop zone’ met drops in 3 verschillende hoogten: blauw, zwart en zwart. De blauwe is te rollen, de twee rechts daarnaast zijn hoger, met een landing die iets verder en dieper ligt.

Wij hebben – al voor de officiële opening – even mogen rijden en de trails zijn zo uitnodigend om iedere keer harder te gaan of hoger te springen. Je doet hier gemakkelijk 15 laps! Echt een aanwinst voor Nederland.

Niet zomaar een vuilnisberg?

De Zandberg is een voormalige stortplaats, maar is niet als dusdanig herkenbaar. Het ligt namelijk tegen de heuvel aan op de stuwwal van Nijmegen. Vlakbij de Mookerheide.
Tot 1963 was de locatie in gebruik als zandafgraving en deze afgraving is weer gevuld met huisafval. Het bikepark ligt fantastisch. Net buiten het terrein is een uitkijktoren met uitzicht over Mook en Cuijk. En bovendien is er in het bikepark aandacht om het weer in het landschap te laten blenden: de kombochten zijn voorzien van planten en bomen worden geplant.

Bikepark Mook is tot stand gekomen dankzij de hulp en funding van het Specialized Soil Searching programma en sponsoring van onder andere Shimano, Magura en Fox. Specialized Soil Searching zorgt voor hulp van trailbuilders met expertise wereldwijd. Dat betekent dus zeker dat dit bikepark niet zomaar wat hopen willekeurig gestort zand zijn, maar uitgekiende trails met uitdaging voor alle niveaus en een fantastische flow.

Wanneer open?

Voor alle aktuele ontwikkelingen, openingstijden enzovoorts check de website: Bikepark Mook

En check hun instagram


Davos2 Enduro wedstrijd

Mondraker Enduro Team race - Davos

Davos Enduro race

Ergens vorig jaar november was de inschrijving al een feit. Bram heeft in 2019 meegedaan aan de Enduro Team wedstrijd in Davos (Zwitserland) en was, ondanks het baggerweer van toen, zo enthousiast dat hij 2020 zeker weer mee wilde doen. En dit keer als driemans-team! Nieuw dit jaar is de ‘Fun Team’ categorie; hier start je niet als duo’s, maar als team van 3 tot maximaal 6 man. De inschrijving van Team Trail-Addicts is een feit. Al máánden van tevoren!

Het was lang spannend of het allemaal wel door kon gaan maar gelukkig komt het verlossende woord begin augustus. De Mondraker Enduro Team race in Davos gaat door! De afgelopen maanden hebben we wel enkele uitstapjes gemaakt naar trails nét over de grens, maar we zijn nu maar wat blij om weer naar de Alpen te mogen!






Voorbereiding

De race wordt gehouden op 3, 4 en 5 september, drie dagen volle bak knallen dus een goede voorbereiding is belangrijk. Zwitserland is duur, zoveel mogelijk zelf meenemen is dus aan te raden. Wij nemen vooral bier en vlees mee… Een betere voorbereiding kan volgens ons niet. :-) oh en onze Specialized Levo SL’s mogen deze keer niet mee dus de Stumpjumper moet ook even wat liefde hebben. Want we zijn bijna alleen nog maar op de E-MTB te vinden.
Dat is overigens qua conditie niet echt een probleem: de meeste hoogtemeters omhoog pak je in Zwitserland met de lift en ‘bergbahnen’. Maar zorg wel dat je bovenbenen en onderarmen getraind zijn om wedstrijdstages van bijna 20 minuten te rijden.

We vertrekken woensdag 2 september om iets voor 06.00u in de ochtend richting Zwitserland. En jaja zowel Bram als Nico zijn op tijd. Zo laden we rond zonsopkomst de camper in. Zo'n bus zit dan toch al weer gauw vol, maar het past. We are on our way!

Davos

Na een aantal uurtjes op de weg komen we aan in Davos op de geïmproviseerde camping, oftewel: het parkeerterrein onder de Jakobshorn lift midden in het dorp. Helaas slaagt het plan niet om nog net de laatste lift van de dag naar boven te pakken. Dan maar rustig het kampement opzetten en een biertje pakken! Morgen kunnen we tot 12.30u starten voor wedstrijdstage 1, dus dan gebruiken we de ochtend om even in te rijden.

Davos 2 Enduro Wedstrijd (voor alle foto's check Alpafoto.com)

Dag 1

Natuurlijk zijn er wat specifieke Corona-maatregelen waar we dit jaar rekenen mee moeten houden. Zo is een mondkapje in de liften verplicht en is de dagelijkse rijdersbriefing niet gezellig samen in de skihut, maar digitaal via de website en met kaarten op de Komoot app. Dit werkt supergoed! Zo zijn we vast ingelezen dat er vandaag 3 stages op het programma staan.
Vorig jaar begon de race met een proloog. Op basis van de tijd die je als team daar neerzet werd de startvolgorde van de eerste echte wedstrijdstage bepaald. Dit jaar geen proloog, maar in willekeurige volgorde starten.

