Review: Destroyer downhill jeans - (Ja, een mountainbike spijkerbroek!)

Ik weet het nog goed. Juni 2019, Leogang, World Cup downhill. Loïc Bruni won. Maar als het niet om de tijd op de klok zou gaan, maar het een “People Choice” zou zijn, dan zou Johannes von Klebelsberg ongetwijfeld hoog hebben gescoord.

Hij viel op door als onbekende naam als 16e (!) te kwalificeren en op race-day als 31e te eindigen. Veel net-niet toprijders en privateers zien we niet in de Redbull livefeed. Deze keer dus wel. En Johannes kreeg in het commentaar van Rob Warner direct de bijnaam “the denim destroyer”, omdat hij daadwerkelijk in een spijkerbroek zijn racerun deed. Het zag er alleen maar nóg stijlvoller en casual uit, terwijl hij daar een ongekende prestatie neerzette.

Natuurlijk was Johannes altijd al een rappe racer, die al veel vaker op het podium stond in zijn thuisland Italië. Recent popte er een advertentie op van zijn bedrijf Destroyer. Met… je raad het al: biking jeans!

Tijd om die eens te testen

Volgens Johannes zijn jeans ideaal om in te mountainbiken. Groot, voldoende zakken én ze scheuren niet zomaar bij een val of als je flatpedal erin blijft haken. Jeans zijn eigenlijk perfecte downhill pants, zolang het stretchy jeans zijn.

En dat is ook onze ervaring na enkele maanden ermee te hebben gereden. Duurzaam, functioneel (want: veel zakken én je hoeft je niet om te kleden als je bijvoorbeeld direct vanuit kantoor naar de pumptrack gaat) en het geeft een vleugje stedelijke “flair”.

Voor deze review ontvingen we de Destroyer DH1 en Destroyer DH2. Afgelopen najaar heeft het merk namelijk al een tweede versie van de jeans geïntroduceerd. We duiken zo in op de verschillen.

Eerste indrukken

De riding jeans zijn gemaakt van hoogwaardig denim, en hebben een casual uitstraling met versterkte stiksels en versterkte delen, waardoor ze bestand zijn tegen een valpartijtje.
De pasvorm is comfortabel en beperkt je zeker niet. De broek is niet te stijf en heeft een lekkere 4D stretch, waardoor ook je kniebeschermers er goed onder passen, zonder dat de broek heel erg trekt. En het is fijn dat het niet “zomaar” een jeans is als alle andere in je kast, maar echt een doordachte mountainbikebroek. Getuige de ratel-sluiting in plaats van een knoop en de superdry denim stof zodat je broek ook redelijk snel droogt na het zweten (of door modderpoelen rijden).

Rijtest en crashtest…

In bikeparks zie je veel downhillers het hele jaar door in lange broek rijden. Wanneer is nou de laatste keer dat je een DH World Cup rijder in shorts hebt gezien? Ik kan het me niet heugen. Zelf rijden we eigenlijk alleen met een lange broek als de temperatuur erom vraagt. Dus vanaf 15 graden rijden we liefst in shorts.

Maar deze Destroyer jeans ben ik inmiddels toch wat langer aan het dragen dan alleen in de herfst en winter. Het denim materiaal is verrassend ademend, zelfs tijdens langere enduroritten. Bovendien heeft de stof bewezen dat het scheuren en schuurplekken kan weerstaan. In Finale Ligure heb ik een goede crash gemaakt, waarbij mijn knie zelfs ónder mijn kniebeschermer is geschaafd. De kniebeschermer bleef wel op zijn plek zitten (en deed z’n werk). Maar de broek vertoont helemaal geen schade of schuurplek, zelfs geen losse naden.

Ik waardeer vooral de versterkte knieën en zitvlak van de broek. Plekken waar de meeste mountainbikebroeken snel slijtage vertonen. Waarschijnlijk heeft the denim destroyer echt gelijk dat jeans eigenlijk heel geschikte bike pants zijn.

Het is niet wekelijks geweest, maar ik heb de jeans ook wat vaker als dagelijks gebruik gedragen. De klassieke denim look past naadloos van mountainbike avonturen tot in je kantooromgeving of werkplaats. En die keer dat ik zó in dezelfde kloffie van de bureaustoel op de fiets kon springen voor een pumptrack rondje voelde heel cool.Net als je Levi’s of Diesel jeans heeft de broek iets merk-herkenbaars. Voor de Destroyer jeans is dat de rode broekzakrand. Leuk om eens in de stad te spotten, in je locale (fiets)café.

DH1 vs DH2

Hoe zit dat nu met die twee modellen? Nou, de keuze is gemakkelijk. Wil je klassieke lichte jeans? Dan is daar de DH1. Wil je een zwarte jeans? Dan is het de DH2.

De DH2 heeft een paar extra’s, zoals: een rits op de linkerzak (handig als je je telefoon écht niet kwijt wil raken op de trail), een klein zakje voor een liftpas, net iets meer ruimte en meer versteviging op de knieen om je kniebeschermers goed onder aan te kunnen.

 

Conclusie

Wij zijn fan van de broeken. “Work less, ride more“ komt nog dichterbij, nu ook de kleding van werk en fietsen overlapt. Het is gewoon een goed product. Waarbij ik soms even moet zoeken op welke kledingstapel ik de broek heb gelegd (normale kleding vs. fietskleding).


finale ligure enduro winter trip

Finale Ligure wintertrip, de ultieme anti-winterdip

Het is een donkere en regenachtige dag ergens in november. Ik heb net weer de modder van mijn fiets, broek en schoenen afgespoten, als ik een appje ontvang: “Het Finale Plan. Ga je mee?” Dat is vet! Direct in januari een aantal dagen in Finale Ligure trails knallen.

Check de video onderaan dit artikel

finale ligure enduro winter trip

En een paar weken later zijn we er. Jess en Erik (MTBVerbier) zijn erbij en zijn hier inmiddels al zo vaak geweest, dat ze voor het gemak de hele organisatie hebben opgepakt. Appartementje geboekt, shuttlebedrijf gefixt en het restaurant gereserveerd waar we ze na een lange dag autorijden treffen met een biertje in de hand. Good vibes!

Het is ongeveer 20 graden verschil met thuis, want we vertrekken precies in de dagen dat het -5 graden is. En hier is het inderdaad (maximaal) 15 graden. Tóch wisten we pas 2 dagen voor vertrek dat het daadwerkelijk zin had om in de auto te stappen. Want vlak voor onze aankomst lag er op de hoger gelegen trails nog sneeuw en waren die allemaal afgesloten.

Finale bestemming

Voor als je nog nooit van Finale Ligure gehoord hebt: check Trailforks (meer dan 150 trails!) of de video van ons laatste bezoek in 2018. Onze herinneringen zijn ook weer wat vervaagd. We hebben echt niet alle gereden trails onthouden, maar imiteren nog regelmatig de humor van de bikeguide van toen. “Va bene. Nothing special on this trail. Andiamo!” Waarna we alleen maar grote drops treffen en dikke rockgardens.

En wat blijkt… we stappen ook nu weer in bij dezelfde gids: Matteo! Dus we weten dat we nog steeds scherp moeten zijn als een trail “no special features” heeft.

We shuttlen direct van zeeniveau naar bijna 1.000 meter hoogte. Ietsjes hoger, richting Nato Base, zien we wel wat sneeuw liggen. En het is dus op deze hoogte ook fris, net een paar graden boven nul op deze januari-ochtend. Toboga is een klassieke warm-up trail. En wat is het weer genieten! De ondergrond is niet bevroren, maar wel een lekkere hardpack. De trails liggen er perfect bij. Het kan niet anders dan dat er trailbuilders rondlopen met een bladblazer. Het geluid van je banden op stenen en wortels is toch het fijnste wat er bestaat.

The Classics

Vandaag rijden we vooral wat bekende classic trails van Finale: Toboga, Rollercoaster, Kill Bill, Cacciatore, Madre Natura, Little Champery, Pino Morto, 115, Ingegnere, Crestino, Ca Bianca. Een goede 4.000 afdaalmeters.

