Oostvoorne mountainbike route
De mountainbike route van Oostvoorne
We startte onlangs een poll waarin we vroegen naar jullie favoriete mountainbike route in Nederland. Dat zegt natuurlijk niks over de “beste” meest “technische” of de “zwaarste”. We zijn met ruim 300.000 mountainbikers in Nederland en dus ook 300.000 meningen. Oostvoorne won in onze poll, er werd al geroepen dat zij de beste IT specialist hebben ;) zou kunnen! Dat weten we niet, het schepte echter genoeg nieuwsgierigheid om die kant op te gaan!
Het Oostvoornse meer.
De mountainbike route van Oostvoorne volgt de contouren van het Oostvoornse meer. Het ligt strak tegen het industriële gebied aan wat de meeste kennen als de haven van Rotterdam. Volgens mij hebben we het hier specifiek over de maasvlakte (correct me if i am wrong). De route is strak 12 kilometer en van hoogte meters kan je eigenlijk niet spreken. Er zijn hier wat duinen maar niet van noemenswaardige hoogte. Ook is er veel zand, heel veel zand. Logisch natuurlijk! We zijn in de duinen. Hoe kan deze route dan zo populair zijn?
Een lange afdaling waarin je ook moet klimmen...
We starten links van Oostvoorne, daar begint het gelijk met een hoop zand waar ze matten over heen hebben gelegd. Ook korte stukjes Northshore zijn aanwezig. Het is een beetje harken maar banden keuze schijnt hier koning te zijn. Vandaag ben ik met een triatleet, iemand die mij het snot in de ogen fietst op zijn hardtail carbon fiets. Toch kan ik hem op de zandstukken inhalen 😁 mijn 2.6 butcher banden hebben er in iedergeval geen problemen mee... wanneer we deze zandbak voor volwassenen uit komen komt al snel de speelzigheid van deze mountainbike route. De trail word harder en de kombochten, dubbels duiken in raptempo op. Even een dijkje over, heel kort stukje verhard en we duiken zo in een soort lange afdaling waar je dan wel bij moet trappen. De ene drop na de andere volgt zich op. Overal loopt de “normale” route in een natuurlijkere lijn zodat je niet snel fout gaat mocht je het niet willen. Het is een op een schakeling van leuke dingen met heel korte venijnige klimmetjes. 1 ding is zeker, je verveelt je hier niet!
De wipwap skinnies en zelfs rockgardens!
Wanneer we van deze afdaling komen welke stiekem niet afdaalde was het tijd voor een variatie van skill secties. Een best serieuze wipwap, wat skinnies waarbij je telkens werd verrast dat de volgende iets smaller was gevolgd door wat Northshore elementen. Als kers op de taart bijna bij het einde zijn er links er rechts tal van mini rockgardens aangelegd. Nee de mtb route van Oostvoorne is geen Enduro route, klopt, toch laat deze route zien wat er allemaal mogelijk is zonder hoogte meters, fun! Je zou het “pro” stukjes kunnen noemen op een single track van 12 kilometer. En die pro stukjes zijn er in overvloed.
Of dit de beste route is van Nederland, dat weet ik zo niet. De funfactor die ze hebben aangelegd is wel heel erg groot. Misschien was het dus niet enkel een goede it’er... maar gewoon een heel erg leuke trail.
STEM NU: Wat is de mooiste Route in NL?
We gaan opzoek naar de mooiste routes van Nederland? Welke mogen we absoluut niet missen volgens jou. Staat de route er niet bij? Post dan onderaan het verhaal een reactie met die route. Wil je nog meer kwijt over die route, waarom, wat is er gaaf aan Zet dat dan ook in de comments :D
Loading ...
Special: Oeganda Mountainbike avontuur
Mountainbike avontuur Oeganda
Het was tijdens een van de Marokko fietstochten afgelopen najaar. Andreas en Werner dachten dat ze verder naar het zuiden moesten gaan in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Het Afrika dat de ideeën over dit continent heeft gevormd sinds hun kindertijd met zijn prachtige landschappen en bevolking. Het was tijd voor een Mountainbike avontuur Oeganda
Wij kopen bij Duursport.nl!
Andreas en Werner werken nu al verschillende jaren samen als gids voor fietstochten. Ze zijn niet alleen verbonden met de gemeenschappelijke geboorteplaats Bolzano, maar hebben beide ook een grote passie voor mountainbiken. De wens om nieuwe dingen te ontdekken op de fiets is groot. Thuis of ver weg, waar ze ook zijn, genieten ze van het rijden op de beste single trails. en leren ze het land en zijn mensen kennen. Na veel onderzoek hebben ze deze keer voor Oeganda gekozen. Het land in Oost-Afrika kent het massatoerisme nog niet en is de thuisbasis van de karakteristieke Afrikaanse natuur. Winston Churchill beschreef het al enthousiast als de "parel van Afrika".
Onderstaand verhaal is ingestuurd door Werner facebook.com/rideonmtb
De plannen: naar Oeganda
Het begon midden februari. Andreas, zijn partner Julia en ik arriveerden in Entebbe en slechts een paar uur later zaten we in de auto met Will, met wie we de fietstocht wilden uitwerken. Will is een Brit die vijftien jaar in Oeganda heeft gewoond. Will was jarenlang een professionele kajakker op de rivieren van de wereld, maar nu klopt zijn hart vooral voor het mountainbiken.