Zoals gister al besloten rijden we in de ochtend vóór de eerste stage eerst even een trailtje om weer te wennen aan de hoogte, snelheid en steilheid. Samen met de Dutch Mega Bastards, er zijn meer laaglanders :-) We pakken rond 10.00u de lift omhoog voor een lekkere flowy trail naar beneden. Vrijwel direct na het induiken in een stenige singletrail rijdt Bram gelijk lek. Komt goed uit, dan hebben we dat gehad en kunnen we de eerste stage in! Wel hopen dat die salami in de band het de rest van de dagen houdt…

De start van Stage 1 is na een lange traverse vanuit de Parsenn lift. Het is wat koud als we staan te wachten om te starten, maar gelukkig zonnig en droog. Vorig jaar stonden we 3 dagen in de sneeuw en regen en reden we ridgeline-trails zonder maar íets van het uitzicht te zien. Het jasje kan direct uit als we de eerste stage induiken. Met zń drieën dus: box, box, box en gááán. Direct om de hoek ligt al een fotograaf. En later schieten in onze ooghoeken nog wat Alpenkoeien met bellen voorbij. Maar we gaan hard! Hadden we al gezegd dat het rotsig is? Na een stuiterende eerste stage klokken we 6 minuut 25. De timing start als het eerste teamlid de start passeert en stopt zodra het laatste (derde) teamlid de finish passeert. Volgens ons ging het rap, maar dat enthousiasme is iets minder groot als we horen dat de snelsten hier bijna 1,5 minuut sneller hebben gereden! Hoe en waar dan?! Tja, toch is het niet vreemd. Dit zijn EWS rijders: Gusti Wildhaber en Tim Bratschi.

https://youtu.be/5B3o5wqloJE

De volgende twee stages van vandaag worden helaas geannuleerd. We horen dat een vrijwilliger langs de track is overleden, waarschijnlijk door hartfalen. De organisatie besluit om de wedstrijd de komende twee dagen wel door te laten gaan, maar natuurlijk wel ietwat in mineur.

Omdat we er toch zijn rijden we zelf nog twee andere trails, die Bram kent van vorig jaar. Als we daar aankomen zien we al de linten hangen: dit wordt dus ook een stage één van de komende dagen. Op de Äbirügg trail maken we wat toffe uitzicht- en actiefoto’s. Wat een mooi gebied! Daarna volgt deze trail door het bos vol wortel-bezaaide singletracks. Dit is genieten. En we mogen dus nog een keer! De organisatie is iets minder strikt en serieus dan andere enduro-organisatoren. Een trail voorverkennen mag dus gewoon. Hier zien we EWS-rijder Gusti ook opnieuw om wat voorkennis op te doen.

Rik merkt wat gerammel en draait af naar de bikeshop: niet onverstandig want zijn wiellagers zijn volledig aan gort. Gelukkig gebeuren onze pechgevallen alleen buiten de wedstrijdstages om.

Bram en Nico rijden nog een laatste trail: Sertig. Bram heeft deze onthouden als een trail met veel flow én ook nog eens heerlijk lang: meer dan een kwartier afdalen. Die herinnering klopt alleen niet helemaal… Flow blijkt beperkt tot enkele segmenten. Het begin is vooral harken door enorme steenvelden, die bovendien vrij vlak zijn waardoor je er echt doorheen moet trappen en zwoegen.

De BBQ kan dus direct aan als we terug op de finisharea (tevens onze camping) zijn. Met een koud biertje lezen we de briefing van de volgende dag.






Dag 2

De uitslag van gisteren bepaalt de starttijd van vandaag. We hebben wat tijd voordat wij aan de beurt zijn en socializen met andere de ‘camping-bewoners’. De sfeer hier is fantastisch: iedereen heeft wel een BBQ, vuurkorfje, muziekje en bier bij zich. Geen gestresste wedstrijdsfeer, maar een sfeer zoals past bij de perfecte mountainbike-trip.