En hey! Met weinig fietsuren de afgelopen tijd en nul tot geen krachttraining voelt dit nog heel erg goed. En dat is vooral te danken aan de coil-veer die ik in mijn Rockshox Zeb heb laten zetten. Een Vorsprung Smashpot. De gekozen coil-sterkte is precies goed en ik voel dat ‘ie direct aanspreekt als ik ook maar het eerste kleine steentje raak met mijn voorwiel. Duidelijk veel minder vermoeide armen!

We verblijven in Finalborgo: dat ligt nog geen 1,5 kilometer landinwaarts vanaf Finale Ligure, maar is eigenlijk veel sfeervoller dan het kuststadje. Binnen een oude vestingsmuur en met veel kleine en gezellige straatjes met barretjes en restaurants. Hier drinken we dus ook onze biertjes. En we zijn schijnbaar tóch niet de enige bikers op dit moment. Want we zien ook andere clubjes met Scott, Specialized en Canyon jassen en petjes. Maar absoluut laagseizoen is het zeker!

Toch zijn endurobikers hier overal ontzettend welkom. Je hoeft je nergens bezwaard te voelen dat je je bike ergens voor een ingang stalt of dat je met je zweetkleding ergens binnenstapt. Bij een pizza-stop vraag ik om mijn bidon in de keuken te vullen en ik krijg ‘m zelfs afgewassen terug. De hele lokale economie draait op bikers. En dan heb ik nog niet eens gezegd wat een fantastische lunch we krijgen, voor weinig geld, als we ergens op de berg (ruim) de tijd nemen om te lunchen.

Pietra Ligure

De volgende ochtend scoren we na ons ontbijt snel een doppio op weg naar Matteo en de shuttle. Bij de vestingmuur tuft een Piaggio voorbij en steekt een non over. Hoe Italiaans wil je het hebben! De oude vervallen fabrieken aan de kust van Finale Ligure blijken trouwens van Piaggio te zijn.

Net als gisteren stappen we weer in de Landrover Defender van Ride On Noli. Ditmaal gaan we richting Pietra Ligure. Met toch wel een heel ander type trails, ook vaker met een lossere ondergrond en red dirt. Iets meer natural. En ook hier veel stages van EWS wedstrijden. Geen enkel ander shuttlebedrijf had ons zo ver omhoog kunnen rijden, want we rijden met de Defender echt letterlijk stevige rockgardens omhoog. De trailer met 9 fietsen stuitert er vrolijk achteraan.

The Wishlist

Stocked voor de laatste dag! Opnieuw een zonnige dag en een heel aangename 15 graden op zeeniveau. Ditmaal overhandigen we Matteo een wensenlijstje met trails die we wel willen rijden. Hij begint te lachen, want het valt lastig te combineren… We hebben namelijk zelf geen rekening gehouden met wáár wélke trail eigenlijk ligt. Maar we gaan sowieso naar Cromagnon en DH Men. Dit zijn toch wel de iconische trails waarvan je de EWS beelden kent. En het rijtempo is ook lekker gegroeid de laatste dagen. Op DH Men droom ik de rijen toeschouwers er maar even bij. Uitzicht op de Middellandse zee heb ik pas als ik stop, want er is geen moment om de focus te verliezen.

High fives all over the place. En we sluiten de dag af – met onze kniebeschermers nog aan – op een piepklein terrasje. Ja, buiten. In januari. Deze trip was de ultieme anti-winterdip!


De Geometrie van de MTB

Mountainbike geometrie: alle termen uitgelegd

De mountainbike geometrie ABC

Op zoek naar een nieuwe mountainbike? Dan lijkt alles “long, slack and low”. Maar is dat ook beter voor iedere rijder? Mountainbike geometrie blijft evolueren. De XC mountainbikes van nu zijn een stuk capabeler op de downhills dan een All-Mountain bike van 10 jaar geleden.

Het begrijpen van de geometrie is essentieel. Elk element van de mountainbike geometrie draagt bij aan de rijervaring en prestaties van de bike op verschillende terreinen. Laten we de belangrijkste termen van mountainbikegeometrie eens uitleggen. We beginnen bij Stack en Reach (goede waarden om mee te vergelijken) en nemen daarna alle termen alfabetisch door.

Stack

De stack verwijst naar de verticale afstand tussen de trapas (het midden van de pedaalas) en de bovenkant van de balhoofdbuis. Het geeft de totale hoogte van de voorkant van de fiets aan.

Invloed op de bike handling
Een hogere stack biedt over het algemeen een meer rechtopstaande rijpositie, wat het comfort en zicht op de trail kan verbeteren. Maar rij je niet altijd heel steil terrein dan wil je misschien iets dieper zitten om alsnog aggressief te kunnen rijden.

Stack van mountainbike

Reach

Reach is een denkbeeldige lijn van de horizontale afstand tussen de trapas en het midden van de balhoofdbuis. Het bepaalt hoe uitgerekt of compact de rijpositie van de mountainbiker is.

Invloed op de bike handling
Langere reach draagt bij aan een meer uitgestrekte rijpositie. Dit kan de stabiliteit bij hogere snelheden en afdalingen verbeteren, maar kan de behendigheid in krappe bochten verminderen. Kortere reaches bieden vaak een meer wendbaar en responsief gevoel.
Wat gebeurt er bij een té lange reach? Dan voel je je te veel uitgestrekt en voorovergebogen.
Wat gebeurt er bij een té korte reach? Dan zit je overdreven rechtop en vermindert je balans op de fiets.

reach van mountainbike

Achtervork lengte

De lengte van de achtervork is de afstand tussen de trapas en de achterwielas.

Invloed op de bike handling
Een korte achtervork betekent dat je achterwiel dichterbij je zwaartepunt (“Center of Mass”) zit. Het verbetert vaak de wendbaarheid en speelsheid van de fiets én manuals en wheelies zijn iets gemakkelijker, omdat je hiermee je voorwiel wat makkelijker van de grond krijgt.
Langere achtervorken bieden stabiliteit ten koste van wendbaarheid.
Overall wil je een wielbasis die goed bij je lengte en rijstijl past. Een korte achtervork zal ook een gemiddeld iets kortere wielbasis betekenen.

Chainstay van mountainbike

Balhoofdhoek

De hoek van de balhoofdbuis is de hoek tussen de balhoofdbuis en een denkbeeldige lijn loodrecht op de grond.

Invloed op de bike handling
De hoek van het balhoofd heeft een aanzienlijke invloed op de stuur- en rijeigenschappen van je mountainbike. Steilere hoeken zijn over het algemeen responsiever en wendbaarder in krappe bochten. En flauwere hoeken bieden meer stabiliteit bij hoge snelheden en afdalingen. Downhillbikes zitten rond de 62 graden. Maar die voelen “langzaam” aan met sturen op lage snelheid en al helemaal bij het klimmen in technisch terrein.

Balhoofdhoek van mountainbike

Vind de mooiste mountainbike avonturen op Secrettrails.eu

Op Secrettrails vind je de beste mountainbike gids bedrijven in heel Europa, we werken samen met gids bedrijven die de mooiste mountainbike vakantie aanbieden in Europa. Check ze op www.secrettrails.eu.

Meer informatie

Balhoofdbuis lengte

De lengte van de balhoofdbuis meet waar de voorvork-stuurbuis het frame ingaat en weer uitgaat.

Invloed op de bike handling
Langere balhoofdbuizen zorgen over het algemeen voor een iets hogere stack. Gewoonlijk heeft iedere opvolgende maat van een fietsmodel een iets langere balhoofdbuis. Maar Stack is een betere uitgangswaarde om verschillende fietsen mee te vergelijken.

balhoofdlengte van mountainbike

Bottombracket Drop

De Bottombracket Drop (ofwel BB Drop) verwijst naar de verticale afstand tussen de wielassen en de trapas. Oftewel: het verschil in hoogte van de trapas tot de grond in vergelijking tot de hoogte van de wielassen tot de grond.

Invloed op de bike handling
BB Drop beïnvloedt het zwaartepunt van de fiets. Lagere bottombracket drops kunnen de stabiliteit verbeteren, maar vergroten het risico op pedal strikes tegen rotsen/wortels in technisch terrein.

bb drop van mountainbike

Bottombracket Hoogte

De Bottombracket Hoogte is de afstand van de grond tot de trapas.