Voordat onze reis ons naar Sipi zou brengen op Mount Elgon, het centrale punt van onze reis, gingen we eerst naar Jinja aan het Victoriameer, waar de volgende dag echte actie plaatsvond in het witte water van de Witte Nijl. Met de raftingboot mochten we letterlijk de overstromingen van de Nijl induiken en het was alsof we in het hart van Afrika waren aangekomen. Thuis waren we alweer vergeten, het avontuur begint nu!
Kinderen in School uniformen juichen je toe
Op weg naar Sipi hebben we met al het leven langs de weg bekeken. De voornamelijk grindwegen zijn niet alleen verbindingswegen, maar belangrijke slagaders, die vooral dicht bij de vele hutten en nederzettingen vol mensen liggen. Kinderen in schooluniformen, mensen die allerlei dingen vervoerden, alles leek in beweging en levend. Daarnaast waren er de vele Boda-Bodas, motortaxi's, die echt worden gebruikt voor het vervoer van alles: medemensen, dieren, boomstammen of ladekasten.
Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn.
Uiteindelijk bereikten we Sipi met zijn spectaculaire watervallen. Het kleine dorp ligt op ongeveer 1800 meter, de nachten zijn daardoor aangenaam fris en er zijn ook weinig muggen hier. Malaria, anders heel gewoon in Oeganda, is gelukkig hier bijna geen probleem.
We verbleven in een idyllische lodge midden in het regenwoud, pal naast een van de drie indrukwekkende watervallen. Zonder elitaire luxe, maar met veel smaak zorgt men hier voor welzijn. Kleine, fijne Banda-hutten en -huisjes, vers, smakelijk eten, hun eigen koffie uit de omliggende velden, we waren er zeker van dat we hier een goede tijd hadden na het fietsen. Omdat we vooral de komende dagen op onze fiets moeten rijden en routes moeten verkennen. We keken er thuis al naar uit en we waren vooral enthousiast over het hoogtepunt van de reis, de 4.321 m hoge Mount Elgon. Maar eerst wilden we de beste singletrails rond Sipi zien.
De volgende ochtend zijn we direct vanuit de lodge met onze mountainbikes begonnen om naar de nabijgelegen hometrails te gaan. De vreugde om eindelijk het gebied te verkennen en onze nieuwe fietsen te kunnen rijden, die we net van Norco hadden gekregen, was geweldig. Het eerste parcours begon in een nabijgelegen nederzetting waar Will met een paar inwoners sprak terwijl nieuwsgierige ogen naar ons keken. Dat zou ons de volgende dagen opnieuw en opnieuw overkomen: gesprekken met de lokale bevolking die we ontmoetten tijdens het doorkruisen van de vele nederzettingen, en veel interesse in ons en onze fietsen hadden. Vooral de kinderen kwamen graag mee rennen. Fietsen verbindt, waar ook ter wereld!
Dit is Afrika!
Na deze spontane ontmoeting rolden we het pad op. Zoals bijna alle trails hier, was dit geen wandelpad, zoals we gewend zijn in de Alpen, maar een verbinding tussen velden, hutten en dorpen. Het pad was dus relatief vlak, maar was helemaal geen wandelpad en bood technische secties met stenen, bulten en of bermen die werden die je uitnodigden om te spelen. Met hoge snelheid en reden we over rode aarde en geërodeerde steenformaties langs de bergkam, wat ons een panorama gaf over de velden en hutten onder ons, totdat we het belangrijkste punt bereikten waar we moesten vertragen om de juiste lijn te vinden. Toen we aankwamen in de vallei besloten we om weer omhoog te gaan met de fietsen, om nog een variant te rijden bij een afslag verderop. Ondertussen waren we ook aan de nieuwe fietsen gewend geraakt en dat maakt mountainbiken alleen maar leuker. Aan de voet van de bergrug bereikten we eindelijk weer een klein dorp, waar Boda-Bodas werd georganiseerd om ons op een avontuurlijke manier weer op te voeden met de fietsen tussen rijder en fietser. Een politie agent thuis zou zijn geschrokken, maar we dachten bij onszelf: dat is Afrika!
koffievelden en bananenbossen
Op een gegeven moment zijn we gestopt bij een paar eenvoudige hutten. Terwijl Andreas zich met de kinderen bezig hield, viel mijn blik op de bescheiden omstandigheden waarin de mensen hier wonen. Zeer eenvoudige, kleine hutten, handig maar ongemakkelijk, vaak zonder elektriciteit en stromend water. Voor veel mensen is het leven hier zeker niet altijd vrij van moeilijkheden. Onze lodge was pure luxe daar in tegen. Ik was er zeker van dat veel van de mensen een leven wilden met minder deprivatie ( ;-) ). En toch ontmoetten de meesten van hen ons met een brede glimlach en lijken niet het vertrouwen te hebben verloren. Dat ondanks hun weinige bezittingen. Terwijl de kinderen gelukkig naar ons zwaaiden terwijl we verder reden. Het was tijd om door te rijden en ik concentreerde me weer op het pad, dat nu door koffievelden en bananenbossen liep.
Langs de flank van de berg Elgon
De volgende dag moesten we vroeg beginnen om naar het gebied van Kapchorwa te gaan. Op 2.700 m wachtte een bijna eindeloze afdaling van de flank van de berg Elgon naar beneden op de savanne. Voor de start stopten we bij een kleine hut waar we thee met melk en een eenvoudige, olieachtige flatbread hadden. Anders zijn er in Oeganda chapati-broodjes gevuld met eieren, uien, tomaten of andere groenten, die bekend staan onder de toepasselijke naam "Rolex", op elke hoek. Hier, weg van de grotere dorpen, was de keuken schaarser.