We pakken opnieuw de Parsenn kabeltrein omhoog, nu naar het hoogste station: bij de Weissfluhjoch op 2.665 meter hoogte. En hier begint de rampspoed voor ons. We rijden verkeerd bovenaan bij de lift. We zien linten van de wedstrijd dus blijven eindeloos doorrijden. Maar helaas zijn dit linten voor morgen en hebben we zelf écht niet goed gekeken en niet goed de briefing erbij gepakt. Stom. Nu moeten we 500 hoogtemeters terug omhoog klimmen. Met fullface helm op en op een hoogte van meer dan 2.000 meter. Fietsen wordt dus al snel voetje-voor-voetje wandelen en het zweet gutst onder de rugprotector door. Eindelijk terug boven aangekomen weten we onze weg naar de start van de eerste stage van vandaag te vinden (Stage 4 dus). Hier zien we nog net de fotograaf z’n biezen pakken. Helaas, de tijdswaarneming is al weg.

Bram rijdt alvast door naar beneden op de stage en komt onderaan de vrijwilligers van de organisatie tegen. Mooi! Nog op tijd voor Stage 5. Maar helaas zitten Rik en Nico niet in het wiel, en heeft Rik een kapotte derailleurkabel. En daarna een lekke band. En vervolgens een spaakbreuk. Stage 5 halen we dus ook niet. Balen, maar het is niet anders. Oriënteren en keuzes maken in de bergen wordt nu wel een dingetje. Stage 6 is namelijk aan de andere kant van de vallei een berg op, wellicht komen we daar ook te laat?! Een vrijwilliger raadt ons aan om rustig aan te doen en aan deze kant te blijven. We pakken een dure berglunch met 3 kindermenuutjes en rijden dan Stage 7 - de laatste (en voor ons enige) stage van vandaag.

Omdat we nu opeens voorop liggen in het wedstrijdschema starten we tussen de snelle mannen. Er werd in de briefing gesproken over een tricky section in the white rocks, maar we staan al stil voordat we daar zijn. Rik? Ja, weer Rik met een lekke band. Het is gewoon niet zijn dag. De stage is trouwens ontzettend vet en lang. Van een start bovenop de berg, naar steile rockgardens en wortelpacks in het bos. Rik rijdt hier nogmaals lek (wat doet die man toch?!) en we gooien hem het laatste binnenbandje toe om zelf de rest van de trail toch even in het ritme te komen. Voor een leuke tijd in het klassement doen we al niet meer mee.

https://youtu.be/q6IME_ohbj4

Alles is vergeven en vergeten als we ‘s avonds weer voor het campertje zitten en proostend uitkijken naar de volgende dag.






Dag 3

Opnieuw warmen we op in het ochtendzonnetje. De septembernachten zijn toch vrij koud in de daktent, en het dorp Davos ligt al op 1.500 meter hoogte. Van de vier stages van vandaag hebben we er al twee min of meer per ongeluk voor verkend.

Het Dutch Mega Bastards team heeft blijkbaar ook wat pech gehad en tijd verspeeld in de stages. Derk’s achterband is meer salami dan originele buitenband geworden. We zitten in dezelfde startgroep en besluiten de hele dag samen te rijden. In plaats van ons 3-koppige Trail-Addicts team starten we iedere stage vandaag als groep van 7 man; samen met de 4 Bastards. En dat mag gerust van de organisatie.

Stage 8 is de lange-hark-stage van de voorverkenning. We klokken hier 17 minuten volle bak afdalen. Man! Dit wordt een zware dag. Maar de stages die we gisteren gemist hebben blijken ook heel heftig te zijn met veel natte wortels en steile hellingen. Wij hebben dus misschien nog wel wat meer energie over.

https://youtu.be/KH5qe4dAHfs

Stage 9 is een flauwe stage: eerst steil klimmen (in totaal klim je over 3 dagen ongeveer 1.500 meter op eigen kracht), en vervolgens een highspeed afdaling met verraderlijke greppels.

https://youtu.be/GrTE1CeCB_M

Stage 10 is de Äbirügg trail van de voorverkenning. We duiken er weer met 7 man in, en delen volle bak high fives en boxen uit na een dikke endurostage. Davos heeft echt topklasse trails en er ligt genoeg om je dagen, misschien zelfs weken te vermaken. Het rijden in een team geeft een veel relaxtere vibe dan een individuele endurowedstrijd. In het wiel van je maten rijden is toch hetgeen wat je altijd doet, alleen rij je nu door de wedstrijdspanning tóch nog iets meer op het randje en push je net iets meer.