Invloed op de bike handling
De Bottombracket Hoogte heeft invloed op de “bodemvrijheid” en kan de stabiliteit en handling van een fiets beïnvloeden. Lagere BB-hoogtes voelen misschien stabieler aan, maar zijn kwetsbaarder voor obstakels in het terrein.

BB hoogte van mountainbike

Effectieve Bovenbuislengte

De lengte van de bovenbuis meet de horizontale afstand tussen de balhoofdbuis en de zitbuis, dus niet de daadwerkelijke lengte van de bovenbuis zelf. Het heeft invloed op de algemene bikefit, maar Reach is een betere vergelijking tussen verschillende fietsmodellen.

Invloed op de bike handling
Langere bovenbuizen kunnen zorgen voor een meer uitgestrekte rijpositie en mogelijk stabiliteit bij hoge snelheden vergroten. Kortere bovenbuizen kunnen de wendbaarheid vergroten, maar kunnen wat “benauwd” voelen voor langere rijders.

Effectieve bovenbuis lengte van mountainbike

Front Center

Front Center meet de horizontale afstand tussen de trapas en de voorwielas.

Invloed op de bike handling
Langere front centers vergroten de stabiliteit bij hogere snelheden, maar kunnen de wendbaarheid verminderen. Kortere front centers voelen mogelijk wendbaarder aan, maar kunnen stabiliteit op hoge snelheden opofferen. Gewichtsverdeling is voornamelijk belangrijk. Een lang front center vraagt om een wat agressievere (= meer naar voren) rijhouding om grip te houden op je voorwiel.

FrontCenter van mountainbike

Rake (fork offset)

Rake is een andere benaming voor de offset van de voorvork. Er zijn verschillende varianten tussen de 36 en 51 mm. Dit is dus de afstand van de dropouts van de as tot de vorkpoot.

Invloed op de bike handling
Samen met de Balhoofdhoek en Fork Offset bepaalt het je Trail.

Fork offset van mountainbike

Standover hoogte

Standover hoogte is de afstand van de grond tot de bovenbuis.

Invloed op de bike handling
Het bepaalt hoe prettig een rijder over de fiets kan staan wanneer je op de grond staat met de fiets tussen je benen. Lagere standover hoogtes bieden meer ruimte en kunnen het vertrouwen geven dat je gemakkelijk van de fiets kunt afstappen in spannende momenten, maar het heeft minimaal effect op de handling.

Standover height van mountainbike

Trail

Ja, “Trail” is ook een geometrieterm en niet te verwarren met dat pad waar je op rijdt.
Trail is de afstand tussen het contactpunt van het voorwiel met de grond en de as van de balhoofdbuis.

Invloed op de bike handling
Meer trail verbetert de stabiliteit maar kan de wendbaarheid verminderen (“stuurt slomer”). Minder trail biedt meer responsieve handling maar kan minder stabiel aanvoelen, vooral bij hogere snelheden.

Trail van mountainbike

Wielbasis

Wielbasis is de afstand tussen de voor- en achterwielassen.

Invloed op de bike handling
Langere wielbases bieden stabiliteit en controle bij hogere snelheden en afdalingen, maar kunnen minder wendbaar aanvoelen in krappe bochten. Kortere wielbases zijn vaak wendbaarder maar kunnen minder stabiel zijn bij hoge snelheden. Wanneer je een behoorlijk lange wielbasis hebt zul je ook een flauwe Balhoofdhoek hebben, een langere Trail en een langere Achtervorklengte. En dus ook een lang Front Center. Heb je een gemiddelde wielbasis, maar wel een lang Front Center, dan is je mountainbike ook iets minder in balans.

Wielbasis van mountainbike

Zitbuis lengte

De lengte van de zitbuis is de afstand vanaf het midden van de trapas tot de bovenkant van de zitbuis. Hoewel dit vroeger vaak JUIST de aanduiding van een framemaat was, heeft het feitelijk helemaal geen invloed op de bikefit.

Invloed op de bike handling
De lengte van de zitbuis bepaalt hoe hoog of laag het zadel kan worden gemonteerd (oftewel: hoe diep de zadelpen / dropperpost in het frame past). Verder heeft het geen effect op bike handling.

Zitbuis lengte van mountainbike

Zitbuis hoek

De hoek van de zitbuis is de hoek tussen de zitbuis en een denkbeeldige horizontale lijn vanaf de trapas.

Invloed op de bike handling
Een trend is een steeds steilere zithoek. Dat kan de klimefficiëntie verbeteren doordat het gewicht van de rijder meer direct boven de pedalen komt. En met de slacke balhoofdhoek is het met steile en technische klimmen belangrijk om genoeg grip op het voorwiel te houden. Geen steile zitbuishoek? Dan heeft het naar voren schuiven van je zadel op zadelrails hetzelfde effect.

Zitbuishoek van mountainbike

Naast deze geometrietermen, die een vast gegeven zijn van hoe je frame is opgebouwd, zijn er ook een paar makkelijk aan te passen onderdelen. Hiermee kun je je bikefit snel aanpassen voor een andere rij-ervaring.

Stuurpenlengte

Stuurpenlengte is de afstand van het midden van het stuur tot de balhoofdbuis.

Invloed op de bike handling
Langere stuurpennen kunnen meer stabiliteit bieden maar kunnen de fiets minder responsief maken. Kortere stuurpennen verhogen de responsiviteit maar verminderen de stabiliteit bij hoge snelheden.

en het comfort van de rijder maar heeft minimaal effect op de fietsbehandeling.

Stuurbreedte

Stuurbreedte is de afstand tussen de uiteinden van het stuur.

Invloed op de bike handling
Bredere sturen kunnen de controle en stabiliteit verbeteren, maar kunnen minder wendbaar aanvoelen in nauwe ruimtes. Smallere sturen bieden meer wendbaarheid maar kunnen de stabiliteit beïnvloeden. Je ziet dat veel standaard sturen tegenwoordig zo’n 800 mm breed zijn. Veel pro-enduro rijders rijden echter niet met een breder stuur dan 760 mm. Zeker kleinere rijders beperken zichzelf door een te breed stuur. Daardoor zit je snel aan de grens van hoe ver je jezelf kunt strekken.

Cranklengte

Cranklengte meet de afstand van het midden van de trapas tot het pedaal.

Invloed op de bike handling
Cranklengte beïnvloedt de trapefficiëntie. Daar valt een heel eigen verhaal aan te wijden en komen we later op terug.

Samenvattend

Wat zijn de belangrijkste geometrietermen die een significante invloed hebben op de rijderspositie, stuurgedrag en bochtentechniek?

Rijderspositie:

  1. Stack:
    Bepaalt de hoogte van het stuur en beïnvloedt de rechtopstaande positie van de rijder.
  2. Reach:
    Definieert de horizontale afstand tot het stuur en beïnvloedt de uitgestrektheid van de rijpositie.
  3. Zitbuishoek:
    Impact op de zithouding en kan de trapefficiëntie beïnvloeden.

Stuurgedrag:

  1. Balhoofdhoek:
    Cruciaal voor de stuurrespons en wendbaarheid van de fiets.
  2. Trail:
    Heeft een grote invloed op de stuurresponsiviteit en stabiliteit tijdens het sturen.
  3. Fork Offset:
    Beïnvloedt de trail en heeft invloed op de stabiliteit en wendbaarheid.

Bochtentechniek:

  1. Achtervork lengte:
    Impact op de wendbaarheid en reactievermogen van de fiets in bochten.
  2. Wielbasis:
    Lange wielbasis biedt stabiliteit, terwijl een kortere wielbasis wendbaarheid kan vergroten in bochten.
  3. Bottombracket Drop:
    Lage BB Drop kan stabiliteit in bochten vergroten.


Mondraker Enduro Team Davos 2024 - en de inschrijving opent deze week

Het staat in 2024 weer omcirkeld in de agenda: Mondraker Enduro Team. Van 5 t/m 7 september in Davos (Zwitserland). Er is geen ander evenement waar we al zo vaak herhaaldelijk aan meegedaan hebben. Maar wij komen in 2024 weer!