We verlieten het dorp achter ons en vertrokken over de lange afdaling die over de vlakke uitlopers van de berg Elgon liep door kleine dorpen en velden. Verderop naderden de savanne, hoe warmer, droger en wilder het werd. Uiteindelijk bereikten we de bovenste rand van een kloof. Het uitzicht op de savanne beneden ons en de uitgestorven vulkanen op de achtergrond waren adembenemend. Will liet ons het punt zien waarop onze afdaling zou eindigen. Het was nog een lange weg, perfect! We liepen verder op het pad, scherpten rond hoeken en rotsen en zagen een groep bavianen tussenin, tot we de savanne bereikten, zwetend.
Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan
Na een dag die comfortabeler was voor ons, reden we met grote verwachtingen naar de ingang van het Mount Elgon National Park. Dat was dus naar het hoogtepunt van de mountainbike trip. Voor de eerste dag moesten we 1.800 m hoogteverschil bereiken naar de hut op 3.500 m. Ondersteund door dragers voor de voorzieningen en vergezeld door een ranger begonnen we aan de beklimming. Zolang we nog steeds onderweg waren tussen culturele landschappen, moesten we meestal onze fietsen duwen of dragen. Pas na het bereiken van de jungle werd het pad vlakker en konden we vrij vaak in het zadel blijven. Mount Elgon is een uitgestorven vulkaan met een enorme caldera en meestal vlakke hellingen, waardoor een toename van de hoogte langer duurt, maar ook verbonden is met minder inspanning. Gefascineerd kruisten we het bergregenwoud, vergezeld van vogelgezang en apenoproepen. Kort voor de hut, waar we de nacht zouden doorbrengen, veranderde de vegetatie geleidelijk. De weelderige flora van de jungle maakte plaats voor een uitgestrekt gras- en heidelandschap met uitpuilende plukjes gras, bloemen, varens en ongewone planten zoals de reusachtige grondzool. Uitgeput maar voldaan rolden we naar de hut.
De volgende dag stonden we vroeg op. Uitgerust met koplampen Julia, Andreas, Will, onze ranger Roger en ik maakten onze weg in de koele ochtendlucht. Er ontbrak slechts 800 meter hoogteverschil om de hoogste top te bereiken, maar de weg was te steil.
Uiteindelijk bereikten we Wagagai
Vanwege de gematigde helling van het parcours en de toch al vrij dunne lucht hierheen, sleepte de beklimming zich lang voort. Het werd helderder. We marcheerden, duwden onze fietsen, door dit overweldigende landschap. De mist creëerde een mysterieuze atmosfeer. We baanden ons een weg langs de rand van de krater, toen kort voor de top de vegetatie schaarser werd en het steeds meer stenig en rotsachtig werd. Uiteindelijk bereikten we Wagagai, de hoogste top van de vulkaan met 4.321 m, echt het hoogtepunt van onze reis. En het beste moest nog komen: de meer dan 3000 hoogtemeters lang afdalen!
Al op weg naar boven steeg de verwachting om weer door deze betoverde kosmos te kunnen afdalen. Afgezien van een paar echt technische onderdelen, was het parcours niet veeleisend, maar het kon met veel flow worden gereden. We reden de weg naar beneden en pompten onszelf door de bochten en stopten vanwege de hoogte keer op keer om even op adem te komen. Toen we aankwamen in de vallei, waar tientallen kinderen achter ons aan kwamen rennen, was de middag al een paar uur oud en werden we rijker door de geweldige ervaring. Was dit een van de beste afdalingen die we ooit hebben gemaakt? Zeker!
In Oeganda leven ze nog volgens oude tradities
Het werd tijd om de regio rond de Elgon te verlaten en naar het noorden van Oeganda te reizen, naar Karamoja, de thuisbasis van de semi-nomadische Karamojong herders. Lange droogtes maken het moeilijk voor de mensen hier en de stammengevechten, die duurden tot 15 jaar geleden, hebben ook de regio verzwakt. De Karamajong zijn verwant aan de Massai en, net als zij, leven ze nog steeds erg dicht bij de traditie. Vergezeld door Asoka, een vriendelijke, lange lokale, bezochten we een traditionele nederzetting om inzicht te krijgen in de authentieke manier van leven van deze trotse mensen. We keken naar de typische constructie van de hutten, keken naar het brouwen van bier, dat weinig gemeen had met de Duitse zuiverheidswet, de kleurrijke dansen van de jongere leden meemaakte en 's nachts bij het kampvuur zat met de mannen van het dorp, die gaf ons Karamajong-namen en ging door met zingen toen we al in onze tenten lagen onder de enorme sterrenhemel. Ik had het gevoel dat ik rechtstreeks in een van de vele documentaires was beland die me sinds mijn kindertijd vergezelden.
De ochtend bood ons een prachtige zonsopgang in de savanne. Vandaag stonden op het programma de hometrails van Moroto, de belangrijkste stad van het district. Er is een kleine mountainbike-scene, die de bescheiden, lokale economie wil vitaliseren door te fietsen. Laat in de middag toonde Asoka ons de trails aan de voet van de berg Moroto. Zweterig en stoffig trokken we eindelijk naar de savanne met zijn immense, roodachtige avondzon.