https://youtu.be/2Hcy7dcay34

Stage 11: we nemen je gelijk mee naar de finish daarvan. Daar is voor 5 Zwitserse Frank biertje te koop in een geïmproviseerd kraampje, halverwege de berg. Geniaal! Het is hier een groot circus vol stoked rijders die mega-enthousiast zijn van 3 dagen shredden! Maar voor we bij die stagefinish zijn rijden we een flink lange route (ja, waar we gisteren verkeerd reden) naar beneden en weer naar boven. Naar een plek met fenomenaal mooi uitzicht. Hier start je op een soort ridgeline, ga je de hoek om en vervolgens zien we de teams voor ons opnieuw een lange ridge rijden. Hoe vet! Wij schieten er joelend met 7 man in. Dit is echt de mooiste afdaling van alle die we hebben gereden. Uiteraard veel stenen, schitterende uitzichten (zie ik later op de GoPro footage), heerlijke losse dirt en wat jump-opties en verschillende lijnkeuzes. Uiteraard is alles - zoals alle trails - helemaal natuurlijk. Deze stage is ook weer 12 minuten knallen en in de laatste bochten is het mogelijk om nog even je teammaat (of rivaal) binnendoor af te steken. Dit is enduro!

https://youtu.be/s9q3w5gXfGs

Zijn we er volgend jaar weer bij? Jazeker! Het is een fantastisch event. Weliswaar is Zwitserland duur, maar de organisatie heeft alles top geregeld, zelfs ondanks wat Corona-aanpassingen.

https://www.youtube.com/watch?v=N59W-P5n9fk

Mountainbiken in de Redrock region van Luxemburg

Een bezoek aan ‘Little Utah’ in Luxemburg

De redrock region van Luxemburg

Luxemburg, het land van kastelen, moeselwijn en slechts 600.000 inwoners. Na Malta is het het kleinste land binnen de Europese Unie, maar door de lage bevolkingsdichtheid ligt er genoeg mooie natuur. Daar liggen vast goede mountainbikespots. Zo is Echternach en het Müllerthal (bekend van de Mill Man Trail) bekend bij veel XC-bikers.

Wij rijden door naar het uiterste zuiden van Luxemburg, aan de Franse grens. Op uitnodiging van Visit Luxembourg zijn we naar Dudelange gekomen. In dit gebied bezoeken we “Red Rock Region”. Dit klinkt veelbelovend. En even Googlen toont beelden van prachtige rode aarde, maar nog weinig mountainbikefoto’s.

 

Mountainbiketrails dankzij de mijnwerkers

Na een nacht in hotel Cottage Logis, ontmoeten we in de ochtend onze gids voor de komende dagen. Claude is boswachter en is actief als trailbuilder. Hij is al ruim 10 jaar geleden gestart met het designen van mountainbikeroutes in het Red Rock gebied.

Claude is duidelijk onder de indruk van onze enduro-bikes en zweert dat we ongetwijfeld de meest ervaren mountainbikers zijn die hij gaat rondleiden. Maar dat zal vast wat Luxemburgse bescheidenheid zijn. We merken dat Claude flink gas kan geven op zijn trailbike en zo old-skool als hij is gebruikt hij zijn dropperpost nauwelijks. Als je deze boswachter zijn zadel ziet laten zakken, weet je dat er pas écht een steile afdaling komt.

 

We rijden delen van de Haard-Red en Haard-Black routes. De rode ondergrond die we al op foto’s zagen is ijzerrijk. En veel van het hoogteverschil in deze regio komt dan ook door de mijnbouw: door het afgraven van heuvels. In het industriële tijdperk is hier veel ijzer en staal geproduceerd. In het Musée National des Mines de Fer museum leer je daar meer over. Maar ondanks dat het regent maken wij hier vandaag geen stop om op te drogen. Over water gesproken: een gouden tip van Claude; als je bidon leeg is, bezoek dan even een begraafplaats, daar vind je altijd een kraan met fris water.

Vandaag de dag is er geen enkele ijzerindustrie meer actief en her en der zie je wat vervallen machines, transportrails, fabrieken en een groot monument voor alle overleden mijnwerkers. De dorpjes en stadjes in de regio zijn overigens niet arm of verlaten. Een stadje als Belval staat vol verlaten industrie en nieuwe hippe gebouwen en restaurantjes. Bovendien werken veel Fransen, Duitsers en Belgen in dit gebied want de lonen in Luxemburg liggen een stukje hoger dan in hun thuisland.

 

Terug naar de MTB-trails. We rijden een leuke ronde met een paar mooie technische stukken, maar het hoogteverschil is niet meer dan 100 meter dus echte lange afdalingen zijn er niet. We sluiten de middag al vroeg af met de mededeling: “we are wet enough for today, tomorrow expect more funnier trails”. Gelukkig vinden we nog een toffe laatste trail, aangelegd door de eigenaar van bikeshop Edy Schütz, vol jumps, rollers en drops. Die pakken we direct nog eens.

De inmiddels rood-gekleurde fietsen van de regen en rode modder kunnen we met een handige bikewash vlakbij de trailstart schoonmaken. Voor deze bikewash heb je wel muntjes nodig die je weer bij de bikeshop kunt krijgen.