Inschrijving

Wees er als de kippen bij! Want de inschrijving stroomt altijd snel vol. Zorg dus dat je direct wanneer de inschrijving opent – op vrijdag 22 december om 14:00 uur – achter je laptop paraat zit. En trommel nu 1 of maximaal 5 vrienden op voor je team.

Wedstrijdformat

Het originele wedstrijdformat zijn de duo-teams. En sinds een aantal jaar zijn de FUN Teams daaraan toegevoegd: een team met 3 tot 6 man. Niet te verwarren met een “funklasse” in Nederlandse wedstrijden: want je rijdt dezelfde trails en ook hier wordt hard gereden om de podiumspots. De wedstrijd is zo populair dat onder andere de plekken voor FUN Teams binnen 30 minuten na openen van de inschrijving al vol zat.

It’s a race, but not a race. Als ons iets is opgevallen uit de deelnames van afgelopen jaren (verslag 2022, verslag 2021, verslag 2020, verslag 2019) dan is het wel de gezelligheid en ontspannen sfeer tussen alle bikers en vrijwilligers. Met 450 deelnemers is het natuurlijk best druk in de lift, maar ontzettend goed georganiseerd. En op trails die je telkens doen verlangen om ze nóg een keer te rijden. Zo’n fantastische trailnetwerk heeft Davos-Klosters.

Nieuw in 2024

De 3-daagse endurowedstrijd gaat over zo’n 120 kilomter met “slechts” 1.500 hoogtemeters op eigen kracht klimmen en een dikke 10.000 meters afdaalplezier. Nieuw in 2024 is de regel dat in de FUN Teams ook E-MTB’s mee mogen doen, zolang er in elk geval één persoon in het team op een normale bike rijdt.

De inschrijving voor de Mondraker Enduro Team 2024 opent op vrijdag 22 december 2023 om 14.00 uur. Wees snel!


Op de topjes van de bergen mtb in zwitserland met ondergaande zon

Sunset shoot met Gijs Ferkranus @ MTBVerbier

Sunset shoot met Gijs Ferkranus

“Haha, hoezo heb je lampjes meegenomen?” Zo word ik bijna uitgelachen als ik om 16.30u de shuttle vanuit MTBVerbier in stap. Fotograaf Gijs Ferkranus heeft een sunset shoot in gedachten en ik weet wat dat betekent! We gaan het licht helemaal uitspelen tot het donker wordt.

We gaan voor dezelfde locatie als een sunrise shoot van twee jaar geleden. Met het verschil dat het nu natuurlijk niet telkens lichter wordt, maar steeds donkerder.
Chauffeur Rob zet ons zo hoog als hij kan af op de berg, op ruim 2.000 meter. De wind voelt nu in oktober al koud aan. Gijs probeert wat met een drone en zoekt plekjes langs de trail om een vet ridgeline shot te maken. Wij (“de modellen”) beginnen wat te protesteren. Koud! We willen rijden! Het licht is nu toch ook al mooi, waarom wachten?

Op de topjes van de bergen mtb in zwitserland met ondergaande zon

Maar we hebben de leiding uit handen gegeven: vandaag bepaalt Gijs en hij is duidelijk helemaal in z’n element. En dat wachten loont. Het is nooit vervelend om een 360 graden panaroma-uitzicht op de mooiste bergen te hebben. En de kleur in de lucht wordt alsmaar mooier rood. De aanwezige wolkjes lijken zowat op te gloeien. In groepjes rijden we voor de fotograaf langs. En zo krijgen we het door het fietsen en de “in-lichterlaaie-lucht” toch weer warm.

We staan bovenaan de start van een echte “classic” Verbier trail: Jackass. Een zwarte trail, in een donker bos. Misschien niet één om zonder licht te rijden. Het grootste deel van de groep moet daarom (zonder lampjes) over gravel roads en asfalt nog bijna 1.500 hoogtemeters afdalen. Dat blijkt ook spannend, want in de bergen is het donker. Echt donker.

Ondertussen hebben we met z’n vieren de zonsondergang helemaal tot het laatste streepje licht gezien én gevangen en rollen wij ook naar beneden. Maar mét lampjes! En dat is toch wel een ervaring hoor. Schaduwen zijn lang, en de kliffen waar je langsrijdt zijn helemaal onzichtbaar. Zelfs Jess (MTBVerbier) joelt het uit hoe gaaf dit is. En is verrast op de trails, terwijl ze die toch echt helemaal kan dromen. Volgend jaar weer! De lampjes staan in elk geval weer op de inpaklijst.

Nigor tent

Review: Nigor Oriole 3

3 Comments9 Minutes

VDO R5 Fietsnavigatie

Review: VDO R5 GPS

1 Comment8 Minutes

Aqua2Go

0 Comments2 Minutes

Sportbars maken 2.0

0 Comments2 Minutes

Magura MT7 Remhendel

De beste mountainbike rem

1 Comment7 Minutes

Morgaw detail photo shock absorbers

Morgaw zadel Review:

0 Comments5 Minutes

Nikon Keymission 360

2 Comments8 Minutes


Aletschgletsjer: droomtrail in Zwitserland

Aletschgletsjer: droomtrail in Zwitserland

Een jaarlijks hoogtepunt is “onze seizoensafsluiter” bij MTBVerbier. Rik kan het aantal keren dat hij hier is geweest al niet meer op zijn vingers tellen. En bijna altijd zijn we er in oktober. Mét fantastisch weer. En dus ook getrakteerd op mooie herfstkleuren en soms een poedersuikerlaagje sneeuw op de omringende bergtoppen.

Rondom Verbier zijn genoeg trails om je dagen te vermaken. Maar Erik & Jess (MTBVerbier) willen ons ook heel graag allerlei andere toffe plekken in Zwitserland laten zien. Zo gingen we een aantal jaar geleden op heli-biketrip bij Zermatt.

En dit keer worden we verrast met een trip naar de Aletschgletsjer. De grootste gletsjer van Zwitserland, met een lengte van zo’n 22 kilometer (die wel in rap tempo in lengte afneemt de laatste jaren).

Na een lange gondel vanuit Mörel-Filet komen we aan bij een magnifiek uitzicht. Heel indrukwekkend. En niet voor niets een UNESCO werelderfgoedlocatie. Maar de helm gaat op, want we komen hier voor de trails. Die zijn ook briljant, zo blijkt.

Het valt gelijk op dat het hier veel meer bezaaid ligt met nog grotere rotsplaten, rotsblokken en scherpere leistenen dan in Verbier. De trails hier zijn geen ‘walk in the park’ laten we maar zeggen (en in Verbier overigens ook niet hoor). Na een kilometer trail stuiten we op de local trailbuilders en dragen we heel letterlijk een steentje bij, waarmee de grote kuilen in de trail worden gevuld.

Na een prima klim en de donkere Tälligrattunnel komen we bij de start van een trail die volgens Jess best wel eens “the best trail ever” zou mogen heten. Dat belooft wat! Vet is hij zeker. Flow, slow techy, diepe afgronden en natuurlijk dikke stenen. Genieten!

Maar gezamenlijke favoriet is eigenlijk wel de afdaling van de Bettmerhorn. Nóg mooier uitzicht op de gletsjer. Maar niet te vaak naar rechts kijken, want er is full focus nodig op de trail. Met veel lijnkeuzes, rockslabs en losliggende stenen. Deze trail zit ook in endurowedstrijden die hier worden gereden. En vers van de pers is het nieuws dat in 2024 de UCI Enduro Race Serie hier plaatsvindt!

Wij hebben weer een droombestemming en droomtrail afgevinkt! Bedankt MTBVerbier!

Vind de mooiste mountainbike avonturen op Secrettrails.eu

Op Secrettrails vind je de beste mountainbike gids bedrijven in heel Europa, we werken samen met gids bedrijven die de mooiste mountainbike vakantie aanbieden in Europa. Check ze op www.secrettrails.eu.