Nationale park van Marchison Falls
De volgende dag pakten we onze fietsen in de reistassen, want aan het einde van de reis wilden we de diverse dierenwereld van Oeganda zien. In het nationale park van Marchison Falls konden we sowieso niet veel met de fietsen doen. Olifanten, giraffen, zebra's, nijlpaarden, leeuwen. We moeten alles zien wat je je kunt voorstellen onder het Afrikaanse dierenrijk. Uiteindelijk stonden we bij de nevel van de krachtigste waterval ter wereld, de Marchison Falls. De hele Nijl drukt zich donderend en schuimend door een kloof van slechts zeven meter breed. De perfecte definitieve foto voor de energieke, indrukwekkende reis die we achter ons hadden.
Wil je op de hoogte blijven van de ervaringen van Werner en Andreas?
Volg ze op Instagram
instagram.com/werner_ride.on
instagram.com/andreas_tonelli
of Facebook
Hohensyburg: In de schaduw van Witten
Dat Witten dik is weten we inmiddels, daar zijn we alweer best een tijdje geleden wezen verkennen en ook regelmatig hebben we er een Trail-Addicts ride georganiseerd. Maar wat ligt er nou daar achter? Op Trailforks zien nog tal van zwarte lijntjes iets verderop. Hoog tijd om dat eens te verkennen!
Net iets verder loodrecht onder Dortmund in zwaar stedelijk gebied vind je een beetje zoals Witten een klein natuurgebied. Dat kleine natuurgebied bevat heuvels en op die heuvels liggen wandelpaden en trails. Laat dat nou precies de goede combinatie zijn! Hohensyburg is minder uitgebreid dan Witten, er liggen minder trails maar het is ongeveer even hoog en de trails zijn ongeveer even lang allemaal. Op deze doordeweekse dag – waar het de hele dag zou regenen – knallen we naar de parkeerplaats onder onder de Ruht Brücke. Blijft een gok vanuit GoogleMaps maar dit blijkt een prima spot om vanuit te starten. Alle trails liggen hier omheen, je kan je rugtas dus in de auto laten ;).
Goed, de regen is verruilt voor wat grijze wolken en later zelfs zonneschijn! We hebben er zin in, de trails zien er nattig en glad uit dus riemen vast! Dit wordt glijden vandaag 😀
Vraag hier de GPX aan
Zum Kleffdown trail
We beginnen met de Zum Kleffdown trail, de naam doet de trail eer aan zeker met de huidige nattigheid. Dit is een groene trail, we dachten: lekker als opwarmertje… NOT! Dit is gewoon een onderhoudspad voor auto’s, geen r**t aan dus. Gelukkig kunnen we snel over naar de zwarte Salamander trail. Dit ligt er gelijk lekker bij, her en der wat drops, kombochten wat “steilere” stukjes. Niet spectaculair zwart, maar dat geldt trouwens voor alle trails hier.
De Kleffdown Trail
Dit is een blauwe trail, maar ondanks zijn kleur erg leuk! Mooie bochten mooie steile stukjes, stenen, wortels, hier kom je alles wel in tegen. Een beetje zoals de Salamander trail maar dan zonder de drops erin. Vandaag is hij erg glad waardoor het geheel nog leuker en spannender wordt!
We lopen door naar de Die Zwei Besen trail iets verderop, iets verder vanaf de auto. Dit hadden we niet hoeven doen. Punt 1: de trail is vergane glorie, punt 2: in volle glorie was er eigenlijk nog niks bijzonders aan geweest. Gewoon overslaan deze. Om terug te komen bij de auto en andere zwarte trails rijden we via de Flo-w backwards, ook hier hoef je weinig van te verwachten, maar ach het is een alternatief voor asfalt dus dikke prima.
MuRad 2 TRAIL
Dit is een zwarte trail die ons gelijk terug brengt naar onze bammetjes. De Murad 2 Trail start met wat steile secties, mooie technische bochten erin zonder al te veel flow te verliezen. Het tweede deel is een soort oud wandelpad met flink wat stenen, oude trap treden en switchbacks! Dit is pure fun. Later wanneer de non e-bikers omhoog aan het klimmen zijn over de weg, schieten wij dit tweede deel nog even in, want inhalen doen we zo toch wel weer! De tweede keer is sowieso altijd leuk omdat je beter je flow en snelheid kan behouden, je weet immers wat er aan komt…
HSYBurg DH Sud Mitte
Nadat je de relatief lange klim en omweg getackeld heb kom je – op links – bij een mooie ruïne en – op rechts – bij een gigantisch monument, echt in eentje in het formaat en categorie “zo dit had ik even niet verwacht”. Daarbij vind je voor dit grote monument een prachtig panoramisch uitzicht, zeker leuk om even te kijken dus. Onderlands voor bevindt zich de zwarte HSYBurg DH sud Mitte trail, er zouden er 2 moeten liggen hier, maar die lijkt volledige weg te zijn gespoeld dus dit is de enige optie hier. De trail is boven aan heel makkelijk, gelukkig zijn vanaf halverwege steeds meer rotsen stenen en wortels te vinden vergezeld met switchbacks. Erg vermakelijk allemaal, toch zoals al eerder gezegd: Niet zwart, maar rood…
Steinbruchtrail, Syburg 2, Spielstraße
Een drietal zwarte trails, welke allemaal op het zelfde punt beginnen. Ze zijn op twee manieren te bereiken, linksom via een verharde weg of rechtsom via de paarse Höhenweg. Persoonlijke voorkeur is rechtsom omdat je minder langs de drukkere weg boven aan hoeft te rijden. De trails zelf lijken weer erg op KleffDown Trail, steile stukjes, wortels, bochten, enzovoorts. Leuk leuk leuk! De Syburg 2 (de middelste) hebben we niet gereden overigens, daar was helaas geen tijd meer voor. Wel hebben we op de terug weg de korte maar amusante Humustrail nog even gedaan. Een korte venijnig stukje trail dat vandaag onmogelijk glad was! De dikke naald ondergrond – wat normaal juist grip geeft – lag los op de ondergrond en dat zorgde in de staart van de dag nog voor wat glij- en valpartijtjes 😀 gelukkig zonder fysieke klachten verder naar beneden gereden en nógmaals het tweede deel van de Murad 2 gereden, want daar kom je dan weer op uit!