 

 

“Little Utah”

Na een avondje Leffe Blondjes stappen we s’morgens in de auto, om vervolgens letterlijk 5 minuten later weer uit te stappen. In Luxemburg doen ze blijkbaar alles met de auto, ondanks dat de trails die we vandaag rijden gemakkelijk op fietsafstand liggen.

 

Van bovenaf kijken we in een mijnafgraving van enkele tientallen meters diep. De aarde is hier nog roder dan gisteren en het is niet gek dat dit bekend staat als ‘Little Utah’. Dit ligt op steenworp afstand van het huis van onze gids en hij staat te popelen om ons alle verschillende lijnen en drops te laten zien. Dat enthousiasme werkt aanstekelijk en we duiken achter Claude aan in blinde drops en van (kleine) kliffen die er best Redbull Rampage-achtig uit zien.

 

Van bovenaf zagen we een hele rij tablejumps en gapjumps liggen, die voor motocrossers gemaakt lijken te zijn. Niets is minder waar: dit was een bikepark. Op Pinkbike vinden we foto’s uit 2009, waarop we zien dat dit een actief (weliswaar illegaal) bikepark was met hoge starttorens en drops. Van al dit houtwerk is niets meer terug te zien. Niet dat onze gids dit heeft afgebroken. Nee, hij vond het allemaal wel mooi. Hadden we in Nederland maar boswachters zoals Claude…

 

Hij vertelt ons dat dit echt een droomplek met een zomerse zonsondergang. De rode aarde wordt zowaar nóg roder. Reden om terug te komen dus, want vandaag is het weer bewolkt en wat regenachtig. In deze ‘speelkuil’ kunnen we ons prima vermaken, maar de omliggende trails bieden niet genoeg technische uitdaging en niet genoeg hoogteverschil om je op een endurobike uit te leven. Het is eerder all-mountain met enkele technische passages. Maar als je er eens langskomt op weg naar het zuiden dan is het een stop waard om unieke foto’s te maken in dit rode landschap van de Red Rock Region.

Meer info over de mountainbiketrails: https://www.visitminett.lu/en/redrock-mtb-trails

 

Een korte samenvatting van de rode rotsen in de Redrock region van Luxemburg

 

 

 


uitzicht over de trails in bike park winterberk

Bikepark Winterberg vs. Bikepark Willingen

In Sauerland, op 2,5 uur rijden vanaf de grens, liggen de dichtstbijzijnde wintersportgebieden met liftnetwerk: Winterberg en Willingen. Maar de sneeuwval was dramatisch de afgelopen winter. Qua bezoekers komen er misschien zelfs wel meer mountainbikers dan ski’ers.

Wij komen al jaren in Winterberg. Het bikepark evolueert ieder jaar wel iets: van nieuwe North Shores tot aan een verse jumpline. Maar dit jaar bezochten we ook voor het eerst Bikepark Willingen.

 

Waarom altijd naar Winterberg?

Willingen heeft een net zo goede reputatie als Winterberg. Willingen hostte in 2005 en 2006 zelfs de Worldcup Downhill, en tegenwoordig het BIKE Festival. Winterberg host al jaren het Dirt Masters Festival en de iXS Downhill Cup.

Op een regenachtige maandag rijden we iedere trail van Bikepark Willingen. Van Flow Country Trail naar Flow Trail, naar Freeride en Downhill. Wat opvalt is dat feitelijk de drie eerstgenoemde trails allemaal flowtrails zijn; alleen de tafels zijn steiler en hoger op de (rode) Freeride lijn. Daarbij zitten er optionele North Shore elementen pal naast waarbij je telkens indropt op de normale Freeride lijn. Door de regen zijn deze gesloten. Er is dus geen aparte North Shore-lijn zoals je die bij Winterberg wel hebt.

De (zwarte) Downhill lijn van Willingen daarentegen is een tandje heftiger dan de (rode) Commencal Freeride of (zwarte) iXS Downhill lijn van Winterberg. Hier geen bordjes voor een chickenline, maar een hele brede downhill track waarop je kriskras verschillende lijnen kunt rijden. De ene mét 3-meter gap, de ander zonder. Welke heb je genomen? Dat zie je pas als je er overheen rijdt. Ik spring een gapjump iets te kort en rij mijn achterwiel dus aan gort. De hoogte van de drops en lengte van gaps is hier niet misselijk. (Maar je kunt dus overal tussendoor als je andere lijnen rijdt.) In de track zit ook een roadgap die dan weer iets minder hoog is dan de befaamde roadgap van Winterberg.

 

 

Waar gaan we de volgende keer naar toe?