Meer informatie

Winterberg Enduro Trails

Nieuwe enduro trails in Bikepark Winterberg

Nieuwe enduro trails in Bikepark Winterberg

Eerder werd Bikepark Winterberg nog weleens Bikepark “Kinderberg” genoemd, maar dat is het al een tijdje niet meer. De zwarte IXS Downhill lijn kent genoeg echte features en de (zwarte, duh!) Black Line, die eerder Singletrail heette, is met recht een technische natuurlijke singletrack. Door het kappen van het bos een aantal jaar geleden, vanwege de plaag van de letterzetter-kever, krijgt deze trail bovendien ook meer ruimte en verschillende lijnkeuzes. Als je het bikepark al eens met slecht weer hebt bezocht weet je dat de ondergrond hier flink glad wordt en alles daarmee nog een tikkie uitdagender.

Meer blauw

De laatste jaren zijn er meer blauwe trails toegevoegd en dat is een slimme keuze. Het kwam nogal eens voor dat de rijdersmix flink verschilde qua niveau. En als die dezelfde trail induiken zorgt dat soms voor onhandige situaties: stilstaan op onhandige plekken of teveel crashes vanwege onervarenheid.

Op deze zomervakantiedag zie je nu ook dat ouders met kinderen op de blauwe trails te vinden zijn en bikepark-rats nonstop de black trails afrazen.

Rockshox Enduro Triple

Nieuw in 2023 zijn drie endurotrails: de Rockshox Enduro Triple. Je vindt de namen flauw of geniaal: Rocky Waldboa, Forrest Stump en Shreddy Mörphy.

De eerste (Rocky Walboa) hebben we gemist op deze bikeparkdag. Dit is een aftakking van de Flow Country trail, die je vervolgens verder naar beneden bij de hoofdlift volgt. Maar is ook de minst technische van de drie nieuwe trails.

Een bekend duo

De Forrest Stump en Shreddy Mörphy hebben allebei ook meerdere lijnkeuzes in zich, vandaar dat we dachten dat we de drie verschillende trails hadden gezien. Deze twee endurotrails eindigen op een fireroad, vanaf waar je een stukje klimt om daarna de Panoramabahn-lift te pakken.

Over de trails: hierop beland je niet per ongeluk. De steile drop-in is vanaf een houten deck, waarna je over een bruggetje rijdt met een blinde drop erachter. Genoeg alarmbellen om niet verder te rijden als je hier niet vertrouwd mee bent. Het is dus ook best rustig op deze trails. En dat is ook niet gek, want in de ochtend is het nog best nat van de plensbui van afgelopen nacht.

De Forrest Stump en Shreddy Mörphy liggen bezaaid met wortels en omgezaagde boomstompen. Die zijn glad, maar de ondergrond is best loamy. Écht een ander gevoel dan de bekende bikeparktrails.

Beide trails kruisen elk een fireroad. Tot dit gedeelte markeert het bikepark de trails nog als ‘rood’, waarna ze als ‘zwart’ doorgaan. En dat komt met name door de drop-ins vanaf de fireroad. Vooral de boomstamtredes (te hoog om te rollen) op Forrest Stump hebben ons de eerste keer even doen twijfelen. Maar vertrouw op je skills, laat je remmen los en dan komt alles goed.

De stukken daarna zijn steil en vragen wel wat focus. In de ochtend is het verleidelijk om zoveel mogelijk om de wortels heen te sturen, maar in de middag is het al goed opgedroogd want deze trails liggen aan de zuidkant lekker in de zon.

De trails zijn ongeveer 100 hoogtemeters, dus net iets korter dan de bikepark-trails aan de andere kant van de heuvel. Maar het zijn wel échte endurotrails, dus zeker een aanwinst. Endurotrails rijden met uplift, wie wil dat nou niet?


Outdoortrailer, daktent

"Der Hopper": de outdoor trailer mét daktent

“Der Hopper”: de outdoor trailer mét daktent

Aankoppelen, instappen en wegrijden. Dat is een hele andere insteek dan eerst je fietsendrager monteren en de hele auto inpakken voor een biketrip.

Craxl, de maker van robuuste trailers voor outdoorliefhebbers, maakt “Der Hopper” nu verkrijgbaar in Nederland.

Outdoortrailer, daktent

MTB mee? Jetski mee?

Der Hopper bouwt hoogwaardige travel trailers. Oorspronkelijk bedoeld voor het transport van motoren naar een vakantiebestemming, is het uitgebouwd naar een stoer kampeermiddel waarin outdoor gear, zoals surfplanken, een motor of natuurlijk mountainbikes vervoerd kunnen worden.

Deze trailer is een unieke combinatie van een eigen kampeermiddel (met slaapplekken) waar ook nog eens voldoende ruimte is voor je sport gear. Zelfs squads of jetski’s zou je ermee kunnen vervoeren.

Uitvoeringen

Der Hopper is standaard voorzien van een tweepersoonsbed. Op de optie lijst staan onder andere een natte cel, keuken en kasten. Maar ook: standkachel, airco, accu en bijvoorbeeld zonnepanelen om offgrid te kunnen kamperen.

Der Hopper is er in 4 uitvoeringen; Street, Offroad, Black edition en Escape edition en verkrijgbaar in verschillende lengtes en laadvermogens. Standaard voorzien van led verlichting, een afgeschuinde voorkant voor betere aerodynamica en een ALKO onderstel.

daktent, outdoortrailer, sleeping

Der Hopper kan helemaal op maat gemaakt worden. Een extra raam, dakdragers, extra luik voor een uitschuifkeuken of extra stroomaansluitingen. Ook kan de trailer in dezelfde kleur als de auto worden gespoten. Er is keuze uit een aantal kleuren wandbekleding en vloeren.

Duits, dus degelijk spul

De Hopper rolt uit een Duitse fabriek waar al 25 jaar paardentrailers en trucks worden gebouwd. De trailer is robuust gebouwd en een verrassende verschijning op straat. Bedoeld voor avontuurlijke mensen die hun eigen kampeermiddel willen gebruiken en genoeg ruimte willen hebben om hun outdoor spullen mee te nemen.

Is het een caravan? Misschien lijkt het daarop. Maar dan met een puur praktische indeling om snel in en uit te kunnen laden. Niet een plek waar je een op een regenachtige dag de hele dag kaartspelletjes gaat doen. Maar hij is ook bedoeld om smerig te worden en op alle denkbare plekken te komen!

Bikemount

Ochain, MTB, pedal kickback

Review: Ochain Active Spider - een einde aan pedal kickback

Review: Ochain

Voordat je verder leest, wees gewaarschuwd: de technische termen vliegen je om de oren.
Maar om het onderwerp van deze review simpeler te maken: kun je de chainless run van Aaron Gwin herinneren (DH Worldcup Leogang, 2015)? Hij won de wedstrijd óndanks dat direct na aanzetten vanuit de startbooth zijn ketting brak. Onvoorstelbaar. Bijtrappen kon niet, dus hij moest nog beter bedenken waar wél of niet te remmen. Maar ook: door het ontbreken van een ketting werkt de veerweg van je fiets beter en heb je betere remprestaties. Dat geldt voor iedere sterveling, en niet alleen voor Gwin.

Chainless rijden is alleen niet echt handig… Maar nu is er Ochain. Deze kleine Italiaanse firma heeft iets in handen waar veel framedesigners bij grote merken van zullen smullen. De Ochain active spider zorgt voor een ‘vrije slag’ in je crank en daarmee minder pedal kickback.

Vind de mooiste mountainbike avonturen op Secrettrails.eu

Op Secrettrails vind je de beste mountainbike gids bedrijven in heel Europa, we werken samen met gids bedrijven die de mooiste mountainbike vakantie aanbieden in Europa. Check ze op www.secrettrails.eu.

Meer informatie

Een framedesigner van een moderne full-suspension mountainbike heeft veel verschillende keuzes in “suspension design”. Hoewel ieder fietsmerk zijn eigen framedesigns heeft komt het in de praktijk neer op ‘slechts’ vier keuzes hoe de achtervering “opgehangen” is.