Overal verdict? Erg leuk, maar geen vervanger voor Witten. Als je al vaker deze richting op rijdt zeker leuk om te bezoeken. Het is allemaal wat natuurlijker daar waar Witten wat meer bikepark features kent. Ook is het onderhoud minder goed, al maakt dat de trails eigenlijk wel erg leuk. Ben je nog nooit in deze regio geweest dan raden we aan gewoon lekker naar Witten te gaan: http://www.trail-addicts.com/witten-de-nieuwe-trail-spot/
Vraag hier de GPX aan
Trailreview Vertigo, Verbier! Steil, steiler, steilst…..
Dit verhaal is in gestuurd door Mark Westmaas, zelf ook een mooie review? Stuur hem in!
a sensation of whirling and loss of balance, associated particularly with looking down from a great height, or caused by disease affecting the inner ear or the vestibular nerve; giddiness.
En dit is dus de naam van de tweede trail van vandaag …..dat begint al goed! ;) Bikepark Verbier is natuurlijk bij velen van jullie al bekend doordat je er of bent geweest of hier al over gelezen hebt. De trail Vertigo is een van de enduro black-lines in Verbier die loopt vanaf La Chaux (2.183 m) via Le Mintset (1.957m) naar Lourtier (1.076m) en dat in een korte afstand. Iets met grote stappen, snel thuis zeg maar.
Eigenlijk is de trail opgedeeld in twee delen. Direct bij de start moet je al een flink technische trail bedwingen met keien, rotsen, beekjes en een klimmetje. Na deze ‘test’ van 1,6km kom je bij de start van het echte werk. Was dit al ‘genoeg’, sla dan rechtsaf en rij door naar de trail Comfort zone. Ook een heel vette trail en echt wel uitdagend, maar net even gemakkelijker te rijden (check trailreview Comfort Zone).
Oké, je bent er nog, dus we zijn klaar voor het echte werk! Vanaf Le Mintset gaat de trail naar beneden, flink naar beneden! Met veel switchbacks, soms gravel, grote keien en afgronden!! ECHTE AFGRONDEN langs de trail. Als je op een aantal punten een OTB’tje (red. over the bar) doet, bel dan nog even naar huis in je vlucht naar beneden, want dat gaat niet best aflopen. Maar goed, gewoon blijven kijken waar je naar toe wilt en op de fiets blijven. Onderschat het niet!! Denk je dat het toch teveel is, stap dan af en loop een paar meter en kom op adem bij de afgrond…..en ja, die zal je waarschijnlijk wel doen duizelen. Weet je nog?? De naam van de trail was Vertigo!
Het volgende deel is wellicht nog uitdagender. Niet alleen kom je een paar keer aanrijden op een afgrond, maar ook neemt het aantal switchbacks toe en de steilte en krapte eveneens. Maar ja, je wilde graag bijna 1.000 meter afdalen in een afstand van iets meer dan 3km en dan moet je wel naar beneden ;) en rap ook!! Een mooie lange singletrack volgt, korte bochten en een mooie snelle uitloop aan het einde van de trail…….nog twee switchbacks en levend en wel Lourtier bereikt! Wat een afdaling! Wat een kick!! Dit is dus echt wel mijn favoriete trail in Verbier!! Alleen voor expert rijders en zeker niet als eerste of als laatste (nooit een laatste trail) van de dag rijden!
Als extra uitdaging en gewoon om te kijken of het kon, heb ik de trail non-stop gereden! Oké, alleen voor een hiker moeten stoppen en voor twee switchbacks die niet mee wilde werken ;)
Heb je wat minder geduld? ….vanaf 3:36 begint het tweede deel, de daadwerkelijke afdaling.
Trailreview: langste flowtrail ter wereld - Petzen
Trailreview: langste flowtrail ter wereld - Petzen
Ken je die YouTube-video met de titel ‘Is this the world’s longest MTB Flow Trail?‘. Daarvan WIL je toch weten waar die ligt? Nou, die ligt in Petzen in Oostenrijk, vlakbij de Sloveense grens. De trail is 11,5km lang en gebouwd door trailbuilding-legend Didi Schneider.
Een supersnelle lift brengt je 1.000 hoogtemeters omhoog. Bovenaan kies je uit twee bijna onmogelijke keuzes; de zwarte lijn (EWS-trail) genaamd Thriller óf de Flow Country Trail. Omdat ik met mijn vriendin ben die ik niet van de EWS-trail wil sturen rijden we de flowtrail. Werkelijk iedereen kun je tegenkomen op deze trail: hardcore bikepark shredders, maar ook kids en oude rotten. En iedereen rijdt ‘m met z’n eigen stijl. Want met een beetje snelheid kun je alle rollers springen en stort je je zonder remmen in de hoge kombochten.