Met wat materiaalpech en schuivertjes zijn we niet aan de Enduro-lijn van Willingen toe gekomen. Deze ligt vlak naast de overige trails, heeft veel wortels én de enige wallride van het bikepark. Maar voor die ene trail gaan we niet per se terug. Wel voor de fun op de flowtrails. Oordeel zelf waar je heen wil:

 

+ Winterberg

 

  • Meer diversiteit in trails en een betere opbouw qua level
  • Een overzichtelijkere DH-lijn
  • Nabijgelegen trailcenter met 20km trails

 

+ Willingen

 

  • Twee liften tot aan de top
  • Nét iets meer hoogteverschil
  • Hou je van flowtrails met tafels? Dan zit je hier goed.
  Bikepark Winterberg Bikepark Willingen
Aantal liften 2 2
Trailcenter (non-lift assisted) ja nee
Dagpas lift €34,50 €34,00
Flowtrail

ja (2)

Continental Track

Flowcountry

ja (2)

Flowtrail

Flowcountry

Pumptrack ja ja
Enduro

ja

Black Line

ja
Downhill

ja (2)

iXS Downhill

Commencal Freeride

ja

Worldcup

North Shore

ja

North Shore

enkele op de Freeride
Jumpline ja

ja (semi)

Freeride

Slopestyle

ja

Rockshox Slopestyle

nee
Four-cross

nee

(voormalige Four-cross is nu de Jumpline)

ja

 

 

 


Geef je racefietsframe een tweede leven - nóg meer fietsen in huis!

Mijn stadsfiets was ooit een stalen singlespeed racefiets. Totdat de achteras brak, het frame krom trok en ik op de grond lag. Maar een mooi hollands RIH fietsframe bij de milieustraat gooien ging me te ver. Daar moet iets van te maken zijn. En natuurlijk staan er Pinterest pagina’s vol inspiratie.






Project: de lamp

Men neme een ijzerzaag en zet hem in je frame. In feite is dat alles. Doorzagen bij bovenbuis en onderbuis, voorvork demonteren, balhoofd eruit en klaar is Kees.
Ik zaagde mijn frame door op de bovenbuis, vlak voor de koppeling met de zadelbuis. Zo kan ik de draad (stijkijzersnoer) dóór de bovenbuis leiden naar de balhoofdbuis, waarin ik een fitting monteer. Zo kreeg mijn oude racefiets een mooie plek als lamp in de schuur, en heb ik daar eindelijk genoeg licht om alle verloren missinglinks terug te vinden.

Project: de WC-rolhouder

Het idee is niet helemaal nieuw. Zelfs ParkTool heeft een TP-2 model uitgebracht: een toiletrolhouder (zogenaamd) van een fietsframe. Ik ga ‘m maken van de achterdriehoek van mijn frame. Waarbij ik de wc-rol kan ophangen om de snelspanner.
Dit moet een van mijn langste unfinished projectjes zijn geweest. Alle elementen lagen al los op mijn werkbank, maar hoe kreeg ik nou die twee losse achterdriehoeken precies in de juiste hoek op een plaat/plank gemonteerd? Een bevriende lasser fixte het voor ons.






Project: de bieropener(s)

Nu alleen de voorvork van mijn oude racefietsje nog over is, moet ook die een bestemming krijgen. Waarom was ik hier niet eerder mee begonnen? Ik zie dat je daar met het grootste gemak een bieropener van een vorkpoot kan maken. Dat worden dus twee bieropeners! Eén komt er standaard in de bike toolbox.







Quarantainetrails: Bikepark de Wijchenseberg

Wijchense berg

Nu we weten dat sportclubs niet voor 1 september openen en het nog onzeker is welke uitstapjes we de komende maanden kunnen doen naar het buitenland, zullen we onze bike-bestemmingen toch dicht bij huis moeten zoeken.

 

Bikeparks over de grens?

Bikepark Winterberg en Willingen geven nog geen info over hun openingsdatum, maar ook bijvoorbeeld Bikepark Spaarnwoude is nu gesloten omdat de skihal dicht is.

Wijchenseberg: altijd open

Gelukkig is de Wijchenseberg (vlakbij Nijmegen) altijd open. Door de actieve freeride-tak van mountainbikeclub Licht Verzet en wat locals is er veel gebouwd op de skiberg (een voormalige vuilnisbelt). Naast de race-track van de Mini Downhillcup ligt er nog voldoende, zoals een off-camber afdaling, trappen afdaling, switchbackbochten afdaling, drops van klein tot (heel) groot en een net nieuwe afdaling met hip jumps.

 


Review: PRAEP ProPilot

De Preap pro pilot bar

In Coronatijden sterk en fit blijven? Waarschijnlijk staat je tijdlijn vol met video’s van gym exercises die je gemakkelijk thuis kunt doen. Geen gewichtjes in huis? Gebruik een gevulde bidon? Geen barbells in huis? Gebruik een bezem.