  1. Single pivot: een enkel draaipunt (vaak vlakboven de trapas)
  2. Linkage driven single pivot: met meer draaipunten
  3. Horst link (four bar): een complexer design met een draaipunt voor de achteras
  4. Twin-link (virtual pivot point): een design met twee rockerlinks

Alle designs hebben zo hun eigen voor- en nadelen. Maar pedal kickback is altijd in een mate aanwezig. Onze testbike heeft een four bar design en is best gevoelig voor pedal kickback, lezen we in reviews.

Eh… pedal kickback?!

Goed, wat is dat nu “pedal kickback’? Je hebt het vast weleens ervaren: voornamelijk als je ketting op een grote krans van je cassette ligt (een licht verzet dus).
Door het inveren wordt de afstand van je achteras tot je trapas groter, oftewel “chain growth”. Dit komt voor bij alle suspension designs, behalve single pivot (maar die heeft weer andere nadelen).
De “chain growth” zorgt voor een tegen-de-klok-in rotatie van de cranks en je pedalen. Deze kracht voel je op de voeten drukken. Dit kan zorgen voor onbalans, minder stabiliteit en minder controle. De pedal kickback voel je het beste op snelle herhaalde compressies. Bijvoorbeeld bij remmen in ruig terrein. Hoe werkt dat? Lees dat hier maar eens.

In veel gevallen zul je het ook niet direct ervaren dat je cranks terug worden getrokken door een “magische kracht”. Maar bekijk het eens anders: je lichaamsgewicht rust voor een groot deel op je pedalen. Bij kleine impacts is de kracht van je lichaam en voeten groter dan de krachten die je crank omhoog willen trekken (lees: de pedal kickback krachten). En dus: in al deze gevallen werkt je gewicht op de pedalen het goed functioneren van je achtervering tegen. Toch zonde van die mooie soepele Fox, RockShox of Öhlins dempers.

En om het verhaal compleet te maken: je “engagement” van de body in je achterwiel maakt ook veel uit in het hele gebeuren. Daarbij geldt: hoe hogere engagement (dus: hoe meer aangrijpmomenten en hoe directer je je trapbeweging in voorwaartse beweging wordt omgezet), hoe meer pedal kickback je zult ervaren. Duurdere wielsets hebben vaak een hogere engagement. Een wielset met lagere engagement (bijvoorbeeld meer dan 10 graden, oftewel 36 aangrijpmomenten in de 360 graden omwenteling) heeft meer “dode” ruimte die je in het luchtledige trapt voordat je cassette aangrijpt en je kracht daadwerkelijk de achternaaf in beweging zet.

Duidelijk mag zijn: pedal kickback is dodelijk voor de werking van je achtervering. Maar waar en wanneer het gebeurt is complex en afhankelijk van veel variabelen zoals de suspension design van je frame, het verzet waar je in rijdt, de engagement van je wielset en zelfs hoe snel je achterwiel ronddraait als je vering inveert.

Ochain is een floating crank spider: die je kettingblad als het ware ‘loskoppelt’ van je crankarmen.

Ben je er nog? Mooi. Deze achtergrondkennis is nodig om de werking van het product te snappen.

Montage

Tot zover dus de theorie. Nu de praktijk.
Monteren is niet heel lastig, mits je al weleens zelf je cranks hebt gedemonteerd. Bijvoorbeeld om een nieuw kettingblad te monteren. Dat monteren van een nieuw kettingblad is namelijk nodig. Mijn direct-mount kettingblad op een Shimano XT crank monteer ik niet terug. Op die plek plaats je namelijk de Ochain op de spider. De Ochain heeft op zijn beurt weer de bekende “oude” 104 mm steek montagepunten om met 4 bladboutjes een kettingblad te monteren. Dat blad leverde Ochain aan ons mee. Heel fijn. Maar je kunt natuurlijk ook ieder ander 104 bcd kettingblad gebruiken.

De aandraaimomenten staan keurig aangegeven (4 Nm) dus dat lukt gemakkelijk met een momentsleutel. En de kwaliteit van de meegeleverde bladbouten is echt ontzettend goed van duurzaam titanium.

Met terug monteren is het wel even priegelen met mijn Reverse kettinggeleider. Dat zal niet voor iedereen gelden, want ik schat dat ongeveer de helft van de endurorijders zonder chainguide rijdt. Ik dus wel. Maar het materiaal van de dikke Ochain spider en kettinggeleider kunnen elkaar nét raken. Even opnieuw afstellen zodat dit niet gebeurt. En let op; want een kettingblad van 32 tandjes is wel de minimale grootte om te passen met een chainguide. Met een 30 tands kettingblad zal je chainguide de dikkere Ochain spider raken.

In gebruik

Hoeveel last had ik nou echt van pedal kickback? Als je je door de eerste alinea’s van dit artikel hebt geworsteld dan snap je nu dat het lastig is om te voelen hoe vaak het voorkomt. Maar killing voor je werking van je vering is het wel. (Hadden we dat al gezegd? haha) En op reviews van mijn frame afgaande heeft dit design veel last van pedal kickback (maar dan weliswaar óók een hoge anti-squat wat juist weer fijn is en ‘pedal bob’ tegengaat. Maar dat, lieve lezers, is weer een héél ander verhaal).

Na het monteren rij ik een rondje door de straat, hier voel ik niets. Behalve dat de “dode” slag (laten we het in goed Nederlands “free stroke” noemen) van de crank iets groter is geworden. Dit merk je alleen bij de eerste aanzet. Zolang je blijft ronddraaien met je cranks merk je hier niets van.

Nu in het terrein. Eerst de nadelen: dat is er eigenlijk maar één. Namelijk: die grotere “free stroke”. Dit merk je met name in technische klimmen. Waar je bijvoorbeeld snel je cranks iets terugtrapt om je pedaalomwenteling goed te timen om geen wortels of stenen te raken met je pedaal. Een superlow engagement naaf (van bijvoorbeeld maar 1 graden) heeft hier voordeel, omdat je trapbeweging direct je achterwiel in gang zet.
Anders dan dat ervaren we geen nadelen.

De voordelen dan? Tja, die voel je niet altijd actief omdat je pedal kickback ook niet altijd actief ervaarde. Maar ik durf wel te stellen dat mijn vering smoother aanvoelt vooral op deze twee momenten:

  • Remmen en harde compressies bij hoge snelheid (bijvoorbeeld bikepark brakebumps). Door die opeenvolgende hobbels in combinatie met de rem inknijpen blokkeert je achterwiel regelmatig een stukje. Juist op die momenten treedt pedal kickback het meeste op en werkt de vering slecht. Bekijk deze video maar eens.
  • Hardere impacts bij lage snelheid (bijvoorbeeld een dropje in een switchback). Juist op een lage snelheid voel je – zonder Ochain – je crank omhoog getrokken worden door je vering. En in een switchback is balans juist essentieel.

Ochain, MTB, pedal kickback

Om te snoepen!

Hebben we al iets uitgelegd van de techniek in de Ochain spider? Nee. Maar die is in feite redelijk eenvoudig. Kleine gekleurde elastomeren (ze zien eruit als Haribo beertjes) zorgen ervoor dat de crank een “free stroke” krijgt. In de jaren ‘90 waren zelfs de voorvorken van elastomeer wat zorgde voor de demping en een spiraalveer voor de vering.

Je kunt zelf kiezen welke Haribo elastomeren je in je Ochain zet. Standaard wordt deze geleverd met de blauwe 6 graden versie. De (gele) 4 graden en (rode) 9 graden worden meegeleverd. En 12 graden elastomeren zijn apart verkrijgbaar. Wij bleven bij de 6 graden variant met het idee dat we wel zullen wisselen wanneer ze versleten zijn – om daarna eens het gevoel van de 4 of 9 graden te ervaren. Maar in de praktijk gaan ze veel langer mee dan verwacht. Het heeft een rubberachtige eigenschap. En omdat je met het trappen continu die rubbers “fijnperst” hadden we het idee dat ze een korte levensduur zouden hebben. Maar inmiddels zitten er dik 6 maanden en flink wat heftige enduroritten op, zonder dat de werking of het gevoel is veranderd.

En in die periode kwam er ook nieuws: er is nu een versie beschikbaar; de Ochain R, waarbij je de spider niet open hoeft te schroeven om de elastomeren te vervangen voor een andere graden-instelling. Dit doe je eenvoudig met een 2.5mm inbussleutel op de Ochain spider zelf.