Wij rijden deze flowtrail 3x op een dag. In het begin denk ik nog dat het me leuk lijkt om ‘m op volle snelheid in 1 non-stop run te doen, maar ik kom er gauw achter dat ik dat helemaal niet volhoud. Het is gewoon té intensief om meer dan 11km alleen meer te staan, springen en vol in de compressie te duiken in de kombochten.
Dan maar liever sectie voor sectie rijden, genieten van het uitzicht én je bedenken dat je nog lang niet beneden bent.
De Valposchiavo-schatkist aan de andere kant van de Bernina-pas
Dit verhaal is geschreven door Ben en Tina, Outside is Free
De Valposchiavo in feiten en cijfers
Het dal van Valposchiavo in Zwitserland telt 4.500 inwoners, maar ook zes wijnproducenten, vijf bakkers, vier slagers, twee kruidenproducenten, één brouwer, één biologische zuivelbedrijf en een pastafabriek.
Tot de jaren zeventig was een klein gehucht in het dal, Viano, één van de belangrijkste handelscentra voor koffie en sigaretten die Italië binnen werden gesmokkeld. Sommige van de smokkelaarspaden zijn nog steeds beloopbaar of, in ons geval, begaanbaar op de fiets.
100% uit onze eigen voorraadkast
Tussen de twee meren van de Berninapas Lago Bianco en Lej Nair ligt de waterscheiding tussen de Adriatische Zee en de Zwarte Zee.
100% Valposchiavo - 100% uit onze eigen voorraadkast
In de Valposchiavo is de landbouw gevarieerd. Exotisch fruit, vlees uit Argentinië of wijn uit Frankrijk of Spanje is hier vrijwel niet te vinden. In de vallei ben je onafhankelijk en hebben de melk- en vleesproductie evenals de groente- en wijnbouw een lange traditie. Onlangs spint graan opnieuw op de velden van de zuidelijke vallei aan de voet van het Bernina-massief.
Flavio kookt sensationeel
Het gastkoppel Sandra en Flavio runnen al vele jaren met veel passie het bedrijf. Tijdens ons verblijf was het huis volgeboekt met stamgasten. Flavio vertelde ons dat ze gasten hebben die ze meerdere keren per jaar, al 10 jaarlang ontvangen. De vaste klantenkring is belangrijk voor hem en je kunt het gezin in huis voelen. Sandra en Flavio zijn uitstekende gastheren en gepassioneerde fietsers. Als je geen eigen fiets meeneemt, kun je er een huren bij La Romantica. Daarnaast is het bedrijf ook een van de dertien bekroonde "100% Valposchiavo" gecertificeerde restaurants in de vallei. En ja, we kunnen je bevestigen, Flavio kookt sensationeel!
Het is het einde van de herfst, de zon komt kort na 9 uur voor het eerst over de bergtoppen aan de oevers van het Lago di Poschiavo en begint met zijn stralen langzaa de vallei te vullen met warmte en licht.
In de ochtend is het nog steeds koel, het meer hangt vol mist. Na een stevig ontbijt met producten van lokale producenten maken we ons klaar om te fietsen. We beginnen ons weekend met de klassieke tochten op de Bernina-pas. De Rhätische Bahn brengt ons en onze fietsen direct van de hoteldeur naar de pas.
We kunnen geen betere shuttleservice wensen. Eenmaal op de top van de pas rijden we langs het Lago Bianco naar het einde van de oever van het meer, waar een steile, brede grindweg ons naar de Alp Sasso Masson leidt. De nu geelbruine, verkleurde alpenweiden vormen een sterk contrast met de donkere wolken die nu worden opgeworpen.
We hebben geluk, het begint nog niet te regenen. De paden zijn verlaten. De meeste schoolvakanties zijn afgelopen eind oktober en het veranderlijke weer irriteert weinig toeristen om op de paden te blijven. We doen drie technische verschillende afdalingen. Na de eerste twee stoppen we in Cavaglia en warmen we op in de gezellige "Rifugio Cavaglio" met een heerlijk portie Capunet. Vol met verse, lokale energie pakken we de laatste ronde aan. Een lange afdaling van de pas over de "Alp La Rösa" op muilezelpaden en speelse, snelle worteltrails naar Poschiavo.
Hoe eindigt een perfecte fietsdag bij ons? Natuurlijk met een aperitivo in Poschiavo. In de herfst is het weer alleen niet uitnodigend genoeg om de dag buiten op het plein te beëindigen, het begint te regenen. Een weekend in de Valposchiavo is net genoeg om het oppervlak van het ongelooflijk diverse aanbod voor mountainbikes te verkennen. Deze kleine maar mooie vallei heeft qua wandelroutes te veel te bieden. Voor zondag hebben we gekozen voor een verkorte tour (433 Poschiavo-San Romerio) zonder shuttle-ondersteuning. We beginnen direct vanuit het hotel in de richting van Poschiavo van waaruit we via een ontspannen klim langs Cologna naar de ingang van de trail komen. Vanaf daar rijden we terug op singletrack in een oud muilezelpad dat hoog boven het Poschiavo Lago naar het meer leidt. De ronde is de perfecte halve dagtour. Voor ons was deze trail een prachtig einde, omdat we zondagavond niet laat thuis wilden komen.