De motivatie om thuis te trainen moet toch uit jezelf komen. Denk je maar in dat wanneer nu fanatiek traint, je uiteindelijk straks meer kan genieten van lange afdalingen in de Alpen (of natuurlijk de Ardennen of Eiffel). Mocht je daar - net als ik - je daar toch maar moeilijk toe kunnen zetten, dan is het misschien tijd voor de PRAEP ProPilot!
De PRAEP ProPilot is niet meer of minder dan een semi-ronde driehoek welke je om een stuur plaatst en daarmee je push-ups meer mountainbike-dynamiek geeft.

 

Je eigen GoPro video's "narijden"

Je kunt de ProPilot kopen als complete kit (met stuur), of alleen als losse unit. Ik heb ‘m om een reserve-stuur geplaatst. Zo heb ik in ieder geval dezelfde feeling als met mijn normale 780mm stuur, en plaats ik de grips op mijn stuur die ik zelf fijn vind. De ProPilot kun je op 3 posities kantelen op het stuur, met die verschillende posities wordt de ProPilot steeds instabieler, en dus lastiger om je push-ups te doen. Maar o zo goed voor je balans! In de expert-modus is wankel je om je gewicht goed te kunnen verdelen. Begin dus zeker in de eerste modus.
En bij mij werkt het: met een stuur in mijn handen snap ik meteen waarom ik ook alweer thuis train. Bovendien heeft PRAEP ook een bijbehorende app. In de expert-modus heb je ruimte op de ProPilot om je telefoon bovenop te plaatsen (en evt vast te zetten met meegeleverde magneetsticker) en kun je POV downhillvideo’s afspelen om zelf te simuleren hoe je door de berms gaat en kuilen en stenen absorbeert met je armen. Natuurlijk kun je ook gewoon je eigen GoPro beelden checken.

Veel mountainbikers gebruiken deze trainingstool. Vaak ook in combinatie met alle andere stuff uit hun eigen home-gym. Check de Insta van Kate Courtney (XC wereldkampioen) maar eens.

[penci_review]

 


Trailaddicts Weekend @ MTB Verbier

The Greatest Rides In The Alps, dat belooft MTB Verbier. En ja, ze hebben gelijk. Wij komen hier niet voor eerst. Afgelopen jaar waren we ook in oktober in Verbier met een Trailaddicts Weekend. Dit jaar is onze groep zowaar nog groter, met enkel bekenden van eerdere Trailrides. Oktober blijkt een fantastische maand te zijn in Verbier. De trails zijn rustig, het is niet snikheet en het weer is doorgaans goed. Erik, van MTB Verbier, legt uit dat door de nabijheid van het Mont Blanc-massief Verbier in een "protected valley" ligt. Slecht weer blijft aan de hoogste berg (de Mont Blanc) kleven of het komt er niet overheen.

Dag 1: warm up

Deze donderdag is de dag met de minste weersvoorspellingen. Bewolkt en aan het eind van de dag regen. In de bergen betekent dat dus: sowieso een regenjasje mee! Met een grote groep van 16 man + 3 gidsen (Erik, Ben en Jessica) is het op de eerste afdaling zaak om even een plekje in de groep te vinden. De gasten met EWS-wedstrijdervaring (oké, dat is er 1: Martijn) duiken snel de eerste trail in. Weinig gekkigheid, maar wel diepe afwateringsgeulen waar je niet heel gemakkelijk doorheen manualt.

Een splitsing in twee groepen is snel gemaakt. De ene helft vormt de snellere groep, de andere helft voelt zich comfortabeler bij een groep met iets minder hard dalen. Maar beiden beleven evenveel FUN! We rijden vandaag grootdeels bikepark trails. Bij de espresso-stop meeten de twee groepen weer. Iedereen is nog happy met z'n groepskeuze. Verbazingwekkend is het dat de bikepark trails nu (aan het einde van het seizoen) echt in fantastische conditie zijn. Niet compleet kapotgeremd, maar gewoon lekker!

Als de donkere wolken zich aan het eind van de dag aandienen ben ik -en met mij een paar anderen- al behoorlijk op. De Wouaiy trail (bikepark: rood, Trailforks: zwart) vraagt veel van mijn armen en een paarhonderd meter voor het eind zwaai ik af. De splitsing naar het chalet. Door de regen dalen we dan alsnog 900 hoogtemeters. En wat blijkt: dat doen we op een sectie met superkrappe switchbacks die we later deze week ook zullen rijden.