Ochain, MTB, pedal kickback

Conclusie

Het is een degelijk en goed ontworpen product. Op specifieke momenten tijdens je rit kan dit zorgen voor significant betere veerwegprestaties, en dus een smoothere ride en meer controle. Het verandert je fiets set-up niet compleet en je ervaart het verschil ook niet altijd even merkbaar. Maar misschien is dat júist de kracht.
Inmiddels zie je Ochain op meer bikes van downhill- en enduroracers. Dus voor specifieke rijders is het een verbetering die er écht toe doet.


MTB, Race, enduro, trans varaita,downhill, steep

Race report: Trans Varaita

Race report: Trans Varaita

Tekst: Bram van Boekholt
Fotografie: Carlo de Santis

Er was eens een kleine onbekende vallei in de Italiaanse Alpen. Waar de inwoners moedig oude tradities in stand houden, de natuur beschermen en weerstand bieden tegen moderne technologie.

In deze vallei woont de familie Margaria, waarvan de broers Andrea en Nicolò Margaria het heft in handen hebben genomen om een fantastische vierdaagse mountainbike Trans-race te organiseren: de Trans Varaita.

We kennen Trans-races zoals de Trans Nomad, Trans Madeira en Trans Provence. Een concept van 4 tot 7 dagen endurowedstrijd waarbij je in een groot gebied rijdt en niet of nauwelijks dezelfde trails. Meestal met georganiseerde accommodatie (tentjes) en eten en verzorging. Daar hangt dan wel een prijskaartje aan, want de de inschrijfkosten zitten zo rond de €1.500 tot €2.000.

Niet voor de Trans Varaita. De inschrijving (2022) kost €250 exclusief accommodatie, maar wel inclusief alle verzorging tijdens de race, lunch (wat gerust een diner is in Italië), een aantal liften, backroll herstelsessies, enzovoorts.

It’s not a race

Meerdere deelnemers die voorgaande editie(s) ook van de partij waren zijn er dit jaar weer. Dat is altijd een goed teken, want dan smaak het dus naar meer! Er staan 12 nationaliteiten aan de start, bestaande uit 71 mannen en 4 vrouwen. Lekker kleinschalig dus. En daar lijkt de organisatie wel bewust voor te kiezen. Want met zo’n kleine club leer je alle deelnemers wel kennen. We zijn hier trouwens met onze Nederlandse clubje van 7. En Belgen zijn er 10. Dus de Lage Landen zijn goed vertegenwoordigd.

De startlocaties van de vier dagen liggen verspreid over de Valle Varaita. En dag 1 start in Brossasco. Na ophalen van het startnummer (en goodiebag) beginnen we met de proloog. Een niet al te moeilijke stage, maar op deze benauwde dag staan we al te gutsen van het zweet als we na ongeveer 300 hoogtemeters klimmen aan de start staan.

Derk, één van onze delegatie Nederlanders, heeft startnummer 3 ontvangen. Maar helaas, Derk, na de proloog wordt de ranking opnieuw opgemaakt en worden nieuwe startnummers uitgedeeld. Derk gaat van nummer 3 naar nummer 62. Ikzelf van nummer 21 naar nummer 58. En Kees-Jan was net een paar seconden sneller dan ik en krijgt nummer 56.

Wij gaan niet voor het eindklassement. Daar mogen onder andere Olivier Bruwiere, James Shirley, Liam Moynihan, Matthias Stoing en onze eigen Daniël Prijkel om strijden. Het gaat ons om de onderlinge battle!

Dag 1: dai dai dai

Ik spreek James Shirley (de winnaar van vorig jaar) als we na stage 1 weer omhoog fietsen. Hij is mega-enthousiast over de night stage. Dezelfde track van de proloog gaan we namelijk vanavond rijden als getimede stage die meetelt in het klassement. Maar dan – je snapt het al – in het donker. Iedereen heeft zich erop voorbereid met minimaal twee lampen. En dan is het nog maar de vraag of je iets van de trail ziet, want vorig jaar was het zó droog dat je alleen één oplichtende stofwolk van je voorganger zag.
Het hele dorp loopt uit, want voor hen is het óók spektakel. Ze staan – in downhill-traditie – met ronkende kettingzagen in het bos. Dat krijgt in het donker dus ook wel een beetje een Halloween sfeertje.

Om bij stage 2 (overdag) te komen moet de fiets het laatste stukje op de nek. Niet erg, want dit draagt allemaal bij aan de beleving. Papa Margaria staat met de tablet in de hand om af te tellen. En dan: DAI DAI DAI! Wat zoveel betekent als “kom op, kom op, kom op”.

Supermooi om iedere deelnemer in volle sprint te zien vertrekken totdat ze uit het zicht zijn. Wat daarna komt? Een behoorlijk lange stage. En in de eerste 2 minuten zitten nog wat serieuze uphills om te overwinnen. De bosgrond is lekker grippy en er zitten wat dikke features in, waar ik inloop op mijn voorganger. Die probeer ik in beeld te houden en zo tik ik hartslag 190 aan. Nu genieten en herstellen voor vanavond.

Alle rijders gaan naar hun auto’s en campers om zich klaar te maken voor de night stage. Ik zie de meest mooie creaties van duct-tape op helmen. Ik heb een Ravemen PR2400 op mijn stuur met 2400 Lumen, dus dat moet voelen alsof ik overdag rijd.

Het is nu wachten totdat het donker wordt en na een goede maaltijd gezellig met alle deelnemers, zitten we te overwegen of we al een biertje zullen openen.

Er werd al een paar keer gewaarschuwd dat er slecht weer op komst is. Maar precies nadat we met z’n allen gejuicht hebben dat de night stage tóch doorgaat komt het met bakken uit de lucht en slaat de bliksem en donder ons om de oren. Streep door de night stage. Biertjes open. En terwijl iedereen de lampjes weer van stuur en helm afhaalt, komen ook de verzopen vrijwilligers van de heuvel terug. Ook zij vinden het jammer.

Dag 2: Colle dell’Agnello

Deze dag start in Pontechianale, aan het stuwmeer dat ook tevens aan de voet ligt van de bekende wielerklim: Colle dell’Agnello. Die gaan we op met onze dikke endurobikes. Een goede 1.400 hoogtemeters naar de top op 2.744 meter.

Bij de briefing vertelt Andrea of Nicolò (het lijken wel tweelingen) dat nog niemand boven is geweest vandaag. Maar dat het goed zou kunnen dat er sneeuw ligt. We zien ook een dik pak op de Monviso (3.841 meter) waar we op uitkijken, die trouwens ook het beeldlogo vormt van de Trans Varaita.

Ik geniet eigenlijk best wel van de klim. Fantastische omgeving. En onderweg stop ik nog een keer om naar steenbokken te kijken. De laatste kilometers klimmen zijn het steilste, met ook kilometers met een gemiddeld stijgingspercentage van 12%. Toch trap ik er even doorheen om aan te sluiten bij een deel van ons groepje. In een wiel afzien is minder erg dan alleen. En inmiddels vliegt er ook een wolk aan vliegen om me heen, die op mijn zweetdamp afkomen.

Bovenop staan we op de grens met Frankrijk. Jasje aan want de koude wind blaast vanuit Frankrijk om onze oren. De bevoorrading is dik in orde en na wat watermeloenen en Namedsport energybars gaan we verder door. Naar boven. Want het asfalt is bijna nooit de echte top. Over leistenen klimmen we nog 100 hoogtemeters hoger tot de start van de stage. En dat is er vandaag maar één. Alleen deze gruwelijk lange. Ik doe er 21 minuten over. De stagewinner 14 minuten. Vorig jaar zat deze stage er blijkbaar ook in en was deze in twee delen geknipt. Dit jaar niet, maar staan er marshalls die iedereen sommeren een deel te lopen. Een middengedeelte is té exposed en steil om te fietsen. Nu ik daar toch moet afstappen strik ik direct even mijn veter – dat was ik met de start vergeten. Op mijn GoPro zie ik dat ik daar bijna 30 seconden over doe. Ook dat kan sneller haha!