Het kruidenparadijs
De teelt van thee en kruiden kruiden speelt ook een belangrijke rol in de lokale landbouw van Valposchiavo. Met Azienda Agricola Biologica Al Canton en Raselli Erboristeria Biologica hebben twee bedrijven zich gespecialiseerd in dit nicheproduct. Beide kruidenbedrijven volgen de richtlijnen van Bio Suisse en leveren hun producten voor de productie van Ricola-kruidsuiker. Het warme en droge klimaat in de Valposchiavo, met zijn lichte, steenrijke grond, biedt de perfecte setting voor salie of tijm - soms meer dan 1000 meter boven zeeniveau.
Andere rassen geteeld op de velden in Le Prese zijn:
Apple Mint, Arnica, Basilicum, Savory, Nettle, Goldenrod, Elderflower, Lady's mantle, Chamomile, Cornflowers, Lavas, Marjolein, Mallow, Orange mint, Oregano, Peterselie, Pepermunt, Goudsbloem, Roos, Salie, Duizendblad, Zonnebloem, Weegbree, Tijm, Verveine, Citroenmelisse en Citroentijm.
We zijn verliefd!
Er zijn talloze mogelijkheden om in de Valposchiavo te werken en van de vrije tijd te genieten. De Valposchiavo combineert het sportieve, culinaire en culturele genie op een heerlijk ongecompliceerde manier. We werden verliefd en komen zeker nog een keer terug omdat er zoveel dingen te ontdekken zijn.
Trail-Addicts Ride Remouchamps januari 2019
Daar zijn we weer! Anderhalf jaar na de eerste Trail-Addicts Ride in Remouchamps, zijn we er weer voor de zoveelste keer. Maar dit gebied gaat niet vervelen! Inmiddels weten we dat we dat je vroeg moet starten vanaf de drukke parkeerplaats bij Ninlingspo. Dus om 09.30 uur zitten we op een januari-zondag op de bike.
De temperatuurmeter staat op -8 graden en het belooft vandaag niet veel warmer dan 0 graden te worden. Gelukkig ligt er geen sneeuw. De grond is juist lekker hard aangevroren en geeft best wat grip. Glijden doet het niet echt, maar op de steile secties heeft mijn achterwiel net niet genoeg grip om echt goed af te remmen. Ik ga een paar keer sideways.
Maar dat het goed fietsweer is wordt snel duidelijk. We komen meer enduro-rijders tegen. Bijvoorbeeld bij de 'Canadienne'; de bekende rotsplaats, die altijd in de Enduro d'Ambleve zit. In de "hard" line weliswaar, deze rockroll is niet voor iedereen.
Ondanks de kou en wat schuivertjes her en der is deze Trailaddicts Ride epic! We maken bijna 1.200 hoogtemeters en vijf dikke afdalingen in een paar uur tijd. En, tja, zoals eerder geschreven, er liggen wel een stuk of 15 afdalingen in dit gebied. Dus we komen terug!
Meer Remouchamps verhalen:
https://www.trail-addicts.com/e-mtb-in-remouchamps/
https://www.trail-addicts.com/trailfun-met-trailhunters/
https://www.trail-addicts.com/trailaddicts-ride/
https://www.trail-addicts.com/een-ochtend-in-remouchamps/
Vanlife part 6
Vanlife part 6
Vanlife part 6 alweer! En we mogen zeggen, alles wordt anders... De basis blijft natuurlijk. Het idee van "buiten leven" ook. Maar er staat een grote verandering voor de deur. We vinden het shuttle ride concept erg cool! Daar willen we graag meer mee doen. Ook willen we de bus meer privé kunnen rijden als camper. Dat vraagt om verandering. In een split second hebben we besloten om de bus echt om te bouwen tot een camper. Er komt dus een hefdak in - extra zitplaatsen - een bed - andere daktent.
We willen wel graag blijven werken met een daktent. Voor circa 1.200,- (daktent) euro plus 670,- euro (hefdak) zijn we nog steeds veel goedkoper uit dan een slaaphefdak (vanaf 3.000,- euro). En met het feit dat je met een slaaphefdak alsnog 4 stinkende gasten in 1 bus moet stoppen, is de daktentoptie eigenlijk perfect :D.
In samenwerking met DAKTENT.NL hebben we gekeken wat dan past. De Jimba Jimba is 2 meter lang, echter de vrije ruimte na het hefdak achter op de bus bedraagt op onze lange T5 uitvoering nog 140cm. De betaalbare nieuwe Yuna daktent past dan precies! En dit is win-win want in plaats van de 120cm binnenmaat van de Jimba Jimba Medium krijgen we nu een bed van 140 bij 250! Dit is een uitklapmodelletje. Weliswaar iets minder snel op te zetten dan de Jimba Jimba, maar wel een stuk meer ruimte :D
We hebben het al eerder vermeld. Denk niet dat een "zelfbouw" campertje goedkoop is. Ons financieel overzicht voor de bus hebben we maar weggegooid. Man man man wat een geld. Naast de reguliere regels omtrent het bouwen van een camper zijn er ook nog tal van "onzichtbare" uitdagingen.
De basisindeling zoals de belastingdienst dat wil is redelijk duidelijk en ook geen enkel probleem. We gaan hem echt als camper inzetten dus alle vereisten willen we er zelf ook in hebben.
We hebben een betaalbaar hefdak gevonden welke lekker plat is. Inbouwen is niet heel moeilijk (eerder redelijk spannend!)... Best gek om een gat in je bus te zagen!