Dag 2: boven de wolken

Na een fantastische avondmaaltijd van Lee ligt iedereen al redelijk snel op bed. Blijkbaar was ik niet de enige die moe was. Na het ontbijt met het lekkerste brood van Zwitserland, pakken we de shuttle van MTB Verbier naar een plek nóg hoger dan de bikeparklift (2.200m+). Het is nog een stukje verder klimmen op de fiets. We spotten de top van de Mont Blanc in de verte, maar om de paar minuten schuift er weer een wolk voor. We blijven in de wolken tot we de laatste bocht richting de trail nemen. Boven de wolken zien we witte toppen. De trail die nu komt (Vallon d'Arbi) vind ik één van de vetste van de trip! En ik ben niet alleen want achter mij hoor ik iemand die ik bijna niet afgeschut krijg :) Ja, het snelle groepje heeft er een nieuw lid bij!

De begroeiing gaat van droog gras, naar herfstgele lariksen, naar groene naaldbomen. En de trail gaat dus ook van mega-rocky naar steeds meer wortels. Schitterend! In de shuttle opnieuw naar boven komen we op de plek waar we een hike-and-bike tegoed hebben. Maar omdat het wolkendek dicht zit besluiten we die niet te doen. Of..... Als we iets afgedaald zijn klaart het toch op. We besluiten er met gids Erik tóch voor te gaan. De hike-and-bike is nu natuurlijk nog iets langer maar oh zo waard! Lunch in de zon. Een schitterend 360 graden uitzicht. En via een ridgeline duiken we de technische trail in. Echt technisch! Steil, smal en nul ruimte voor fouten. Iedereen loopt een enkele switchback. Maar dat maakt de trail niet minder; dit is weer een pareltje in Verbier!

Omdat we een flink aantal kilometers vanaf het chalet eindigen en we met de shuttle terug moeten rijden we nét iets verder door. Nog een berg op voor een snelle downhilltrack naar het chalet. Aankomen op de bike (en een kwartier eerder dan de bus!) blijft het mooiste.

Al tijdens het diner start Redbull Rampage. En natuurlijk wil iedereen dat zien. Waar het alle andere avonden gezellig is met een wijntje en een praatje, zitten we nu aan schermpjes gekluisterd. Natuurlijk kan dit ook samen! Erik en Jessica zetten op groot scherm Rampage op. Goed voor wat inspiratie?

Dag 3: bikepark shreddin' in Verbier

Vandaag is "Stache Day". De closing day van Verbier Bikepark. De dresscode = tuinbroek, buff, snor en een 69-bordje op je bike. Erik staat in deze outfit al te shinen. Benieuwd of hij in die strakke tuinbroek een switchback doorkomt...

In totaal komen we op bijna 6.000 hoogtemeters dalen vandaag. Met lange enduro-afdalingen, lunch in de gondel en doorrrr! De zwarte trails vergen flinke concentratie en precisie. En het is goed om wat afstand te houden wat de trails zijn al droog en stoffig! Natuurlijk eindigen we in het bikepark, waar ook de jumpline contest is. Hier komen wat goede rijders vandaag! Dikke whips. En een train van rijders die beiden op twee tables een backflip doen. Dat ging bij Andreu Lacondeguy niet goed in Rampage. Hier wel.

Flink geïnspireerd knallen we zelf ook nog twee keer over de blauwe jumpline in het bikepark. Die bochten lopen zo lekker. We jagen achter elkaar aan! Beneden bij de lift staat bier en hamburgers op ons te wachten. Bikepark Verbier trakteert!

Dag 4: de laatste, de mooiste

Zondag vertrekdag. Degene die voor het avondeten thuis willen zijn, vertrekken alvast, maar we blijven alsnog met een groepje van 9 man over om nog één laatste trail te rijden. De shuttle gaat vandaag naar Bruson, aan de tegenovergestelde kant van alle andere dagen. Er blijft nog een klim van 500 hoogtemeters over om op eigen kracht te doen, en met wat overtuiging weet iedereen zich ertoe te zetten.

Over traverserende singletracks klimmen we naar de trailhead. We kijken op een gletsjerrand en richting skidorp Verbier. De trail start op een ridgeline en we hebben er zin in! Volgens Erik en Ben is dit (eigenlijk) de mooiste trail uit het gebied. Wij zijn de laatste trip van het seizoen, dus ook voor bikejunkies Erik en Ben is dit een prachtige afsluiter. Iedereen geniet met volle teugen. De trail is lang en heeft alles! Uitzicht, rockgardens, switchbacks, highspeed stukken, wortelpacks, flow. Wij zijn stoked om volgend jaar wéér naar MTB Verbier te komen! En daar proosten we stiekem op als we bij het chalet van Erik en Jessica een glas bubbels openen om het einde van het seizoen te vieren...

Video Trail-Addicts weekend Verbier