De stage heeft veel weg van een geitenpad, waarbij de trail niet overal even duidelijk is. De linten hangen wel goed, maar ik mis toch vaak de lijn of zit net op het verkeerde spoor. Een superlange Alpine trail, maar toch is deze in the end of the day niet echt de favoriete trail van de meeste deelnemers. Al helemaal niet van Kees-Jan die meerdere keren een OTB heeft gedaan.

Na de finish lunchen (met dikke pastamaaltijden) aan het stuwmeer. We twijfelen om zelf nog even te gaan biken en informeren bij een krakkemikkige stoeltjeslift die vanuit het dorp draait. We hebben geen trailkennis hier en op TrailForks vinden we alleen wat trails die ons een andere kant van de berg af sturen. Dat is ook niet de bedoeling. En dus doen we het enige juiste: een verfrissende duik in het stuwmeer. Terwijl we aan het opdrogen zijn neemt Olivier Bruwiere de (gele) leiderstrui in ontvangst, waar de dagwinnaar verplicht in rijdt. Dat geeft wel een mooie extra dimensie aan de wedstrijdbeleving. En tijdens de uitreiking worden onze bleke lichamen ook op de foto gezet.

Uiteindelijk is er vandaag nog zat tijd om de toerist uit te hangen. Ik besluit om mijn achterband te wisselen. De ultrasoft Schwalbe compound is helemaal op. En ik ga lekker worstelen met de zware DH casing, aangezien mijn handen vandaag nog niet genoeg te verduren hebben gekregen.

We slapen alle dagen in Melle. Een rustig dorpje (340 inwoners) in de vallei, waar toch ook een hoop leven is. Een oude school is recent omgebouwd tot hostel. Met een prima slaapzaal. Sorry medekamerbewoners voor onze zweetkleren! Dezelfde eigenaren hebben ook de brouwerij Antagonisti, waar je goed kunt eten. En in samenwerking met de Trans Varaita hebben ze een biertje gebrouwen. Een Golden Ale. Lekker! Maar natuurlijk moet de rest ook geproefd worden, zoals de Amber Ale, Saison en meer. Totdat we beseffen dat de start morgen om 08.00 uur is.

Dag 3: best trail ever

In de gezamenlijke Whatsapp groep, zien we om 07.00 uur al berichten van “7 o’clock pasta carbonara” voorbij komen. Eet smakelijk! De Hollanders hier zitten aan het brood en Brinta.

We verzamelen in Sampeyre voor 3 dikke stages. En vandaag is de enige dag dat we van een lift gebruikmaken. De eerste klim van de dag nog niet, en die is “slechts” 700 hoogtemeters klimmen. De start is tussen een cluster oude typische berghuisjes. En iedere deelnemer (het zijn er immers maar 75) wordt opgejaagd door een FPV racedrone. Hele vette beelden!

Na dat gedeelte voelt het alsof er iets mis is met mijn bike. Hij danst alle kanten op. Nouja, dan maar zoveel mogelijk de remmen loslaten en mijn gewicht de bochten in gooien. Vette stage over een oud pad. En ja, dat was de catch. Het ligt bezaaid met kleine gladde ronde steentjes.

Hierna rollen we naar de lift. Zorg maar dat je een leuk iemand naast je in het stoeltje hebt, want deze lift doet er ruim 30 minuten over om boven te komen. Na een lange transfer staat er weer een monsterstage te wachten. Ik doe er meer dan 20 minuten over. Maar wat is het genieten. Derk start voor mij, maar ik haal ‘m bij. Als een gekke Italiaan ons nóg sneller van achteren nadert, laat ik ‘m erlangs door even van de trail af te sturen. Passeren is op deze trail anders onmogelijk. Derk doet iets later hetzelfde. Ik hou ‘m in zicht, maar crash in de een-na-laatste bocht.

Na de lange, langzame (maar o zo welkome) lift omhoog rijden we naar de start van de laatste stage van vandaag. Goggle op en gáán! Een racedrone vliegt weer achter me aan voor de eerste paar honderd meter. Straightlinen over een breder bospad duiken we de steeds smaller wordende trail in. Snel, technisch en met een brede glimlach. Dit is de vetste trail die ik ooit heb gereden, denk ik! Diezelfde euforische staat is er bij iedereen als we finishen. Fantastisch. Inmiddels heb ik op zoveel vette plekken in Europa gereden en een trail-top-10 maken welke het vetste was is moeilijk. Maar door de racevibe, de extra snelheid en de extra beetjes risico die je neemt is deze echt met stip binnengekomen in de top-10.

Een heerlijke dag. Afgesloten met heerlijke borden pasta. Het verschil met Derk van vandaag: 13 seconden. Op een totaaltijd van 52 minuten.

‘s Avonds is er een traditioneel feest gepland (balli occitani). Mijn Italiaanse collega in Nederland weet te vertellen dat het veel accordeon-, klarinet-, viool- en harmonicamuziek is. Dat wordt vast leuk. Maar wij blijven pintjes drinken in ons rustige dorp en pakken nog een pizza.

Dag 4: op de top

Vandaag gaan we naar 2.942 meter hoogte. In de briefing wordt direct duidelijk gemaakt dat de klim van 1.200 hoogtemeters niet gemakkelijk gaat zijn. Waarschijnlijk kun je alleen de eerste honderd meter fietsen en daarna is het hike-a-bike. En zo is het. Het is een “voordeel” dat we dezelfde route klimmen als dalen, en dus ook een beetje weten wat ons te wachten staat. Je kunt zelfs wat lijnkeuzes bepalen, mits je het kunt onthouden over de 7 kilometer lange downhill.

De eerste rijders op de top kunnen pas starten als iedereen naar boven is geklommen. En dat klimmen mag je letterlijk nemen. Het is een flinke hike-a-bike en het laatste stukje is echt op het hoogste hoopje stenen op de top van deze berg, Monte Bellino. Supermooi om vanaf hier te starten! Echt onvergetelijk.

We starten niet meer in een vaste volgorde, maar gewoon wanneer je er klaar voor bent. Derk start achter mij. En heeft me al snel te pakken. Shit. We tuimelen allebei op verschillende plekken nog een keer van onze fiets af. Van het onthouden van lijnkeuzes is geen sprake meer. Op een tricky sectie met hele diepe afgrond loop ik een stukje. Ik heb 4 dagen alles heel gehouden, laat ik dat ook maar doen in de laatste minuten van de race.

Met bijna 50 km/u stuiven we over het laatste rechte stuk richting finish, onder aanmoediging van veel wandelaars. Derk klokt 40 seconden sneller af dan ik, met ruim 23 minuten op deze stage. De winnaar, die iedere dag in de leiderstrui heeft gereden, Olivier Bruwiere deed het in ruim 15 minuten. In tegenstelling tot dag 2 vinden we het vandaag helemáál niet erg dat het “maar” één stage is.

Wanneer iedereen is gefinisht en er flink ge-man-hugged is, vindt de prijsuitreiking plaats bij de berghut waar we vanochtend startten. De top 3 ontvangt een traditionele cowbell. En er worden nog prijzen uitgedeeld en verloot van sponsoren zoals Evoc, Dainese, Conway, Muc-Off, Five-Ten en Urge.
Onze Daniël is vijfde overall geworden en staat ook op het podium. Nadat die ceremonie is afgesloten en de familie Margaria ook de ontlading heeft gevierd van alle organisatiestress en euforie, kruipen wij op het podium voor onze eigen top-3: 1: Derk, 2: ik, 3: Kees-Jan.

Ciao a tutti!

We hebben vrienden gemaakt met de organisatie, fotografen en andere deelnemers. Ontzettend mooi om zo’n kleinschalig evenement mee te maken dat zó professioneel is georganiseerd. Iedere dag een toffe aftermovie, een Instagram feed met de beste foto’s van de dag, lekker eten en in een hele mooie omgeving.

Wij komen terug. Al is het maar omdat die battle nog een keer opnieuw moet worden uitgevochten.

De Trans Varaita 2023 vindt plaats van 24 t/m 27 augustus en is binnen no-time uitverkocht.

In december opent de inschrijving weer voor de hierop volgende editie.