Witten, de nieuwe trail spot
Witten, de nieuwe trail spot
Op trailforks had ik al even gespiekt
We waren op pad met Hauke en Nick. Nick is bekend in de regio en reedt daarom voorop. Op trailforks had ik al even gespiekt en er zal keuze genoeg zijn! We parkeerde de bus aan de kant van Witten waarvandaan we een klein stukje moesten klimmen. Eenmaal boven rijd Nick direct bij ons weg de eerste trail in. Al snel werden we getrakteerd op kleine opstaande berms, leuke dropjes off camber stukken en nog veel meer leuks. Hey.. dit beloofd wat voor vandaag! We rolden de rest van de trail naar beneden en eigenlijk was elk stukje om van te genieten. De trails zijn gemaakt door en voor bikers wat er voor zorgt dat er weinig onbenut blijft op de negatieve hoogte meters die voorhanden zijn. Eenmaal beneden moesten we weer een klein stukje terug naar de bus. De rest van de dag zouden we die niet meer zien namelijk. Je steekt telkens een berg over waar je her en der wat lussen maakt. Zoals al gezegd er is genoeg keuze, mooi plekje om dus vaker heen te gaan. Bij de bus moest ik mijn pedaal nog even checken, die begon toch wat vervelend lawaai te maken 🙁 dot olie er tussen en verder!
Oude Northshore stukken lagen er verlaten
Dit keer reden we de zelfde klim weer omhoog om nu aan de andere kant van de berg het pad weer op te zoeken. We hadden de keuze uit een wat stijlere trail of een die Nick zelf ook nog niet goed kende. Unaniem besloten we voor dat laatste. We rolden de berg af en kwamen op een soort spook bikepark. Oude Northshore stukken lagen er verlaten bij. Het leek wel een soort sterren hemel! Hoe langer je keek hoe meer je er zag… Overal om ons heen lagen oude verrotte sprongen, houten schansen en verloederde kombochten. Ooit moet dit echt heel erg mooi zijn geweest. Helaas konden we hier ook niet verder naar bedeneden dus zijn we terug omhoog geklommen om als nog de steilere afdaling te doen. Deze afdaling trakteerde je op een hoop scherpe leuke bochtjes, soms leek het wel off piste boarden maar dan met de fiets door de bladeren. Op de trail en de in de bochten zakte je regelmatig tot en met de assen weg in de bladeren. Met wat mooi glijers zijn we de bochten door gevlogen om allemaal heelhuids beneden aan te komen.
Het onvermijdelijke, we moesten klimmen..
Stukje naar links om vervolgens rechts al de klim te zien, nee dit was er niet eentje om naar uit te kijken! Een lang pad verticaal omhoog (niet te letterlijk nemen he 😉 ). Mijn pedaal kwam steeds verder los te zitten, met wat tikken met de hiel tegen het pedaal kon ik hem nu nog in het gareel houden. Boven aan vliegen we over een traverserend pad rechtdoor, de keien en rotsen vlogen onder ons door, hier ligt het tempo lekker hoog! Her en der nog wat leuke features voor we weer aan het onvermijdelijke moesten beginnen klimmen!
De volgende afdaling was echt geweldig lekker veel wortels, bomen, boomstronken en rotsen met veel stuurwerk. Echt heerlijk! Hiervoor zit je onder andere elke keer weer zo lang in de auto, dit is een juweeltje. Qua tech level echt niet allemaal super technisch, maar fun level ligt hoog hiero. Nadat we de drukke weg overstaken kwam mijn pedaal helemaal los 🙁 met wat zijwaartse druk de volgende klim nog overmeesterd. De afdaling hierna was steil vol met rotswanden en leuke sprongetjes, niet het ideale terrein met een los pedaal. Ondanks dat nog kunnen genieten, we moesten alleen af en toe mijn pedaal ergens tussen de bladeren zoeken.
Vind de mooiste mountainbike avonturen op Secrettrails.eu
Op Secrettrails vind je de beste mountainbike gids bedrijven in heel Europa, we werken samen met gids bedrijven die de mooiste mountainbike vakantie aanbieden in Europa. Check ze op www.secrettrails.eu.
Het is eind November en de kleuren knalde prachtig het bos door. De lage November zon scheen een gouden gloed op de bomen en op het inmiddels dikke blader dek. De herfst blijft een mooi jaargetij! We zijn in Witten, een kleine 1 uur en 40 minuten rijden vanaf Arnhem.
Witten ligt net onder Dortmund , op google maps lijkt het een behoorlijk stedelijk gebied (wat het ook is), maar net onder Witten hebben we toch iets moois weten te bereiken. In dit gebied is het gedoogd om te biken, hier daar hebben de locale bikers gebruik van gemaakt en prachtige trails aangelegd! Denk niet dat het hier vlak is want voor je het weet zit je aan de 1000 hoogtemeters en het mooie…. dan heb je nog lang niet alle trails gereden 😀
Vraag hier de GPX aan
De Sigma Buster 2000 – Review
Om de mogelijkheden toch wat te vergroten zijn we op pad gegaan met de Sigma Buster 2000
0 Comments5 Minutes
Mountainbike geometrie: alle termen uitgelegd
Het begrijpen van de geometrie is essentieel. Elk element van de mountainbike geometrie…
0 Comments13 Minutes
Crankbrothers Highline 3 Dropper
De Crankbrothers Highline 3 dropper 170mm Review: we zijn op pad gegaan met deze…
0 Comments4 Minutes